Chapter 7. รบกวนสมาธิ

เสียงประตูห้องเปิดออกรบกวนสมาธิของประธานหนุ่ม เขาเงยหน้าขึ้นมองเห็นร่างสุดเซ็กซี่ของไลลาเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม เลขาหน้าห้องวิ่งตามมาติดๆ

            “ไรอันขา ไลลามารับไปกินมื้อเที่ยงค่ะ”

            “ขอโทษค่ะ ดิฉันห้ามไม่ทันจริงๆ”

            “ช่างเถอะ” เขาโบกมือไปมาคล้ายไม่ใส่ใจ เขาไม่ได้โง่และรู้ว่าไลลาต้องการสิ่งใด  และเขาก็รำคาญผู้หญิงที่ตามตื้อเขาแบบนี้ด้วย

            “ไรอันขา ไลลาจองโต๊ะสำหรับมื้อเที่ยงไว้แล้ว เราไปกินข้าวกันค่ะ”  ไลลาเดินมาหมายจะนั่งที่ตักของไรอัน แต่ชายหนุ่มลุกพรวดขึ้นก่อนทำเอาดาราสาวหน้าเจือนไปทันที

            “คุณวิไลช่วยสืบประวัติพนักงานที่ลาออกไปแล้วได้ไหมครับ”

             “คะ?”  เลขาหน้าห้องแปลกใจกับคำสั่งของท่านประธานแต่ก็พยักหน้ารับ “ได้ค่ะ ไม่มีปัญหาค่ะ”

            “ดีครับ ผมอยากรู้ทุกเรื่องของผู้หญิงที่ชื่อกฤติกา....ได้เรื่องยังไงโทรรายงานผมได้ทันที”  เขาบอกชื่อนามสกุลของยัยเวอร์จิ้นไป เลขาคนเก่งฟังครั้งเดียวก็จำได้ ผงกศีรษะรับคำสั่งแล้วหมุนตัวเดินออกไป

            ดาราสาวอ้าปากค้างที่เห็นประธานหนุ่มไม่สนใจเธอสักนิด ร่างสูงกำลังจะก้าวออกไปแต่ชะงักที่ประตูห้องแล้วหันกลับมามองด้วยสายตาเย็นชา

            “ผมไม่ชอบให้คนนอกวุ่นวายในห้องทำงานของผม และผมคิดว่าคุณคงเข้าใจดีว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณ ไม่ต้องพยายามทำอะไรทั้งสิ้น ความอดทนของผมมีขีดจำกัด ถ้าคุณไม่เดินออกจากชีวิตผมไปดีๆ ก็อย่าหาว่าผมใจร้ายก็แล้วกัน”

            ไลลารู้ว่าคนอย่างไรอัน โจนส์ เป็นคนพูดจริงทำจริง ถ้าเธอไม่รีบออกไปก็เห็นทีว่าอาจถูกรปภ.ของบริษัทหิ้วออกไป คราวนี้คงยิ่งกว่าเป็นข่าวแน่ ดาราสาวถอนหายใจเบาๆ มองท่าทีเปลี่ยนไปของผู้ชายตรงหน้าแล้วก็ยิ้มจริงใจให้

            “คุณมีคนที่ชอบแล้ว”

            “หือ?”  ไรอันแปลกใจกับประโยคของไลลา “คุณหมายถึงเรื่องอะไร”

            “ท่าทางคุณมันฟ้อง คุณมีคนในใจแล้วแน่ๆ” ไลลายักไหล่ ถึงจะคว้าผู้ชายคนนี้ไม่ได้ เธอก็ยังมีเป้าหมายอื่น “ขอให้คุณโชคดีนะคะ”

            ดาราสาวเดินออกไปแล้ว แต่ไรอันยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขาทบทวนประโยคที่ได้ยินแล้วก็หัวเราะออกมา

นี่เขาคง...ชอบยัยเวอร์จิ้นนั้นเข้าให้แล้วสินะ คนที่ไม่ต้องพยายามทำอะไรมากมายแต่กลับคว้าหัวใจเขาไปได้อย่างง่ายดาย

            และที่สำคัญกำลังจะไปแต่งงานกับผู้ชายอื่น!

……

“ไปเอิ้นน้องมาหน่อย เพิ่นมาหาน้อง”

            คนเป็นแม่สั่งลูกชายคนโตที่ยืนหน้ายุ่ง มองชายหนุ่มสวมสูทเรียบกริบยังกับออกมาจากช่องยูทูป รายการแฟชั่นวีคที่ลูกสาวขอบดูนักหนา 

            “บอกทางผมก็ได้ครับ ผมเดินไปเองได้”

ไรอันพูดอย่างสุภาพ แม้ภาพลักษณ์เขาคือนักธุรกิจผู้เย็นชา แต่เขาเองก็โตมาโดยแม่คนไทยเลี้ยงดู เรื่องพวกนี้ไม่ยากและไม่ฝืนใจเขาเลยสักนิด แถมยังชอบด้วย อาจเพราะเป็นลูกคนเดียวเลยแอบอิจฉาคนที่เติบโตในครอบครัวใหญ่ที่มีพี่น้องล้อมหน้าล้อมหลังอย่างนี้

“ไปด้วยกันนี่แหละ”  พี่ชายคนโตพูดแล้วพยักหน้าให้เดินตาม  “ไม่ไกลหรอก ยัยดาวลูกไก่ดูแลแปลงดอกดาวเรืองอยู่ใกล้ๆ นี่แหละ”

“ครับ” 

“แล้วนี่น้องสาวผมทำอะไรไว้หรือเปล่า เจ้านายอย่างคุณเลยต้องมาตามถึงบ้านนอกคอกนาอย่างนี้”

“เปล่าครับ คุณกฤติกาทำงานได้ดีเยี่ยมมาก”

“แล้วนี่มาทำอะไร ผมไม่คิดว่าเจ้านายจะมาเยี่ยมลูกน้องถึงบ้านหรอกนะ” 

“ผมชอบน้องสาวคุณ”  

ไรอันสูดลมหายใจลึก มาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่จำเป็นต้องปิดบังอีก ขอแค่...แค่เธอยังไม่ตัดสินใจแต่งงานกับคนอื่นไปก่อนแล้ว

            คนเป็นพี่ถึงกับเดินผิดจังหวะ เขาหันขวับกลับมามองชายหนุ่มที่เดินตามหลังเขาอยู่

            “พูดจริง?” 

            “ครับ”  ไรอันยืนยัน “ถ้าเธอยังไม่ได้แต่งงานกับใคร”

            คนเป็นพี่หลุดหัวเราะพรืดแล้วเดินมาตบไหล่แรงๆ สองสามทีจนบอสหนุ่มถึงกับตัวเซ

            “เออๆ แบบนี้คอยคุยกันได้หน่อย โน้น ยัยดาว นั่งอยู่ตรงนั้น ไปคุยเองแล้วกัน” 

            ไรอันผงกศีรษะให้เป็นเชิงขอบคุณ พี่ชายหมุนตัวเดินกลับไปก่อนแล้ว เขามองเห็นคนตัวเล็กสวมหมวกปีกกว้าง ก้มๆ เงยๆ อยู่ในแปลงดอกดาวเรือง

            เงาร่างของใครคนหนึ่งทาบลงมาทำให้กฤติการู้ว่ามีคนยืนอยู่ด้านหลัง เธอหันไปมองแล้วก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

            “บอส!”

            “คิดว่าเป็นใครล่ะ” ไรอันนึกฉุนที่เธอทำให้เขาต้องขับรถไกลหลายร้อยกิโล เพื่อมาพบยัยเวอร์จิ้นของเขา

            “ก็...” กฤติกาไม่กล้าพูดไปอย่างที่คิด เธอยังนึกว่าตัวเองฝันไปด้วยซ้ำ “บอส เอ่อ...คุณไรอันมาถึงที่นี่มีอะไรหรือเปล่าคะ”

            “มีสิ” เขายกมือขึ้นกอดอกแล้วกวาดสายตามองหญิงสาวตรงหน้า ไม่ว่าเธอจะแต่งตัวยังไง ในสายตาของเขาก็ยังน่ามองเสมอ “ผมอยากมาดูหน้าสามีของคุณว่ามันดีกว่าผมแค่ไหน ถึงทำให้คุณทิ้งผมได้!”

            “คะ!”   กฤติกาทำตาปริบๆ “คุณไรอันพูดถึงอะไรคะ”

            “ก็เธอลาออกมาแต่งงานไม่ใช่เหรอ”  เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ “บอกผมสิว่าผู้ชายคนนั้นมันดีกว่าผม ผมตรงไหน”

            “ผู้ชายคนไหน...” ใบหน้าหวานแดงเรื่อเพราะเขายื่นหน้ามาใกล้ “แล้วใครแต่งงานกันคะ” 

            ชายหนุ่มหรี่ตามอง มั่นใจว่าเธอไม่ได้โกหก “ที่บริษัทพูดกันว่า คุณลาออกมาแต่งงานนี่”

            กฤติกาส่ายหน้าไปมา “ดาวไม่ได้ลาออกมาแต่งงานค่ะ แค่พ่ออยากให้กลับมาอยู่บ้านเกิด แล้วก็เผื่อเจอคนดีๆ ที่จะแต่งงานด้วยได้ค่ะ”

            “แสดงว่าตอนนี้ยังไม่มีผู้ชายที่จะแต่งงานด้วย?”

            “ค่ะ”

            “ถ้างั้นผมก็เป็นตัวเลือกให้คุณได้สินะ”

            “เอ๋?...”

            “ผมชอบคุณ ช่วยรับผมไว้พิจารณาเป็นสามีของคุณได้ไหม”

            “อะ...อะไรนะคะ”  กฤติกาแทบไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน “คุณไรอันชอบดาวเหรอ... แต่ดาวเป็นแค่พนักงานเล็กๆนะคะ ไม่ได้สวยเหมือนดาราที่คุณควงด้วย”

            “ช่วยไม่ได้ ผมชอบคุณไปแล้ว” เขายิ้ม “กลับไปกรุงเทพเถอะนะ ผมไม่สนใจว่าคุณเป็นพนักงานในตำแหน่งไหน หรือเป็นใครมาก่อน แต่คุณก็คือคุณ กฤติกา ยัยดาวลูกไก่ที่มาปั่นป่วนจนผมหยุดคิดถึงคุณไม่ได้เลย”

            “คุณคิดถึงดาว...”

            “แล้วคุณล่ะ...คิดถึงผมบ้างไหม”  เขายื่นมือไปโอบเอวคนตัวเล็กมาแนบชิด “รู้สึกเหมือนผมหรือเปล่า”

            “ดาวก็...คิดถึงคุณค่ะ”  กฤติกาสารภาพไปตามที่ใจรู้สึก “ดาวจะดีพอสำหรับคุณหรือคะ”

            “ไม่หรอก ผมต่างหากที่ดีพอสำหรับคุณหรือเปล่า”  เขายิ้มแล้วจูบหน้าผากเธอเบาๆ “ให้โอกาสผมรักคุณนะครับ”

            น้ำตาหยดใสเอ่อคลอ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่า คนที่เธอแอบมองมา3ปี จะรู้สึกตรงกันแบบนี้

            “คำตอบละครับ”

            “ค่ะ” กฤติกาพยักหน้ารับ “ดาวจะรับคุณไว้พิจารณาเป็นสามีค่ะ”

             บรรดาพี่ชายและพ่อหน้าโหดแอบมองอยู่ไกลๆ แอบไชโยโห่ร้อง  ในที่สุด ดาวลูกไก่อย่างกฤติกา ก็ได้พบคนที่รักเธอเข้าเสียที  เห็นทีว่าต้องขนของกลับไปส่งที่กรุงเทพฯแล้ว

            เอาเถอะ ครั้งนี้ ยัยดาวลูกไก่ก็เติบโตด้วยตัวเองเสียที

จบเรื่อง Bossคลั่งรัก

เรื่องสั้น คลั่งรัก น้องเมียแสนหวาน

          เสียงครางกระเส่าดังเข้ามาถึงในห้องนอนของ ‘คำหวาน’  หญิงสาวในวัยยี่สิบรู้จักเสียงที่ได้ยินเป็นอย่างดี ทว่าไม่เคยคิดว่าจะต้องมานอนฟังเสียง ‘คำรัก’ พี่สาวที่อายุห่างกันสามปีกับ ‘นักรบ’ พี่เขยของเธอ     

ห้องนอนของเธอกับพี่สาวไม่ได้ติดกัน แต่เสียงดังขนาดนี้แสดงว่าทำกิจกรรมเข้าจังหวะที่ห้องนั่งเล่น  ทั้งสองลืมไปหรือไงนะว่ายังมีเธออยู่รวมชายคา หรือจะเห็นว่าเธอเป็นแค่คนอาศัยก็เลยทำอะไรก็ได้ตามใจ  คำหวานพลิกตัวไปมานอนไม่หลับ รู้สึกคอแห้งผากแต่บางส่วนกลับชุ่มช่ำเพราะเสียงการเคลื่อนไหวจากด้านนอก สุดท้ายก็ต้องใช้นิ้วเรียวของตัวเองปลอบร่างกายที่ร้อนรุม เธอขยับนิ้วตามเสียงที่ดังอยู่ด้านนอก

“ซี๊ดดด ผัวขา...เอวดีเหลือเกิน”

เสียงพี่สาวดังอยู่ด้านนอก  คำหวานกระสับกระส่ายแยกเรียวขาออกกว้างเพื่อกระแทกนิ้วกลางในร่องรักของตัวเอง น้ำหวานหลั่งจนเปียกเยิ้มปากถ้ำ เธอบิดกายไปมา กัดริมฝีปากแน่นไม่ให้ส่งเสียงออกไป จนร่างกายเกร็งกระตุกด้วยถึงจุดสุขยอดจึงค่อยๆ อ้าปากส่งเสียงครางหวิวออกมา

“พี่เขย...พี่เขยขา...”

คำหวานถอนนิ้วออกจากร่องเสียว แอบรู้สึกผิดที่เผลอเรียกพี่เขยออกมา ได้แต่ถอนหายใจแรงๆ คงต้องรีบหางานพิเศษทำแล้วย้ายออกไปเช่าห้องอยู่เองแล้ว.