บทที่ 10 จัดการคนที่ทำร้าย

"นี่แกจะไม่เข้าใจที่ฉันพูดจริงๆ ใช่ไหม?" มัดหวายเท้าเอวอย่างอารมณ์เสียในขณะที่กำลังพูดคุยกับคนปลายสายไปด้วยซึ่งคนนั้นก็คือภาคินที่เป็นคนรักของลูกพีช เธอเผลอถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่หลังจากที่พยายามครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ชายหนุ่มก็ยังคงไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการอยู่ดี

"ฉันบอกแล้วไงว่ามันไม่มีอะไร แกฟังนะ ต่อให้แกจะไม่ให้พีชคุยกับใคร หรือให้พีชใส่กระโปรงยาวลากพื้น แต่ถ้าคนมันจะนอกใจยังไงมันก็ห้ามกันไม่ได้หรอก"

(เธอจะบอกว่าพีชกำลังจะนอกใจฉันหรือไง?)

"โอ๊ย ฉันแค่เปรียบเทียบไหม อย่าโง่ได้ปะ"

(...)

"ฉันจะบอกว่าสิ่งที่แกทำมันไม่มีประโยชน์อะไรเลยนอกจากสร้างความอึดอัดใจให้พีชอย่างเดียว ถ้าคนจะไปต่อให้แกบังคับเขายังไงมันก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ"

"แทนที่จะมานั่งบังคับทำไมไม่พยายามทำให้พีชมีความสุขที่สุดล่ะ?" หญิงสาวยังคงพยายามโน้มน้าวให้ภาคินเข้าใจอย่างใจเย็นก่อนจะได้ยินเสียงพ่นลมหายใจหนักๆ จากอีกคน ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะได้อธิบายต่อภาคินก็รีบเอ่ยแทรกพร้อมกับตัดสายไปก่อน

(แค่นี้ก่อน พีชออกมาจากบ้าน)

"เดี๋ยวกะ..."

ติ้ด

"อะไรเนี่ย" มัดหวายเสยผมอย่างหงุดหงิดแล้วจ้องมองเบอร์โทรที่ปรากฏบนหน้าจอไปด้วยแต่ถึงอย