Kabanata 6: Be My Woman

Kinabukasan, maagang dumating si Inara sa El Davion Group Tower kasama si Tatiana.

Habang nakatayo siya sa harap ng malaki at makintab na glass facade ay hindi niya maiwasang huminga nang malalim.

Masyadong engrande ang kumpanyang ito. Nakakita naman na ako ng napakatataas na gusali pero ang isang ito ay parang ibang mundo. Tsk. Ano pa nga bang dapat asahan sa pamilya El Davion? Halos kabuuan ng Dumaguete ay pagmamay-ari nila.

Lahat ng taong dumaraan ay mukhang abala, propesyonal, at nakataas ang noo. Samantalang siya ay hindi na malaman kung saan pa ilulugar ang kaniyang kaba.

Final na ba talaga ‘to, Lord? Wala na ba talagang way para hindi ito matuloy? I suggest lamunin na lang ako ng lupa if wala na talagang way, Lord, dahil mukhang doon din naman ang punta ko after ng interview na ito. Diyos ko!

Pagpasok nila sa conference room, halos hindi siya mapakali. Ang lamig ng air conditioner ay parang hindi man lang nakatutulong sa init ng kaba sa dibdib niya. Basa na ng pawis ang kaniyang mga palad kahit bukas naman lahat ng aircon sa buong building.

“Ma’am Yana, hindi ba talaga pwede na kayo na lamang ang mag-interview kay Young Master El Davion?”

Nang lingunin siya ni Tatiana ay mababakas sa mukha nito na nakukulitan na ito sa kaniya. Pero ayaw palampasin ni Inara ang bawat natitirang oras para tanungin ito, nagbabaka-sakali na magbago pa ang isip at payagan siyang makaalis.

“Inara, nandito na tayo. Aralin mo na lang ulit ang mga information na binigay ko sa iyo tungkol kay Mr. El Davion nang may nagagawa ka habang naghihintay at hindi ka magkamali mamaya.”

Tuluyang nawalan ng pag-asa si Inara. Muling natahimik ang kabuuan ng kwarto. Ang tanging maririnig na lamang ay ang mahinang tunog ng orasan sa pader at ang bahagyang ugong ng aircon. Sa bawat segundo ay mas lalo lamang nilalamon ng kaba si Inara.

Maya-maya pa ay narinig niya ang mga yabag na hindi naman sadyang nilalakasan ang tunog ay nagkusang mamayani sa kaniyang pandinig.

Diyos ko! Please, don't tell me siya na iyan? Ayaw ko pa!

Parang tumalon ang puso ni Inara at huminto ang kaniyang paghinga nang tuluyang magbukas ang pintuan ng conference room.

Isang lalaki ang pumasok. Matangkad ito, nilagpasan nito ang standard para sa mga modelo sa paraan nitong tumindig. Malamig ang expression ngunit nakakaakit. Ang bawat galaw niya ay puno ng awtoridad, at kahit hindi pa man nagsasalita ay ramdam mong siya ang may-ari ng silid.

Rest in peace na lang talaga, Inara. Mauunahan mo pa talaga si Lola Evelyn na makipag-meet and greet kay San Pedro dahil sa ginagawa ng lalaking ito sa iyo!

Hindi niya alam kung bakit pero nang magtagpo ang mga mata nila, parang nanikip ang dibdib ni Inara. Ang tingin nito ay malalim, mabigat at tila tumatagos hanggang sa kaluluwa.

Nilibot ni Kaizan ang paningin sa paligid ngunit hindi man lang iyon sumagi kay Tatiana. Ang presensiya niya ay naging sapat para manahimik ang lahat na animong maging ang paghinga ay pinipigilan na nila.

“Lumabas kayong lahat,” mababa ang boses ngunit mariin na utos ni Kaizan.

Nanigas si Tatiana. Nawala ang kumpiyansa sa mukha niya at napalunok nang bahagya. Hindi niya alam kung dapat ba siyang sumagot o umalis agad, pero nang hinila siya ni Kiara ay wala na siyang nagawa pa.

“Tara na, Tatiana.”

Tuluyan siyang nagpatianod palabas kay Kiara. Bago pa tuluyang magsara ang pinto ay sinulyapan niya pa si Inara at ang tingin niya ay napuno ng pag-aalala.

Lord, ano ba naman itong napasok kong gulo? Kailangan ba talaga na wala man lang makakakita sa akin na humihinga sa huling pagkakataon kundi ang lalaking ito?!

Nang tuluyang magsara ang pinto ay tila mas bumigat ang paligid.

Tahimik. Masyadong tahimik.

Si Inara ay halos hindi na makagalaw. Ramdam niya ang tindi ng presensya ni Kaizan, at parang nauubusan siya ng hangin dahil doon. Gusto niyang sumunod kay Tatiana, gusto niyang tumakbo palabas, pero hindi niya alam kung paano magsisimula.

Take the risk or I will die here with regrets!

Dahan-dahang dumatyo si Inara, pinipigilan ang panginginig ng kaniyang tuhod. Pilit niyang iniwas ang tingin at marahang naglakad papunta sa may pintuan.

Please. Please. Ni hindi ko pa nga ulit nakikita si Lola Evelyn. Spare my life kahit ngayon lang!

Ngunit pagdaan niya sa tabi ni Kaizan ay biglang may malamig na kamay na mariing humawak sa pulso niya. May kung ano namang parang kuryente na dumaloy sa katawan niya dahil doon.

“B-Bakit? A-Anong ginagawa mo?” halos pabulong na tanong niya habang nanginginig ang tinig. “Bitawan mo nga ako…”

Habang pilit binabawi ni Inara ang kaniyang kamay ay ramdam na niya ang pamumula ng kaniyang pisngi pero hindi bumibitaw si Kaizan.

This girl looks even more adorable when she’s blushing.

Laman iyon ng isip ni Kaizan habang sa halip na bitawan si Inara ay bahagya pa siyang yumuko para titigan ito ng diretso.

“Be my woman.”

Nanlaki ang mga mata ni Inara dahil sa narinig.

“A-Ano?! Nababaliw ka na ba?!”

Hindi makapaniwalang tiningnan ni Inara si Kaizan. Hindi niya alam kung ano ang dapat niyang maramdaman. Masyadong mahirap basahin ang lalaking kaharap lalo pa at masyado rin itong malapit sa kaniya. Sa sobrang lapit ay nararamdaman niya ang bawat paghinga nito na tumatama sa kaniyang balat. Nakakawala ng isip.

Hindi. Siguro ay nagkakamali lang ako ng dinig. Imposibleng iyon talaga ang ibig niyang sabihin. Nakatakda nga kaming ikasal sa susunod na buwan pero malinaw naman ang sinabi niya sa akin na hindi niya man kailanman gugustuhin na pakasalan ako. Tapos heto at nandito siya sa harapan ko at inaalok akong maging babae niya?! Ha! Nababaliw na ang anak mong ito, Don Adalvino!

“I said,” ulit ni Kaizan sa mababa at mabagal na paraan, “be my woman.”

No. Hindi ito pwede. Pinaglalaruan lamang ako ng lalaking ito. Sa tingin niya ba talaga ay maniniwala ako sa mga sinasabi niya ngayon na sobrang linaw pa sa isip ko kung paano niya ako itrato nang unang gabi kaming magkasama? Hindi. Imposible talaga. Hindi ito ang Kaizan El Davion na nakilala ko.

“Alam mo ba kung sino a-ako, Young Master?”

Ngumiti si Kaizan. Iyong ngiting puno ng yabang at tiwala sa sarili.

“Of course. I know who you are.”

“S-Sino ako?”

“You’re the woman that I want to be mine.”

Simple lang naman ang mga salitang iyon pero parang pader na bumagsak sa dibdib ni Inara. Nang mga oras na iyon ay may muli siyang napagtanto.

Walang bagay sa mundong ito na ginusto ng isang El Davion lalo na ng lalaking ito ang hindi niya nakukuha. Pero bakit kailangang maging ako? Bakit biglang naging ganito ang pakikitungo mo sa akin? Nahihibang ka na, Arlend Kaizan!

Muling bumigat ang dibdib ni Inara. Hindi siya sigurado kung takot o kaba ba ang nararamdaman niya. Pero isang bagay lang ang malinaw, hindi siya kilala ni Kaizan. Hindi nito alam kung sino siya.

Kahit papaano ay makakahinga ako sa ngayon. Mas mabuti na nga na hindi mo ako kilala. Buhay pa akong makakalabas sa kumpanyang ito.

“Hindi pwede,” mariing tumanggi si Inara, pilit pinapatatag ang boses. “I can’t be your woman, Mr. El Davion.”

Tinitigan siya ni Kaizan. Wala na namang emosyon ang mukha nito pero lalong dumilim ang mga mata habang nakatingin sa labi ni Inara.

“Sigurado ka?” tanong nito sa paos, mapanganib ngunit nang-aasar na tono.

“Ayokong—mmph!”

Bigo pa niya matapos ang dapat na sasabihin ay bigla na lamang siyang siniil ni Kaizan ng halik.

Mainit. Mabigat. Mapangahas.

Napakislot si Inara, pilit na tinutulak ang dibdib ni Kaizan, pero parang bato ito at hindi magawang matinag man lang.

Nang tuluyang bumitaw ito ay halos hindi makahinga si Inara habang si Kaizan naman ay nakatingin lang sa kaniya, bahagyang nakangiti, mapanganib at nakakaakit.

“I don’t accept any refusal as an answer, and I am very patient. If you refuse me once, I will kiss you once, and I will keep kissing you until you say yes.”

Ha! Nahihibang na nga talaga ang lalaking ito.

“No. You don’t—”

Sa pangalawang pagkakataon ay nahinto si inara sa pagsasalita nang muling angkinin ni Kaizan ang mga labi niya. Mas mariin, mas matagal, at mas nakakayanig ng pagkatao.

Nang tumigil si Kaizan ay dinampian pa nito ng halik ang tuktok ng tainga ni Inara na nagdulot ng kakaibang sensasyon sa kaniyang katawan.

“Ngayon, pumapayag ka na ba?” mababa at buong bulong ni Kaizan sa kaniya.

Halos mabingi si Inara sa dagundong ng sarili niyang puso. Ang lalaki sa harap niya ay imposible niyang matakasan.

“I…”

“Kung halik lang naman ang gusto mo, sige. Patuloy mo lang akong tanggihan, paulit-ulit lang din kitang hahalikan.” Bumalatay ang nakakalokong ngiti sa labi ni Kaizan. Masyadong mapanukso.

Namilog ang mga mata ni Inara. Hindi siya makapaniwala sa kapal ng mukha ng lalaking kaharap.

Bwisit! Nakakainis! Nakakahiya! Nakakabaliw! Lord, help!

Ngunit kahit ayaw mang aminin ni Inara, hindi niya maikaila ang epekto ng lalaki sa kaniya. Dahil hanggang sa mga oras na iyon, patuloy ang kakaibang bilis at lakas ng pagtibok ng puso niya.

This man is driving me crazy, God, and it’s scary.