CHAPTER 1: Series 1

Franina's POV

Ang lawak ng ngiti ko sa labi habang hawak-hawak ang ultrasound result ko. Hindi ko din maiwasang mapahawak sa tyan ko.

Mommy na ako!

Tyak na matutuwa si Dhiz sa balita ko. Dhiz is my husband. Dhizaster Lou Versacio, one of the most richest businessman in asia. Hindi ako mayaman, ang asawa ko lang. Isa lamang akong katulong ng mga Versacio, but love had a different way connecting me to him.

Tatlong taon narin kaming kasal at alam kong gustong-gusto nya ng magkaanak kami. Ang totoo ay active naman ang sex life namin pero hindi naman ako nabununtis, not until now!

Mas lalo pang lumawak ang ngiti ko sa labi, gusto kong magtatalon sa tuwa pero hindi maaari yun. Makakasama kay baby. I giggled at the thought.

"Matutuwa ang daddy mo sa balita natin sa kanya baby." 

Pakikipag-usap ko pa sa tyan ko. I kept on biting my lips to hide my smile, baka kasi pagkamalan akong tanga o baliw kasi ngiti ako ng ngiti.

"Calm down, Rachel. Baka mapano ang baby natin."

Natigil ako sa paglalakad at napakunot ang noo. Bakit parang ang pamilyar naman ng boses na yun? 

Hindi ko alam kung bakit pero bigla akong nakaramdam ng kakaiba na parang biglang may bumagabag sa utak ko matapos kong marinig ang boses na yun.

Nag-eeskandalo na rin ang puso ko sa kaba, hindi ako mapakali!

Wait? Part ba to ng pagbubuntis?

Napakurap ako at bahagya namang kumalma ang puso ko. Siguro nga, baka dahil lang to sa pagbubuntis ko. Pero kahit na yun ang nasa utak ko, ay hindi ko na muling maibalik ang ngiti sa labi ko kani-kanina lamang.

Akmang liliko na ako ng may nakabanggaan ako. Binundol muli ang puso ko sa kaba kasi malapit na akong mapaupo sa sahig. Mabuti na lamang at may nurse na dumaan, kaya bago pa ako maupo ay natulungan nya ako.

"Salamat" naiwika ko sa nurse. Nginitian naman ako nito bago nagpaalam.

"Are you okay? Are you hurt?"

Napakurap ako at napabaling sa pinanggalingan ng boses. I stilled and froze on the spot when I saw who it was.

Napakapit ako sa pader ng ospital at napatanga sa dalawang taong nasa harap ko ngayon.

"Nasaktan ba si baby?"

Baby?

A tear fell on my cheeks as I stared at the person I have love for three years. Baby? She's pregnant? Paano ako? Paano kami ng anak ko?

I saw anger radiated on body, pero ng bumaling ito sa akin ay agad na nawala ang galit nito sa mukha at napalitan ng takot, kaba at guilt.

"Franina........."

Bumuka ang bibig ko para magsalita pero sumara lang man din. Mahigpit ang pagkakahawak ko sa resulta ng ultrasound ko, parang nawawasak ang puso ko sa sakit at pagkamuhi. My husband, good lord! My husband was cheating on me?

"What are you doing here, Franina?" He asked, more like demanded.

"Hindi ba ako pwedeng pumunta sa lugar na to, Dhiz?" I countered.

His face became stoic and cold as he stared at me dahilan para matawa ako. Mas nangibabaw ang galit sa puso ko ng lingunin ang babaeng kalengkera.

Hindi ko napigilan ang matawa ng pakla, pero kasabay nun ang pagtulo ng mga luha ko sa mga mata.

"Seriously, Dhiz? Sa dinamirami ng mga babae dyan, yung katulong pa talaga natin sa bahay?" I asked sarcastically habang nakatingin kay Rachel.

Rachel Kamboa, at first ayaw ko sanang pumayag na magkaroon ng katulong sa bahay naming mag-asawa pero nagpumilit si Dhiz hanggang na pumayag ako. Akalain mo nga naman, ito pa pala ang sisira sa buhay naming mag-asawa.

"Sorry po, Maam" umiiyak na turan nito sa akin na mas lalong ikinagalit ko.

"Sorry! Isa kang p****k! Wala kang kwenta! Alam mong may asawa pero kumagat ka parin! Ang baboy mo!" Sunod-sunod na sigaw ko. Wala akong paki-alam kung pagtitignan man ako ng mga tao. Fuck! Let them hear! Wala akong paki! Galit ako, at paggalit ako, galit ako.

"Enough, Franina! Nakakahiya ka!"

I was stunned when I heard my husband shouted at me for the very first time. 

"Kinakampihan mo sya? Ano?!"

Sa sobrang inis at galit ko ay lumapit ako kay Rachel at akmang hihilain na ang buhok ng itulak ako ni Dhiz kaya napasalampak ako sa sahig.

Rinig ko ang paulit-ulit kong naririnig ang paghingi ng paumanhin ni Rachel, but I became numb and all I could do is to stare at the paper on the floor with a black and white photo of my baby.

Dahan-dahan akong tumayo at walang buhay na tumitig kay Dhiz. Hindi ko alam kung ilang minuto kong tinitigan ang papel, na hindi ko man lang napansin na nawala na pala si Rachel.

Dhiz is mad. Kitang-kita ko yun sa kanyang mga mata. Nanlilisik na lumapit sya sa akin at mahigpit na hinawakan ang aking panga.

"Wala kang karapatang saktan si Rachel! Anak ko ang dinadala nya! Tagapagmana ko! Who the fuck are you to hurt her or even made her cry?! Tandaan mo to! Sa oras na may mangyaring masama sa MAG-INA KO, Matatamaan ka sa akin." Sabay bitaw nya sa panga ko.

I stared at his back at dahan-dahang sumandal sa pader.

Asawa mo ako, Dhiz. Hindi ko alam kung nagkaroon ba ako ng puwang sayo. Naging masaya namang tayong mag-asawa eh. Wait, hindi pala. Assumera lang pala ako.

Mariin akong napapikit at napahawak sa tyan ko.

"Ikaw at ako nalang baby. Makakaya natin to kahit wala kang daddy."

4 Years Later

"Good morning po, nanay ko."

Sumilay ang ngiti sa labi ko bago hinalikan ang pisnge ng anak ko.

"Gutom na ba ang baby ko?" Ngumiti namang sya saka tinulungan akong bumangon sa kama.

"Nanay, excited na po akong pumasok sa school. Pramis nanay mag-aaral po ako ng mabuti." Bibong-bibong turan nito.

Inabot ko ang buhok nya bago sinuklay iyon gamit ang aking mga daliri.

"Sige na. Magluluto pa ang nanay ng pagkain para palanging busog ang kanyang baby boy." Sabi ko sabay kurot ng matambok nyang mga pisnge na ikinasimangot nya pa.

"Nanay talaga. Yung pisnge ko na naman." Reklamo nya. 

Bumangon ako ng kama para makapaghanda na ng kakainin at ng ititinda ko sa palengke.

"Sige na, maligo ka na. Maghahanda ng agahan ang nanay."

Mabilis namang tumango ito bago tinungo ang banyo. 

Apat na taon na ang nakakaraan ng malaman ko ang panggago ng asawa ko. Nang araw na yun ay hindi na ako tumungtong pa sa kahit ano mang-ari-arian ng mga Versacio. 

Sa apat na taon, nagawa kong itaguyod ang sarili. Nailuwal ko sa mundo ni Uno ng walang tulong ng iba. Pera ko, hiram ko. Lahat ay sa akin lamang.

I don't need revenge at all. Salamat na lang sa lahi at alaala. Gaano man kasakit ang ginawa nya ay nagawa kong kalimutan ang mga iyon. Nagawa kong isantabi at mas paglaanan ng maraming oras ang anak ko.

Uno Romeo Versacio. Kahit naman siguro hindi maganda ang nangyari ay may karapatan pa naman sya. Kahit hindi na atensyon o pagmamahal nya, siguro maipapahiram nya naman ang kanyang apelyedo.

Itinali ko ang buhok ko habang pababa ng hagdan. Pumupunta ako ng kusina para magluto ng simpleng agahan. Pritong talong at pritong tuyo ang niluto ko. Naghain na rin ako ng kainin.

Half day lang naman ang pasok ni Uno, susunduin ko na lang sya.

"Nanay, gutom na po ako." 

I chuckled lightly when I heard his demanding voice. Yung pakiramdam na ako ang nagluwal ng ilang buwan, pero kahit isa sa katangian ko ay wala man lang nakuha sa akin kahit isa. His hair is blonde, his eyes were emerald, his skin is soft. 

He look exactly the baby version of his father. Isabay pa ang ugali nitong mainipin at demanding. 

"Halika ka na at umupo. Kakain na tayo para hindi ka malate sa first day of school mo"

Agad namang tumalima ito at tinungo ang ratan chair. 

Sa apat na taon. Sa apat na taon na wala akong balita tungkol sa mga Versacio naging tahimik ang buhay ko. Naging masaya ako. Wala akong pake kung bumalik man ako sa putik. Masaya na ako na nandyan ang anak ko.

Staring at my son made me realize my husband's loss. But then I remembered, may anak na nga pala sya. Masaya na rin sya. 

Ang masakit lang kasi hindi kami yun. Hindi kami ng anak nya ang nasa tabi nya. I may sound bitter, pero yun naman yun diba?

My son, is my son. Mine alone. And hell will break lose when if it's about my son. Not even their money can take my son away from me.

I may not be able to fight for my rights as a wife to my husband, but I'll bet everything I can to fight for my son.