Colder than Ice

Prologue

Paano kung malaman mo na ang taong dahilan ng malakas na tibok ng puso mo ang siyang dahilan ng paglisan mo sa nakagisnan mong lugar?

Makakaya mo bang mahalin ang taong parte ng iyong mapait na nakaraan? O hahayaan mo na ang pag-ibig na ang kusang lilisan sa sistema ng iyong pagkatao? Mananalo kaya ang puso sa labanan sa pagitan ng hustisya at pag-ibig?

—

Third personʼs POV

“Do I really need to transfer?” tanong ng anak ni Raymond sa kanya.

Ilang buwan na niya kasi itong kinukumbinsi na umuwi ng Pilipinas at doon magpatuloy ng pag-aaral, pero hindi pa rin niya ito nakukumbinsi kaya ngayon kinukulit na naman niya ito.

“Baby, mas maganda kung doon ka mag-aaral. Marami kang magiging kaibigan doon hindi tulad dito, at isa pa para naman may manirahan sa bahay natin doon”. Lumapit siya sa anak niyang nakaupo sa sofa at niyakap ito bilang paglambing sa anak.

“Hindi ako uuwi sa Pilipinas kung hindi ka sasama,” sagot ng kanyang anak.

Bumitaw si Raymond sa kanyang pagyakap sa anak at iniharap ito sa kanya, “But anak, meron tayong negosyo  dito, hindi ko pwedeng iwan ito,” pagpapaliwanag niya sa kanyang anak.

Alam ni Raymond na hindi rin ito uuwi kung ang idadahilan niya sa hindi niya pagsama ay ang kanyang namayapang asawa sa Pilipinas kaya't ang kanilang negosyo ang naisipang idahilan dito.

Nagapakawala ito ng malalim na hininga. “Fine, uuwi ako.”

Nasiyahan si Raymond sa isinagot ng anak, sa wakas ay nakumbinsi din niya ito.

“Kailan ang balak mong umuwi?” tanong niya sa anak.

“Iʼll think about it,” tugon ng anak.

Hindi na nagtanong pa si Raymond sa anak kung seryoso ba ito sa sinabing uuwi ito sa Pilipinas, alam niyang once na makapag desisyon ito hindi na nababago ang isip nito.

“Just tell me ahead of day sa flight mo, para makapag prepare pa tayo sa pag-alis mo.” 

“Yes dad.”

Gusto kasi ni Raymond na mapaghandaan ang pag-alis ng kanyang anak dahil gusto nitong masiguradong ligtas ang anak sa pag-uwi sa Pilipinas at ng kanyang paninirahan doon. Nag-iisang anak lang niya kasi ito. Alam naman niyang responsible ito at independent pero iba pa rin ang masiguradong ligtas ang kanyang anak.

Hindi pa man nakakauwi ng Pilipinas ang anak ay na-enroll na niya ito sa isang sikat at mamahaling unibersidad. Psychology ang kursong kinuha nito para sa anak, ito kasi ang kursong kinuha ng kanyang anak dito sa Italy.

—

Magkahalong lungkot at saya ang naramdaman ni Raymond sa pag-uwi ng Anak sa Pilipinas. Lungkot dahil malalayo ito sa kanya at saya dahil mabibigyan na ng chance ang anak na makapagsimulang muli sa lugar kung saan natigil ang dapat sanay buhay ng anak. At alam niyang ito ang ikakabuti para sa anak.

Nagpahanda ng isang pagsasalo si Raymond sa bahay niya doon sa Pilipinas. Mga nakakakilala lamang ang inimbitahan nito para masiguro niyang ligtas ang kanyang anak. Ipininakausap lamang niya ang kanyang bayaw sa pag asikaso sa mga bisita at lalong-lalo na sa kanyang anak habang wala siya doon. 

“Kailan mo ba balak na umuwi dito kuya?” tanong ng kanyang bayaw over the phone.

“Bukas uuwi ako diyan. Huwag mo lamang muna ipa-alam sa anak ko. Gusto kong ma-surprise siya.” sagot ni Raymond na siyang ikina-tawa ng kanyang bayaw.

“Talaga? Sige, ikaw bahala. Parang hindi mo naman kilala ang anak mo.” Narinig niya ang mahinang pagtawa ng kanyang kausap sa cellphone.

Napagtanto niya ang sinabi ng kanyang bayaw. Kilala niya ang kanyang anak. Gagawin niya ang lahat para maging maayos ang buhay ng anak at mabuhay na katulad ng ibang tao. Masakit para sa kanya bilang ama na makitang iba ang kanyang unika ija sa mga tao niya sa paligid. Tanggap niya ang kanyang anak at mahal na mahal niya ito. Sino ba namang magulang ang hindi minamahal ang anak? Kung mayroon man ay tiyak wala ito sa tamang katinoan.