Kabanata 3

MAYA

“Ate, kamusta yung apply mo?” bungad agad ni Teo pagbukas na pagbukas ko ng pinto ng maliit na apartment namin. 

Tsk. Nalintikan na. Naikuwento ko nga pala kay Teo tungkol sa “job interview” kuno ko ngayon.

“Ayos naman, Teo. Pumasa ako!” ngiti ko sa kanya.

“Wow, ang galing talaga ng ate ko!” talon ni Teo sabay yakap sa akin. “Sabi ko na makukuha mo yun eh!”

“Talaga, ganun ka ka-bilib sa ‘kin?” biro ko sa kanya sabay punta sa kusina para magluto ng hapunan namin. 

“Oo naman. Lahat naman ng pinapasukan mo, lagi ka nakukuha,”  sagot ni Teo habang nakaupo sa lamesa, kumakaway-kaway pa yung paa niya kasi hindi abot sa sahig.

“Ha? Exaggerated ka na naman,” sabi ko nang natatawa habang binubuksan ang sardinas. 

“Hinde ah! Naalala ko pa nga lahat, Ate.” Nagsimula siyang magbilang gamit ang mga daliri niya. “Una, yung trabaho mo sa Jollibee, lagi mo kong binibigyan ng extra fries kahit bawal.”

Napahinto ako sa paghihiwa ng bawang. “Hoy, ‘wag mo ikukuwento ‘yan ha,” sabay tingin ko sa kanya.

Natawa si Teo. “Pero yung sa tiangge, Ate, yun yung favorite ko. Pasko pa, ang daming ilaw tapos andaming damit. Pinapasuot mo pa ako ng bonnet para ’di ako ginawin.”

Hindi ko mapigilang ngumiti habang nag-gi-gisa. “Hala, pati yun naalala mo pa.”

“Oo ‘te! Pati yung sa 7-Eleven. Halos ’di ka na natutulog nun kasi nag-aaral ka din. Pero gigising ka pa rin ng maaga para ihanda ako sa school.”

Hindi ko na napigilan, napatingin ako kay Teo. Parang ang bigat sa dibdib na maalala niya lahat ng pinagdaanan namin.

Sinubukan ko nalang pagaangin ang pag-uusap namin habang hinuhulog ang miswa. “Huwag mo ikukuwento kahit kanino yan ha, nakakahiya.”

Ngumiti lang siya. “Hindi ako nahihiya, Ate. Proud ako. Kasi kahit anong trabaho, kahit gaano kahirap, hindi ka sumusuko para sa ‘min ni Tatay.”

Sa sinabi niya, hindi naiwasan ng luha kong tumulo.

Hindi ko alam na lahat ng ginagawa ko, napapansin pala niya. Akala ko basta lang ako kumakayod para may makain kami bukas. 

Pinunasan ko agad ang luha at humarap sa kanya.

“Huwag kang mag-alala, Teo. Hindi na tayo mahihirapan ngayon. Maganda yung napasukan ko. Mababayaran ko na din yung mga utang sa ospital pati yung mga naiwan nating bayarin nung namatay si Nanay.”

“Talaga, Ate?!” kumislap ang mata niya.

“Oo, pati yung mga kulang mo sa school! Lahat ’yon, mababayaran ko na.”

“Anong klase namang trabaho pinasok mo, Maya?” sabad ni Tatay, may halong pag-aalala at pagdududa ang tono.

Kalalabas lang nito sa kwarto at ika-ikang umupo sa tabi ni Teo.

Napakagat ako sa labi. Kung alam lang niya. Pero ngumiti ako at nagmano. “Huwag po kayong mag-alala Tay, maganda po ito.”

“Maganda?” Umiling siya. “Maya, siguraduhin mong malinis ang pinapasok mo. Alam kong hirap na tayo, pero hindi lahat ng daan na madali, tama. Ang pera, mabilis hanapin pero mas mabilis ding mawala kung mali ang pinanggalingan.”

Natigilan ako. Parang kumirot yung dibdib ko sa sinabi niya.Tama si Tatay. Paano kung mali nga itong desisyon ko? 

Paano kung malaman ni Renzo na hindi pala ako alta, na hindi ako belong sa mundo niya? Na-imagine ko bigla yung mga eksena sa K-drama na pinapanood ko. 

Yung binubuhusan ng tubig sa party, O kaya pinapainom ng lason ng kontrabida.

Napalunok ako. Baka ako na ang susunod na bida sa Batas ng Api!

“Tay, relax lang po kayo. Hindi naman ako magbebenta ng bato o mag-audition sa Batang Quiapo. Saka tingnan niyo nga ’to—kumukulo na yung miswa. Malinaw pa sa sabaw na wala akong ginagawang masama.”

Napailing si Tatay pero napangiti rin, kahit bahagya. Ngumiti ako pabalik, kahit deep inside, naiisip ko. Lord, tama ba talaga ’to?

Nagpaalam ako kina Tatay at Teo na malayo yung trabaho kaya kailangan kong mag-dorm. Wala na silang masyadong tanong kasi sanay na rin sila dati na umaalis ako para makipagsapalaran.

Kinabukasan pagkatapos mananghalian, hawak ang maliit kong maleta, dumiretso ako sa address na binigay ni Renzo. At grabe, pagdating ko—akala ko na-waze ako papuntang Malacañang! 

Mansion pala yung bahay. As in yung tipong, kung may mawala kang hikaw sa sahig, baka abutin ka pa ng isang taon bago mo mahanap.

May malaking gate na parang mas mataas pa sa self-esteem ko. 

At yung mismong bahay—three floors yata? O baka apat? Basta sobrang laki na parang kung magtatakbuhan kami ni Teo dito, baka kailangan pa ng tricycle.

“Mam, naligaw po kayo?” tanong sa akin ng isang kasambahay habang inaangat ang kilay.

“Ah… ito po ba yung La Vista, Quezon City, Block-something?” halos pabulong kong sagot, sabay tingin sa papel na hawak ko.

“Ito nga. Sino po hanap nyo?”

“Si Renzo. I mean… si Sir Alcantara.”

“Ah, wala pa po siya. Sa receiving area nyo na lang po siya hintayin. Andun din po si Manang Linda. Siya po yung namamahala sa lahat ng mga aplikante sa pagka-kasambahay.”

Napakurap ako. 

Kasambahay?! 

Ako?!

Napatingin ako sa outfit ko. Congrats, Maya, bulong ng utak ko. Kung may award for Best in Pretend Alta, ikaw na ang talo.

“It’s wife.”

Nagulat kami pareho nang may boses na sumabat mula sa gilid. 

Nakasakay si Renzo sa kotse, nakababa ang bintana. 

“You don’t talk that way to my wife,” seryoso niyang sabi. Tapos lumingon sa ’kin. “Love, get in.”