“L-Lionel, please… wake up. Wake up, please?” pakiusap ko.
I tried to run and push his bed as fast as I could. Natatakot akong sa oras na bumagal ang takbo namin… baka hindi na kami umabot. Baka iwanan niya na ako. Baka…
“Sweetie,” Mommy called and stopped me from entering the emergency room. Pero hindi ako nagpatinag. Gusto kong pumasok. Gusto kong malaman ang lagay ng asawa ko. Gusto kong naroon ako pagmulat ng kanyang mga mata.
“Mommy, please. I k-know he’ll want to see me if he wakes up. G-Gusto ko siyang makitang mabuhay, Mommy. H-He’ll be worried sick if he wakes up without me. Alam ko iyon.” Nabasag ang aking boses habang patuloy na nagmamakaawang papasukin nila ako sa emergency room pero… hindi talaga. Ayaw nila.
It still feels unreal. Sa tuwing iminumulat ko ang aking mga mata kada umaga, pakiramdam ko’y hindi totoo ang lahat. When I wake up without him beside me, I’d still wait for him to get out of the shower.But as minutes pass, after realizing everything… that he’s not here anymore… I couldn't stop myself from crying.The past few days were very hard. And it’s not getting any better. Sa bawat araw, parang mas lalo lang akong nasaktan.In the middle of the night, I can still feel him caressing my cheeks. I can always feel his warmth like he never left.“CK…” Nabalik ako sa katinuan nang marinig ang tinig ni Mom. She caressed my back and hair as she softly whispered. “Do you want something to eat? Mananghali
When can we say that we’ve moved on from all the pain and heartache? How do we know if we’ve already moved on? How do we know if we’re just forcing ourselves and denying the pain? At higit sa lahat… paano ba tatanggapin ang pagkawala ng ating minamahal?I have lots of questions running in my mind. Habang nakatitig sa puntod ng aking asawa, hindi ko mapigilang itanong sa aking sarili kung paano kinakaya ng mga taong naiiwan ang paglisan ng kanilang minamahal.How can Kuya River… stand strong?Well, maybe he has his little angel that Sandra left to remind him of her love. At si Lionel… ganoon din.“Will you be fine here, Darling?” mahinang bulong ko at hinawakan ang kanyang lap
“Napakaganda n'yo, Miss Cha.” Iminulat ko ang aking mga mata at tiningnan ang aking sarili sa salamin.Marahan akong ngumiti nang mapansing tama nga siya. Napakaganda ng pagkakagawa niya sa makeup.Sa sobrang ganda noon ay parang hindi nababagay sa akin. It just built my insecurities and anxiety even more. Thinking that even if I look this pretty, I'll still never appreciate myself.“Panigurado maglalaway ang groom ninyo,” saad ni Trina habang patuloy na inaayos ang eyeliner.Humagikhik pa siya ng bahagya kaya't napatawa rin ako kahit ang totoo ay alam ko namang hindi mangyayari ang bagay na iyon. Lionel is just… impossible.“Hindi naman siguro,” sambit ko at saka malungkot na napangiti.“Huh? Bakit naman po? Hindi ka ba nagagandahan sa ayos niyo ngayon?” aligagang tanong niya. Napaawang ang bibig ko sa gulat at napailing ako agad. Hindi ganoon ang ibig kong sabihin! Baka masamain niya.
The decision we made was to make all the rumors true once the merge happens. Panigurado kasing kapag nangyari ang merging sa pagitan ng aming kompanya at kina Lionel ay susulpot ang mga isyu na maaaring may relasyon kami. Kaya’t tototohanin na namin.It’ll also cleanse off past rumors regarding Tito Max’s other child. Kina Lionel kasi mapupunta ang atensyon ng media sa halip na ungkatin ang nakaraan at gambalain pa ang nananahimik na pamilya ng Costales. On top of that, this marriage will also make the issue about my past engagement... fade in the memory of the media and business persons.Napakaraming benefits ng kasal na ito sa pagitan ng aming mga pamilya. Kaya’t hindi na nakakapagtakang pumayag ang lahat sa ideyang ito na ipinresenta namin ni Tita Lea. Kaya rin siguro kahit labag sa kalooban ni Mommy ay pumayag na rin siya.“Mauuna na kami. Magpahinga na kayo.” Tumayo si Daddy mula sa couch matapos ang naging pag-uusap. Hin
“CK! Cha! Charlotte! Charlotte Katherine!” Itinigil ko ang pagsusulat at nilingon si Nichole na tumatakbo pababa ng hagdan. Isinisigaw na niya lahat ng nickname ko para lang lingunin ko siya kaagad!“Hala, m-mag-ingat ka, Nichole!” sambit ko at napatayo nang tuluyan siyang madapa sa huling baitang ng hagdanan.Tumakbo ako kaagad at nilapitan siya para tulungang makatayo.“Masakit ba?” tanong ko.Tumawa lang siya at muling naupo habang kinukuha ang mga gamit na nagkalat.“Ayos lang ako, huwag mo akong alalahanin. Halika na, maupo na tayo at ayusin mo ang sarili mo, bilis!” sigaw niya at hinila ako pabalik sa bench.“Ha? Bakit? Anong meron?”“Nakita ko iyong crush mo! Papunta rito!” sambit niya at bahagyang pumalakpak.“N-Ngayon na?” aligagang tanong ko.&l
It's the third day of our trip today. Our parents decided to let us stay in a villa like a married couple. No cooks, no maids. Just supplies, and the two of us.Tahimik lang kaming kumain ng agahan. Nakatuon lang ang pansin ni Kuya River sa pagkain at sa cellphone na nasa tabi niya. Habang ako naman ay kuntento na sa pagtingin lang sa kaniya.I should start a conversation, right?“R-River… ano pala... s-saan tayo pupunta mamaya?” I asked him while we're eating. We only had rest and relaxed for the first two days. Ngayong patatlong araw naman ay plano naming magpunta sa mga tourist sites sa Batanes kagaya ng gusto ng aming mga magulang.“Where do you want to?”
Hindi ko alam kung bakit ganoon pa rin ang trato ni Kuya River sa akin sa kabila ng nalalaman niya. Nagagawa niya pa rin na maging ganoon kabait, at kailan man ay hindi niya ipinaramdam sa akin na ayaw niya akong kasama. Napakabait niya.“Kumusta? Susunduin namin kayo sa airport. Nag-enjoy ba kayo?” tanong ni Mommy sa akin sa telepono habang inaayos ko ang aking gamit at naghahanda sa pag-alis namin dito sa Batanes.“O-Oo naman po. Sobrang nag-enjoy po kami. Sobrang maasikaso rin po ni Kuya River. Nakakahiya nga po, eh,” asik ko at napanguso. Totoo kasi iyon.“Bakit naman?”“Siya po kasi palagi ang nagluluto at naghuhugas ng mga p-plato. Kapag naman po inaanyayahan ko siyang kumain sa labas
“Mga bwiset. Ang tagal-tagal na noong issue. Ano bang pakialam nila?” galit na galit na sambit ni Nichole na tinawanan ko lang.“Kalma, hayaan mo na sila,” saad ko at marahang hinila ang upuan para sa kaniya. Mahigit isa o dalawang taon na rin siguro noong lumabas sa media ang nangyari sa engagement party pero hindi iyon nawala sa isip ng mga tao. Noong mga unang buwan nga ay halos maririnig ko ang usapan kahit saan ako magpunta. Mabuti at humupa iyon kahit papaano.Nanatili ako at ang aking mga magulang na tahimik sa mga katanungan ng media sa nagdaang taoon at siguro ay kinalimutan na rin nila ang nangyari. Hindi na namin iyon pinag-uusapan sa bahay at madalas ay hindi na rin ako nakikihalubilo sa tuwing nasa bahay ang mga Costales.“By the way, may laka