Cápitulo Dieci-Ocho

Cápitulo Dieci-Ocho

promises and heartbreaks

I can barely feel my body when I tried to open my eyes. I felt so exhausted from my endless tears that it took me a lot of strength to lift my gaze.

Akala ko wala na akong lakas pang tumayo o kahit iangat ang ulo sa pagkakasandal nito sa gilid ng kama. Ngunit nang makita ang pigura ni Nana na saiyang may dala-dalang tray ng pagkain ay parang nabuhayan muli ako ng pag-asa.

"N-Nana" humihikbing tawag ko sa kaniya. The lights coming from the outside was directed at me. Ni walang bakas ng ilaw sa kwarto ko, ni wala akong lakas na buksan iyon.

Mabilis na iniwan ni Nana ang dala sa lamesa at nilapitan akong hinang-hina sa gilid ng kama.

"Caenaella naman, kumain ka na. Huwag na matigas ang ulo, please." maiyak - iyak na pakiusap niya. Malamyos na pinapahiran ang bawat luha ko sa pisngi. I cried again at what she said. Mahigpit niya akong dinala sa kaniyang dibdib at niyakap. I embraced her back as hard as I can, feeling the warmth of comfort.