Chapter 2: Divorce

Her voice was sweet and elegant, ngunit malinaw ang paghuhusga. Masakit ang mga salita, ngunit pinanatili ni Thalia ang kanyang composure, nagpapanggap na hindi niya nauunawaan ang hindi direktang pang-iinsulto. Tahimik lang siyang bumati kay Maria bago nagpunta sa kanyang kwarto.

Nang isara niya ang pinto, narinig niyang bumangga ang mga gamit at narinig ang mga sumpa ni Maria na nagsimula ng isang galit na reaksyon na tumagos sa kanyang mga depensa.

Thalia let out a small sigh. She had grown tired of these little emotional battles. She missed the freedom she had before marriage—nung namumuhay siya nang mag-isa, hindi umaasa sa iba, hindi patuloy na nag-aalala kung paano pasayahin ang mga tao.

Hindi mataas ang pagtingin ni Maria sa kanya. Alam ni Thalia iyon. She understood the disdain, too. After all, she and Asher were from completely different worlds. They had come together by accident at hindi niya inisip na magiging ganito ang buhay nila.

Sa mga unang araw ng kanilang kasal, she had still harbored some naïve hopes for the future. She had tried to endure the coldness of his mother at ang pagtanggi sa kanya ni Maria.

Ngunit ngayon, habang may mga plano na siya para sa kanyang hinaharap, hindi na siya interesado sa ugali ng kanyang biyenang babae.

Sa wakas, sumabog ang galit ni Maria at sa isang malakas na pagsara ng pinto, nagmamadali itong umalis ng bahay. Wala nang lakas si Thalia na magluto, kaya nag-order na lang siya ng takeout.

Asher, as usual, had to work overtime and had sent her a message beforehand. His company was still in its expansion phase at bahagi ng trabaho ang overtime. Matagal nang nasanay si Thalia sa ganitong klaseng routine, pero hindi siya masyadong naaapektuhan.

After a while, Asher finally arrived, his suit now a little wrinkled from hours of work. He stood at the door for a moment, taking in the silence that filled the house. 

Umakyat si Asher sa kama sa tabi niya, maayos at halos mekanikal ang galaw. Pagkatapos ng apag-apag ng ilaw, nagdilim ang kwarto. Nagsettle si Thalia, ngunit nang magtangkang humiga, tumihaya si Asher patungo sa kanya, pinipiga siya ng kanyang katawan, at ramdam na ramdam ang presensya niya. His breath was warm, his touch commanding. Without any hesitation, he kissed her.

Bago ang gabi, iba si Asher—maalalahanin ngunit matindi. The coldness that surrounded him during the day seemed to vanish in the dark of the night, leaving only this passionate side of him behind. It was hard for Thalia to reconcile this side of him with the man who barely spoke to her during the day, ang lalaking hindi lumalapit sa kanya araw-araw, at ang lalaking malupit na hinahanap siya sa dilim. 

Ngunit sa dilim, maliwanag na sa kanya na siya ay nais ni Asher, at walang nagawa kundi sumunod sa kanyang mga galak.

Long after their breaths had evened out and the darkness enveloped them again, Thalia lay still, held in Asher’s arms, his body pressed against hers. She felt the warmth of him, ang bigat ng presensya nito ngunit sa halip na makaramdam ng aliw, naiwan siya sa isang pagka-bigo.

Masarap sana ang init ng kanilang katawan, ngunit hindi siya kumilos upang itulak siya palayo. Hindi siya gumalaw kundi dahan-dahang nagpasok sa dibdib ni Asher, sinusubukang iwaksi ang sakit.

"Asher," bulong ni Thalia, ang boses nito mababa at malambing, na may bakas ng pagnanasa.

"Hm?" sagot ni Asher, ang hininga pa rin ay mababaw.

“I think we should get a divorce,” she said, the words barely a whisper.

May saglit na katahimikan at naramdaman ni Thalia ang katawan ni Asher na humigpit sa ilalim niya, ang puso nito mabilis.

"Bakit?" tanong ni Asher, at hindi iniiwasan ang mata ni Thalia.

“We were forced together because of the child, but that’s no longer an issue. Hindi talaga ito para sa atin. Marahil ito na ang tadhana," patuloy ni Thalia, ang kanyang mata ay diretso sa mata ni Asher. "Nais ko lang mag-isa. Whether you’re here or not, nothing really changes. Without you, I won’t have expectations, I won’t have complications. I think it’s the same for you too, isn’t it? You won’t have to deal with my family anymore,"

Naiwan si Asher na tahimik, hindi iniiwasan ang mga mata ni Thalia.

Finally, when Thalia thought he might not respond at all, tumango siya, ang kanyang boses walang emosyon.

“Okay.”

The simple word, so matter-of-fact, sent a cold shiver down her spine. There were no arguments, no questions, no explanations—just a quiet acceptance, katulad nang pumayag siyang pakasalan siya noon, mga taon na ang nakalipas.

Isang mapait na ngiti ang sumungaw sa labi ni Thalia. Ang ginhawa na inaasahan niyang mararamdaman ay napalitan ng matinding kalungkutan, at ang mga luha na pinipigilan niyang maluha ay parang magbubuhos na.

Sandali siyang nag-atubili, pagkatapos ay inilibing ang mukha sa kanyang dibdib, holding him close one last time.

Hindi ibinalik ni Asher ang yakap. Tahimik lang siyang nakahiga, hinayaan siyang yakapin siya, hindi nagsasalita.

Dahan-dahang kumalas si Thalia. “Maghuhugas lang ako,” sabi niya nang mahina, umiikot upang tumayo mula sa kama.

Ngunit bago siya makabangon, mabilis na iniunat ni Asher ang kanyang braso at hinila siya pabalik. Nakatagilid siya sa kanya sandali, ang kanyang titig matindi at magulo. Ngunit nang magtagpo ang kanilang mga labi, huminto siya, naramdaman ang pagdududa ni Thalia.

His eyes were full of unresolved emotions, and for a moment, the storm seemed to settle. Pumihit siya patagilid, humihinga ng malalim.

“Matulog ka na,” sabi niya nang mahina, his voice no longer filled with lust, just quiet resignation.

Kinabukasan, nang magising si Thalia, wala na si Asher. The house felt unchanged, as though the events of the night before had never happened. But Thalia knew better. Lahat ay nabago.

Tahimik niyang inimpake ang kanyang mga gamit, kinuha lamang ang mga bagay na kailangan niya. Mabilis, parang isang makina.

Bago umalis, tumingin siya sa paligid ng bahay—sa lugar na tinirhan niya ng dalawang taon.

Inilagay niya ang susi at ang pinirmahang kasunduan ng diborsyo sa ibabaw ng coffee table at nagpadala ng mensahe kay Asher: “Pinirmahan ko na ang kasunduan sa diborsyo at iniwan ito sa ibabaw ng coffee table. The process has been fully entrusted to the Lawyer. Please let me know when it’s convenient for you to complete the procedures. I’m leaving now. Take care.”

+++++

Nasa isang pagpupulong si Asher nang matanggap ang mensahe. At first, he was stunned, looking at the phone with an absent expression.

Napansin ito ng kanyang assistant at nag-atubili. "Mr. Asher?" she called softly, trying to draw his attention back to the meeting.

Isang saglit na tumingin si Asher sa kanya, inilapag ang telepono at huminga ng malalim bago ipagpatuloy ang pagpupulong. But just as the meeting seemed to resume its usual flow, he suddenly stood up, ending the meeting with a curt, “Tapos na.” Kinuha niya ang telepono at nagmadaling umalis ng silid.

Nagpalitan ng maguguluhang titig ang mga tao.

“Mr. Asher… what’s going on?” one of them muttered.