Chapter 3: The Picture and Unknown Caller

Diretso umuwi si Asher.

Sa unang pagkakataon sa maraming taon, iniwan niya ang trabaho sa kalagitnaan ng oras nang walang paliwanag.

The house was immaculate, as always—spotless to the point of sterility, devoid of warmth or personal touches. It had always been this way pero ngayon, walang anumang bakas ng kanyang presensya. 

 The only sign she'd been there was the divorce agreement lying on the coffee table, ang mga pahina nito’y bahagyang gumagalaw dahil sa hanging pumapasok mula sa bahagyang nakabukas na bintana.

Lumapit si Asher, kinuha ang dokumento at binasa ito.

The agreement was stark in its simplicity. Thalia hadn’t asked for anything—walang sustento, walang bahagi sa ari-arian. Tila nais niyang burahin ang kasal na parang hindi ito kailanman nangyari.

Sa ibabang bahagi ng dokumento, napansin ni Asher ang pirma ni Thalia: elegante, malinis, at may kakaibang artistikong likas na siya lamang ang maaaring magtaglay.

Nakatitig si Asher sa pirma nito, bumabalik-balik sa kanyang isipan ang mga bagay. 

How often had he overlooked these small details about her?

Her handwriting, her reserved nature, ang paraan niyang iwan ang lahat nang maayos at perpekto.

Hindi niya alam kung gaano siya katagal nakatayo roon nang biglang marinig niya ang kalansing ng mga susi sa pinto.

Bumukas ang pinto, at pumasok si Maria, may dalang shopping bag.

Natigilan ito nang makita siya, halatang nagulat sa kanyang presensya. “Bakit ka nandito?”

Ang bahagyang bakas ng inaasahan sa mga mata ni Asher ay nawala agad, napalitan ng malamig at walang emosyon na ekspresyon.

“Walang mahalaga,” malamig niyang sagot. “Bakit ka nandito?”

“I thought Thalia might be lonely at home,” sagot ni Maria na may ngiti habang inilalapag ang kanyang bag. “Gusto ko lang sana siyang samahan. Pero ikaw—bakit ka biglang umuwi? May problema ba kay Thalia?” Tumingin-tingin siya sa paligid, halatang nag-aalala.

“Maayos siya,” sagot ni Asher nang walang pagbabago sa tono. Then he asked, “Do you come here often?”

Sandaling nag-alinlangan si Maria, halatang nagulat sa tanong. “Hindi naman madalas. Paminsan-minsan lang,” sagot niya, iniwas ang tingin.

Bahagyang kumunot ang noo ni Asher, his expression unreadable.

Napatingin si Maria sa dokumentong hawak niya. “Ano ’yan?” tanong niya, inaabot ang papel.

Bago pa man mahawakan ito, mahinahong ibinaba ni Asher ang dokumento, inilayo mula sa kanyang abot.

“Nothing important,” he said coolly. “If there’s no pressing reason, you don’t need to come here. May sarili namang trabaho si Thalia. Kapag may oras ako, dadalhin ko siya para dalawin ka.”

“Anong trabaho ang sobrang pinagkakaabalahan niya?” sinimulang sabihin ni Maria, ngunit agad niyang pinutol ang kanyang sarili, her face stiffening. “Alright,” she said instead, though her tone carried a note of discontent.

Matapos ang ilang saglit na pag-aalinlangan, idinagdag niya, “Mahigit isang taon na siyang nagpapagaling, pero wala pa ring balita. Siguro, dapat na siyang magpatingin sa doktor. Kung nahihirapan siyang magbuntis—”

“Hindi tungkol sa bata,” Asher interrupted sharply, his voice cold. “Ayoko ng anak.”

Natigilan si Maria, di makapagsalita.

His expression didn’t waver as he continued, “You should leave. And in the future, hindi mo na kailangang pumunta rito nang hindi imbitado.”

Maria looked as though she wanted to argue, ngunit may kung anong malamig sa tingin ni Asher ang pumigil sa kanya. Napalunok siya at lumabas nang walang imik.

As the door clicked shut behind her, Asher glanced around the empty house. It felt as though Thalia had never lived there at all. Ang sobrang linis ng bahay ay lalong nagbigay-diin sa kanyang kawalan.

Dahan-dahan siyang huminga nang malalim, isang mabigat at walang laman na tunog, bago kinuha ang kanyang cellphone.

“Yna,” sabi niya nang sagutin ng kanyang sekretarya, “magpa-schedule kay Attorney. I need to finalize the divorce.”

Yna hesitated on the other end of the line. “The divorce? But, sir... didn’t I just take Mrs. Caldwell home yesterday? You two didn’t seem to be—”

“Just do it,” Asher interrupted, his tone curt. He ended the call without waiting for a response, tossed the divorce agreement back onto the coffee table, and walked out of the house.

+++++

Bumalik si Thalia sa maliit niyang apartment sa labas ng lungsod.

Modesto ang apartment, nakatago sa isang tahimik na sulok malayo sa magulong lungsod. Dito siya tumira bago ang kasal—isang lugar na sapat lang para mabuhay siyang mag-isa nang komportable.

Ngunit hindi basta-basta apartment ang lugar na ito. Dito mismo, sa silid na ito, nagsimula ang hindi inaasahang pag-ikot ng kanyang buhay. Isang gabing puno ng damdamin kasama si Asher ang nagresulta sa pagbubuntis—isang panandaliang sandali ng init na nagtali sa kanilang dalawa sa paraang hindi nila inaasahan.

Hinaplos ni Thalia ang gilid ng mesa kung saan niya pinirmahan ang mga papeles ng diborsyo. Sa kanyang isipan, nagbabalik ang alaala ng gabing iyon. Naalala niya ang paraan ng pagtitig sa kanya ni Asher—the way he’d looked at her as though she were the only person in the world.

Now, that same man had become a stranger. Ang kanilang ugnayan ay nauwi na lamang sa mga ligal na dokumento at malamig na pagtrato.

Pakiramdam ni Thalia ay nag-iba ang apartment. Ang mga dingding ay tila mas malapit, at ang hangin ay mas mabigat. Pero ito pa rin ang kanyang espasyo—a reminder of the independence she had once cherished and was now trying to reclaim.

Habang inaayos niya ang kanyang mga gamit, napatingin siya sa kanyang cellphone. 

Walang mensahe. Walang tawag. Hindi niya alam kung ano ang kanyang inaasahan.

Napabuntong-hininga si Thalia at ipinagpatuloy ang kanyang ginagawa, determined to rebuild her life one step at a time.

Habang inaayos ni Thalia ang kanyang mga gamit sa apartment, napansin niya ang isang maliit na frame na nakasandal sa isang shelf, itinabi mula sa karamihan ng mga dokumento at libro.

Kinuha niya ito at tiningnan ang larawan sa loob—isang larawan ng isang sanggol. Ngunit wala ni isang pangalan, ni kahit anong detalye na magbibigay linaw sa kung sino ito.

Walang anuman kundi ang inosenteng mukha ng bata, isang larawan na walang kasamang kwento, walang nakasulat na mga salita, walang pagkakakilanlan. It was an odd, lonely photograph that seemed out of place in her otherwise carefully controlled environment.

Habang hawak ang larawan, nagtataka si Thalia kung kanino ito. Ang larawan ay tila may malalim na kahulugan, ngunit hindi niya magawang malaman kung paano ito nauugnay sa kanyang buhay o sa buhay ni Asher.

Ang bata sa larawan ay hindi niya kilala, ngunit isang bagay sa larawan—ang malungkot na ngiti ng bata ay nagdala ng isang hindi maipaliwanag na pakiramdam sa kanyang dibdib.

Bago pa siya makapag-isip nang mas malalim, tumunog ang kanyang cellphone. Habang binabaybay ang mga gamit sa mesa, nahanap niya ang kanyang telepono at nakita ang hindi kilalang numero sa screen.

Pinindot niya ang sagot nang walang pag-aalinlangan, hindi alam kung anong dahilan ng tawag.

"Hello?" tanong niya ng malumanay, ngunit hindi sagot ang dumating.

Ilang segundo ng katahimikan ang sumunod, bago narinig ang isang mababang boses mula sa kabilang linya.

"How long will you find out about the truth before everything falls apart?"