Chapter 2: Richard Gold

"Richard, apo, nag-ayos ako ng isang blind date para sa 'yo."

Malinaw ang tinig ni Bernard Gold, matanda na ngunit buo pa rin ang boses, habang naglalakad sa loob ng isang eleganteng luxury villa—malawak ang espasyo, marmol ang sahig, may hanging chandelier at mamahaling mga painting na nakasabit sa bawat dingding.

Nakaupo sa mamahaling leather sofa ang kanyang apo, si Richard Gold, 29 years old. May seryosong tindig, matangkad, maayos ang bihis, at may sharp, commanding eyes na tila laging nakabantay. Tahimik siya ngunit ang presensya niya ay agad mapapansin.

"Lolo Bernard, kababalik ko lang galing abroad, gusto mo agad akong isalang sa blind date? At isa pa, dating is not my thing. Bumalik ako kasi sabi mo kailangan ko nang hawakan ang kumpanya," malamig niyang sambit habang nakasandal sa sofa.

"Apo, halos mag-trenta ka na pero wala pa rin akong nakikitang apo sa tuhod! Kailan mo ba ako pasasayahin?" sagot ni Bernard, sabay buntong-hininga na may kasamang biro.

"Grandpa—" sasabat pa lang si Richard nang putulin siya nito.

"Galing ka ng abroad pero wala ka man lang naiuwi. Nung kabataan ko, dalawa-dalawang babae ang nauuwi ko kada taon!" tawa ni Bernard, kita ang pagkatuwa.

"Lolo, ayoko sa mga foreigner. Alam mo naman, karamihan sa kanila, ginagamit lang tayo para makaahon sila sa buhay."

"Bakit yung kakilala ko, gumamit ng foreigner para makaahon siya sa buhay?" sabay tawa ulit ni Bernard.

"Hindi ako bumalik para maghanap ng asawa, bumalik ako para hawakan ang kumpanya," seryoso niyang tugon.

"Hay nako apo, kayamanan na naman ang iniisip mo. Paano kung pagod ka na at wala kang pamilya? Hindi mo ba gusto ng totoong kasamang magmamahal sa 'yo?"

Napailing si Richard. "Sa estado ko, puro pera lang ang habol ng mga babae. Walang tunay na pagmamahal."

"Eh paano nga silang lalapit kung para kang may death stare? Baka nga akala nila papatayin mo sila sa tingin pa lang!" natatawang biro ni Bernard.

Napaisip si Richard saglit. May dahilan kung bakit ganoon siya sa mga babae—isang dahilan mula sa nakaraan.

"Mabuti na yung hindi sila lumapit kung hindi rin naman totoo ang pakay nila."

"Eh paano kung dumating ang isa na totoo? Na hindi natatakot? Na kayang tumingin sa 'yo pabalik?" seryosong tanong ni Bernard habang nakatingin sa apong si Richard.

Tumaas ang kilay ni Richard. "Kahit tumingin siya, ako naman ang hindi titingin. Alam ko na ang mga babae sa panahon ngayon—kapangyarihan, kayamanan, at katanyagan lang ang hanap nila."

"Hindi lahat," sabat ni Bernard, "kaya nga kailangan mong kilalanin muna. Hindi lahat ng babae pare-pareho."

"Lolo, mayaman ako. Alam kong hindi ako ang habol nila. Alam ko kung paano sila tumingin—nang may pagkalkula. Para silang may price tag sa ulo ko."

Napabuntong-hininga si Bernard. "Baka naman dahil ganyan ka mag-isip, kaya wala kang nakikilalang totoo."

Tahimik si Richard. Nakatitig lang sa sahig.

Nagpatuloy si Bernard, medyo mas malumanay na ngayon ang tono. "Alam mo ba kung paano ko nakilala ang lola mo?"

Napatingin si Richard sa kanya.

"Isa lang akong karpintero noon. Hindi ako kilala, walang pera, walang pangalan. Pero ang lola mo—galing sa kilalang pamilya. Nakilala ko siya sa isang proyekto sa bahay nila. Una ko siyang nakita, naka-daster lang, nagsusulat sa may bintana. Nung una, akala ko imposibleng mapansin ako. Pero alam mo anong ginawa niya?"

"Ano?"

"Lumapit siya. Kinausap ako. Pinakilala ang sarili niya. Sa kabila ng bawal, sa kabila ng galit ng pamilya niya… pinili pa rin niya akong mahalin. Iniwan niya lahat para sa akin. Dahil mahal niya ako."

Hindi agad nakasagot si Richard. Nanatili siyang tahimik habang pinoproseso ang narinig.

"Kaya sinasabi ko sa 'yo, apo," dagdag ni Bernard, "may mga babae pa ring handang magsakripisyo para sa tunay na pag-ibig."

"Panahon niyo 'yon, Lolo," malamig na sagot ni Richard. "No'ng panahong ‘yon, may tunay pa. Pero ngayon? Kung wala kang pera, who you ka sa kanila. Hindi na uso ang pagmamahal."

Napailing si Bernard. "Kanunuod mo kasi ng short reels ‘yan! Wala na, nasapian ka na ng algorithm!"

Natawa ng kaunti si Richard pero agad ring sumeryoso. "And for the record, Lolo, ayoko sa blind date. Hindi ako pupunta."

"Eh kung sabihin kong magkasakit ako?" biglang sambit ni Bernard.

"Lolo naman…"

"Masama pakiramdam ko apo," kunwaring napahawak sa dibdib si Bernard. "Inaatake ako ng katandaan. Parang... nahihilo ako…"

Naalarma si Richard at biglang lumapit. "Lolo! Ayos ka lang? Kailangan ba ng doktor?"

"Hindi na, anak. Ang kailangan ko lang… ay makita kang masaya. May asawa. May partner sa buhay. Hindi ‘yung puro trabaho lang."

"Lolo…"

"Hangga't hindi ka nagpapakasal… mananatili akong mahina. Mahina at… malungkot…" kunwaring umiiyak na si Bernard.

Napapikit si Richard at napabuntong-hininga. "Fine! Sige na. Pupunta na ako at hahanap ng asawa."

Biglang umayos si Bernard at ngumiti nang tagumpay. "Talaga? Totoo ba 'yan?"

"Oo, oo. Basta tumigil ka na diyan sa drama mo."

"Promise?" tanong pa ni Bernard, medyo may pilit.

Napakamot ng ulo si Richard. "Promise."

Biglang tumawa si Bernard na parang batang nanalo sa jackpot. "Yes! Promise mo ‘yan, ha!"

Tumango si Richard habang hawak ang sentido. "Oo na nga."

"Pero apo," sambit ni Bernard habang nangingiti, "kung pupunta ka sa date, no scaring the girl away, okay?"

Ngumisi si Richard. "Pupunta ako… pero may isang kondisyon."

Kaagad na sumeryoso si Bernard. "Anong kondisyon?"

Ngumiti si Richard, may halong kalokohan sa mata.

....

...

Sa sumunod na eksena, natagpuan ni Bernard ang kanyang sarili sa gilid ng kalsada. Nakasuot siya ng lumang polo at faded na pantalon, mukhang simpleng mamamayan na ni hindi mo iisiping may kaya. Sa tabi niya, naka-wheelchair si Richard—nakasuot ng simpleng damit, may suot pang cap na bahagyang tumatabing sa kanyang maamong ngunit seryosong mukha.

Hawak ni Bernard ang isang karton na may sulat:

"BABAYARAN KO NG MALAKING HALAGA KADA BUWAN ANG KUNG SINO MANG MAGPAPAKASAL SA AKING APO.

Napatingin si Bernard sa kanyang apo. "Ano ba itong plano mo? Paano ka makakahanap ng asawa kung meron kang sakit?"

"Relax ka lang, Lolo," malamig ngunit kalmado ang tinig ni Richard. "Dito ko malalaman kung sino ang may malasakit sa akin kahit sa ganitong kalagayan ko."

Napabuntong-hininga si Bernard, bahagyang napailing. Pero sa kabila ng pagkaduda, nilapitan niya ang isang babaeng naglalakad sa sidewalk—may dalang eco bag at mukhang kararating lang mula palengke.

"Miss," sambit ni Bernard habang nakangiti, "gusto mo bang pakasalan ang apo ko?"

Tumigil ang babae, itinaas ang kilay bago tumingin sa mag-lolo. "Anong sakit ng anak mo?" tanong niya habang binabasa ang hawak ni Bernard na karatula.

"Magbabayad ng malaking halaga bawat buwan—kapalit ng kasal sa aking apo," binasa niya, medyo nagulat.

"Magkano naman ang ibabayad mo?" tanong pa niya, nakapamewang.

Ngumiti si Bernard, halatang kabado pero pinilit maging kalmado. "Miss, may sakit ang apo ko. Hindi siya nakakatayo, lumpo siya mula pa noong bata. Pero, bilang allowance, magbibigay ako ng twenty thousand pesos buwan-buwan."

Napakunot ang noo ng babae, sabay ngisi at tawa. "Gusto mo akong mag-alaga ng isang lumpo para sa maliit na halagang ‘yan? Nagpapatawa ka ba?"

Umikot siya sa pwesto't lumakad palayo, iniling ang ulo.

"Hoy, miss, teka!" sigaw ni Bernard pero hindi na lumingon ang babae. Tuluyan na itong nawala sa paningin nila.

Napakamot ng ulo si Bernard, saka napailing. "Sinabi ko sa 'yo apo, ang hirap ng kondisyon mo. Wala talagang gustong magpakasal kung ganyan kalagayan mo."

Tumitig si Richard sa kawalan, nananatili ang malamig niyang ekspresyon. "Kung walang tatanggap sa akin sa ganitong kondisyon, hindi ako magpapakasal."

Napabuntong-hininga si Bernard, tila nawawalan na ng pag-asa, nang biglang may lumapit at narinig ang isang tinig.

"Pakakasalan ko siya."