Hindi ko alam kung dahil ba sa sobrang saya o dahil hindi pa talaga nagsi-sink in sa amin ang lahat. Ang tanging naririnig ko lang ay ang mahinang tunog ng mga sapatos namin sa sahig at ang mabilis na pintig ng puso ko. Pagpasok namin sa sasakyan, tahimik pa rin. Nasa driver’s seat siya, nakahawak
Estella Kita ko ang kaba sa mukha ni Chansen. Halos hindi siya mapakali sa kinauupuan niya, pa-tap tap ng daliri sa hita, sabay kagat-labi na parang may gusto siyang sabihin pero pinipigilan. Hindi ko siya masisisi. Kasi kahit ako, ramdam ko ang bawat pintig ng puso ko na parang gusto nang tumalon
Ngumiti rin ako pero ramdam kong kumakabog pa rin ang dibdib ko. Kahit na may halong biro, totoo ang sinabi ni Doc, isang maling galaw lang, pwedeng mawala ulit ang lahat. At sa sandaling ‘yon, habang pinagmamasdan ko si Estella, napagtanto ko kung gaano siya kalakas... at kung gaano ako kaswerte.
Chansen Pagdating namin sa ospital, halos hindi ko na maramdaman ang sarili kong paghinga. Agad siyang sinuri ng doktor habang ako naman ay nanatiling nakaupo sa gilid, nanonood, at pilit pinapakalma ang dibdib kong parang may hinahabol. “Kailan ang huling period mo?” tanong ng doktor. Napatingin
Napatingin ako sa kanya at ngumiti nang bahagya. “Pasensya na, Vivian. Hindi ko naman masisisi ang sarili ko kung ‘yung pinakamahalaga sa buhay ko ang mukhang hindi okay.”Sabay-sabay silang nag-“awww,” at namula si Estella. Pinatong niya ang kamay niya sa hita ko, parang sinasabing tama na ‘yan, ba
ChansenPagbaba ko ng motor, agad kong sinuyod ng tingin ang parking area. Medyo malakas pa ang ugong ng mga sasakyan sa tenga ko, pero mas malakas ang tibok ng dibdib ko nang makita ko ang kotse ni Estella. Nandito pa siya.Napangiti ako nang hindi sinasadya. Parang automatic, every time na nakikit