Chapter 7: Claiming the Unwilling

“Your little act of playing it safe isn’t clever at all. But now that you’ve achieved your goal, you don’t have to keep pretending,” saad ni Kaizan sa paraang animo’y inaamo si Inara. Malumanay ang tono ngunit may nakatagong puwersa at kapangyarihan sa bawat salitang lumalabas sa labi niya.

Habang si Inara ay mapula pa rin ang parehong pisngi dahil sa halik kanina. Masyado iyong matamis, malambot, at nakakaadik. Hindi man niya gustong isipin, ngunit ang sensasyon ng labi ni Kaizan sa kaniya ay nananatili pa rin at animo’y nag-iwan ng bakas sa labi niya.

I still can't believe this woman could taste like a temptation itself. Para siyang diwata na nagtatago sa katawang tao. Nakakamangha. Masyadong kakaiba.

“Anong pinagsasabi mong I don’t have to keep pretending? Are you saying na nagpapa-hard to get lang ako?” kunot ang noong tanong ni Inara, halos mapuno ng pagkadismaya at panggigigil ang boses niya. Kaunti na lang ay sasabog na talaga siya sa inis, ramdam niya ang bigat ng sitwasyon na hindi niya alam kung paano pa tatanggapin sa utak niya.

Umangat ang kilay ni Kaizan, may pilyong ngiti na sa labi ay naglalaro. Natutuwa siya sa pagbabago ng expression sa mukha ng dalaga. “Kahapon sa restaurant, hindi ba’t sinadya mong mabangga ako para mapansin kita?”

Mapansin? Ha! Kung alam ko lang kung sino ka noong mga panahong ‘yon ay mas gugustuhin ko na lang bumagsak sa sahig kaysa ang masalo mo!

“Hindi ‘yon totoo!” Mabilis na itinulak ni Inara si Kaizan palayo habang ang mga palad niya ay nasa matipunong dibdib nito. “Aksidente lang ang nangyari kahapon. At wala akong interes na maging babae mo.”

Wala. Ni katiting ay wala akong nararamdaman para sa lalaking ito. At ayaw niyang magkaroon kahit kailan.

Lalo na’t mahigit isang buwan na lang at tuluyan na silang ikakasal. Hangga't maaari ay gusto ni Inara na panatilihing kalmado at tahimik lang ang lahat.

Oh, shit!

Nang ma-realize ni Inara na tinanggihan na naman niya si Kaizan, biglang sumiklab ang takot sa kanya. Mabilis pa sa alas-kuwatro niyang tinakpan ang sariling labi, handa kung sakaling umatake na naman ang halimaw na ‘to.

Napangisi si Kaizan, para bang lalo siyang nae-engganyo. Kung kanina ay fifty percent lang ang interes niya sa babae dahil sa ganda nito. Ngayon nang matapos malasahan ang labi ng dalaga ay naging ninety percent iyon. At mas tumataas pa.

“Huwag ka nang pumalag,” maangas niyang sabi, dahan-dahang yumuyuko para titigan ang mga mata ni Inara. “You’re destined to be my woman. You can’t run from it. I won’t force you now, but you will still end up saying yes to me.”

Gusto na sanang matawa ni Inara.

Kung alam mo lang na ako ang fiancée mo na ayaw mong pakasalan, nasisigurado kong hindi ka maglalakas-loob na sabihin ang mga salitang iyan o kahit man lang ang sumagi sa isipan mo ang mga bagay na iyan, Kaizan.

“Mr. El Davion, kung ayaw n’yong tumanggap ng interview namin, aalis na lamang kami,” malamig na sagot ni Inara.

Wala namang kabuluhan magpaliwanag. May sarili nang konklusyon ang isang ‘to. Kahit ano pang sabihin ko, hindi siya matitinag.

Ang tanging hiling na lamang ni Inara ngayon ay sana tumanggi na lang talaga si Kaizan sa interview para hindi na niya makaharap pa ito ulit.

Pero iba ang plano ni Kaizan.

Does she really think that I accepted their interview just because of business? Oh, this girl. Wala talaga siyang kaide-ideya na siya lang talaga ang rason kung bakit ako pumayag. And now that I've tasted her lips, the satisfaction lingering inside me is almost unbearable.

Maingat nitong inayos ang cufflinks niya bago umupo nang may pormal na tindig. “Go ahead. Ask me whatever you want.”

Napangiwi si Inara.

Nasaan na ang domineering beast kanina? Bakit ngayon mukha na naman siyang CEO na mabait at pormal? Tsk. Hayop talaga. Nakakainis na kaya niyang maging dalawang tao sa isang iglap. Nakakatakot at nakakamangha nang sabay.

“Tatawagin ko lang si Miss Yana…” mabilis na paalam ni Inara habang halos takbuhin na niya ang palabas para lang makalayo rito.

Nang muli silang makapasok sa conference room ay hindi pa rin maalis nina Tatiana at Kiara ang paningin kay Inara lalo na sa namumulang labi nito.

Diyos ko, lamunin na lamang sana ako ng lupa!

Matalim ang tingin ni Tatiana. May kirot ng inggit ang kumikislap sa kaniyang mata.

Sinong mag-aakalang ang tahimik na intern na ito ay kaya palang sumilo ng lalaking tulad ni Young Master El Davion? Kakaiba rin. Tss.

“Young Master, ako po si Tatiana Graceva, ako ang—”

“Ano’ng pangalan mo?” putol agad ni Kaizan, ni hindi man lang nito tiningnan si Tatiana. Ang mga mata nito ay nakatutok lamang kay Inara.

Agad na ginapangan ng kaba si Inara.

Ano ba naman ito? Kahihinga ko lang kanina dahil hindi niya ako kilala. Baka binanggit na ni Don Adalvino sa kaniya ang pangalan ko? Mabubuko na talaga ako ngayon pa lang.

Nagsimula na namang mamawis ang mga palad niya. Nang mga oras na iyon ay wala nang maisip pa si Inara na paraan para matakasan pa ang panlalaro sa kaniya ng tadhana.

Bahala na. If it’s a blessing, let it come. If it’s a disaster, well, I have nowhere left to run anyway. Ika nga nila, wala namang sekretong hindi nabubunyag. Pero bakit ang aga naman ng sa akin, Lord?

Huminga siya nang malalim at sinalubong ang matalim na titig ng lalaki.

“I'm Zandrielle Inara Clemente, Mr. El Davion.”