Chapter 2
Father“Mama?”Pareho silang napalingon ng kaibigan sa maliit na boses na tumawag sa kanya. Dorothea found her little one standing by the kitchen’s door, cutely rubbing his sleepy eyes in his mint green, avocado-printed pajamas.Akmang tatayo na siya para lapitan ito nang mauna na si Rita. “Ako na. Alam kong pagod ka.”Tumango siya. “Salamat.”Pabiro siya nitong inisnaban. “Tigilan mo nga. Para kang others d’yan.”Lumapit na ito sa anak niya saka ito binuhat. Hindi naman nagreklamo si Raisen dahil sanay na sa kanyang tita Rita. Pinakandong ito sa kanya ng kaibigan nang makalapit. Agad namang yumakap ang anak kay Dorothea.“I’m sorry nagising ka namin. Tulog ka na ulit,” alo niya sa anak na humilig na sa kanyang dibdib.“You’re late again, Mama,” nagtatampo nitong sabi.“Busy kasi sa work si Mama. Don’t worry kasi I promised you we will go out this weekend, ‘di ba?”“With tita ninang?” He was talking about Rita who immediately smiled when heard the child’s endearment for her.“Yes. With tita ninang.”“Hmm. Okay.” Raisen let his head rest comfortably on Dorothea’s chest and closed his eyes. “Good night, Mama. I love you.”“Good night, baby. I love you too. Sleep tight.”Dorothea kissed the little guy’s hair and caressed his back. Maya-maya ay napatingin siya kay Rita na nanonood sa kanila.“Alam mo, I still can’t believe your story. Noong kinuwento mo sa ‘kin, akala ko hindi totoong nangyari lahat ‘yon.”Kahit siya rin naman. Hindi rin siya makapaniwala. “But it is. It’s unbelievable but it’s true.”“Oo nga. Pero may tanong ako ah. Alam kong masaya ka na dito pero does it still occur to you sometimes?” naninimbang ang tono ng kanyang kaibigan. “Hinahanap ka pa rin kaya no’ng boyfriend mo?”Natigilan ang dalaga at napatingin sa anak, sinisigurado munang tulog na ito. When she heard his steady breathing, saka lang siyang humugot ng hininga bago sumagot.“Naiisip ko pa rin naman pero ang dami na masyadong nangyari sa buhay ko, Rita. Apat na taon na rin ang nakalipas at hindi ko na rin ulit naramdaman na merong nanonood sa ‘kin o ano lalo na noong nagsimula ako sa Kampo. I guess he’s already moved on from that part of his life. Hindi rin naman ako naging malaking parte ng buhay niya kaya siguro, limot na niya ako ngayon. O baka nga may asawa na ‘yon.”“Hindi ka naging malaking parte ng buhay niya pero pinahanap ka?”“Rita—”“Oo na, oo na. Matagal na ‘yon. ‘Wag na nating pag-usapan.” Her friend echoed what she always says sa tuwing nabi-bring up nito ang tungkol kay Rence. “Sinasabi ko lang naman na walang taong papasundan ka sa lahat ng lugar na pinuntahan mo kung hindi ka naging importante sa kanya.”“We were childhood friends from his province,” sansala niya.“Childhood friends who fucked?”“Rita!” halos pabulong niyang saway rito sabay tingin sa anak niya.“Tulog naman siya.”Sumimangot si Dorothea. “Naka-move on na ‘yon, Rita. And it’s not like we were serious. Naging girlfriend niya lang naman ako kasi kailangan niya ng ipapakilala sa pamilya niya para hindi na siya piliting magpakasal. Never niya namang sinabi na may feelings siya sa akin and he probably looked for me because he felt responsible. I was living with him and I suddenly vanished kaya baka he was only making sure na safe ako kung nasaan man ako. His men disappeared when I went here kaya siguro napanatag na siya noong nakitang okay naman na ako rito.”Rita was silent for a good minute habang si Dorothea naman ay pilit winawaglit sa isipan ang mga bagay na ayaw na niyang balikan. Sa loob ng apat na taon, she became busy about surviving and taking care of her child that she has forgotten the bitter parts of her life. Pero… magsisinungaling siya kung sasabihin niyang hindi niya ni minsan naisip ang tungkol sa nakaraan—kung bakit siya nahantong sa sitwasyon niya sa kasalukuyan.There were realizations which hit her as her mind cleared over time. Malabo pa rin sa kanya kung paano siya napunta sa motel kasama ang hindi niya kilalang lalaki and how her friend let her be in that situation, but she had all her theories that she didn’t try to seek confirmations for. It was her biggest question but what’s lingering inside her head in the quietest of nights was that one small possibility na hindi niya kayang isatinig.At minsan, ikinahihiya niya ring naiisip niya.“Paano kung siya pala ang tatay ni Raisen?”Dorothea felt like she was hit by a lighting when Rita asked the same question that she couldn’t voice out. It was not impossible but she couldn’t let herself hang on that thin string of probability. She wouldn’t let herself hope. Because she knew, out of all, how far hope could take her. At natatakot siyang madala kasi sa huli, kapag mali siya, hindi lang siya ang madudurog ngunit maging ang anak niya.Ayaw niya itong paasahin. At ayaw niya ring paasahin ang sarili.That’s why it was better to think otherwise. Mas mabuting isipin niya na lang na anak si Raisen ng hindi niya kilalang lalaki. Kasi iyon, mas madali lang tanggapin. Kasi iyon, hindi na siya masasaktan.Dorothea stood and fixed Raisen on her arms. “Hindi siya, Rita.”“Hindi mo alam ‘yon, Thea.”“Alam ko.” She smiled bitterly before facing the direction of her son’s room.“Paano?”“Because I made sure he wasn’t.”Chapter 3HimMaagang gumising si Dorothea kahit hatinggabi na siyang natulog. Masakit ang ulo niya pero pinilit niyang bumangon para makatulong naman kahit papaano kay Rita sa bahay kahit ang babae naman ang dahilan kung bakit siya puyat. Ayaw niyang aminin but her friend’s question kept her up last night. The thoughts she always avoided lingered inside her head for hours and she couldn’t help them anymore kaya naman late na late na siyang nakatulog at lutang pa siya ngayon. “Good morning, Mama!” Pagkalabas na pagkalabas niya sa kwarto ay sinalubong siya ni Raisen ng yakap. Napangiti siya rito. It was another day to thank herself for being strong and bringing up such a wonderful child in the world.“Good morning, anak. How was your sleep?”Kinarga niya ito papunta sa dining area kung saan naroon na rin si Rita na bihis na. Mukhang may gig ito ngayon dahil katabi ang gitara habang kumakain.“My sleep was fine po.”“That’s good. Baba ka muna, magtitimpla lang ako ng milk at coffee.”
Chapter 04 Girlfriend Dorothea wanted a longer break but she knew she couldn’t just leave her work. Ilang minuto matapos magpahangin, bumalik na rin siya sa kusina. Co-workers asked her kung saan siya nanggaling at ano ang ginawa niya pero hindi na rin naman siya nakasagot dahil nagtawag na ng tulong si Lucas sa service area. The weather was just a little warm but Dorothea felt like she was working under a hot summer sun. Pigil ang panginginig ng kanyang mga kamay, it was a complete struggle to serve the tables much as well walking with her wobbly knees. Gusto niyang kumalma. God knows how much she wanted to stop the frantic beating of her heart and the nervousness rocking her whole system pero paano? How would she calm the heck down if she was being watched with Clarence Eissen Palma’s hawk-like eyes? “Ayos ka lang?” tanong ni Lucas nang marinig nito ang buntonghininga niya matapos mag-serve sa isang table. It was the only chance she got to breath when she returned to the kitchen
Chapter 5GirlfriendShe was very panicky since morning. Gabi naman kasi talaga ang trabaho niya pero tinawag na naman siya ni Adriano para tumulong sa tanghali dahil ngayon, si Alena naman ang wala. Gusto niyang tumanggi kanina pero ano naman ang sasabihin niya rito?Hindi kailanman siya tumanggi sa mga pabor ni Adriano dahil wala naman kasi siyang ibang gagawin. Magtataka ito kung ngayon, hihindi siya. Ano ang sasabihin niyang dahilan? It would sound stupid to say that she wanted to escape an interaction with Rence. At hindi rin naman siya sigurado kung babalik pa ba ito sa Kampo.Dorothea tried to calm herself. Habang nasa kusina at katatapos lang maghatid ng order, humihinga siya nang malalim. Bakit nga ba siya takot na takot? Rence seemed cool yesterday. Yes, he did try to talk to her pero hinayaan naman siya nitong umalis nang gustuhin niya. T’saka hindi niya rin naman sigurado kung ano talagang dahilan kung bakit napadpad ito roon. Pwede namang coincidence lang talaga tulad ng
Sigurado si Dorothea na pareho lang sila ng reaksyon ng babaeng kumakausap kay Rence sa mga oras na iyon."A-Ah. Sorry, Miss. Hindi ko alam na... girlfriend ka niya." The woman immediately excused herself, mukhang napahiya na but Dorothea didn't miss how she quickly scanned her before walking away. Masyado naman siyang gulat sa narinig para isipin pa ang pangmamata nito. "Sorry about that." Hindi pa siya nakakabawi ay si Rence na iyon. He already pulled the chair for her kaya napalunok na lamang si Dorothea bago umupo. Dikit na dikit ang mga tuhod niya sa ilalim ng lamesa. Tuwid na tuwid ang upo at halos naninigas. She couldn't believe how cool Rence was with all of it. Nagawa pa nitong itukod ang dalawang siko sa lamesa habang siya, hindi na halos humihinga!"Sorry about what I said," muli itong nagsalita. "You seem uncomfortable. I just thought she wouldn't leave if I hadn't done that. She's just so persistent and decided to sit here without asking me first. I'm sorry.""Okay lang
"May nasagap akong chismis!" ang maingay na si Alena ang sumalubong kay Dorothea nang sumunod na araw pagpasok niya pa lamang sa Kampo.Balik na siya ngayon sa dati niyang schedule. It's just five in the afternoon pero narito na siya. Alas sais nagsisimula ang shift niya pero mas gusto niyang magmaaga dahil wala na rin namang gagawin sa kanila. Nasa bahay naman si Rita kaya ito na ang mag-aalaga kay Raisen katulad ng nakasanayan na nila."Ingay mo," reklamo ni Diego pero hindi naman ito pinansin ni Alena dahil diretso kay Dorothea ang babae. Nakangisi ito sa kanya at wala pa man, mukhang alam na niya ang sasabihin nito."Ikaw ha!" simula nito sabay tabi sa kanya. "Hindi mo sinabi na boyfriend mo pala 'yung bagong may-ari ng pinyahan sa Hinubawon. Big time!"What?"Wala akong boyfriend, Alena. Kanino mo naman narinig 'yan?" "Sus! Anong wala, eh kahapon daw pinakilala kang girlfriend no'n kay Cath ah?"Cath? Iyon bang babae kahapon? "Hindi naman 'yon totoo. Kaibigan ko lang si Clarenc
“SHIT…” Rence muttered in a low voice followed by their labored breathing. “Thea, fuck!” The woman pulled him closer, as if holding on for her dear life as his deep thrusts became desperate. He could feel her too. Dorothea was following his rhythm, back and forth, dancing to the tune of the dirtiest sounds of their overlapping bodies. They were so fucking near. “Oh!” Dorothea moaned. “R-Rence!” It was like the trigger for him. He muttered multiple curses under his breath and thrusted, filling the gaps between Dorothea’s limp fingers near her messy but still beautiful face. Rence looked straight at the woman beneath him. Kaagad itong nag-iwas ng tingin. “’W-Wag mo akong titigan,” she was almost whispering in her hoarse voice. And it was erotic as fuck Clarence couldn’t help but smirk. “Ang ganda mo, Thea. Why wouldn’t I look?” Dorothea bit her lower lip as her cheeks tinted with red. “Bolero…” “Hindi ako bolero kung totoo ang sinasabi ko.” “Hindi—ah!” Hindi na natuloy ang mga s
ALAM naman na ni Dorothea na isang araw, baka magpapakita ulit si Rence sa Kampo pero hindi naman niya inaasahan na ngayon pala ang araw na ‘yon. Isang malalim na buntonghininga ang pinakawalan niya habang nagpupunas ng lamesa, panaka-naka ang sulyap sa lalaking naroon sa hindi kalayuang lamesa. Kasalukuyan itong sumisimsim sa baso ng Jack Daniels na in-order nito. Dorothea, like when she first saw Rence inside Kampo, thought how out of place he looked inside the place. Bakit nga ba ito narito? Pagkatapos niya nitong batiin, namili na ito ng lamesa. Dahil maraming tao kanina at ayaw niya naman talagang magtagal sa harap nito, nagpaalam na siyang aalis. Hindi na rin siya ang naghatid ng order nito. Ayaw niyang maging obvious na sinusubukan niyang iwasan ang lalaki pero sigurado siyang napapansin naman nito ang hindi niya na paglapit muli sa lamesa nito. Pero kahit hindi naman siya lumapit dito, ramdam na ramdam naman niya ang nanunuot sa balat nitong mga tingin sa kanya. “Nandito
“TARA! Bilisan mo, baka hindi na natin sila maabutan!” Halos masagasaan si Dorothea nang nagmamadaling grupo ng mga halong junior at senior. Mabuti na lang dahil naulinigan niya ang boses ng mga ito mula sa kanyang likod habang naglalakad sa malaking ground kaya agad siyang nakaiwas. Tinanaw niya ang malalaking hakbang ng mga ito patungo sa lumang gymnasium ng kanilang community college. She could clearly remember what’s happening there before. A basketball practice game. Pero hindi lang iyon isang tipikal na practice game kung saan may varsity players ng ibang school na naroon sa school nila para lumaban sa mga player nila. Hindi, dahil alam ni Dorothea noon na hindi naman magkakagulo ang mga babae kung tulad lang iyon ng nagdaang mga laro na marami mang nanonood, hindi naman gaano binibigyang-pansin ng lahat. “Sabi ko naman kasi sa ‘yo mamaya na ‘yung assignment eh! Next week pa naman pasa no’n! Dapat iniwan na lang kita. Paano tayo sisingit sa ganyan karaming tao? Gustong-gusto k