Chapter 2
Father“Mama?”Pareho silang napalingon ng kaibigan sa maliit na boses na tumawag sa kanya. Dorothea found her little one standing by the kitchen’s door, cutely rubbing his sleepy eyes in his mint green, avocado-printed pajamas.Akmang tatayo na siya para lapitan ito nang mauna na si Rita. “Ako na. Alam kong pagod ka.”Tumango siya. “Salamat.”Pabiro siya nitong inisnaban. “Tigilan mo nga. Para kang others d’yan.”Lumapit na ito sa anak niya saka ito binuhat. Hindi naman nagreklamo si Raisen dahil sanay na sa kanyang tita Rita. Pinakandong ito sa kanya ng kaibigan nang makalapit. Agad namang yumakap ang anak kay Dorothea.“I’m sorry nagising ka namin. Tulog ka na ulit,” alo niya sa anak na humilig na sa kanyang dibdib.“You’re late again, Mama,” nagtatampo nitong sabi.“Busy kasi sa work si Mama. Don’t worry kasi I promised you we will go out this weekend, ‘di ba?”“With tita ninang?” He was talking about Rita who immediately smiled when heard the child’s endearment for her.“Yes. With tita ninang.”“Hmm. Okay.” Raisen let his head rest comfortably on Dorothea’s chest and closed his eyes. “Good night, Mama. I love you.”“Good night, baby. I love you too. Sleep tight.”Dorothea kissed the little guy’s hair and caressed his back. Maya-maya ay napatingin siya kay Rita na nanonood sa kanila.“Alam mo, I still can’t believe your story. Noong kinuwento mo sa ‘kin, akala ko hindi totoong nangyari lahat ‘yon.”Kahit siya rin naman. Hindi rin siya makapaniwala. “But it is. It’s unbelievable but it’s true.”“Oo nga. Pero may tanong ako ah. Alam kong masaya ka na dito pero does it still occur to you sometimes?” naninimbang ang tono ng kanyang kaibigan. “Hinahanap ka pa rin kaya no’ng boyfriend mo?”Natigilan ang dalaga at napatingin sa anak, sinisigurado munang tulog na ito. When she heard his steady breathing, saka lang siyang humugot ng hininga bago sumagot.“Naiisip ko pa rin naman pero ang dami na masyadong nangyari sa buhay ko, Rita. Apat na taon na rin ang nakalipas at hindi ko na rin ulit naramdaman na merong nanonood sa ‘kin o ano lalo na noong nagsimula ako sa Kampo. I guess he’s already moved on from that part of his life. Hindi rin naman ako naging malaking parte ng buhay niya kaya siguro, limot na niya ako ngayon. O baka nga may asawa na ‘yon.”“Hindi ka naging malaking parte ng buhay niya pero pinahanap ka?”“Rita—”“Oo na, oo na. Matagal na ‘yon. ‘Wag na nating pag-usapan.” Her friend echoed what she always says sa tuwing nabi-bring up nito ang tungkol kay Rence. “Sinasabi ko lang naman na walang taong papasundan ka sa lahat ng lugar na pinuntahan mo kung hindi ka naging importante sa kanya.”“We were childhood friends from his province,” sansala niya.“Childhood friends who fucked?”“Rita!” halos pabulong niyang saway rito sabay tingin sa anak niya.“Tulog naman siya.”Sumimangot si Dorothea. “Naka-move on na ‘yon, Rita. And it’s not like we were serious. Naging girlfriend niya lang naman ako kasi kailangan niya ng ipapakilala sa pamilya niya para hindi na siya piliting magpakasal. Never niya namang sinabi na may feelings siya sa akin and he probably looked for me because he felt responsible. I was living with him and I suddenly vanished kaya baka he was only making sure na safe ako kung nasaan man ako. His men disappeared when I went here kaya siguro napanatag na siya noong nakitang okay naman na ako rito.”Rita was silent for a good minute habang si Dorothea naman ay pilit winawaglit sa isipan ang mga bagay na ayaw na niyang balikan. Sa loob ng apat na taon, she became busy about surviving and taking care of her child that she has forgotten the bitter parts of her life. Pero… magsisinungaling siya kung sasabihin niyang hindi niya ni minsan naisip ang tungkol sa nakaraan—kung bakit siya nahantong sa sitwasyon niya sa kasalukuyan.There were realizations which hit her as her mind cleared over time. Malabo pa rin sa kanya kung paano siya napunta sa motel kasama ang hindi niya kilalang lalaki and how her friend let her be in that situation, but she had all her theories that she didn’t try to seek confirmations for. It was her biggest question but what’s lingering inside her head in the quietest of nights was that one small possibility na hindi niya kayang isatinig.At minsan, ikinahihiya niya ring naiisip niya.“Paano kung siya pala ang tatay ni Raisen?”Dorothea felt like she was hit by a lighting when Rita asked the same question that she couldn’t voice out. It was not impossible but she couldn’t let herself hang on that thin string of probability. She wouldn’t let herself hope. Because she knew, out of all, how far hope could take her. At natatakot siyang madala kasi sa huli, kapag mali siya, hindi lang siya ang madudurog ngunit maging ang anak niya.Ayaw niya itong paasahin. At ayaw niya ring paasahin ang sarili.That’s why it was better to think otherwise. Mas mabuting isipin niya na lang na anak si Raisen ng hindi niya kilalang lalaki. Kasi iyon, mas madali lang tanggapin. Kasi iyon, hindi na siya masasaktan.Dorothea stood and fixed Raisen on her arms. “Hindi siya, Rita.”“Hindi mo alam ‘yon, Thea.”“Alam ko.” She smiled bitterly before facing the direction of her son’s room.“Paano?”“Because I made sure he wasn’t.”THE dim-lighted room was so silent that the only thing Dorothea could hear was her and Rence's breathing in sync. Hindi niya alam kung anong oras na pero sigurado siyang madaling araw na. The long and dark curtains of Rence's room were hiding the lightening sky and the awakening of their own little community in that little urban part of the city. And Dorothea wished time would stop so she could feel Rence's warmth a little bit longer. So she could think that everything was alright. So she wouldn't be bothered by their reality which became even harder to swallow because of what happened between them just an hour ago. "You awake?" Rence's voice was gentle and husky. He kissed Dorothea's forehead as she was making the man's arm her pillow. Naramdaman niya rin ang mainit nitong kamay na humahaplos sa kanyang hubad na balikat. The only peace of fabric that was covering their bodies was the soft white comforter on Rence's bed. Dorothea could feel her nakedness under it. At ramdam niya, ga
ALL her inhibitions already flew out the window when Dorothea started accepting Rence's kisses as they hardly navigated the direction towards Rence's room in the penthouse. "A-Ah..." Dorothea moaned when the man started sucking her tongue hard like it was the most delicious thing he had ever tasted. She gripped onto Rence's black shirt, holding on for support dahil nanghihina na siya wala pa mang nangyayari. "Are you sure about this?" Rence was panting as he asked under his breath, making Dorothea's burn in desire. Rence's husky voice was a huge turn on and she couldn't help but get excited even more. "Sigurado ako, Eissen," she said firmly. "Tulungan mo 'kong makalimot." "No regrets tomorrow?" He kissed her neck and nibbled on her skin. His palms were already running under her blouse, distracting the heck out of Dorothea. "N-No regrets..." "Alright. I'll make you forget then." Pagkasabi no'n ay walang kahirap-hirap na pinangko siya nito, making her wrap her arms around
TUMANGO si Dorothea sa offer ni Rence. She didn’t know if she was only seeing things pero parang nakita niyang nagulat ang lalaki sa pagpayag niya. Hindi na lang niya pinansin iyon dahil pagod na siya sa gabing iyon at gusto na lang niyang matapos ang lahat. “Huwag po kayong mag-alala, Sir. Nadakip na po ng mga kasamahan namin ang salarin at kasalukuyan na silang pabalik dito. Kami na po ang bahalang umasikaso sa kasong isinampa ni Miss Bustamante. Maari na po kayong umuwi.”Pare-pareho silang nagpasalamat sa chief of police matapos ‘yon. Saka pa lamang nag-sink in kay Dorothea ang lahat nang makaharap si Adriano na nag-aalala ang tingin sa kanya pagkatapos ay hinila siya sa isang mahigpit na yakap. “You okay?” bulong na tanong nito. Tinapik ni Dorothea ang likod ng lalaki. “Ayos lang, sir.” There was a hint of smile in her answer. Adriano hissed. “Don’t take this too lightly. Nag-alala ako sa ‘yo. Halos ako na ang magpalipad ng helicopter makabalik lang dito.”Natawa siya roon ng
“ADRIANO!” Sabay na tumayo si Dorothea at Rita sa inuupuang mono block chair nang pumasok sa police station si Adriano. He was still in his suit and obviously hurried back dahil sa tawag ni Rita. It silently amused Dorothea how her friend could make her boss come home after only a call. She would’ve wondered further kung hindi lang sa nakita niyang pumasok kasunod ni Adriano. Clarence Eissen’s face was dark and his eyes were bloodshot when they landed on Dorothea. Napasinghap siya nang malalaki ang hakbang nitong lumapit sa kanya at hinigit siya sa isang mahigpit na yakap. “R-Rence…” tawag niya rito habang hinahagod ang likod nito. She could feel the man’s tensing body. His embrace was too tight but Dorothea felt so comfortable with his arms around her. Napapikit siya sa kapayapaang nararamdaman sa presensya nito. Nagbabadya na naman ang mga luha niya pero pinigil niya iyon lalo nang marinig ang mahihinang mura ni Rence bago ito kumalas at pinagitan ang kanyang mukha sa mga palad
A COMMOTION broke out when Dorothea went home and Rita was there in the sala who was so shocked nang makita ang itsura niya habang inaalalayan ng matandang driver. "Anong nangyari?! Fuck!" Natatarantang dumako ito sa kanila at tinulungan ang driver sa pag-uupo sa kanya sa mahabang sofa. Dorothea was still so disheveled. Nanginginig pa rin ang katawan niya. Tumutulo pa rin ang mga luha at kahit gustuhin man niyang sabihing huwag mag-alala si Rita, hindi niya magawa. "Manong Roy! Ano pong nangyari?! Teka, kuha lang akong tubig!" Halos patakbong umalis si Rita para gawin ang sinabi. Nakaupo na ang matandang driver sa single sofa habang si Dorothea, yakap-yakap pa rin ang sarili at pilit na itinatago ang punit niyang damit sa jacket ng matanda. "'Wag ka nang mag-alala, ma'am. Ligtas ka na."No matter how much Dorothea wanted to feel better at the old man's gentle voice, hindi niya magawa. "Ito oh, tubig. Manong, inom na rin po kayo." Nilapag ni Rita ang dalawang baso at pitsel sa cen
Trigger Warning: Sexual Harassment"DIEGO? Akala ko umuwi ka na? May nakalimutan ka ba?" pilit niyang pinagtutunog normal ang boses kahit humihigpit na ang kapit niya sa strap ng kanyang bag. The man advanced and Dorothea couldn't help but step back. Halatang napansin ni Diego ang pag-atras niya. Ngumiti ito, sa mga mata ay halata ang pagkalasing. "May nakalimutan nga ako," dahan-dahan ang pagkakasabi nito. Lalong lumakas ang tibok ng puso ni Dorothea nang nagpatuloy ito sa paglapit. "A-Ano ba 'yung nakalimutan mo? Tara, tulungan na kitang hanapin." Dorothea tried to redirect the conversation. Naglakad na rin siya para sana lumabas dahil hindi niya gustong dalawa lang sila sa loob ng maliit na locker room pero naramdaman niya ang paghawak ni Diego sa braso niya. Mahigpit iyon kaya agaran ang paglingon siya sa lalaki."D-Diego, ano ba?""Dito na muna tayo, Thea. Wala naman sa labas 'yung naiwan ko. Nandito sa loob," halos pabulong na sabi nito dahilan para kilabutan si Dorothea."S-