Tuluyan ka na bang magpapatawad, Gianna? Kung sakali ay baka iyan na rin ang maging simula para lubusan mo ng tanggapin si Chancy.
Gianna“Maraming salamat, anak.”Nanginginig ang boses ni Papa habang mahigpit niyang hinahawakan ang kamay ko, para bang natatakot siyang muli akong mawala. Patuloy ang pag-agos ng luha sa pisngi niya, walang alinlangang ipinapakita ang sakit, pangungulila, at panghihinayang na matagal niyang kinim
GiannaLakad-takbo ang ginawa ko. Nanginginig ang mga kamay ko habang pilit kong pinapakalma ang kaba sa dibdib. Mabuti na lang at may elevator na agad pagliko ko sa isang corridor kaya mabilis akong sumakay at pinindot ang floor kung nasaan ang aking ama.Magpapatawad na nga lang ako, may ganito pa
GiannaNandito ako sa hospital para sa tatay ko na naka-confine nga ngayon. Maaga pa lang ay magkasama na kami ni Mama na bumiyahe papunta dito. Gusto daw kasi akong makita ng aking ama. Dapat ay pati ang mga kapatid ko, pero ang gusto ng aking ina ay ako muna.Kung galit ako sa tatay ko ay mas lalo
ChancyIlang saglit na ang lumipas, pero ni anino ng tawag o text mula kay Gianna ay wala pa rin akong natatanggap. Ilang ulit ko nang tiningnan ang screen ng phone ko, umaasa na baka may pumasok na message, pero wala. Napapikit ako at lihim na nagdasal na sana ay pansinin niya ang tawag ko.Kaya’t
ChancyIlang minuto na rin akong naghintay kay Ate Noelle. Napansin kong medyo natagalan siya sa loob ng clinic. Sa isip-isip ko, baka may mahaba-habang instructions na ibinigay ang doktora. O baka... may hindi magandang balita?Napabuntong-hininga ako. Hindi ko mapigilan ang pag-aalala. Kahit sabih
Chancy“Pasensya ka na talaga, Chancy.”Napatingin ako kay Ate Noelle na halatang nahihiya. Hindi ko maiwasang mapangiti, kahit pa kitang-kita ko na halos hindi na siya kumportable sa laki ng tiyan niya. Nilapit ko ang sarili ko sa kanya at bahagyang tinapik ang kanyang balikat bilang tugon.“Ano ka