See you sa next chapter!
ChancyIlang saglit na ang lumipas, pero ni anino ng tawag o text mula kay Gianna ay wala pa rin akong natatanggap. Ilang ulit ko nang tiningnan ang screen ng phone ko, umaasa na baka may pumasok na message, pero wala. Napapikit ako at lihim na nagdasal na sana ay pansinin niya ang tawag ko.Kaya’t
ChancyIlang minuto na rin akong naghintay kay Ate Noelle. Napansin kong medyo natagalan siya sa loob ng clinic. Sa isip-isip ko, baka may mahaba-habang instructions na ibinigay ang doktora. O baka... may hindi magandang balita?Napabuntong-hininga ako. Hindi ko mapigilan ang pag-aalala. Kahit sabih
Chancy“Pasensya ka na talaga, Chancy.”Napatingin ako kay Ate Noelle na halatang nahihiya. Hindi ko maiwasang mapangiti, kahit pa kitang-kita ko na halos hindi na siya kumportable sa laki ng tiyan niya. Nilapit ko ang sarili ko sa kanya at bahagyang tinapik ang kanyang balikat bilang tugon.“Ano ka
Para ano?Kung paghingi ng tawag, hindi ba at parang huli na? Hindi na niya kami kailangang suportahan dahil kaya na naming tumayo sa sarili naming mga paa. Iniwan niya ang aking ina pati na ang responsibilidad sa amin. Ni singkong duling ay wala siyang binigay kay Mama.Napailing ako. Pilit kong pi
Gianna“Anak, makinig ka naman muna… huwag mong unahan ng galit,” pakiusap ni Mama sa mahinang tinig. Tinignan ko siyang mabuti. Nasanay ako na lagi siyang masayahin at ayun nga, mapanukso. Pero ang itsura niya ngayon ay iba sa nakasanayan ko.“Ma,” malalim ang buntong-hiningang pinigil ko, “alam na
Gianna“Wala kang dalang sasakyan?” tanong ni Mama habang pasilip-silip sa labas ng aming bahay ng salubungin niya ako sa may pintuan. Lagi ko kasing pinaparada ang sasakyan ko sa kalsada sa tapat lang ng bahay namin.“Wala ho, nag-Grab na lang ako,” sagot ko, pilit kong pinanatiling kalmado ang bos