Chapter 5 Mother

Pumapatak lamang ang mga luha sa aking mga mata. Hindi ko kayang pigilan ang pagpatak nito.

Matagal kong pinaghandaan ang lahat para sa wedding namin ni Lucas. Pero hindi ko aakalain na sa isang iglap lamang ay naglaho ang lahat.

Para itong bula na bigla na lang nawala sa aking paningin. I can't believed that in just a blinked everything was gone.

Masakit! Sobrang sakit! Halos tumalon ako sa kasiyahan nang mga sandaling nagsisimula na ang wedding namin ni Lucas.

Pero bigla na lamang naging magulo ang lahat. Bigla na lamang nawala ang saya sa aking puso.

Kinuha ko ang gown sa tabi ko at niyakap ko ito. Napahikbi na lamang ako sa pag-iyak ko.

Nakapalit na pala ako ng damit simula nang iwan ako rito ni mom sa silid. Umalis na rin siya para makapagbihis ng kaniyang gown.

Matapos kong yakapin ang gown ko. Pinagmasdan ko ito. Ang ganda sana ng gown pero nasayang lang ang halaga nito.

Bigla tuloy naalala ko ang mga sandaling kasama ko si Lucas. Mga panahong magkasama kami sa dress shop pa sukatin ang wedding gown na ito.

Matapos kong pagmasdan ang gown ay itinabi ko na ito. Naghihinayang man ako pero kailangan kong itabi ang gown.

'I'm sorry to my precious gownsabay' haplos ko rito.

Hindi ko na maibabalik ang lahat. Hindi ko na kayang ibalik ang tiwala ng mga tao. Saksi sila kung gaano ako kasama. Kung gaano ako kinamuhian ng mom ni Lucas.

Napatayo ako at napahilamos sa mukha ko. Mariin kong kinusot ang mga mata ko.

Labis pa rin ang pag-aalala ko kay Lucas. Alam kong namamanhikan siya ngayon. Alam kong naguguluhan siya ngayon. Alam kong hindi siya mapakali.

Dinampot ko ang phone ko sa gilid ng kama ko. Nang buksan ko ito. Bumungad sa mga mata ko ang picture namin ni Lucas.

Nakawallpaper ito sa screen ng phone ko. Nakayakap sa akin si Lucas habang nakangiti kami sa isa't isa. Ang tamis ng ngiti ni Lucas habang nakatingin sa camera.

Ang picture na ito ay noong pumunta kami ni Lucas sa beach. Niyaya kasi ako ni Lucas na pumunta kami ng beach. Para sa pictorial wedding namin ni Lucas.

Bigla ko tuloy naalala ang mga sandaling hinahabol ako ni Lucas sa dalampasigan. Tuwang-tuwa lamang kami ng mga sandaling iyon.

Masaya! Tumatawa na parang walang bukas. Walang problema. Sobrang saya ko ng mga sandaling iyon.

Hiniling ko sa mga segundong iyon na sana hindi na matapos ang lahat. Sana lagi na lang kaming magkasama ni Lucas.

Mga sandaling puno ng kasiyahan. Puno ng saya. Mga segundong ayaw ko nang lumipas. Ayaw ko nang huminto.

Sa hindi ko namalayan. May ilang luhang pumatak sa screen ng phone ko. Matagal na pala akong nakatitig sa picture namin ni Lucas.

Nagi tuloy akong emosyonal. Makiramdam ko may matulis na bagay na tumurok sa puso ko. Nasasaktan ako.

Nanlumo tuloy ang puso ko na wala sa panahon. Walang katumbas ang sakit na nararamdaman ko ngayon. Impact ito nang hindi matuloy ang wedding namin ni Lucas.

A message suddenly appeared on the screen of my phone. A message from Lucas. Agad ko naman tiningnan ang message.

Pinapapunta ako ni Lucas sa Vontrell company. Mag-uusap raw kami. Hindi ko alam kung bakit hindi siya tumawag? Gusto ko pa naman siyang makausap.

Nag-message lang talaga siya sa akin. Pero kahit papaano. Masaya na ako roon. At least nagparamdam siya sa akin.

Nabawasan ang lungkot sa puso ko. Nakaramdam ako ng pagkagalak. Magkikita na kami ni Lucas. Makikita ko na siya at makakausap.

Lumabas na ako ng silid para pumunta sa Vontrell company. Kailangan kong puntahan si Lucas. Kailangan ko siyang makausap.

"Anak! Iris! Saan ka pupunta?" palipas na sana ako ng sala nang tawagin ako ni mom. Kaya bahagya akong napahinto sa aking paglalakad.

"Lalabas po ako at pupunta sa Vontrell building. Kailangan kong kausapin si Lucas. Pinapapunta niya ako roon." pagsagot ko kay mom. Nakatalikod lamang ako sa kaniya.

I'm standing on the doorway. Hindi na ako lumingon kay mom. Gusto ko na lang hintayin kung ano ang sasabihin niya sa akin.

Nananatili akong nakatayo. Naramdaman kong napabuntong hininga si mom sa likuran ko.

"Sinong nagpapapunta sayo roon?"

Alam kong gustong malaman ni mom kung sino ang nagpapapunta sa akin doon. Kailangan kong sabihin sa kaniya ang totoo.

"Si L-Lucas po! Pinapapunta niya ako roon para mag-usap kami." malinis kong sagot.

"Ano raw ang pag-uusapan niyo?" tanong ni mom sa may bandang likuran ko. Alam kong nakatayo lamang mom sa likuran ko at pinagmamasdan niya ako.

"Hindi ko po alam! Hindi niya po sinabi sa akin." mahinang sagot ko.

Namamayami lamang ang lungkot sa puso ko. Lungkot pa rin ang dumadaloy sa katawan ko. Wala ako sa good condition para matuwa.

"Hindi lang siya magkakamali na saktan ka niya. Ako ang susugod sa kanila kapag may nangyaring masama sayo roon. Hindi ko sila mapapatawag kapag sinaktan ka nila Iris."

Alam kong gusto lamang akong protektahan ni mom. Kaya nasabi niya ang mga katagang iyon.

Alam kong hanggang ngayon. Galit pa rin si mom sa mga Vontero dahil sa nangyari. Dahil sa nangyari marami tuloy ang nadamay.

Ito na ang panahon para ayusin ko ang lahat. Ayusin namin ni Lucas ang gulo. Alam kong kami lang dalawa ang kailangan para maayos ito.

"Hayaan niyo mom. Walang mangyayaring masama sa akin. Huwag kayong mag-alala. Aayusin lang namin ni Lucas ang gulo."

Naramdaman kong bumuga si mom ng hangin sa inis. Nananatiling nakatayo siya sa likuran ko. Hindi siya lumapit sa akin.

"Dapat lang anak! Dahil kapag may nangyaring masama sayo. Susugurin ko sila roon. Hindi ko sila makikilala bilang partner natin sila sa kompanya."

Naiitindihan ko naman kung bakit nailalabas ni mom ang mga salitang iyon. Naiintindihan ko siya.

Alam kong mahal na mahal ako ni mom. Kaya gagawin niya ang lahat para protektahan ang anak niya. Para ilayo ako sa gulo.

Matapos kong magpaalam kay mom. Lumabas na ako ng mansion. Kailangan kong puntahan si Lucas. Sa Vontrell company.

Alam kong hinihintay niya ako sa mga oras na ito. Alam kong nananabik siyang makausap ako.

Alam kong mahal na mahal ako ni Lucas. Hindi niya ako kayang tiisin. Gusto niya pa rin akong makausap kahit kinaiinisan niya ako.

Sana mapatawad ako ni Lucas. Sana maintindihan niya na wala akong alam sa nangyari.

Sana sa pag-uusap namin magi nang malinaw ang lahat. Magi nang okay ang gulo.

Miss ko na rin si Lucas makasala. Ang asarin niya ako. Gusto ko nang maramdaman ang marurupok na titig niya sa akin.

Mga sandaling niyayakap niya ako. Hinahalikan at tinititigan. I miss all those moments with him.