DOROTHEA tried to push down her chuckle but couldn’t help it. Rence glared at her which made her smile innocently at him.“Binibiro lang kita,” marahan niyang sinabi. “Alam ko naman ang sinasabi mo. Pero kailangan ba talaga ‘yon? Hindi ka naman nagmamadali, ‘di ba?”Kumalma na ang mukha ni Rence pero umiling ito. Kinuha ang kamay niya saka pinaglaruan ang kanyang mga daliri. “Nagmamadali ako, Thea. But I’m willing to wait until you’re ready. I didn’t come this far only to push what I want with you. Kaya maghihintay ako hanggang handa ka na.”Uminit ang puso ni Dorothea. Hindi niya napigilang mapangiti kahit bumabaha na naman ang maraming pagdududa sa isip niya. She didn’t want to ruin the beautiful moment between them but she couldn’t help it. Rence must like her, she knew. Dahil sino ba naman ang aabot pa sa ganito kung hindi siya gusto nito? She’s trying to deny that to herself, remain unassuming but she couldn’t deny it now. Masyado nang maraming nangyari at tanga na lang ang hind
“SO you’ll supply Kampo with this plantation’s produce?” Tapos na sila sa usapan sa opisina and was finally able to discuss about the business Dorothea had with Rence. Wala talaga siyang ideya na ito ang kakausapin niya tungkol doon but well, here they are. Nakalabas na sila ng opisina ni Rence at ang lalaki na mismo ang nag-suggest na iyon ang gawin nila. Dorothea had a rough idea of why the man suggested that pero hindi na niya isinatinig at tinago na lamang ang kanyang ngiti habang papalabas sila ng opisina at masigurong maayos na ang itsura nilang dalawa. Walang bakas ng kung anong ginawa nila sa loob. Rence asked her if she wants a short tour in the plantation at pumayag naman siya. After all, it’s been a long time since she had herself in the middle of a field. It’s just nostalgic to be in a place that feels familiar kahit bago lang naman talaga siya rito. The memories of her childhood made her feel like she’s home, back in the fields of the Salvatore Palmas where she believe
“ARE you going home? Hatid na kita.” It was Rence when it was already afternoon in the plantation and they already rested after eating their lunch inside the man’s office. Hindi na alam ni Dorothea kung paano nangyari ang lahat dahil nakalutang na siya sa buong oras na magkasama sila. “Hindi na, Rence. Magsasakay na lang ako. Malapit lang naman ang amin dito,” tanggi niya habang nakaupo sa sofa sa opisina at inaayos ang maliit niyang shoulder bag sa kanyang tabi. Rence was in front of her, standing. Nakatingala siyang bahagya rito. “Is this because you’re thinking na abala na naman ito sa akin?”Umiling si Dorothea. “Hindi, kaya ko na lang talaga ang sarili ko. T’saka hindi na rin naman kailangan eh.”“I know it’s not necessary but I want to. Nanliligaw ako, Thea. Gusto kong ihatid ang nililigawan ko.”Dorothea blushed and almost bit on her lower lip while Rence remained serious. Muntik na siyang mag-iwas ng tingin pero pinanatili niya ang mga mata sa lalaki. Dorothea cleared her t
Thea has learned the hard way that people could betray you no matter how much trust you put into them. That no matter how you treat them, no matter how much kindness you put into the relationship with them, no matter how much things you get through with them, they’ll be able to somehow, disregard all those things and dive in that one chance of betrayal.The rumors of her love affair with the rich businessman who bought the pineapple plantation in Hinubawon continued as one of the hottest topics inside Kampo. Mas lumala ang pag-uusap tungkol doon dahil siguro sa mayroon daw nakakita sa kanya sa plantation. Dorothea honestly didn’t know how to absorb that. Gaano ba dapat kakuryoso ang mga tao para pati pa iyon ay malaman nila? Hanggang saan ba ang kasukdulan ng pakikialam ng mga tao sa buhay ng iba?Yet despite all that, she decided to keep her mouth shut. All they know after all were just speculations and nothing near the truth. Sino ba sila para magpaliwanag siya? Wala silang kinalama
MADILIM pa sa labas pero maingay na ang paligid. Nagising si Dorothea sa tunog ng humaharurot na mga sasakyan. Masakit pa ang ulo niya at hindi maimulat ang mga mata dahil doon. Mariin niyang naipikit lalo ang saradong mga mata nang subukang umupo. Wala sa sariling minasahe niya ang kanyang sintido. “Sakit!” she moaned while massaging her temple.Ano bang ginawa niya para sumakit ang ulo niya? Wala siyang matandaan. At isa pa, bakit ang lamig-lamig sa kwarto niya? It was usually not that cold in there kasi masyado nga siyang madaling lamigin. Sinubukan niyang imulat ang kanyang mga mata para hanapin ang kumot nang magulat siya sa kung ano. “Hmm…”Nanigas si Dorothea sa kinauupuan. Who…Mabilis pa sa alas kwatro ang naging pagbaling ng dalaga sa kanyang tabi. Nanlaki ang kanyang mga mata nang matagpuan doon ang isang lalaking walang pang-itaas, nakatalikod sa kanya ngunit alam niyang hindi niya kilala. Malakas na kabog ang naghari sa dibdib ni Dorothea at hindi niya alam kung bakit, d
Chapter 1Father“UY. Kakauwi mo lang?” Napalingon si Dorothea sa babaeng nakaupo sa kusina. Umiinom ito ng kape habang nakatingin sa kanya na kakapasok lang.“Oo. Late nagsara si Adriano. Dami kasing tao,” sagot niya saka ibinaba sa maliit na dining table ang maliit niyang bag. “Kumain ka na ba?”“Kanina pa. Pinakain ko na rin ‘yung alaga mo. Napadaan ako kanina sa Kampo. Nakita kong marami ngang tao kaya sabi ko baka late ka na uuwi kaya sumabay na siya sa ‘kin.”Tumango si Dorothea na kumukuha ng pagkain. Hindi pa siya kumakain dahil nga kauuwi lang. Inalok siya ni Adriano sa Kampo kanina pero tinanggihan niya dahil masyadong maraming tao at wala ng oras para kumain.“Salamat, Rita. Sa susunod na sahod ko bibigyan na lang kita—”“’Yan ka na naman. Sinabi ko nang hindi, ‘di ba?”Naupo ang dalaga sa harap ng kaibigan. “Pero nakakahiya na. Tuwing pumapasok ako, ikaw ang nag-aalaga sa kanya. Tama lang naman na abutan kita para kahit papaano hindi nasasayang ang oras mo.”“Hindi naman
Chapter 2Father “Mama?” Pareho silang napalingon ng kaibigan sa maliit na boses na tumawag sa kanya. Dorothea found her little one standing by the kitchen’s door, cutely rubbing his sleepy eyes in his mint green, avocado-printed pajamas. Akmang tatayo na siya para lapitan ito nang mauna na si Rita. “Ako na. Alam kong pagod ka.”Tumango siya. “Salamat.”Pabiro siya nitong inisnaban. “Tigilan mo nga. Para kang others d’yan.”Lumapit na ito sa anak niya saka ito binuhat. Hindi naman nagreklamo si Raisen dahil sanay na sa kanyang tita Rita. Pinakandong ito sa kanya ng kaibigan nang makalapit. Agad namang yumakap ang anak kay Dorothea. “I’m sorry nagising ka namin. Tulog ka na ulit,” alo niya sa anak na humilig na sa kanyang dibdib. “You’re late again, Mama,” nagtatampo nitong sabi. “Busy kasi sa work si Mama. Don’t worry kasi I promised you we will go out this weekend, ‘di ba?”“With tita ninang?” He was talking about Rita who immediately smiled when heard the child’s endearment fo
Chapter 3HimMaagang gumising si Dorothea kahit hatinggabi na siyang natulog. Masakit ang ulo niya pero pinilit niyang bumangon para makatulong naman kahit papaano kay Rita sa bahay kahit ang babae naman ang dahilan kung bakit siya puyat. Ayaw niyang aminin but her friend’s question kept her up last night. The thoughts she always avoided lingered inside her head for hours and she couldn’t help them anymore kaya naman late na late na siyang nakatulog at lutang pa siya ngayon. “Good morning, Mama!” Pagkalabas na pagkalabas niya sa kwarto ay sinalubong siya ni Raisen ng yakap. Napangiti siya rito. It was another day to thank herself for being strong and bringing up such a wonderful child in the world.“Good morning, anak. How was your sleep?”Kinarga niya ito papunta sa dining area kung saan naroon na rin si Rita na bihis na. Mukhang may gig ito ngayon dahil katabi ang gitara habang kumakain.“My sleep was fine po.”“That’s good. Baba ka muna, magtitimpla lang ako ng milk at coffee.”