ตอนที่ 4 ความรู้สึก 3/3

==Part Soa==

“ไปหาไรกินหน้ามหาลัยกันพวกมึง” ไทม์ชวนพวกเราไปหน้ามหาลัยทันทีที่เลิกคลาส

“งานเขียนเว็บของสุรศักดิ์ส่งวันไหนนะมึง” ฉันถามเพื่อน ๆ จำไม่ได้ว่าอาจารย์ให้ส่งวันไหนขืนส่งเลทคะแนนจะน้อยเอา

“สองอาทิตย์ถัดไปในคาบ” อุ้มพูดขึ้นมา ฉันพยักหน้ารับแล้วโน้ตไว้ในปฏิทินในโทรศัพท์ นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ไม่ได้เอารถมาต้องส่งข้อความบอกพี่เมสันว่าเลิกแล้ว

Soa De Graff : หนูเลิกแล้วค่ะ รอหน้าประตูมหาลัยประตูสองนะคะ

Mason Puriwat : รับทราบครับ พี่จะออกไปเดี๋ยวนี้

“วันนี้ไม่ได้เอารถมาเหรอคุณโซ” ซีนที่แอบมาส่องฉันส่งข้อความหาพี่เมสันตอนไหนก็ไม่รู้พูดขึ้นมา

“ชิท!!! มึงนี่ก็รู้ทุกเรื่องเลยเนอะ”

“ฮ่า ๆ นี่ซีนนะยะ ผู้ที่ผ่านประสบการณ์ความรักมาอย่างโชกโชน” ฉันส่ายหน้ายิ้ม ๆ ให้กับซีน ก่อนจะเดินไปซื้อขนมจีบกับซาลาเปา ไม่ลืมซื้อฝากพี่ ๆ ที่ร้านด้วย

อุ้มกับมิ้นขอตัวกลับก่อน ทำให้ตอนนี้คนที่นั่งรอรถเหลือฉัน ไทม์ ซีน ไม่นานแฟนซีนก็มารับ ตามด้วยรถรับส่งของไทม์ ฉันนั่งกินขนมจีบซักพักก็มีรถหรูของพี่เมสันขับมาจอดหน้าฉัน ฉันหยิบกระเป๋าแล้วเดินขึ้นรถทันที โดยมีสายตาของพวกผู้หญิงกลุ่มหนึ่งมองฉันแทบจะกินเลือดกินเนื้อ

“รอนานไหมคะคนสวยของพี่” ฉันส่ายหน้าเป็นคำตอบเพราะในปากยังเคี้ยวขนมจีบอยู่ ก่อนจะกลืนลงคอ

“กินไหมคะ” ฉันยื่นถุงขนมจีบให้พี่เมสันอีกมือก็หันไปคาดเข็มขัดนิรภัย

“พี่ต้องขับรถ ป้อนหน่อยสิครับ” พูดพลางทำหน้าเหมือนตั้งใจขับรถอยู่ ทั้งที่รถยังไม่ขยับเลย ฉันจิ้มขนมจีบแล้วยื่นไปข้างหน้าพี่เมสันก่อนจะอ้าปากกิน

ร้านกาแฟ X

เมื่อถึงร้านฉันก็เดินเข้าไปหลังเคาน์เตอร์ทันทีพร้อมจัดซาลาเปากับขนมจีบใส่จานไว้ให้พวกพี่ ๆ มาหยิบกิน

“ได้ข่าวว่าวันนี้น้องโซเป็นคนเปลี่ยนลุคไอ้เมสันเหรอคะ หื้มม” พี่แคทถามขึ้นขณะที่ฉันกำลังดูคิวในร้านอยู่

“พี่เมสันบอกเหรอคะ” ฉันถามแต่ตายังจ้องจอรับออเดอร์อยู่

“พี่เห็นวันนี้มันเปลี่ยนลุคมาทำงาน เลยถามมันน่ะ แถมยังคุ้นเสื้อที่มันใส่ เหมือนของคุณจี เมื่อคืนนี้นอนด้วยกันสินะคะ” พี่แคทพูดพร้อมกับเอานิ้วมาจิ้มแขนฉัน แล้วบิดตัวไปมา คนที่ควรเขินต้องเป็นหนูนะคะพี่แคท ฮ่า ๆ นึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็หน้าแดงขึ้นมาอีกแล้วยัยโซ

กริ๊ง! เสียงประตูร้านเปิดพร้อมหญิงสาวหน้าตาสะสวยหุ่นนางแบบเดินเข้ามา

“สวัสดีค่ะคุณลูกค้า รับอะไรดีคะ” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มแฉ่งให้

“ขอเป็นไอซ์ เชคเก้น ราสเบอร์รี่ แบล็กเคอแรนท์ทีหนึ่งแก้ว คอฟฟี่ แฟรปปูชิโน่หนึ่งแก้ว เค้กช็อกโกแลตลาวาหนึ่งที่ ทานนี่นะคะ” ฉันคีย์ออเดอร์ลงไปที่หน้าจอหลังจากพี่คนสวยพูดจบ

“โซขออนุญาตรวมยอดนะคะ ทั้งหมดสามร้อยเจ็ดสิบหห้าบาทค่ะ” ฉันรับเงินมาจากลูกค้าพร้อมยื่นสลิปให้

“รบกวนพี่คนสวยนั่งรอซักครู่นะคะ” ฉันยิ้มส่งท้ายให้อีกที

“ขอสอบถามหน่อยค่ะ เมสันทำงานที่นี่ใช่ไหมคะ เมสัน ภูริวัฒน์ จันทรเกียรติ”

“อ๋า...มาหาพี่เมสันเหรอคะ”

“ใช่ค่ะ ฉันเป็นคู่หมั้นเขาน่ะ” คู่หมั้นเหรอ ไม่เห็นเคยเล่าให้ฟังเลยแฮะ สุดยอดเลยพี่คนนี้

“ตอนนี้พี่เขาสูบบุหรี่อยู่หลังร้านค่ะ ถ้าพี่เขากลับเข้ามาแล้วเดี๋ยวโซแจ้งให้นะคะ” พูดพร้อมยิ้มให้

“ขอบคุณค่ะว่าแต่น้องยังดูเด็กอยู่เลย ทำไมถึงมาทำงานแล้วล่ะคะ” พี่คนสวยถามฉันอย่างสงสัย

“น้องโซอายุสิบแปดแล้วค่ะ และเป็นเจ้าของร้านที่นี่น่ะค่ะ” พี่แคทพูดพร้อมยื่นแก้วเครื่องดื่มให้คู่หมั้นพี่เมสัน แสดงว่าอีกแก้วสั่งให้พี่เมสันสินะ งุ้ยน่ารักชะมัด

“เจ้าของ?” คู่หมั้นพี่เมสันเลิกคิ้วเอียงคอนิดนึงมองฉัน

“เจ้าของที่นี่สวย น่ารักจัง สเปคเด็กในสต๊อกเมสันเลยนี่นา มิน่าทั้งส่งข้อความ ทั้งโทรหาเมสันก็ไม่รับเลย จนพี่ต้องมาตามที่นี่ คิดว่าไปหลงเด็กที่ไหน ที่แท้ก็ตั้งใจทำงานเพราะเจ้าของร้านสวย น่ารักขนาดนี้นี่เอง ฮ่า ๆ” ฉันยิ้มแห้งให้คู่หมั้นพี่เมสัน ก่อนพี่บอยจะเข้ามาเชิญคู่หมั้นพี่เมสันไปนั่งรอที่โต๊ะ เพราะจะขวางทางลูกค้าคนอื่นเอาได้ ไม่นานพี่เมสันก็เดินเข้ามา

“พี่เมสันคะ คู่หมั้นพี่มาหาแหนะ นั่งโต๊ะริมน้ำต่างตรงนั้นนะคะ” ฉันลุกขึ้นชี้นิ้วบอกตำแหน่งให้กับพี่เมสันทันทีที่เดินเข้ามา พี่เมสันทำหน้าตกใจทันทีที่ฉันพูดขึ้น

“อย่าเข้าใจผิดนะคะ เป็นแค่คู่หมั้นที่แม่พี่หามาให้น่ะ พี่ไม่ได้อยากหมั้นเลยจริง ๆ นะ หนูเชื่อพี่นะ” พูดพร้อมกับจับมือฉันไปลูบ ก่อนพี่แคทจะดึงมือฉันออกจากมือพี่เมสัน

“ไม่ต้องมาอธิบายอะไรให้น้องเข้าใจหรอก แกก็รีบไปคุยกับคู่หมั้นแกซะ” พี่เมสันทำหน้าหงอยก่อนจะเดินไปที่โต๊ะที่คู่หมั้นนั่งอยู่

“พี่ไม่ชอบคู่หมั้นไอ้เมสันเลย ดูแสดงตัวเว่อร์ แถมคำพูดคำจาเหมือนกับมาว่าน้องโซยังไงไม่รู้” พูดจบก็ลูบหัวฉันเบา ๆ

“ทำไมล่ะคะ หนูก็เฉย ๆ นะ แถมพี่เขาสวยมาก ตอนเดินเข้ามาหนูยังหลงเลย” ฉันทำหน้าคิดไปถึงตอนที่คู่หมั้นพี่เมสันเดินเข้ามา พี่เขาสวยสะกดตาฉันจริง ๆ นะ

“ช่างมันเถอะ ๆ แต่เชื่อพี่นะ พี่ว่าเมสันมันไม่ได้คิดอะไรกับยัยคู่หมั้นหรอก มันน่ะชอบหนู หลงหนูมากด้วย” ฉันคิดตามตั้งแต่แรกที่พี่แคทพูดว่าเหมือนคู่หมั้นพี่เมสันจะว่าฉันจนถึงประโยคสุดท้ายที่ว่าพี่เมสันหลงฉัน ฉันหันไปมองคู่หมั้นพี่เมสันที่กำลังป้อนเค้กใส่ปากพี่เมสัน แล้วอยู่ดี ๆ ฉันก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาสะกิดใจฉันอยู่พักหนึ่งก่อนจะละสายตาจากทั้งสองคนมาสนใจโทรศัพท์ตัวเอง กดส่งข้อความหาใครบางคน

Soa De Graff : เฟมวันนี้ว่างไหม

Fem nonthin : ว่างเสมอถ้ามึงต้องการ

Soa De Graff : วันนี้สองทุ่มครึ่งมารับที่ร้านหน่อยสิ

Fem nonthin : ไม่ได้เอารถไปเหรอ

Soa De Graff : อืม

Fem nonthin : K สองทุ่มเดี๋ยวไปหา

ฉันปิดหน้าจอโทรศัพท์ลงแล้วหันไปมองโต๊ะที่พี่เมสันนั่งอยู่แวบหนึ่งก็เห็นเขาหวานกันอยู่ จึงหันมาดูบัญชีร้านให้พี่แคทช่วยดูส่วนที่ยังงงนิดหน่อย ซักพักพี่เมสันกับคู่หมั้นก็ลุกออกจากโต๊ะ พี่เมสันเดินถือแก้วกับจานขนมที่นั่งกินกันอยู่เมื่อครู่เดินกลับเข้ามาหลังเคาน์เตอร์ด้วย

“น้ำและขนมอร่อยมากเลยค่ะน้องโซ ถึงว่าคนเยอะจัง โดยเฉพาะลูกค้าผู้ชาย น้องโซนี่เรียกแขกดีจังเลยนะคะ” พูดจบก็ยิ้มให้ฉันแต่เป็นรอยยิ้มแปลก ๆ แฮะ

“แหะ ๆ ชมกันเกินไปแล้วค่ะพี่สาว” ฉันยืนยิ้มแห้งให้คู่หมั้นพี่เมสันพร้อมลูบหลังคอตัวเอง

“เสร็จงานแล้วอย่าลืมดินเนอร์เราคืนนี้นะคะเมสัน” พูดพลางส่งยิ้มหวานจับใจไปให้ ทำไมเมื่อกี้พี่สาวไม่ยิ้มให้ฉันบ้างล่ะ ต่างจากเมื่อกี้ลิบลับเลยเชียว

“ใครรีบไปทำธุระก็กลับก่อนได้นะคะ” พี่แคทพูดพลางมองพี่เมสันด้วยหางตา พี่สองคนนี้มีเรื่องให้แซะกันตลอดเลยนะ ฮ่า ๆ

“เดี๋ยววันนี้พี่ไปส่งนะโซ” พี่บอยพูดขึ้นเพราะรู้ว่าพี่เมสันมีธุระต่อคงไปส่งฉันไม่ได้

“กูเป็นคนให้น้องมารถกูเดี๋ยวกูไปส่งเอง มึงไม่ต้องเสือกไอ้บอย” พี่เมสันหันขวับไปพูดกับพี่บอย

“วันนี้หนูไม่รบกวนพี่ ๆ หรอกค่ะ เดี๋ยวเฟมก็มารับหนูแล้ว”

“ห๊ะ!!!!” พี่เมสันกับพี่บอยพูดออกมาพร้อมกัน ฉันกับพี่แคทก็ได้แต่ยืนเช็ดของงง ๆ ก่อนพี่เมสันจะเดินเข้ามาหาฉัน

“พี่มีเรื่องจะคุยกับหนูค่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง...นะ” พี่เมสันกุมมือฉันแน่น ฉันได้แต่มองหน้าพี่เมสันด้วยความสงสัย ตัวเองมีธุระจะไปส่งฉันได้ยังไง ระหว่างนั้นก็มีเสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้นบอกว่ามีคนเข้ามาในร้าน

“อ๊ะ...เฟมมาพอดีเลย” ฉันสะบัดมือออกจากมือพี่เมสันหยิบกระเป๋าพร้อมโทรศัพท์เตรียมออกจากร้านทันที

“วันนี้หนูขอกลับก่อนนะคะพี่ ๆ เดินทางปลอดภัยนะคะ หนูฝากปิดร้านด้วยน้า~” ฉันรีบวิ่งตามเฟมออกไปทันทีที่พูดจบ ยังไม่ทันได้ขึ้นรถก็มีมือมาจับข้อมือฉันไว้

“เดี๋ยวพี่ไปส่งค่ะ พี่ไม่ไว้ใจมันหลังจากที่รู้ว่ามันทำอะไรวันนั้น” พี่เมสันจับข้อมือฉันแน่นพร้อมมองหน้าเฟมนิ่ง ตามด้วยเฟมที่จับข้อมืออีกข้างของฉันไว้เหมือนกัน

“ผมก็ไม่ไว้ใจพี่ หลังจากที่ผมรู้ว่าพี่นอนค้างที่บ้านโซเมื่อคืน” ทั้งสองคนจ้องหน้ากันนาน นี่ถ้าเป็นปลากัดคงท้องกันไปแล้ว จนพี่บอยเดินเข้ามาบิดข้อมือพี่เมสันทำให้พี่เขายอมปล่อย

“ถ้ามึงจำที่กูพูดเมื่อเช้าได้ ตอนนี้มึงควรจะรู้ตัวเองนะว่าต้องทำอะไร ไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย” สายตาพี่บอยที่จ้องพี่เมสันตอนนี้เหมือนสายตาพี่จีเลย ฉันรับรู้ได้ถึงความรู้สึกห่วงของพี่เขาจริง ๆ พี่เมสันหลุบสายตาลง เฟมก็พาฉันเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที ฉันหันกลับไปมองก็เห็นพี่แคทยืนตบบ่าพี่เมสัน ส่วนพี่บอยก็เดินล้วงกระเป๋าออกจากตรงนั้นไปแล้ว