Chapter 3

Zi's POV

Lunes na naman, panibagong araw at panibagong kalokohan na naman pero syempre mag-aaral ng mabuti. 

Late na akong magising kaya nagpahatid na lang ako kay daddy total dadaan din naman siya sa school. Lakad-takbo ang ginawa ko para maka-catch up sa unang subject kaya't hindi ko naiwasang makabangga ng kapwa estudyante.

“Sorry.” At nag peace sign pa ako kahit hindi naman niya nakikita. Naka-yuko kasi ito habang naglalakad.

Inangat niya ang kanyang ulo, tumingin siya sa akin na walang emosyon at nagpatuloy sa kanyang paglalakad.

'Teka, di ba niya ako kilala?' sa isip-isip ko.

Di ko nalang pinansin 'yon at tinungo na ang hall ng classroom ko, late na ako para sa psychology na class ko at paniguradong isang sermon na naman ang aabutin ko sa professor namin.

“Good morning ma'am!” masayang bungad ko sa pintuan ng classroom.

“You're 10 minutes late Mr. Cardinham!” sigaw ni Prof.

Hindi muna ako pumasok sa classroom at tumayo lang sa pinto, “Ano pang hinihintay mo? Go to your sit,” mahinahon na turan ni Prof.

“Yes ma'am,” pangiti-ngiting tugon ko dito.

“Today, we will be discussing about how emotions affect us...” huminto si Prof nang may babaeng nagsalita.

“Sorry ma'am, I'm late.” Pumasok siya sa classroom.

Teka parang nakita ko na siya... tama! siya 'yong babaeng nakabaggaan ko kanina.

“It's okay, by the way class, she's your new classmate...” ma'am paused at ngumiti sa babae.

“...Ms.Quizhiah Elliase Sleman,” she continued.

Tumingin lang sa amin ang babae, walang emotions na makikita, na para bang blanko ang mukha.

“Parang hindi natin siya makakasundo,” bulong-bulongan ng mga kaklase naming babae.

“Find a comfortable place Ms. Sleman,” malumanay na usal ni ma'am at nginitian pa ang babae.

Tumango ito, ni hindi man lang ito nakitaan ng kaunting emosyon, “Yes ma'am,” sagot niya. Umupo siya malapit sa akin, two chairs apart.

May pagka morena siya, medyo bilog at kulay brown ang mga mata, makapal at caterpillar ang maiitim na mga kilay at bilog ang hugis ng kanyang mukha, may katangkaran din ito at klarong maganda ang hubog ng katawan kahit naka-itim na sweatshirt ito. Naka long pants siya at pinaresan ng puting converse shoes. Nakalugay ang kanyang hanggang balikat at kulay brown na buhok.

“Bro, type mo?” tanong ni Rhein sa kalagitnaan ng aking pagtitig sa babae

“Umayos ka nga!” At hinampas siya ng mahina sa kanyang balikat

Her face is kinda familiar, but I don't know kung saan ko nakita ang mukha niya.

Quizhiah's POV

Ilang araw na mula ng mag-transfer ako dito, na mula classroom hanggang sa hallway ng school sinusundan ako ng babaeng madaldal sa classroom. 

Nilingon ko siya kaya medyo napa-hinto siya.

“Anong kailangan mo?” 

“Ah... e anong pangalan mo?” tanong niya sabay ng pagkamot sa kanyang ulo.

“Quizhiah.”

She flex the muscle at the side of her mouth, making a slightly upward  curve on her lips. Her eyes slightly got bigger and brighter.

“Natutuwa akong makilala ka,” sagot niya at inilahad ang kanyang kamay sa akin.

'Natutuwa in english Happy-feeling pleased or glad about a particular situation, event; enjoying a condition or situation'.

“Ah, sige ma-una na ako,” sagot ko.

“Teka magkaibigan na ba tayo?” tanong niya.

Isang tango lang ang isinagot ko at lumakad papuntang canteen. Pagdating ko do'n nakita ko yung lalaking nakabanggaan ko, tumingin siya sa'kin, tila ini-iscan ako.

“Uy, anong gusto mong kainin?” tanong ni Mari. Siya 'yong babaeng madaldal.

“Doughnut,” sagot ko.

Lumakad siya papuntang counter at nagbayad. Siya ang nag presinta na bumili ng snacks namin. Pagkatapos naming mag snack, dinala ako ni Mari sa may garden ng school.

“Alam mo ba, dito ako pumupunta kapag malungkot ako,” sabi niya at umupo sa may bench na napapagitnaan ng dalawang kahoy ng narra.

“Sad is defined as feeling upset or unhappy about something, often shown physically with a frown. An example of sad is how a child looks when his parent goes away,” I murmured.

“Hoy narinig ko 'yon, bakit mo dine-describe ang SAD?” tanong niya and her eyebrows crossed.

“Nothing,” I answered and plugged my earphones into my ears.

And then I sleep.

                   

                     

   Mari's POV 

Halos maubos na ang laway ko kakadaldal pero tinulogan lang ako ng kasama ko.

Ang blanko ng mukha, emotions are nowhere to be seen in her face. Para siyang A.I robot. Hays! Sayang gusto ko pa naman siyang maging kaibigan, kahit medyo weird siya, akalain mo dinidefine niya yung sad.

“Uy Quizhiah gising, male-late na tayo.” Tinapik tapik ko ang balikat niya, iminulat niya ang kanyang mata and pause for awhile. Ang ganda niya kahit walang make up, walang ka pores-pores ang mukha. Paano nalang kaya kung maglagay to ng kahit konting make up? Sigurado akong lahat ng tao mapapalingon sa kanya. 

Niyaya ko na siya para sa next subject namin, “Tara na baka magalit yung professor natin”

Tinitigan muna ako nito at tsaka nagsalita.

“Galit, or angry ... having a strong feeling against someone who has behaved badly, making you want to shout at them or hurt them,” she murmured again

Ang weirdo naman ng babaeng 'to, maganda sana, sayang, hays!

Isang matamis na ngiti lang ang ibinigay ko sa kanya.

Tumayo ako, “Tara na!” At inilahad ko ang aking kamay upang alalayan siyang tumayo pero tiningnan lang niya ito at tumayo rin.

Aww, napahiya ako dun ah.

“Sige.” At naunang lumakad.

Nagsasalita nga matipid naman, parang ma-uubos ang mga salita kaya kailangang tipirin. Robot siguro to, akalain mo dinidefine pa ang salitang sad at angry, robot lang ang gagawa ng ganyan.

Pagdating namin sa classroom para sa major subject namin, agad tinungo ni Qhuizhiah ang upuan niya, ni hindi man lang nagpaalam sa akin, sabagay bakit naman siya magpapaalam sa akin, e classmate lang kami at saka hindi pa naman kami close. Hindi ko talaga alam kung matutuwa ba ako na kinaibigan ko siya o malulungkot, hays bahala na nga mukha namang mabait siya.

“Ms.Qhuizhia, how would you define psychology?” tanong ni Prof kay Quizhiah.

“It is the science that deals with emotional and mental processes. It encompasses the biological influences, social pressures, and environmental factors that affect how people think, act, and feel. Gaining a richer and deeper understanding of psychology can help people achieve insights into their own actions as well as a better understanding of other people,” sagot niya sa isang tono lang na pananalita.

 Napanganga kaming lahat sa isinagot niya.

Aba't matalino naman pala!

“Excellent!” nakangiting sabi ni Prof at pumalakpak kaya napapalakpak rin kami, pero si Qhuizhia parang wala lang sa kanya.

Nag di-discuss na si ma'am, kaya syempre nakinig ako.

“Okay class that's for the discussion, and I will leave you with an activity, I have to attend a meeting.” At umalis na si Prof dala-dala ang mga gamit niya.

Hay! Salamat at mawawala na ang nerbiyos na nararadaman ko. Ganito kasi ako sa tuwing mag di-discuss si Prof. Mahilig kasi itong magpasurprise quiz pagkatapos ng discussion niya, mabuti na lang at may meeting.

Habang gumagawa ng activity, hindi ko maiwasan na mapunta ang tingin ko sa gawi ni Qhuizhia, hindi ko alam kung seryoso ba siya. Siya kasi 'yong tipo ng tao na di mo mababasa ang utak, iyon bang misteryoso.

Nakikinig siya sa earphone niya habang gumagawa ng activity namin at ako naman panay ang titig sa kanya, naka ramdam siguro siya na may nakatitig sa kanya kaya isinuot nito ang hood sa jacket na suot niya.

`Hintay lang Mari magiging extrovert din siya. Hays... sana nga ang boring kasi kung ganyan siya, di'ba?ʼ sa isip isip ko.

Ilang oras ang dumaan at mukhang tapos na si Qhuizhia sa ginagawa niya. Niligpit niya ang gamit niya at isinubsob ang mukha sa lamesang gamit niya, walang pakialam sa paligid niya.