CEO Fell in Love with Her Secretary (SPG)

[MELODY'S POV]

Walang ibang bumabagabag sa isip ko nang malaman kong may ibang karelasyon sa ‘US’ si Gabriel. Parang manhid na rin ang buo kong katawan at pati na ang tainga ko’y tila wala nang marinig. Mula sa ‘UNKNOWN NUMBER’ ang litrato ni Gabriel at ng babae nito ang sinend sa ’kin. Wala ni isang sumagi sa isip ko na mangyayari iyon, ngunit heto nangyayari na. Habang nagmumukmok, narinig ko ang pagtunog ng aking cellphone. Si Gabriel ang pangalang naka-flash sa screen ng cellphone ko, una, nag-iisip ako kung sasagutin ko ba o hindi? Tila ayaw ng isip ko na ito’y sagutin pero puso ko, pilit na gusto s’yang unawain.

“Walang magagawa ang pag-iyak mo riyan," saad ng lalaking kanina pa pala nakahayag ang mga kamay nito sa 'kin habang hawak ang aking cellphone at tila sinasabing sagutin ko ang tumatawag. Ngunit parang istatwa ako na parang walang narinig, 'wala naman talaga, eh!' kausap ko sa aking isipan. Inilapit n’ya sa mukha ko ang cellphone at may tinig na nagmumula roon. Shet! He already clicked the answer button. Tila naman natauhan ako nang marinig ko ang pamilyar na boses. Boses ‘yun ni Gabriel! In fact naman, I already miss him, miss his voice, and his baby face. Isang malakas na hangin ang pinakawalan ko mula sa bibig ko at saka itinuon ang cellphone sa tainga ko. Nanatili akong nakahalukipkip at hinihintay ang sasabihin nito. Marami akong naririnig na tawanan ng babae sa kabilang linya, isinawalang bahala ko iyon at muling hinintay ang sasabihin ni Gabriel. Ilang oras na rin kaming tahimik kaya naman inunahan ko na s’ya. Pinahid ko ang mga luha ko at animo'y walang nangyaring iyak sa boses ko.

“Gabriel! I really miss you, honey!" saad ko. Nagpanggap ako na parang walang nalalaman tungkol sa kaniya at sa babae n’ya. Sinundan ko pa ito ng katagang….

“Thank yo—," hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang bigla itong magsalita.

“M-Melody, t-th-the-there's nothing to thank you," nauutal na saad nito. Ramdam ko ang susunod na mangyayari. ‘Wag please, maawa ka!

Natagalan s’ya bago makapagsalitang muli.

“M-Melody…….” nauutal na pauna nito. Naluluha na naman ako ng mga oras na 'yon kaya hindi na muna ako nagsalita dahil baka malaman nito. Eh, ano naman? Bakit ako takot? Kasalanan n’ya, ‘di ba?

“Melody, I am, I am, I am," paulit-ulit na wika nito. Siguro'y natatakot din ito, o ‘di kaya naman ay kinakabahan. Hindi na ako makapaghintay! Ako na wari ko’y pinanindigan na ang pagiging istatwa, nanatiling nakatikom ang bibig.

“M-Melody I am sorry for this, w-we h-have to break up,” saad nito mula sa kabilang linya. Ha? Nababaliw na ba s’ya? Totoo ba ‘to? ‘Wag!

Nagsimula na namang tumulo ang mga luha ko nang marinig ko ang mga katagang iyon.

"We have to break up."

"We have to break up."

"We have to break up." Paulit-ulit na nag-sink in sa utak ko ang mga salitang binitawan n’ya.

"Why? Anong dahi—" sunod-sunod kong tanong ngunit hindi na iyon natapos nang babaan na ako ng cellphone.

Palaayos ako ngunit ngayon na nangyayari ang lahat ng ‘to, pakiramdam ko ang pangit pangit ko. Dahil ba pinagpalit ako? O dahil sadyang pangit ako?

Naisip ko ang lalaking kanina pa nakatayo sa harap ko. Si David, ang secretary ng kumpanya ko. Pogi ito at maskulado, wala ng mapaglagyan ang kagwapuhan nito. Lalo pang nagpapogi sa lalaki ang dimple nito sa kanang bahagi ng pisngi niya. Sa totoo lang mahal ko na s’ya noon pa kahit na may boyfriend pa ako noon. Si David ang tinutukoy ko. Pero sa kabila noon naisip ko rin si Daddy na nasa Manila, may cancer ito at kailangang i-chemotherapy three times a day. Hindi pa rin nito alam ang lahat-lahat ng ‘to. Actually, kahit ‘yong may boyfriend ako, ‘di pa rin n’ya alam. Pero wala yata akong balak na sabihin ‘yon sa kanya. Ang mommy ko naman, may mahal ng iba, nakipaghiwalay ito kay Daddy noong malaman n’yang may cancer ito. Kaya imbes na si mommy ang mag-asikaso ng company, heto ako.

“Ok ka lang?" napabalikwas ako nang marinig ko ang tinig na ‘yon. Tumingala ako upang tignan ang pinanggalingan ng tinig, si David.

Loko-loko ba ‘to? Alam n’yang umiiyak, ok lang?

“Yes, I am alright,” pagkukunwari ko. Bigla itong umupo sa tabi ko at nagsimulang hagudin ang likod ko. Napatingin ako kay David nang magsalita ito.

“Narinig ko ang lahat," makahulugang wika nito. Muli na naman nitong naagaw ang atensyon ko…

“It's ok, I'm still here for you,” panghihimok pa nito. Hindi ko pinahalata ang pamumula ng pisngi ko at ang sobra kong kilig. Ane kebe. Napaka-gentleman n’ya talaga!

Gusto kong makalimutan ang lahat-lahat ng nangyari ngayong araw kaya niyaya ko si David uminom. Agad naman itong sumama, pero ayoko munang isipin na napipilitan lamang ito. Pumunta kami sa resto malapit sa company. Um-order ako ng apat na bote ng alak at ng kaldereta, shanghai, at iba pa. Samantalang si David, tanging juice at pizza lamang.

“Bakit tayo nandito?” sarkastikong tanong ni David habang tinutusok ng tinidor ang piraso ng pizza.

Iniangat ko ang ulo ko at tuwid na sinagot ito. "I want to forget all of this,” I replied. Sa mga sumunod na nangyari ay mas nararamdaman ko ang pagkahilo. Nang tatayo na ako, sumiring ako at ‘di ko na alam ang mga sumunod na nangyari. Ang alam ko na lang ay inihatid ako ni David sa dorm ko.

****_____****

Napabalikwas ako nang marinig ko ang malakas na tinig.

"What the f*ck!” sigaw ni David at nanlalaki ang mata na mukhang nagulat din. Anong nangyari? My gosh, magkatabi kaming natulog?..........