Chapter 4 Broken

Nang makarating ako sa mansion. Agad kong binitbit ang gown ko at bumaba sa taxi.

Umiiyak lamang akong tumakbo papasok ng gate. Hindi ko na nagawang lingunin pa ang driver ng taxi.

Muntik pa akong madulas at matapilok. Napahaplos ako sa aking mukha. Nanunubig lamang ang mga mata ko. Ayaw magpaawat ng bawat luhang tumatakas sa aking mga mata.

Napaupo ako sa sofa at napahagulgol sa pag-iyak. Sumisikip ang paghinga ko dahil sa sakit na nararamdaman ko.

Bakit sa akin pa nangyayari ito? Bakit sa akin pa? Kay tagal kong hinintay ang mga sandaling ito! Ang oras ng kasal namin ni Lucas. Ang lalaking pinakamamahal ko.

Hindi ko siya kayang lukuhin. Hindi ko kayang nakawin ang yaman ng kompanya. Hindi ko kayang gawin iyon.

Napamasid ako sa hitsura ko. Nasayang lang ang effort ko. Nasayang lang ang lahat na pinaghirapan ko. Nasayang lang ang lahat lahat na pinaghirapan namin ni Lucas.

Kay tagal kong pinaghandaan ang wedding namin ni Lucas. Sobrang saya ko ang maikasal kami sa isa't isa. Pero bakit ganito? Bakit ganito ang nangyari sa pinaghirapan ko?

Marami tuloy katanungan ang pumapasok sa isipan ko. Para akong mabaliw. Hindi ko alam ang gagawin ko.

Si Lucas ang lalaking pinakamamahal ko. Siya ang lalaking mahal ko. Hindi ko siya kayang mawala. Hindi siya pwedeng mawala sa buhay ko.

Napatayo at napahagulgol sa pag-iyak. Napakusot ako sa aking mga mata. Hindi ko mawari na makita ko ang sarili sa ganitong sitwasyon. Luhaan sa isang bagay na pingangarap ko.

Binitbit ko ang gown ko at pumasok ako sa loob ng kwarto ko. Humahagulgol lamang ako sa pag-iyak.

Agad kong isinubsob ang sarili ko sa higaan ko. Doon na ako napahagulgol sa pag-iyak. Gusto kong ilabas ang lahat na sakit na nararamdaman ko.

Umaapaw ang lungkot sa puso ko. Para akong baliw sa kakaiyak ko. Parang pinipiga ang puso ko sa sakit.

Alam kong nasasaktan ngayon si Lucas. Alam kong labis siyang nababalisa ngayon. Alam kong hindi siya makapaniwala.

Alam kong mahal ako ni Lucas. Alam kong hindi niya ako kayang iwan. Alam kong nabigla lang siya dahil sa nangyari. Alam kong masakit sa kaniya ang lahat.

Napabangon ako at napaupo. Kinusot ko ang aking mga mata. Nanunubig lamang ang mga ito.

Napahawak ako sa gown ko at napatayo. Nakita ko ang phone ko sa ibabaw ng table ko. Kinuha ko ito at tinawagan ko si Lucas.

Gusto kong kausapin siya. Gusto kong linawin ang lahat sa kaniya. Gusto kong sabihin sa kaniya na hindi ko ninakaw ang yaman ng kompanya.

Nakailang tawag na ako pero hindi ni Lucas sinasagot ang phone niya. Hindi niya sinasagot ang tawag ko. Bakit ayaw niya akong kausapin?

Lucas! Mahal ko! Sagutin mo ang tawag ko. Parang-awa mo na! Gusto kong mag-usap tayo ngayon. Alam kong hindi mo matanggap ang nangyari. Alam kong nasasaktan ka rin.

Sana maramdaman mong nasasaktan din ako. Sana maintindihan mo na wala akong alam sa nangyari. Inosente ako Lucas!

Tumutunog naman ang phone ni Lucas. Pero hindi niya sinasagot ang tawag ko. Bakit ayaw niyang sagutin ang tawag ko? Bakit ayaw niya akong kausapin?

Niyakap ko na lamang ang phone habang nasa dibdib ko ito. Dama ko ang pagbuhos ng aking mga luha sa dalawa kong mga mata. Napahagulgol ako sa pag-iyak.

"Anak! Iris!" tawag ni mom nang dumating dito sa mansion.

Kita ko sa mga mata ni mom ang sobrang pag-aalala sa akin. Kita ko ang lungkot sa kaniyang mukha.

Alam kong nasasaktan rin si mom ang makita niya akong nagkakaganito. Alam kong hindi rin siya mapakali. Alam kong nagtataka siya kung bakit nangyari ang lahat ng ito.

Agad kong niyakap si mom at doon na ako napahagulgol sa pag-iyak. Naramdaman ko na lamang ang paghagod ng kamay ni mom sa likuran ko.

Alam kong gusto niya akong i-comfort sa mga sandaling ito. Alam kong ramdam ni mom kung gaano ako nasasaktan ngayon.

Pakiramdam ko natuyo na ang mga mata ko sa kakaiyak ko. Pakiramdam ko sasabog na ang puso ko dahil sa sakit na nararamdaman ko.

Kahit may isang taong gusto akong i-comfort ngayon. Hindi pa rin maibsan ang sakit na nararamdaman ko. Hindi pa rin mabawasan ang sakit sa puso ko.

Napahiwalay si mom sa pagkakayakap sa akin. Hinarap niya ako at bahagyang hinaplos niya ang pisngi ko.

"Anak! Iris! Alam kong masakit! Alam kong nasasaktan ka! Pero kailangan mong kumalma! Kailangan mong magpakatatag anak."

Ramdam ko ang lungkot sa boses ni mom. Alam kong gusto niya akong i-comfort. Alam kong gusto niyang mabawasan ang lungkot na nararamdaman ko.

Nakatingin lamang ako sa mga mata ni mom. Patuloy lamang ang pagbuhos ng mga luha sa aking mga mata. Hindi ko ito kayang pigilan. Kusa itong bumubuhos mula sa mga mata ko.

Napailing ako ng ilang beses. Hindi ko matanggap ang nangyari. Hindi ko ito kayang tanggapin.

"Mom! Hindi ko iyon magagawa. Hindi ko kayang nakawin ang yaman ng kompanya. Maniwala po kayo. Hindi ko iyon magagawa sa inyo mom."

Hinawakan ni mom ang mukha ko. Bahagya niyang pinunas ang mga luha ko. Patuloy lamang na lumalandas ang mga luha ko sa aking mga mata.

"Anak Iris! Naniniwala ako na hindi mo iyon magagawa. Naniniwala akong mabuti kang tao. Alam kong inosente ka sa nangyari."

Alam kong sa mga sandaling ito. Si mom na lang ang taong naniniwala sa akin. Alam kong naniniwala siya na hindi ko iyon magagawa.

Si mom na lang ang taong masasandalan ko ngayon. Alam ni mom na hindi ko kayang nakawin ang yaman ng kompanya.

"Anak! I know how good you are! Alam kong hindi mo iyon magagawa sa akin. Kung hindi ka nila kayang paniwalaan. Nandito ako! Naniniwala ako sayo anak Iris."

Hinahaplos-haplos lamang ni mom ang mukha ko. Napahagulgol na lamang ako sa pag-iyak.

Kahit kailan. Si mom pa rin ang magiging karamay ko. Siya pa rin ang magiging sandalan ko. Siya ang makakaunawa sa akin.

Muli akong napahikbi sa pag-iyak at niyakap ko siya mom. Ang pag-kalinga ng isang ina ang hindi kayang pantayan sa lahat ng mga sandali.

Ang pagmamahal pa rin ni mom ang magiging tungkod ko. Ang yakap niya pa rin ang kailangan ko ngayon. Yakap na kumakalinga sa lungkot na mayroon ako.

Humuhikbi lamang ako sa pag-iyak habang yakap ako ni mom. Marahan niyang hinagod ang likod ko.

Alam kong mga oras na ito ay kinamumuhian ako ng mga tao. Alam kong kinaiinisan nila ako ngayon dahil sa nangyari. Alam kong ang tingin nila sa akin ngayon ay isang magnanakaw.

Hindi ko alam kung papaano ko ipapaliwanag ang lahat! Kung paano ko sasabihin ang totoo!