บทที่ 9 แก้ไขสิ่งที่ผิดพลาด

@มหาวิทยาลัย

"จะกินอะไร?"

"เอากุ้งทอดกระเทียมก็ได้"

"แล้วน้ำล่ะ"

"บลูเบอรี่โยเกิร์ต~"

"เมื่อวานบ่นว่าอยากกินสมูทตี้มะม่วง?"

"ก็ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว"

เสียงพูดคุยของลูกพีชและภาคินดังขึ้นยังบริเวณโรงอาหารของมหาวิทยาลัยโดยมีดวงตากลมโตซึ่งคอยจ้องมองการกระทำเหล่านั้นอยู่ด้วยความรู้สึกบางอย่าง มัดหวายสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลางจ้องมองไปยังจี้สร้อยคอของลูกพีชไปด้วยซึ่งปรากฏเป็นอักษรภาษาอังกฤษชื่อของภาคินอย่างชัดเจนราวกับต้องการแสดงความเป็นเจ้าของกับหญิงสาว ทำให้อยู่ๆ คำพูดของพิชญ์ก็วนกลับเข้ามาในความคิดอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่เป็นยังไงเช่นเดียวกันที่เธอเองก็รู้ได้เช่นกันว่าภาคินรักลูกพีชมากแค่ไหนเพียงแต่บางทีความรักของเขามันก็ค่อนข้างที่จะสร้างความอึดอัดใจให้กับคนที่ได้รับไม่น้อย หญิงสาวลอบพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ อย่างคิดไม่ตกจนลูกพีชที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเริ่มรู้สึกได้ถึงสิ่งที่แปลกไปจึงเอ่ยถามเพื่อนสนิทด้วยความเป็นห่วง

"เป็นอะไรหรือเปล่าหวาย?"

"ปะ..เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร" น้ำเสียงที่เป็นห่วงของอีกคนฉุดรั้งสติของมัดหวายให้กลับมาอีกครั้ง เธอพยายามทำตัวให้เป็นปกติเพื่อไม่ให้ถูกจับได้ทว่าก็ยังไม่สามารถทำให้ลูกพีชคลายกังวลได้

"แน่ใจนะ แต่สีหน้าเธอดูเหมือนจะไม่ค่อยโอเคเลย"

"ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ ว่าแต่..." มัดหวายเม้มริมฝีปากอย่างชั่งใจพลางเหลือบมองจี้ภาษาอังกฤษที่เป็นชื่อของภาคินบนลำคอระหงเล็กน้อย แล้วตัดสินใจถามลูกพีชออกไปอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงนัก

"...ช่วงนี้เธอกับคินเป็นยังไงบ้างเหรอ"

คำถามของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามทำให้ใบหน้าเรียวใสชะงักไปเล็กน้อยจนเกิดความเงียบระหว่างทั้งคู่นานนับนาที แต่ลูกพีชก็เลือกที่จะตอบกลับไปตามความจริงเพราะเธอไม่มีอะไรที่จะต้องปิดบังเพื่อนสนิทอย่างมัดหวายอยู่แล้ว

"แล้วพี่พิชญ์รู้เรื่องนี้ไหม" มัดหวายยังคงถามต่อโดยเอ่ยถึงบุคคลที่สามไปด้วย นับว่าโชคดีที่ลูกพีชยังคงให้ความสนใจกับคำถามก่อนหน้า หญิงสาวจึงไม่ทันสังเกตเห็นความกังวลในสายตาของเธอ

มัดหวายเงียบไปอย่างใช้ความคิดหลังจากได้ฟังจากปากของเพื่อนสาวถึงความสัมพันธ์ที่ยุ่งเหยิงระหว่างคนทั้งสามคนที่เธอเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะมีทางที่มันจะจบลงด้วยดีได้ไหม ตอนนี้เธอพอจะเข้าใจความรู้สึกของพิชญ์แล้วว่าทุกอย่างมันยากเกินกว่าจะจัดการได้หากเขายังคงเป็นห่วงเกี่ยวกับความรู้สึกของลูกพีชอยู่

"แล้วเธอ..เคยคิดจะเลิกกันบ้างไหม"

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน..." 

"เธอรู้ใช่ไหมว่าคินเป็นรักแรกของฉัน..มันยากมากนะที่จะตัดใจได้แต่ตอนนี้ฉันเองก็เหนื่อยกับการที่ต้องมานั่งทะเลาะกับคินแล้วเหมือนกัน"

"ความจริงฉันก็หวังตลอดนะว่าเวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นแต่แค่มีความสุขด้วยกันแบบคู่รักคนอื่นๆ ทำไมมันยากแบบนี้ก็ไม่รู้" น้ำเสียงของลูกพีชสั่นเครืออย่างเห็นได้ชัดในประโยคสุดท้าย และยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าเธอได้ตัดสินใจผิดจริงๆ ที่เป็นคนช่วยให้ภาคินจีบลูกพีชจนทั้งคู่ตกลงคบหากัน ยิ่งเห็นลูกพีชไม่มีความสุขเธอก็ยิ่งรู้สึกผิดไปด้วยที่เป็นต้นเหตุของทั้งหมด มัดหวายเลื่อนมือไปกุมที่มือของลูกพีชไว้หลวมๆ ก่อนจะเอ่ยคำขอโทษออกมาด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด 

"ขอโทษนะ"

"หวายพูดเรื่องอะไร?"

"คุยอะไรกันอยู่" เสียงเข้มดังขัดจังหวะก่อนที่ริมฝีปากอวบอิ่มจะได้ตอบอะไรลูกพีชกลับไป และเป็นมัดหวายที่เป็นฝ่ายเบือนหน้าหลบสายตาทุกคนไปก่อนในตอนที่ภาคินเดินถือจานข้าวเข้ามาพร้อมกับนั่งลงด้านข้างลูกพีช ทั้งสองคนพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่งตามประสาคนรักทั่วไปก่อนภาคินจะหันมาให้ความสนใจกับเพื่อนสนิทตรงหน้าในตอนที่รับรู้ถึงความผิดปกติได้เช่นเดียวกัน

"แล้วเธอไม่กินข้าวหรือไง?"

"ฉันบอกแล้วไงว่ายังไม่หิว แต่แกก็ลากมา"

"มีเรื่องอะไร"

"ฉันแค่ไม่หิวแล้วอยากกลับห้อง ทำไมต้องมีเรื่องอะไรด้วย" มัดหวายแสร้งทำเสียงดุกลบเกลื่อนเพื่อไม่ให้ถูกจับได้ จากนั้นจึงหยิบกระเป๋าแบรนด์เนมใบหรูขึ้นมาสะพายข้างไว้พร้อมเตรียมจะลุกออกมาจากตรงนั้น

"ฉันกลับก่อนนะ วันนี้อยากนอนพักอะ"

"เธอโอเคใช่ไหม"

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ"

"งั้นเอาเค้กของฉันไปกินไหม คินซื้อมาให้ตั้งหลายชิ้น"

"ก่อนจะให้ฉัน เธอดูหน้าคนนั่งข้างเธอก่อนเถอะ" หญิงสาวส่ายหน้าน้อยๆ เมื่อเห็นสายตาของภาคินที่มองมาก่อนจะดันตัวลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะไป โดยไม่ลืมที่จะโบกมือลาทั้งคู่ไปด้วย 

"ฉันจะทำยังไงดี..." มัดหวายนั่งพึมพำกับตัวเองอย่างคิดไม่ตกอยู่พักใหญ่ภายในรถที่ถึงแม้เธอจะเข้ามาในรถนานแล้วแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าหญิงสาวจะขับออกไป ยิ่งได้เห็นสายตาและน้ำเสียงของลูกพีชก็ยิ่งเหมือนเป็นการตอกย้ำคำพูดของพิชญ์ว่าตั้งแต่ที่หญิงสาวรู้จักกับภาคินเธอก็ไม่เคยมีความสุขแบบเมื่อก่อนเลยและทุกอย่างก็เป็นเพราะเธอที่แนะนำภาคินให้ลูกพีชได้รู้จักรวมถึงพยายามที่จะให้ลูกพีชตกหลุมรักเพื่อนสนิทของตนเอง ถึงเธอจะรู้จักกับภาคินมานานแต่ถึงอย่างไรมันก็รู้สึกอดที่จะเป็นห่วงลูกพีชไม่ได้เพราะหญิงสาวเองก็ถือว่าเป็นเพื่อนที่เธอรักมากคนหนึ่งเหมือนกัน ยิ่งได้รู้ว่าลูกพีชต้องไม่มีความสุขเพราะการกระทำของตัวเองเธอก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก

"ฉันไม่เคยอยากให้เธอไม่มีความสุขเลยนะพีช..." 

"แล้วฉันจะไปคุยกับไอ้คินยังไงดีเนี่ย" มัดหวายฟุบหน้าลงไปกับพวงมาลัยรถยนต์แล้วบ่นโอดออกมาอีกครั้ง คงจะมีแค่ทางเดียวที่จะช่วยให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดีขึ้นได้โดยลูกพีชและภาคินไม่ต้องเลิกรากันคือการพยายามไปพูดคุยและโน้มน้าวกับเพื่อนสนิทในการที่จะให้อิสระกับแฟนสาวมากกว่านี้รวมถึงการพยายามแก้นิสัยหึงหวงที่มากเกินไปของเขา เพราะเธอก็เห็นอยู่ตลอดว่าภาคินมีนิสัยยังไงแต่ก็ไม่คิดว่านิสัยเหล่านั้นจะทำให้ลูกพีชไม่มีความสุขขนาดนี้

"ฉันต้องพยายามทำให้พี่พิชญ์ยอมรับมันให้ได้ แล้วพีชก็จะได้มีความสุขจริงๆ สักที" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยให้กำลังใจตัวเองด้วยแววตาที่มุ่งมั่นเป็นอย่างมาก คงจะมีแค่เธอที่พอจะเตือนสติของภาคินได้จากระยะเวลาที่เป็นเพื่อนกันมานาน ถึงสิ่งที่พิชญ์พูดจะถูกในบางส่วนแต่สิ่งที่เธอมั่นใจเป็นอย่างมากก็คือความรักของทั้งคู่ ภาคินจะไม่มีทางขอลูกพีชเป็นแฟนเลยหากเขาไม่ได้รักหญิงสาวจริงๆ ดังนั้นเธอยังเชื่อว่าหากมีคนไปเตือนสติสักหน่อยยังไงภาคินก็ต้องยอมปรับปรุงตัวเพื่อความสุขของอีกคน