Chapter 5

SOMETIMES your past is the reason why you can't be happy, even if you want to move on and start over again it keeps on holding you. Depriving you to have a peaceful present and grasping your faith to have a better future.

Mariin niyang ipinikit ang mga mata habang mahigpit na nakayakap sa bewang ng binata. Malakas pa rin ang mga kulog at sinundan iyon ng malakas na ulan. Kaya pala mahamog at makulimlim ang labas dahil sa maulap na kalangitan na nagbabadya sa pangit na panahon.

Roaring thunder make her leap and shiver. Her soft little curves hunch in Seventh's mascular body, afraid of the jolt of the clouds while he's holding her tight, protecting her and caging her in his arms.

The heat from his manly built sip through down her spine as boiling water molten a black brewed coffee. Soothing her nervousness and comforting the afraid smitten inside her. Para siyang inaalo ng init ng katawan nito kaya unti unting nawala ang atensyon niya sa galit na kalangitan. 

"Going back to the corner where I first saw you," narinig niya ang malamyos nitong boses. Akala niya ay kinakausap siya nito ngunit nang muli itong magsalita ay may tono na kaya't napagtanto niyang kumakanta ito. "Gonna camp in my sleeping bag I'm not gonna move

Got some words on cardboard, got your picture in my hand

Saying, "If you see this girl can you tell her where I am?"

Tiningala niya ito at nakita niyang nakatingin ito sa malayo at wala ang atensyon sa kanya.

"Some try to hand me money, they don't understand

I'm not broke I'm just a broken hearted man," bahagyang humina ang boses nito at pumiyok nang banggitin ang huling mga salita.

Ramdam na ramdam niya ang bawat katagang binibigkas nito. Parang may kung anong kumukonekta sa kanya papalapit dito lalo nang mabasag ang boses nito at parang may kung anong bumara sa lalamunan kaya napatikhim.

"I know it makes no sense but what else can I do

How can I move on when I'm still in love with you," pahina ng pahina ang boses nito.

Samantalang siya ay nakatitig lamang sa mga mata nitong nalulunod sa lungkot. May kislap ang gilid niyon at tila nakalimutan din nitong may kasama ito. Na nasa tabi lamang siya, kahit ang mga yakap nito ay lumuwag.

Alam niya ang kantang iyon at alam niya ring para iyon sa mga taong nabigo sa pag-ibig. Nananatili siyang nakatitig sa walang emosyon nitong mukha at mapait na napangiti.

"Paano mo nagagawang magkaroon ng pakialam sa iba?" tila may sariling isip ang kanyang dila na itinanong iyon.

Napakurap ito at syaka lamang muling tumingin sa kanya. Sinuklay nito ang plastadong buhok gamit ang kamay at napagakat sa labi. Humiwalay din ito sa pagkakayakap sa kanya at bumalik sa pwesto kanina.

Nawala na rin ang kulog dahil mas namayani ang malakas na buhos ng ulan. "Palagi akong may pakialam sa iba."

"Pero wala kang pakialam sa sarili mo."

Seryoso itong tumingin sa kanya at tinaasan siya ng kilay. "Ikaw meron ba?"

Natameme siya. Hindi alam kung ano ang isasagot. Meron nga ba siyang pakialam sa sarili? Ikaw magkakaroon ka pa ba ng pakialam sa sarili kung pakiramdam mo wala ka nang maipagmamalaki?

Tumikhim siya at inayos ang sarili mula sa pagkakaupo. Tumingin siya ng diretso sa mga mata nito. "Atleast hindi ako nagpapakaplastic na magkaroon ng paki sa iba."

Kumislap muli ang lungkot sa mga mata nito. Ilang taon na siyang nabubuhay sa lungkot kaya't alam niya ang gan'ong emosyon dahil iyon din ang nakikita niyang repleksyon ng kanyang mga mata sa tuwing tumitingin sa salamin.

"I'm a psychiatrist and taking good care of people who are in needs of my guidance is my priority not myself."

"Masama ang hindi pagiging mabuti pero hindi rin naman mabuti ang labis labis na kabaitan na tipong wala ng natira sa sarili mo."

Nahagip ng kanyang tingin kung paano humigpit ang pagkakahawak nito sa kubyertos na nasa kamay. Alam niyang tama ang sinabi niya.

"You're talking as if you know me for so long." Ikiniling nito ang ulo papalapit sa kanya. "You don't even know my name," he whisper.

Nagkibit balikat siya. "Hindi ko kailangang kilalanin ng matagal ang isang tao para masabi kong malungkot siya."

"Alam mo dahil malungkot ka rin?"

Nag-iwas siya ng tingin dahil tila alam nito kung ano ang nasa isipan niya. "Hindi, dahil nakikita ko sa mga mata mo."

Binitawan nito ang kutsara't tinidor. Humalukipkip kaya mas lalong namaluktot at namuo ang mascles sa braso. "Tulad ng lungkot na nakikita ko sa mga mata mo." Hindi iyon tanong, nababasa nito ang emosyon niya.

Wait, what is his profession? A psychiatrist.

Kaya ba parang alam nito ang nararamdaman niya?

Nagkatitigan sila at ilang sandali lamang ay sabay na natawa. Mariin niyang kinagat ang ibabang labi upang supilin ang ngiti. Humigpit ang pagkakahawak niya sa kanyang saya dahil kahit ang sarili niya ay nanibago kung bakit siya tumawa.

Hindi na niya matandaan kung kailan ang huling araw na ngumiti siya pero ngayon ay natawa siya dahil sa pagtawa ng kaharap.

Napatingin siya sa kamay nito na inilahad sa harapan niya. "Doctor Seventh Castillion."

Nagsalubong ang kanyang mga kilay dahil sa pagkarinig sa pangalan nito. "Castillion?"

Tumango ito. "Yes, sounds familiar?"

"Parang narinig ko na.".

"That's usual."

Pilit niyang inaalala kung saan niya nga ba narinig ang apelyido nito pero kahit halos pigain na niya ang kanyang utak ay wala siyang napala kaya pinabayaan na lamang niya.

"What's your name?"

Nakatitig lamang siya sa kamay nitong nakalahad pa rin. Nakangiti na ito pero alam niyang nagpapanggap lang itong masaya. Nagdadalawang isip siya kung tatanggapin niya nga ba ang kamay nito at sasabihin ang kanyang pangalan o hindi nalang magsasalita.

"Ahm. I-I'm--" nauutal siya at pilit na nilalabanan ang takot na nasa kanyang dibdib. Habang nakatingin sa kamay nito ay hindi niya mapigilang mangamba na baka saktan siya nito.

Hindi ka niya sasaktan dahil mabait ka. Kontra ng kanyang kalooban. Sinamahan ka niya kagabe at wala siyang ginawa sa'yo. Kaya pwede mo siyang pagkatiwalaan.

Sa huli ay pinakinggan niya ang sigaw ng kanyang isipan. Nanginginig man ay inabot niya ang kamay nito at pilit na ngumiti. "I-I'm Maricris Bayubay, Mari. Pwede mo akong tawang Mari."

Paglapat na paglapat ng palad nito sa palad niya ay nakakapagtakang tumigil ang panginginig niyon. Dahil siguro sa init na hatid ng balat nito na parang nagsasabing wala itong gagawing masama sa kanya.

"Mari then." Nang magbitiw sila ay bumalik ito sa pagkain gan'on rin siya.

Tahimik niyang isinubo ang hotdog at hinuya. Nahihiya siya sa kabutihan nito dahil nag-iisip pa rin siya ng masama patungkol dito. Hindi niya magawang magtiwala.

"Pasensya na, gustuhin man kitang ihatid ngayon o payagang umuwi ay hindi ko magagawa. Masyadong malakas ang buhos ng ulan at delikado ang pagbaba ngayon ng Baguio." Paliwanag nito ng nasa kalagitnaan na sila nang pag-aalmusal.

Napabuntong hininga siya at walang ibang nagawa kundi sumang-ayon dito. "Sorry kung naabala kita dito, hindi ko sinasadyang pumasok sa sasakyan mo."

"Bakit ka nga ba napunta d'on?"

"May mga humahabol sa'kin at ang sasakyan mo lang ang nakita kung pagkakataon para makatakas sa kanila."

Nakakaintindi itong tumango. "Ayos lang naman. I'm alone here and I think it's a good idea if I have someone to be with in this big house."

Napakalaki nga naman ng bahay nito para sa iisang tao. "Nasaan na 'yong kasama mo kahapon?"

"Nixy?" Tumango siya. "Umuwi na, malapit lang ang bahay niya rito."

Agad siyang kinabahan sa isiping dalawa lamang sila sa malaking bahay na iyon. Akala niya ay dito rin nakatira ang kasama nito kahapon ngunit nagkamali siya. Gusto na namang magpanic ng kalooban niya pero pinipilit njyang labanan iyon sapagkat ayaw niyang mapahiya ditoa g maging pabigat.

"Ke-Kelan mo nga pala ako pwedeng ihatid? O, pwede rin kung tuturuan mo nalang akong magcommute." Gusto ko nang umuwi.

"Hindi maganda ang panahon at kahit tumila na ang ulan ay hindi agad natutuyo ang daan kaya hihintayin pa natin iyon. Wala akong tiwala kung magcocommute ka." Tumayo na ito indikasyon na tapos nang kumain. "Ako ang mananagot sakaling mapahamak ka. I don't want a trouble while I'm here in Baguio for I have a lot of works to do."

Akmang liligpitin na nito ang pinagkainan nito nang mabilis niya itong pigilan. "Ako na, ako na." Kinuha niya ang pinggan dito. "Hanggat hindi pa ako nakakauwi ako na ang gagawa ng mga gawain dito bilang kabayaran sa kabutihan mo."

Matagal man siyang nag-isa sa apartment niya at naging mailap sa mga tao ay hindi pa rin siya nakalimot sa mga bilin ng kanyang ina at ang mga magagandang asal na initinuro nito sa kanya. Nakikitira lang siya kaya gusto niyang masuklian ang kabaitan ng binata.

"Hindi ako nagpapabayad sa kabutihang nagagawa ko."

"Pero ako nagbabayad sa kabutihang nagagawa sa'kin ng kahit na sino." Tingin nalang ang nagawa nito dahil naging mabilis ang kanyang galaw upang magligpit.

Itinaas nito ang dalawang kamay na tila sumusuko at naiiling na ngumiti. "Okay, okay if that's what you want."

"Ako na ang bahala dito."

"Babalik na ako sa kwarto ko, feel at home." Nakaalis na ito bago pa man siya tumingin. Inayos niya ang lahat ng makita niyang dapat ayusin at pinakiramdaman ang sarili.

Napahawak siya sa kanyang dibdib dahil sa kapayapaang tibok nito. Humakbang siya papalapit sa floor to ceiling glass na nagsilbing dingding ng kusina na nagdidikit dito papuntang sala at pinakatitigan ang tubig na dumadaloy doon mula sa ulan.

Nakatingin lamang siya sa labas bago niya napansin ang hitsura sa repleksyon ng salamin. Napangiwi siya nang mapagtantong halos dalawang araw na siyang walang ligo.

"Nakakahiya ka, Mari," aniya nang mapagtantong nagkadikit sila ni Syete at wala pa siyang ligo.

Nasisiyahan man sa pagtanaw sa tubig ulan ay mas pinili niyang pumunta sa kwartong ipinagamit nito sa kanya. Tumuloy siya sa natatanging pinto sa loob ng silid at hindi siya nagkamaling CR iyon.

Kahit na banyo ay napakalaki. Tulad ng kulay sa silid ay pinaghalong kulay abo at puti ang floor and wall tiles. May malaking salamin na pumungad sa kanya pagkapasok niya sa pinto. May marble sink doon at may mga nakalagay na gamit. May toothbrush, bath robe, tuwalya and bath soap pati shampoo.

Kompleto lahat ng pampaligo. Ilang hakbang lang ay nasa tapat na siya ng bowl at katabi nito ang see through glass wall kaya nakita niya ang shower at bathtub sa kabilang parte.

Nais niyang maligo at linisin ang katawan kaya't tumuloy siya sa shower. Walang pag-aalinlangan niyang hinubad ang kanyang mga saplot bago pumailalim sa shower. Napaigtad siya sa lamig ng tubig ngunit nakatulong iyon upang guminhawa ang kanyang pakiramdam.

"Ang lamig," bulong niya. Tumingala siya at pinagmasdan ang malamig na tubig na lumalabas sa shower at tumatama iyon sa mayayaman niyang dibdib.

"Hmm," ungol niya nang masagi ng kanyang malambot na palad ang nipple niya.

Tila gasolinang sinindigan na sumiklab ang init sa buo niyang pagkatao. Alam niyang mali ang ipagpatuloy iyon dahil hindi niya magagawang pigilan ang sarili. Maghahanap at maghahanap siya ng papawi sa init na nararamdaman kung hindi niya sasawayin ang sarili.

Tumigil ka, Mari. Pigilan mo ang sarili.

Ngunit palaging mas lamang ang pagnanasang kumakain sa sistema niya. Ang mga kamay niyang yumayapos sa kanyang leeg ay mas lalo niyang ibinaba hanggang sa tungki ng kanyang mga dibdib ang nasalat ng kanyang mga daliri.

Gigil niyang kinagat ang dila upang pigilan ang pagkawala ng ungol sa kanyang bibig. Habang nakapikit ay biglang lumitaw sa kanyang isipan ang malapad at hubad na likod ni Seventh. Pinapantasya niyang kinikiskis niya sa matigas at mamuscle nitong nikod ang kanyang hinaharap.

"Ang sarap sa pakiramdam," halinghing niya habang nilalaro ang namumulang nipple na binabasa ng malamig na tubig.

Ang mahahaba at namumulang mga daliri ni Seventh ang naaalala niyang humihimas sa kanyang dibdib. Ang maugat nitong mga braso ay mahigpit nakakapulupot sa kanyang maliit na bewang at tumutusok ang matigas nitong pagkalalaki sa loob ng cotton jogging pants na patungo sa kanyang pang-upo.

Nahihibang ka na. Gusto niyang pagbigyan ang sarili. Matagal na niyang tinitiis ang ganitong pakiramdam na pumapatay sa kanya araw araw.

Gusto niyang magtagumpay sa aspetong iyon lalo't tila nalulunod siya sa malalim na emosyon na mga mata ng binata.

"Doctor Seventh Castillion," anas niya. Napagandang pangalan.

Idinilat niya ang mga mata. Alam niyang tuluyan na siyang natalo ng halimaw sa kanyang kalooban. Tuluyan na siyang nawala sa tamang pag-iisip dahil ang tanging gusto niya lamang ay maramdaman ang init na nagmumula sa katawan ni Syete.

Hubad, basa at tumutulo ang tubig mula sa kanyang katawan na lumabas siya ng banyo at tuloy tuloy na nagtungo sa silid ng binata.

Wala siyang pakialam sa kung ano ang iisipin nito. Gusto niyang pawiin nito ang init na nararamdaman ng kanyang pagkababae.

Kumatok siya ng ilang ulit bago bumukas ang pinto ng silid nito.