Kabanata 5

Nandito ang Chairman ng Alcantara Holdings Inc! Kailangan presentable ako!

Dali-dali kong tinignan ang mga nakasampay sa closet. Nagulat ako—may mga bagong damit na pala ro’n. Amoy department store pa.

Binili ba ‘to ni Renzo para sa’kin?

Kinuha ko ang isang simpleng cream dress na may pearls sa kwelyo. Nagpalit ako at, grabe, parang tailored talaga para sa akin. Nilugay ko ang mahaba kong buhok na itim at naglagay ng konting pulbo at lipstick bago tuluyang lumabas ng kwarto.

Pagkababa ko sa hagdan, muntik na akong mapatigil sa tindi ng aura ng isang lalaki katabi ni Renzo na nakaupo sa sala. At yung titig niya? Parang kaya niyang paaminin kahit sinong kriminal ng hindi nagsasalita.

Ito na ‘yun! Ito na yung eksenang lagi kong napapanuod sa K-drama!

Yung ama ng male lead na tututol, tapos hahampasin ako ng envelope ng pera. Worst case, bibigyan ako ng lason sa maliit na tasa ng tsaa.

Napakagat ako sa labi at agad na inayos ang postura ko. Ngumiti ako nang pilit at nag-bow pa ng konti. 

“Good afternoon po, Sir Rogelio…” halos pabulong ko.

Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. Napatigil ako sa paghinga. Any moment, baka sabihing, “Renzo! How dare you bring this woman into our house!”

Pero bigla siyang ngumiti. “So, ikaw pala si Maya? Maupo ka.”

Halos matumba ako sa gulat.

Naupo ako agad, tuwid na tuwid na parang estudyanteng ayaw mapagalitan ng principal. 

Nag-abot ng mamahaling meryenda ang kasambahay—may mga mini sandwiches at parang imported na cookies. 

“Masaya ako, Renzo,” biglang sabi ni Sir Rogelio habang nakangiti. “Matagal ko nang sinasabi sa’yo na gusto ko nang magkaroon ng manugang at mga apo. Kung hindi pa kita tinakot na hindi mo makukuha ang Alcantara Holdings, baka hanggang ngayon wala ka pang asawa.”

Napasinghap ako at napatitig kay Renzo. 

Ayun pala! Kaya pala parang ora-orada ang marriage contract. Ultimatum pala ni Tatay niya.

“Akala ko nga pumasok na sa marriage contract si Renzo,” dagdag pa ni Sir Rogelio habang humigop ng kape.

Doon ako nabulunan sa cookies na kinakain ko. 

“Kkhh—” Napaubo ako. 

Agad akong hinimas ni Renzo sa likod. 

“Are you all right, love?” 

Ramdam ko yung totoong concern sa boses niya, lalo na nang abutan niya ako ng tubig.

Pagtingin ko sa kanya, seryoso ang mata niya—hindi scripted. Para bang genuine na nag-aalala siya.

Pero tuningin siya sa gilid, kay Sir Rogelio. Parang inuutos na, “Do your part.”

“Yes, love. I’m fine, thank you,” sabi ko agad, sabay hawak sa hita ni Renzo, kunyari natural lang.

Kinuha naman ni Renzo ang kamay ko at hinawakan nang mariin. :Alam mo namang ayokong nahihirapan ka,” sabay tingin sa akin nang may matamis na ngiti.

Ang galing naman ng acting! Lord, help me. Baka madala ako masyado.

Pagkatapos ng meryenda, nagpaalam si Sir Rogelio kay Renzo. 

“Sa office tayo mag-usap,” sabi niya. 

Kaya ako naman, balik sa kwarto. Pagkaayos ko ng mga gamit ko, chineck ko naman ang bank account ko.

Halos mahulog ako sa sahig.

Five. Million. Pesos.

Napalakpak ako ng mahina. Ito na yung pinakamasarap na number na nakita ko buong buhay ko!

Dali-dali kong binayaran ang mga utang namin online. May confirmation email pa, parang fireworks sa screen. Nakahinga ako nang maluwag. 

Salamat, Renzo. Salamat, marriage contract!

Nag-text agad ako kina Tatay at Teo. “Nakarating na ako sa dorm! Huwag kayo mag-alala, ayos lang ako.”

Pagkatapos, naligo ako at naalala ko yung muntikan na kaming mag-kiss ni Renzo kanina. Matutuloy kaya yun ngayong gabi?

Napa-toothbrush tuloy ako ng tatlong beses.

Pagkahiga ko sa kama —- syempre sa dulo, baka magulat ako at biglang may tumabi. Nagmuni-muni ako. 

Hindi naman pala kalbaryo ang buhay dito. May closet ako na puno ng bago. May pondo na ako para sa pamilya. At may asawa akong ubod ng gwapo!

Inantay ko si Renzo hanggang sa makatulog ako. Pero pagkagising ko—wala pa rin siya.

“Nasaan kaya yun?” bulong ko habang nakakunot ang noo.

Tinanong ko ang mga kasambahay. “Ah, umalis po siya kagabi after ng pag-uusap nila ni Sir Rogelio. Hanggang ngayon, hindi pa bumabalik.”

Napamewang ako. “Hmph. Hamu na nga siya.”

Nag-ayos ako para pumasok. Hindi ko pinahalata na medyo naiinis ako. Pero sabi nga sa kontrata—pwede naman akong pumunta kahit saan kapag araw. Kaya ayun, tuloy pa rin ang lakad ko.

Pagpasok ko sa office, parang may mali. Kasi lahat ng tao, nakatingin sa akin.

 “Aba, Maya!” bati ni Lea. “Ang ganda mo ngayon, ha. Bagong skincare? O bagong love life?”

 “Uy, ano ba,” natatawa kong sagot habang nagtatago sa folder. 

Kung alam niyo lang, bagong asawa.

 Napailing na lang ako. “Baka bagong pulbo lang ‘to. Sale kasi kahapon,” biro ko, sabay upo sa desk.

Pero bago pa lumalim ang teasing, tinawag ako ng boss ko.

 “Maya,” seryoso niyang sabi, hawak-hawak ang folder. “I’m assigning you to investigate ghost projects in flood control systems sa Hagonoy, Bulacan.”

Parang tumalon ang puso ko sa saya.

“Yes, sir!” halos pasigaw kong sagot sabay kaway ng papel sa ere.

Ito na! Ito talaga ang dahilan kung bakit ako nag-auditor! Hindi lang dahil sa sahod, kundi para malaman ang totoo. Para sa mga taong naapektuhan ng substandard construction. Para kay Nanay…

Naalala ko yung gabing biglang bumigay yung dike. Yung baha na parang tsunami na sumira ng bahay namin. Yung sigaw ni Nanay bago siya tangayin ng tubig.

Huminga ako ng malalim. Ito na yung chance ko.

Pagbalik ko sa mesa, sinilip ko ang mga dokumento. Line per line, project per project. Tapos biglang—

Alcantara Holdings Inc.

Napatigil ako. Nanlamig yung kamay ko.

Nabitiwan ko yung folder.

Paano… paano nangyari ‘to?

Ibig bang sabihin… konektado ang pamilya ni Renzo… at posibleng ang asawa ko ngayon ang dahilan kung bakit namatay ang nanay ko?!