CHAPTER ONE

“REBECCA, anak, kailangan na ng tatay mo ng heart transplant.”

Halos manginig ang buong katawan ng dalagang si Rebecca na matapos ang duty niya sa bar na pinagtatrabahuhan niya ay masamang balita agad ang sasalubong sa pagod niyang isipan at katawan. Sa Hospital na siya dumiretso dahil doon siya pinapupunta ng nanay niya. Nagkaroon na agad siya ng ideya pero hindi niya alam na magiging ganito agad kalala ang lahat.

Heart transplant? Sa lalong madaling panahon? Bakit? Ganon na ba kalala ang kondisyon ng tatay ko? Aniya sa isipan. Parang panaginip pa rin sa kanya ang lahat. Napakalakas ng tatay niya. Kung kumayod nga ito ay halos kayod kalabaw. Napapansin na niya noon pa ang  simpleng paninikip ng dibdib ng tatay niya at madalas nga ay nawawalan ito ng malay. Hindi niya alam na iyon na pala ay isa sa mga sensyales ng sakit nito sa puso. Bata pa siya non. At sa batang isip niya ay maraming bagay pa siyang hindi nauunawaan.

Pero ngayon na dalaga na siya at nasa tamang pag-iisip niya, hindi niya napigilan na mapaluha habang pinagmamasdan ang tatay niya na nakaratay sa puting kamang iyon. Napaliligiran ng puting ilaw ang silid. Para silang nasa loob ng isang kahon na kulay puti. Puting puti ang paligid. Ayaw na ayaw ni Rebecca na nagpupunta ng hospital. Alam niya kasi na kapag sinabing hospital, isa lang ang pumapasok sa isipan ng mga tao. Walang iba kundi sakit. Alam niya na sa loob ng hospital ay may mga tao na nagtitiis sa mga sakit na dulot ng kapalaran nilang sawi. At isa na siya doon. Isa siyang sawimpalad.

“Nay, ganon na ba talaga kalala ang sakit ng tatay? Bakit naman kailangang ngayon pa? Hindi ho sasapat ang kita ko.” Nanlulumo niyang sagot sa nanay niya habang nakasandal sa dinngding ng silid na iyon.

Halos hindi na niya maramdaman ang katawan niya.  Para siyang lumulutang sa ere. Hindi niya alam kung paano niyang matatakasan o malalampasan ang problemang ‘to.

“Anak, patawarin mo sana kami ng tatay mo kung pabigat na lang kami sa buhay mo. Alam ko, hindi ito ang pinangarap mong buhay pero, wala na kaming ibang maaasahan ng tatay mo kundi ikaw lang.”

“H’wag mong sabihin iyan, nay. Kahit kailan, hindi ako nag-alangan na tumulong. Hindi kayo pabigat. Kung tutulong man ako, responsibilidad ko yon bilang anak niyo. Responsibilidad ko kayong buhayin kaya gagawa ako ng paraan okay? Gagawan natin ng paraan to.”

Iyak nang iyak si Rebecca nang makabalik siya sa bar kinagabihan. She told Alexis everything. Alexis is her best friend. Bata pa lang talaga ay kasama na nila ang isa’t isa. But she never had the chance to like him. Ewan niya ba, para sa kanya, magkaibigan lang talaga sila ni Alexis. Hanggang doon na lang ‘yon. Walang malisya. Hindi niya lang alam kay Alexis kung ano rin naman ang nararamdaman nito. She doesn’t even bother to ask.

“Rebecca, tama na iyang kaiiyak mo, please. Pati ako nahihirapan kapagka nasasaktan ka, e.”

“I need to find a buyer, Alexis. Kailangang kailangan na talaga.”

“I’ll help, okay? Basta h’wag ka nang iiyak. Huwag ka nang umiyak.”

Iyon ay pawang napakabigat na mga salitang nabitawan ni Alexis, mapagaan niya lang ang loob ng babaeng mahal niya. Rebecca has always been the apple of his eyes. Wala siyang ibang ginusto kundi si Rebecca lang at tanggap niya ito maging ang trabaho ni Rebecca tanggap niya. If only he could save her. Pero parehas lang silang naghihirap. Kung kumikita man, sapat lang para sa pangangailangan din niya.

Days had passed, hindi pa rin bumabalik sa normal ang kondisyon ng tatay ni Rebecca. He badly needs the operation. Siya naman, nagkukumahog kakatrabaho. Hindi niya  na lang dinadala sa trabaho ang problema niya. Hindi niya hinahayaan na maapektuhan non ang trabaho na bumubuhay sa kanila.

She was drinking her cocktail when she accidentally spilled it on a customer. Hindi niya akalain na matatapid siya. Sanay naman siya na nagsusuot ng heels pero talaga namang sinusubok siya ng buhay.

Mukhang masesermonan pa yata ako ngayon. Aniya sa isipan habang dahan-dahang inaangat ang kanyang tingin sa matandang lalaking nakatitig sa kanya. The old man looked shocked too.

“Sir, I am really sorry! Hindi ko po sinasadya na matapunan kayo. Wait, I’ll help you get dry--”

Nagulat siya na sa likoran ng lalaki ay nandoon si Alexis. Sinamaan siya agad nito ng tingin na tila nagtatanong kung ano na namang katangahan ang nagawa niya.

Napakamot siya ng kanyang batok kabado na baka mabulyawan siya. Marami kasing customers talaga ang may masasamang ugali. Iyon bang arogante dahil may pera.

“It’s okay, miss. Don’t worry.” Pampalubag loob na sagot ng matanda. Bagay na hindi inasahan ni Rebecca.

Napaangat siya ng kilay. “P-Po?” nabibingi na sagot ng dalaga.

Tama ba ang naririnig niya? Himala yata at hindi siya pinagtaasan ng boses ngayon?

Lumapit naman sa kanya si Alexis saka bumulong. “Ano ka ba, siya ang nakita kong potential buyer mo! You better be good.” Pabulong nitong saway kay Rebecca.

Napakagat agad si Rebecca ng labi niya dahil hindi niya iyon inasahan. May katandaan na ito sa totoo lang pero guwapo pa rin naman. Nanginig ang buo niyang katawan. There’s no turning back. Kahit na mahirap, kahit na masakit. Nakaramdam siya ng takot sa pagkakataong ito. Hindi madali ang mundong papasukin niya.

“You are such a nice girl. Matagal ka na bang nagtatrabaho rito?”

Nang simulan ng matanda ang usapan ay medyo gumaan ang pakiramdam ni Rebecca.

“Hindi naman, Sir. Mag-iisang taon pa lang.”

Hindi pa man sila natatapos ay sumingit muna si Alexis, hindi maitimpla ang mukha nito. “Siya nga pala, Rebecca, siya si Mr. Garwill Lincoln.” Pagpapakilala nito sa matanda.

Isa si Mr. Garwill sa pinakasikat at maimpluwensyang tao hindi lang sa bansa kundi pati na rin sa iba't ibang panig ng mundo. Sikat ang fashion and retail business nila sa dekalidad at mamahalin nilang mga produkto dagdagan pa ng katotohanang, pawang mga mayayaman at sikat na mga artista ang gumagamit ng mga ibinebenta nila. Mabuti  na lang at nakita ito ni Alexis at naengganyo na ipapakilala si Rebecca sa kanya. Kung hindi, mami-miss nila ang oportunidad na mabili ni Mr. Garwill si Rebecca.

“Oh, cool. Ako nga pala si Rebecca. Rebecca Alejandro.” Pakilala naman ni Rebecca sa sarili niya. Sumenyas naman siya kay Alexis na iwanan na siya nito pero hindi pa rin talaga ito umalis hanggang hindi sinasabi ng matanda.

Hanggang sa tuluyan na nga silang naupo para magkwentuhan saglit. Hindi nga in-expect ni Rebecca na magiging ganon lang ka-light ang usapan nila ni Mr. Garwill. Hindi tulad ng ibang naging mga customers nito na unang upo pa lang ay hahawak na agad sa maselang bahagi ng katawan niya. Iyon talaga ang bagay na kinaiinisan niya pero wala naman siyang choice dahil iyon ang trabaho niya. Hinahayaan lang niya ang mga ito na bastusin sya dahil parte iyon ng pinili niyang trabaho.

“Can you come with me for a bit?” tanong ni Mr. Garwill kaya agad na napalunok ng laway niya ang dalaga.

Ito na ba ‘yon? Hihingin na ba ng matanda ang tulad ng hinihingi ng ibang mga customers niya?

“S-Sure,” naiilang niyang sagot.

Ilang buwan na niya itong ginagawa. Ang pagiging p*kpok pero parang hindi pa rin siya talaga ganon kasanay. Kailan ba darating ang araw na kaya na niyang sikmurain ang lahat?

Bago siya sumunod sa matanda ay hinawakan pa ni Alexis ang kamay niya saka ito bumulong sa tenga niya. "Rebecca, just calm down. Relax. Everything will be alright, okay? Andito lang ako sa labas." 

Those words were just comforting to her. Pakiramdam niya ay walang mangyayaring masama sa kanya dahil alam niyang nandiyan lang si Alexis sa tabi niya. 

Sana nga, Alexis. Sana nga kayanin ko.

"Are you nervous?" nagtatakang tanong ng matanda sa balisa na si Rebecca.

Sino ba naman ang hindi mababalisa? Pakiramdam niya ay nasa hukay na ang isa niyang paa. Kinakabahan siya na sabihin kay Mr. Garwill kung pwede siya nitong bilhin sa halagang isang bilyon. Baka sabihan pa siyang makapal ang mukha. 

Nanginginig ng bahagya ang kamay ni Rebecca nang sumagot siya. "Of course not, Sir."

Ngumiti lang si Mr. Garwill. Binalot ng pula at asul na ilaw ang loob ng VIP room kung saan hinatid ni Alexis ang dalawa. Sobrang lakas ng kabog ng dibdib niya kahit na dapat sanay na siya. Pero hindi iyon ang nagpapakaba sa kanya kundi ang katotohanan na kailangan niyang ma-close ang deal with Mr. Linocoln.

The door opened but what shocked her is the man who's inside that quiet room. Napakunot siya ng noo. Don't tell me they're going to have a thre*some? That's new to her. Napalunok siya ng laway.

Hindi na ako pwedeng umatras. Aniya sa isipan.

Nang unti unting iangat ng lalaki sa loob ng silid ang ulo nito, nanindig ang balahibo ni Rebecca. Napamura siya sa isipan. F*ck. Bakit napakaguwapong nilalang nito?