Chapter 8.คลั่งรัก น้องเมียแสนหวาน

คำหวานสอบเข้าเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย แต่บ้านเกิดอยู่ไกลเดินทางไม่สะดวกจึงต้องมาอยู่หอพัก  ช่วงเรียนปี1 เธอพักอยู่หอในของมหาวิทยาลัย พอขึ้นปีสองก็มาอยู่บ้านเดียวกับพี่สาวและพี่เขยเพราะพ่อกับแม่อยากประหยัดค่าใช้จ่ายจึงฝากฝังลูกสาวคนเล็กให้มาอยู่กับ ‘คำรัก’ พี่สาวที่แต่งงานได้ปีเศษ  จะเรียกว่าแต่งงานได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ เธอรู้ว่าพี่สาวจดทะเบียนสมรสกับนักรบ แต่ไม่มีพิธีแต่งงานอะไร ได้ยินพ่อกับแม่พูดว่าเสียดายเงินค่าจัดงานแต่ง เอาเงินมาตั้งตัวดีกว่า

บ้านของ ‘นักรบ’ พี่เขยวัยสามสิบอยู่ในหมู่บ้านจัดสรรใกล้มหาวิทยาลัยและใกล้ที่ทำงานของพี่ทั้งสอง   เธอย้ายเข้ามาอยู่ได้เทอมหนึ่งแล้ว  ระหว่างที่อยู่ที่นี่ก็ไม่ได้อยู่ฟรีกินฟรี เธอทำงานบ้านทุกอย่าง ยังดีที่บ้านชั้นเดียวหลังเล็กกะทัดรัดจึงดูแลไม่ยากนัก ดูแลเรื่องเสื้อผ้าของพี่ทั้งสองรวมทั้งทำอาหารง่ายๆ ที่พี่สาวมักจดรายการให้เธอซื้อของสดมายัดใส่ตู้เย็นไว้ จะว่าไปก็ไม่ได้ลำบากอะไร ยกเว้นเรื่องกิจกรรมเข้าจังหวะของพี่สาวกับพี่เขยที่ระยะหลังมานี้ เอ่อ...เหมือนจะเสียงดังและทำกิจกรรมนอกห้องนอนกันบ่อยๆ ทำให้เธอนอนไม่หลับไปด้วย

"ขอบตาดำไปแล้วนะ ทาครีมบำรุงบ้างสิ”  

คำรักพูดหยอกน้องสาวแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ในห้องครัวขนาดเล็ก  คำหวานยกชามข้าวต้มหอมกรุ่นมาตั้งตรงหน้าแล้วรินน้ำดื่มให้ เป็นจังหวะเดียวกับที่พี่เขยเดินเข้ามา เธอรีบหันไปรินกาแฟดำที่เตรียมไว้แล้วยกมาให้เขาทันที  นักรบเพียงแค่พยักหน้ารับแล้วรับแก้วกาแฟดำไปดื่ม

“ขนมปังปิ้งด้วยไหมคะ”  คำหวานถามผู้ชายคนเดียวของบ้าน ปกติเธอกับเขาแทบไม่เคยพูดคุยกันเลย แทบจะถามคำตอบคำด้วยซ้ำ ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายนิ่งๆขรึมๆ แบบนี้ เวลา....เอ่อ...ทำเรื่องนั้นจะดุเดือดขนาดได้ยินเสียงพี่สาวเธอครวญครางแทบขาดใจ

“ยัยหวานทำข้าวต้มอร่อยนะคะ พี่รบไม่กินรองท้องสักชามก่อนไปทำงานล่ะ”

คำรักคะยันคะยอแล้วหันไปขยิบตาให้น้องสาว คำหวานจึงรีบไปตักข้าวต้มยกมาให้ชายหนุ่มทันที  คำรักฉีกยิ้มกว้าง ชีวิตการเงินของเธอยังต้องพึ่งพาเขา จะทำอะไรก็ต้องคอยดูสีหน้า ยังดีที่แม่ส่งคำหวานมาให้อยู่ที่นี่ เธอจึงสบายตัวหน่อย ไม่ต้องทำงานบ้านเอง ประหยัดเงินค่าจ้างแม่บ้านไปหลายพันเลยทีเดียว

เมื่อชามข้าวต้มถูกยกมาตั้งตรงหน้าแล้ว นักรบจะปฏิเสธก็ไม่ได้ เขาจึงกินอาหารเช้าไปอย่างเงียบๆ แต่สายตายังคงอ่านข่าวจากหน้าจอมือถือ  คำหวานเองก็ชินกับบรรยากาศแบบนี้แล้ว  ถ้าวันไหนเธอมีเรียนเช้าก็ไม่ได้อะไรเป็นพิเศษ แต่ถ้าวันไหนมีเรียนสายก็ตื่นเช้ามาทำอาหารไว้ หรืออย่างวันนี้ วันเสาร์ เธอไม่มีเรียนก็ต้องทำหน้าที่แม่บ้านทำอาหารเช้าและจัดการซักเสื้อผ้าทำความสะอาดบ้าน  เอาเถอะ อย่างน้อยพี่เขยก็ไม่ได้ใช้งานเธอฟรีๆ บางทีเขาก็ยื่นเงินให้บ้าง แต่ผ่านมือพี่สาวหรอกนะ แต่ก็พอให้เธอได้มีค่าขนมเพิ่มจากที่แม่โอนให้รายเดือน

สองสามีภรรยาออกไปทำงานแล้ว เธอจัดงานกินมื้อเช้าของตัวเอง เปิดเพลงจากโทรศัพท์มือถือแล้วทำงานบ้าน เพราะเธอทำทุกวันอยู่แล้วจึงไม่รกอะไรนัก แต่เวลาซักเสื้อผ้าให้พี่สาวต้องแยกพวกผ้าลูกไม้ ชุดนอนบางเบา ชุดชั้นในซีทรู อะไรพวกนี้มาซักด้วยมือ จึงใช้เวลามากหน่อย แต่สิบโมงเช้าทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยดี ผ้าที่ซักด้วยเครื่องซักผ้าตากเป็นระเบียบที่ริมรั้ว

“หวาน”

“ธาม”

ธาม หรือ ธามไท ชายหนุ่มวัยเดียวกันหัวเราะจนดวงตาหยีเล็ก รอหญิงสาวเดินมาเปิดประตูรั้วให้ เขาเอารถมอเตอร์ไซค์เข้ามาจอดด้วยความเคยชิน ทั้งสองมาจากโรงเรียนมัธยมเดียวกัน สอบเข้ามหาวิทยาลัยที่เดียวกันแต่เรียนคนละคณะ อาจเพราะความไกลบ้านทำให้ทั้งสองกลับมาสนิทกันและกลายเป็นแฟนกันในเวลาไม่นาน

“หิวจัง”  ธามไทสารภาพไปตามตรง เขาต้องทำงานด้วยเรียนด้วย เวลาที่ไม่มีเรียนก็ขับรถมอเตอร์ไซค์ส่งอาหารในแอปสีเขียว

“ไข่เจียวหมูสับได้ไหม” 

“หวานทำอะไรเราก็กินได้ทั้งนั้นแหละ”

คำหวานหัวเราะแล้วไปทำไข่เจียวโปะข้าวสวยร้อนๆ เธอรินน้ำเย็นให้เขาแล้วนั่งมองคนที่เธอเรียกว่า ‘แฟน’ กินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย  เพราะธามไทมาบ้านนี้บ่อยๆ พี่สาวกับพี่เขยก็รู้เรื่องนี้ เธอจึงไม่ได้นั่งเป็นเพื่อนเขา แต่ลุกขึ้นไปหยิบตะกร้าผ้าของพี่สาวออกมานั่งพับรอเวลาธามไทกินข้าวเสร็จ เขามักมาฝากท้องที่บ้านบ่อยๆ เธอเองก็ไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไรเพราะธามไทเป็นคนกินง่ายอยู่แล้ว ได้ช่วยเขาประหยัดค่าอาหารไปหนึ่งมื้อ เธอก็มีความสุขแล้ว

“เสื้อผ้าของพี่รักนี่เซ็กซี่ชะมัด”   ธามไทอดพูดไม่ได้ เขากินข้าวเสร็จก็ยกจานไปไว้ที่อ่างล้างจานแล้วล้างมือพลางเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ผนังห้อง “อยากเห็นหวานใส่ชุดชั้นในเซ็กซี่บ้างจัง เอาไว้เงินเดือนเราออก เราซื้อให้หวานใส่สักชุดดีไหม”

“ไม่เอาหรอก”  คำหวานส่ายหน้าไปมา ใบหน้าสวยแดงระเรื่อ “แพงจะตาย ชุดละเป็นพันเลย”

เธอเคยเห็นป้ายราคาชุดชั้นในของพี่คำรัก บางชุดราคาหลักพันเลยก็มี แต่ก็มีชุดชั้นในแบบธรรมดาที่พี่คำรักใส่ไปทำงานแต่ยังราคาแพงสำหรับเธอที่ยังขอเงินพ่อกับแม่ใช้อยู่

ชายหนุ่มเดินเข้ามากอด จมูกสูดดมกลิ่นหอมหวานจากกายสาว สองมือเลื่อนมาลูบไล้หน้าอกเบาๆ

“หวานใส่อะไรก็สวย แฟนธามสวยจะตาย ยิ่งไม่ใส่อะไรเลยยิ่งสวย”

“ธาม...”  คำหวานเรียกเสียงแผ่ว “มะ..ไม่...ไม่รีบไปทำงานเหรอ”

“อยากกินหวานก่อนสักรอบก่อนไปทำงานได้ไหม”  เขาถามแต่ไม่ต้องรอคำตอบ เพราะยังไงเธอก็ยอมเขาทุกครั้งอยู่แล้ว มือข้างหนึ่งเลื่อนไปด้านล่างขยำเนินเนื้ออวบอิ่ม คำหวานเป็นผู้หญิงซ่อนรูป ทุกสัดส่วนเต็มไม้เต็มมือไปหมด

“อือ..ธาม...”  เธอเข่าอ่อนเพราะนิ้วของเขาแทรกเข้ามาในร่องรักสะกิดปุ่มเสียวกระสัน มือข้างหนึ่งสอดมาใต้เสื้อยืดแล้วขยำหน้าอกบีบเคล้นจนเธอต้องครางออกมา

“ถ้าอยู่ด้วยกันจะทำแบบนี้ทุกคืนเลย”

 ธามไทพูดเสียงพร่าไม่แพ้กัน เขามีเวลาไม่มากจึงเร่งซอยนิ้วเรียกน้ำหวานจากร่องรักที่ตอดนิ้วหนุบหนับ คำหวานยืนมือไปยันโต๊ะอาหารเพื่อทรงตัว แค่เขาสะกิดไม่กี่นาทีเธอก็เปียกฉ่ำจนน่าอาย

“อ๊า...ธาม..เบามือ..หน่อย”  คำหวานพูดตะกุกตะกักเพราะความเสียวซ่าน คนด้านหลังถอนนิ้วออกแล้วรูดกางเกงของเธอลง  เขาสาวลำเอ็นที่ผงาดหัวสั่นหงึกหงัก จับส่วนปลายเขี่ยกลีบเนื้อสีหวาน สะโพกกลมกลึงส่ายไหวไปมาด้วยความต้องการ เขาอยากจ้วงแทงไปทันทีแต่ต้องยั้งใจไว้ หยิบซองถุงยางอนามัยออกมาจากกระเป๋ากางเกง เขากัดซองฉีกออกแล้วสวมถุงยาง มือข้างหนึ่งกดแผ่นหลังของเธอให้โน้มตัวไปด้านหน้า ก่อนจะจับแก่นกายของตนกดกระแทกเข้าไปในร่องรักที่เปียกแฉะ