Kabanata 4

MAYA

“Good afternoon, Sir, Ma’am,” sabay yuko ng isang dosena atang kasambahay nang pumasok kami sa mansyon

“This is Maya, my wife,” pakilala ni Renzo.

Nanlaki ang mga mata nila at nagtinginan, halatang nagulat—hindi ko alam kung dahil ikinasal na pala ang sir nila o dahil hindi sila makapaniwalang sa isang tulad ko siya nagpakasal.

Sabay-sabay silang nagsiyukod at nagsabi ng, “Maligayang pagdating, Ma’am Maya.”

“Naku, Maya na lang…” natawa ako. Pero nang mapansin ko ang kakaibang tingin ni Renzo, naubo ako. Nakalimutan ko na namang dapat alta vibes ako. “Well, good morning. I hope we all get along well.”

“So,” sabi ni Renzo habang nakapasok ang mga kamay niya sa bulsa at naglakad papasok sa loob ng bahay na parang museum sa laki, “this is the main living area.”

Pinigilan kong manganga. Pa’no ba naman—ang taas ng kisame parang cathedral, may mga paintings na mukhang kinuha pa sa Louvre, at ang sofa set na siguradong mas mahal pa kaysa pinagsama-samang kita ko buong buhay ko.

“Okay lang bang… umupo dito?” tanong ko, sabay turo sa couch na sobrang puti, parang nilabhan sa isang sakong Tide.

Naningkit ang mga mata ni Renzo. “Lahat ng bagay dito ay sa’yo, Maya. Hindi mo na kailangang magpaalam.”

“Sa akin?” halos slo-mo kong nasabi, parang ang hirap paniwalaan. Mas malaki pa yata ang living area na ‘to kaysa buong apartment namin.

Naglibot pa kami sa mansion—kusina na mas malaki pa sa ground floor ng office namin sa Mandaluyong, library na may books mula sahig hanggang kisame, home theater na parang sinehan, at isa pang sala na mas maliit pero mukhang pang-royalty pa rin.

Ayos. Kahit iisang bahay lang kami, puwede pa rin kaming hindi magkakitaan.

Umakyat kami sa hagdang parang sa mga engrandeng hotel, hanggang sa pumasok kami sa isang kwarto.

“And this is our room.”

“Our room?” kumabog ang dibdib ko.

“Yup. Did you forget already? That’s part of the contract.”

“Oo nga pala.” Huminga ako nang malalim sabay pasok. At literal na napanganga ako.

Parang isang buong floor na ang kwarto—may walk-in closet, sariling sala, at floor-to-ceiling windows na tanaw ang garden. Pero ang pinaka-nakapagpahina ng tuhod ko? Ang higaan.

Hindi lang king-size—super duper king-size na may apat na poste, may kurtina pang imported, at kumot na mukhang mas malambot pa sa ulap.

“Don’t worry,” sabi ni Renzo habang inilalapag ang maleta ko sa kama, sa side malapit sa closet. “Kahit malikot tayo pareho matulog, the bed is big enough for both of us without any… accidental touching.”

Wait lang. Iba ata na-imagine ko sa accidental touching na ‘yon ha.

“Buti naman,” sabi ko na lang, sabay lakad papunta sa bintana para kumalma ang puso ko.

At doon na-distract ako—ang ganda ng garden. Perfect landscape, mga bulaklak na parang paintings, at fountain pa sa gitna.

“Ang ganda naman ng view. Ang sarap sigurong gumising tuwing umaga,” bulong ko.

“I know,” sagot ni Renzo.

Nasa likod ko na pala siya. Pero hindi siya nakatingin sa garden. 

Sa akin.

Nanlaki ang mga mata ko. Ako ba ang tinutukoy niya?!

Hala, imposible! 

Dali-dali kong binuksan ang maleta at isa-isa kong inilabas ang mga damit ko. Kunyari busy para hindi mapansin na nanginginig pa yung kamay ko.

Kinuha ko yung isa kong blouse at sinubukang isabit sa hanger, tapos isinampay sa closet. Ang problema, masyadong mataas yung rod. Tiptoe na ko, todo abot pa, pero hindi pa rin kaya.

“Ay—” muntik na akong madulas!

Agad akong nasalo ni Renzo sa baywang, mainit at matatag yung kamay niya. Bago ko pa namalayan, pareho kaming natumba sa kama.

Parang huminto ang oras. Ang lapit ng mukha niya. Kita ko pa bawat detalye ng mata niya, at yung ngiti na parang nang-aakit. Tiningnan niya ang lips ko at unti-unti siyang yumuko papalapit.

“H-hindi pwede ‘to,” bulong ko, nanginginig ang boses. “Wala pa akong first kiss!”

“Wala ka pang first kiss?” ulit niya, sabay ngiti. “Well, you’re my wife now.”

Napakagat ako ng labi. Oo nga pala. Pero—

 “Hindi ‘to kasama sa contract,” palusot ko agad.

“Hmm…” tumingin siya diretso sa mga mata ko, halos marinig ko na ang tibok ng puso ko. “Yes. Pero bakit… ayaw mo bang ako ang maging first kiss mo?”

Natigilan ako. Umiikot yung mundo ko sa sobrang kaba. Sino bang matinong babae ang makakatanggi sa isang kagaya niya?

Tumingin siya ulit sa mga labi ko, at para akong natuyuan ng laway kaya napalunok ako. Unti-unti siyang yumuko, ilang pulgada na lang at magtatama na sana ang hininga namin nang—

 “Sir? Ma’am?” tawag ng kasambahay mula sa labas ng pinto.

Para akong napaso, mabilis akong tumayo at ayusin ang blouse ko na parang walang nangyari. Pero ramdam ko pa rin ang init ng tingin ni Renzo.

Hindi ko alam kung manghihinayang ba ako o magpapasalamat na naistorbo kami.

Si Renzo naman, kalmado lang na tumayo at binuksan ang pinto. “What is it?”

“Nandito po si Sir Rogelio,” sagot ng kasambahay.

Napakunot ang noo ko. Sino yun?

Lumingon sa akin si Renzo, parang narinig ang nasa isip ko. “Get dressed,” aniya, seryoso ang tingin. “It seems Dad wants to meet you.”