Bound by Fate: A Love Rekindled (TAGALOG)

Sinundan ni Thalia ang mga direksyon ng sekretarya patungo sa opisina ni Asher, ang kanyang puso ay kumakabog sa halo ng pagkamangha at kaba. Matapos ang dalawang taon ng kasal, this was her first time visiting his workplace.

The secretary greeted her with a polite smile. "Mr. Asher is still in a meeting. Please, make yourself comfortable."

Inabot ng sekretarya kay Thalia ang isang tasa ng mainit na tsaa, ang kanyang mga galaw ay maayos at propesyonal.

"Salamat," sagot ni Thalia nang magalang, tinanggap ang tsaa at naupo sa sofa ng reception.

Her eyes wandered around the room. The décor was minimalist yet luxurious, may mga kulay ng gray at puti—isang pagsasalamin ng karaniwang estilo ni Asher.

Nagtago ng isang mabilis na sulyap ang sekretarya kay Thalia, naiintriga. The woman looked much younger than she expected, may mahahabang, bahagyang kulot na buhok na dumadaloy sa kanyang mga balikat.

Her side-parted bangs framed her face delicately. There was a softness to her appearance, a youthful innocence na malupit na sumasalungat sa propesyonal na atmospera ng opisina. Hindi maiwasan ng sekretarya na humanga na ang mahinahong babaeng ito ay asawa ni Asher.

Kilala niya si Asher bilang malamig, malayo, at reserved—isang tao na mahigpit na binabantayan ang kanyang mga emosyon. The thought of him being affectionate with a woman seemed almost impossible.

Bago pa siya makapag-isip ng higit pa tungkol dito, ang ingay mula sa labas ng opisina ay pumukaw sa kanyang atensyon.

“Perhaps the meeting is wrapping up,” the secretary said, tumayo nang mabilis. “Please stay here for a moment; I’ll check.”

Thalia found herself glancing at the door, almost instinctively. Then, the door opened, revealing Asher. He walked in with a tall figure beside him, nag-uusap ng matindi.

Ang ilaw sa likuran niya ay nagbigay ng anino sa kanyang matalim na profile na nagbigay sa kanya ng halos nakakatakot na presensya.

Nang makita ni Thalia ang maliwanag at kabighani na ngiti ng isang babae, siya ay natigilan ng sandali, tumayo nang hindi namamalayan.

Napansin siya ni Asher agad. Ang kanyang mata ay lumipat mula sa pag-uusap patungo kay Thalia, at tumigil siya.

His brow furrowed. "Why are you here?"

Ang babaeng kausap niya ay lumingon sa tunog ng kanyang boses. Bahagyang pumikit ang kanyang mga mata nang makita si Thalia, at saglit na naging mabigat ang hangin ng isang hindi nasabing tensyon.

Thalia, forcing a polite smile, greeted her. Pagkatapos, nilingon niya si Asher, inabot ang isang file folder.

"I..." She hesitated for a moment, almost blurting out "your mother," but quickly corrected herself. "Mom asked me to bring this to you."

Kinuha ni Asher ang folder, ang ekspresyon niya ay hindi mabasa. "Kumain ka na ba?"

"Hindi pa," sagot ni Thalia.

Asher closed the file with a decisive motion at bumaling patungo sa ibang direksiyon na nakatayo pa rin malapit. "The meeting will resume this afternoon. Let’s go eat first."

The woman beside him opened her mouth as if to say something but quickly thought better of it.

Tumango siya at marahang nagsalita, "Yes sir," bago tinawag ang iba upang sumunod sa kanya palabas.

Pinangunahan ni Asher si Thalia patungo sa restaurant sa ibaba. Habang sila ay naupo at naghihintay ng pagkain, Asher was still working, his fingers dancing quickly over the keyboard of his laptop. His face remained as impassive and focused as ever.

Tahimik na nakaupo si Thalia, nakasandal ang pisngi sa palad habang pinagmamasdan siya.

His features were sharp, his eyebrows stern, and his high nose bridge added to his aloof demeanor. Even in such a casual setting, mukhang siya ay isang lalaking laging nakalubog sa kanyang mga iniisip, malayo at abala.

Sandali, nakaramdam si Thalia ng kakaibang pakiramdam ng pagkalayo. She had once loved him—had even harbored feelings for him since she was sixteen, ngunit ngayon, sa kanyang dalawampu’t apat na taon, ang mga nararamdaman niyang iyon ay naglaho.

In the bag resting on her thigh was a divorce agreement, ang kanyang bagong draft na petisyon para sa kanilang paghihiwalay. Bahagya niyang inilipat ang kamay sa file at isang pakiramdam ng pag-aalinlangan ang bumalot sa kanya.

It wasn’t that Asher had done anything wrong—it was simply that he didn’t love her. Their marriage had never been about love, kaya ang kawalan nito ay hindi nakaramdam ng pagtataksil. Isa lang itong tahimik na realidad na hindi nila pareho kayang baguhin.

"Ano ang iniisip mo?" Ang malalim na boses ni Asher ay gumising sa kanyang mga isip.

Lumiko siya patungo sa kanya. Hindi pa rin siya tinitingnan mula sa screen, patuloy na abala sa kanyang trabaho.

"Wala," sagot niya ng malumanay na ngiti, pagkatapos, upang magsimula ng magaan na usapan, tinanong niya, "Kailan nagsimulang magtrabaho si Clarissa Yen dito?"

Clarissa was the woman who had stood next to Asher earlier. Thalia remembered her well—they were classmates for a year bagamat si Clarissa ay lumipat lang pagkatapos ng ilang taon ng pag-aaral ni Thalia.

Sina Clarissa at Asher ay ang "golden couple" sa kanilang paaralan—parehong matalino at laging nasa sentro ng atensyon. Rumors of their closeness had circulated, bagamat hindi sila naging magkasintahan.

Sa huli, si Thalia ang naging asawa ni Asher, hindi dahil siya'y mas kahanga-hanga kaysa kay Clarissa, kundi dahil ang kanilang buhay ay nagkahiwalay sa magkaibang landas.

"At the beginning of this year," Asher replied, patuloy na nakatutok sa kanyang trabaho. "In-interview siya ng HR."

Tumango si Thalia, at sila'y nagpatuloy sa tahimik na sandali habang dumating ang kanilang pagkain.

The meal itself was uneventful. It was another quiet moment between them, much like the many meals they had shared over the past two years of their marriage. It had become routine—isang komportableng, halos tahimik na pamumuhay, ngunit may hindi nasabi na distansya na hindi nila nilalapitan.

Inilipat ni Thalia ang tingin sa isang magkasintahan sa isang kalapit na mesa, pinapakain ang isa’t isa at nagtatawanan. Saglit na isang pangarap ng pagnanasa ang dumaan sa kanya.

That kind of intimacy, the one filled with warmth and connection was something she and Asher would never have. Laging abala siya sa kanyang trabaho, so consumed by efficiency, that there was no room for anything else.

He was like a clock—precise, cold, and always ticking forward, never deviating from his path. A man like him was not suited for marriage, at ganoon din siya. Sinubukan nila, ngunit hindi ito nagtagumpay.

"May problema ba?" Ang boses ni Asher ay tumigil sa kanyang pagiisip, at nagtama ang kanilang mga mata pagkatapos ng ilang minuto.

Ngumiti si Thalia ng malumanay, ang kanyang mga labi ay bahagyang yumuko sa isang malungkot na ekspresyon. "Nag-iisip lang ng ilang bagay."

Ding.

Isang notification ang nag-ping sa laptop ni Asher, at agad siyang bumalik sa kanyang trabaho.

Ngumiti si Thalia ng bahagya, "Bakit hindi mo na lang ipagpatuloy? Maaari naman tayong mag-usap mamaya."

"O sige," he replied, his focus already back on the screen.

Isang oras pa ang lumipas bago natapos si Asher sa kanyang trabaho.

"Ano ang mga plano mo mamaya?" tanong ni Asher bigla, habang isinasara ang kanyang laptop at naghahanda nang umalis sa kanyang opisina.

Tumigil si Thalia saglit, bahagyang nagulat, bago niya napagtanto na siya ang tinatanong.

"I was thinking of going to the bookstore and then heading home later," she answered.

Tumango si Asher na parang nag-iisip. "Ipapadala ko si Yna para ihatid ka doon. Huwag kang magpuyat."

Yna, Asher's assistant, was someone Thalia had met several times before. She gave a small nod in acknowledgment. "Okay."

The lunch ended in its usual quiet manner with both of them absorbed in their own thoughts, at hindi talaga nagkaroon ng usapan.

Hindi bumalik si Thalia mula sa bookstore hanggang halos alas-kwatro ng hapon. Pagpasok niya sa bahay, nakita niyang nakaupo ang kanyang biyenang babae, si Maria na nasa tabi ng bintana, nilalaro ang pusa.

Nang makita siya ni Thalia, ngumiti ito, ngunit ang kanyang mga salita ay may halong paminsang pang-iinsulto.

“Look at you, always needing others to wait on you—everything from eating to drinking to... well, you know. You can’t even make your own money, but you sure know how to spend it. Wala kang iniisip kundi ang sarili mo, at sigurado akong kasing walang silbi ng tiyan mo ang puso mo. Hindi ka pang-prinsesa, pero may kompleks ka ng pagiging prinsesa. Ano bang silbi mo?"