Castillion Brothers Series 7: Seventh Castillion

PATULOY sa pagmamakaawa si Mari pero walang nakakarinig sa kanya. Hilam ng luha ang buo niyang mukha. Masakit na masakit na ang kanyang katawan sa panlalaban. Hilong hilo siya, hindi makita ang mukha nito dahil sa panlalabo ng kanyang mga mata.

Kahit na alam niyang wala na siyang pag-asa na makaalis sa sitwasyong ngayo'y kinasasadlakan ay hindi pa rin siya tumigil sa tahimik na pagdarasal na sana ay may tumulong sa kanya. Sana may makarinig sa munti niyang mga d***g. Sana may makarinig sa kanyang impit na paghingi ng saklulo. Para siyang tinatanggalan ng lakas habang nagpupumiglas. Hindi na niya kaya ngunit kailangan niyang maging malakas.

"Maawa na po kayo, patayin niyo nalang ako. Patayin niyo nalang ako." Pagmamakaawa niya. "Parang awa niyo na, parang awa niyo na."

Hindi niya alam na ang sanay pakikipagsapalaran niya sa Maynila para maiahon sa kahirapan ang kanyang mga magulang sa probinsya ay mauuwi sa ganito. Sa isang trahedyang hinding hindi na siguro mawawala sa kanyang pagkatao.

Kahit hinang hina ay pinilit niyang pagdikitin ang mga hita upang hindi maituloy ng kung sino mang halang ang kaluluwang gustong gumahasa sa kanya. Ramdam na ramdam niya ang malamig na hangin na tumatama sa walang saplot niyang katawan. Nanginginig siya habang patuloy sa paghagulhol.

Impit siyang napaiyak nang paghiwalayin nito ang mga hitang ipinuprotekta sa kanyang kaselanan. Wala siyang laban dahil sa lakas nito. Napapahiyaw na lamang siya.

"Nagmamakaawa ako." Bulong niya pero tulad kanina ay wala pa ring dumidinig sa mga dasal niya.

Isa siya sa mga babaeng biktima ng kaharasan at panggagahasa.

Wala sa hinagap niya na darating sa buhay niya ang ganitong pagkakataon, na ipagmamakaawa niyang kitilan na lamang ang kanyang buhay upang hindi na danasin pa ang sakit. Mas gugustuhin niya pa ang mamatay kaysa ang nakawan ng moralidad at maranasan ang ganitong karahasan.

"Tama na," sigaw niya na puno ng pandidiri nang maramdaman ang kamay na humihimas sa gitnang parte ng kanyang mga hita.

Gusto niyang magpumiglas pero hindi niya magawa dahil nanghihina siya. Kahit anong sipa niya sa demonyong nasa kanyang harapan wala siyang sapat na lakas.

Hindi ko po alam kung anong naging kasalanan ko pero sana po ay wag naman pong ganito ang maging parusa. Panginoon ko, tulungan mo po ako. Tahimik niyang pagdarasal sa gitna ng kanyang pagsisisigaw at paghingi ng saklulo.

Kahit walang nakakarinig sa kanya ay hindi siya tumigil sa paghingi ng tulong. Alam niyang may awa ang Diyos at hindi nito hahayaang mapahamak siya sa kamay ng mga taong naghahasik ng karahasan sa mundo.

Umaasa siyang nasa ilalim lamang siya ng masamang panaginip. Umaasa siya na hindi totoo ang lahat ng mga nangyayari. Ipinapanalangin niyang binabangungot lamang siya at kapag nagising siya ay nasa probinsya pa rin siya at tahimik na namumuhay doon kahit na hirap sa buhay.

Masakit na masakit na ang kanyang lalamunan dahil sa walang tigil na pag-iyak gan'on din ang buong katawan.

"Tama na, ayoko na. Ayoko na. Diyos ko tulungan mo po ako. Hindi ko na kaya," hirap na hirap niyang tugon sa sarili.

"P-Parang awa mo na, kung gagawin mo man sa'kin ang gusto mo nagmamakaawa ako na sana patayin mo nalang ako pagkatapos. Wag mo na akong buhayin." Hiling niya at ramdam niya ang pandidiri sa kanyang sarili ng maramdaman niya ang basa nitong labi sa gitna ng kanyang mayayamang dibdib. Tila ito hayok na s******p sa kanyang mga bundok at pumipisil ang mga kamay sa kanyang mga hita.

Paulit ulit siyang umiling para iparating dito ang kanyang pagmamakaawa pero hindi ito tumigil. Dahil sa sobrang paghihina ay pagod na pagod na tumigil siya sa pagpupumiglas at mariin na lamang na ipinikit ang mga mata habang patuloy sa agos ang kanyang mga luha.

Kung ito man po ang plano mo sa'kin ay hindi ko po lubos maisip kung bakit, aniya.

Nandidiri siya sa sarili habang pilit na iwinawaksi sa kanyang isipan ang nakakadiring pagdaiti ng kamay nito sa masisilang bahagi ng kanyang katawan. At ang paglalakbay ng mga labi nito.

Hinayaan na lamang niyang magsawa ito sa kanyang katawan dahil alam niyang wala na siyang pag-asa na makaalis sa kinasasadlakan niya ngayon. Hanggang sa tuluyan nitong ibuka ang kanyang mga hita at umulos. Tahimik siyang umiyak ng umiyak ng sumidhi ang nakakamatay na sakit sa buo niyang katawan.

Mariin niyang kinagat ang mga labi upang pigilan ang paghagulhol. Ang ilang taon niyang inalagaan na kabirhenan na sana'y regalo niya sa kanyang mapapangasawa pagkatapos nilang ikasal sa simbahan ay naglaho ng parang bula. Lahat ng masasayang pantasya niya tulad ng mga kababaihan na nangangarap ng mala-fairytale na kwento ng pag-ibig ay tuluyan nang nasira. Alam niyang dahil sa ginawang kahayupan sa kanya ay wala ng ibang lalaki ang magagawa siyang tanggapin.

Mas marumi pa ako sa basura. At kahit ang sarili ko ay kinamumuhian ko na ngayon. Nandidiri ako sa sarili ko. Nakakasuka ako.

HAPONG HAPO na napabalikwas ng bangon si Mari dahil sa masamang panaginip na muli na namang dumalaw sa kanya. Mariin niyang ipinikit ang mga mata ngunit agad din siyang napadilat ng maging malinaw sa kanya ang karahasang kanyang dinanas.

Iniyakap niya ang mga braso sa kanyang tuhod habang tumutulo ang mga luha sa kanyang mga mata. Nanginginig ang buo niyang katawan at para siyang masisiraan ng bait. Takot na takot siya, bawat minutong lumilipas ay mas nagiging magulo ang kanyang isipan.

"H-Hindi p-pwede, hindi pwede.'Yong lubid, 'yong lubid." Mabilis siyang bumangon upang hanapin ang lubid. Hinihingal man at basa sa luha ang mukha ay hindi niya iyon alintana.

Nasa madilim siyang silid ngunit alam na alam niya ang bawat parte nito. Memoryado niya ang bawat sulok dahil sa ilang taon niyang pamamalagi doon. Walang ibang gamit maliban sa maliit na kutson na nagsisilbi niyang higaan at isang maliit na mesa at upuan na gawa sa kahoy.

"N-Nasaan ka na?" Nanginginig niyang kinalkal ang kahon na nasa ibabaw ng mesa upang hanapin ang lubid.

Dama niya ang pamamawis at ang kakaibang init na lumulukob sa kanyang katawan.

"Ayoko, ayoko." Paulit ulit niyang tugon. Para siyang nabunutan ng tinik sa lalamunan ng sa wakas ay mahanap niya ang pakay.

Mabilis siyang naupo sa paanan ng mesang kahoy at hindi mapakaling luminga linga sa paligid. Itinali niya ang mga kamay sa mesa pati na rin ang mga paa habang nakayakap sa tuhod.

Hindi niya alam kung paano pahuhupain ang init ng katawan, may isang bagay siyang gustong gawin at marating ngunit hindi niya alam kung ano. Walang ampat sa pagtulo ang kanyang mga luha, hilam ang mga mata at wala sa ayos ang damit na suot.

"Ayoko nito, hindi ako ganito." Paulit ulit niyang bulong sa sarili habang kagat kagat ang mga daliri. "Hindi ko 'to gusto."

Hinang hina siya ng sa wakas ay mahigpit niyang maitali ang sarili. Ngunit ang init sa kanyang katawan ay hindi pa rin humuhupa.

Napatili siya at nanlaki ang mga mata ng makita ang siradura ng kanyang apartment. Tila may nag-uudyok sa kanyang puntahan iyon at maghanap ng lalaking papawi sa kanyang nararamdaman.

"Ayoko. Ayoko," sigaw niya sa loob ng napakadilim na silid.

Ang kanina'y init na nararamdaman ay mas lalong lumala at nahaluan iyon ng kakaibang kiliti sa kanyang pagkababae. Mas lalong dumiin ang pagkakakagat niya sa mga daliri ng boluntaryo iyong gustong gumapang sa kanyang mga hita at kamutin ang nasa pagitan nito.

"Hindi ako maruming babae, ayoko na." Nagwawala siya dahilan para matumba ang mesa at magkalat ang mumunting personal niyang gamit na naroroon.

Mariin siyang pumikit na siyang pinagsisihan niya rin. Naglalaro sa kanyang isipan ang maduming imahinasyon na paulit ulit na dumadalaw sa kanya. Isang babae at lalaking nagtatalik at dumadama sa katawan ng bawat isa dahilan para mas lalong madagdagan ang init ng katawan.

"Parang awa mo na, parang awa mo na," tili niya. Hindi niya alintana ang pagbaon ng mga ngipin sa kanyang mga daliri.

Nalalasahan na niya ang dugo na nagmumula doon pero wala siyang pakialam. Mas gugustuhin niya pang magkasugat sugat kaysa ang laruin ang sarili upang pawiin ang kakaibang nararamdaman.

Pagod na pagod na ang kanyang isip at katawan, hapo na ang kanyang paghinga dahil sa emosyon, paos na ang kanyang tinig dahil sa pagsigaw at pagtili ngunit ni isang tao ay walang nakarinig sa kanya. Wala ni isa ang nakakaalam ng kanyang pinagdadaanan.

"Inay, inay, inay tulungan mo po ako," bulong niya, mas lalo siyang humagulhol nang maalala ang mukha ng sakiting ina at ang kanyang ama na mahal na mahal siya.

Ilang taon na ang lumipas simula ng magpaalam siya sa mga ito na luluwas sa Maynila at maghahanap ng magandang trabaho para maiahon ang pamilya sa hirap. Ngunit dahil sa hindi magandang naging kapalaran ay isang taon na siyang walang balita sa mga ito at gan'on rin ang mga ito sa kanya.

Gustuhin man niyang umuwi ay hindi maaari dahil alam niyang hindi siya maayos. Ayaw niyang mag-alala ang mga magulang kapag nalaman ng mga ito ang kanyang sinapit. Ikinakatakot niya ang posibilidad na atakihin sa puso ang ina, alam niyang mahina ito kaya ayaw na niyang magbigay pasanin pa.

Isa siyang babaeng wasak at pira piraso. Hindi niya alam kung darating pa ba ang araw na muli siyang mabubuhay tulad ng buhay na mayroon siya noon. Masaya kahit hikahos, simple lamang at walang ipagmamalaki.

"Tay, 'tay hindi ko na kaya," aniya.

Namimiss niya ang dating buhay niya, ang dating siya. Noon, sa mga ganitong pagkakataon ay mahimbing siyang natutulog katabi ang ina, maagang magigising dahil maghahanda sila ng mga pagkain para sa mga magsasaka kung saan doon ay kabilang rin ang kanyang masipag na ama.

Ibang iba sa ngayon, dahil simula ng mangyari ang lahat ay wala na siyang naging maayos na tulog. Walang maayos na kain, nabubuhay na lamang siya sa apat na sulok ng maliit at madilim na silid na iyon. Minu-minuto ay ramdam niya ang takot, pangamba at hindi mapakaling isipan.

She's now a lifeless woman. A whore. A slut. A bitch who's eager to be fuck every man's cock. That's how she define herself.

Ang tulad niyang isa ng maduming babae ay kailan man ay wala ng tatanggap na lalaki. Kung mayroon man ay gagawin lamang siyang parausan at labasan ng init ng laman. Tanggap na niya iyon ngunit ang hindi niya matanggap ay ang markang nailagay sa kanyang pagkatao ng hayop na lumapastangan sa kanya.

Naikuyom niya ang kamao ng maalala ang lalaking gumawa sa kanya ng kahayupan. Isinusumpa niya ang kaluluwa nito at masama mang tawagin ay gusto niyang maparusahan ito sa kahit na anong paraan.

Kinamumuhian niya ito dahil ito ang dahilan kung bakit nasa ganoon siyang sitwasyon. Hindi makakain ng mabuti, takot sa mga tao sa paligid at parang puta na hayok na hayok sa laman.

"Ayoko na, napapagod na ako. Bakit mo hinayaang mangyari sa'kin 'to? Naniwala ako sa'yo, naniwala ako na ililigtas mo ako dahil may maganda kang plano para sa'kin pero bakit nangyayari sa'kin 'to? B-Bakit?" Unti unting nawawala ang kanyang boses habang nakatingala sa kisame at panay ang tanong sa sarili kung bakit sa dami ng tao sa mundo siya pa ang nasa ganitong sitwasyon ngayon.

"I believed in you, I always do but right now I can't tell if I still can," aniya.

Dahil sa kawalan ng lakas ay unti unti siyang dinalaw ng antok. Nang ipikit niya ang mga mata ay lihim siyang nagpasalamat na hindi na bumalik ang imahe ng lalaking gumahasa sa kanya. Bawat sandaling lumilipas ay boluntaryong kumikislot siya na tila may kinatatakutan ngunit sanay na siya sa bagay na iyon.

Sanay na siyang wala ng kapayapaan ang bawat minuto at oras ng kanyang buhay.