Kabanata 2

"Pasensya na talaga, Tesh. Gipit lang din talaga ako, e. Si Sunny, try mo. Baka may natira pa sa suweldo niya last month."

Mapait akong napangiti habang nakikinig.

"Hindi, okay lang. Naiintindihan naman kita. Natawagan ko na si Sunny kanina. Out of reach siya. May iba ka bang number niya?"

"Baka busy siya ngayon? Isa lang naman gamit niyang number. Baka mamaya, masagot na niya tawag mo."

“Oh… sige,” I agreed after a long pause.

I said goodbye and ended the call.

I shut my eyes tight and threw myself on the bed, feeling completely drained.

Ano na'ng gagawin ko ngayon?

Halos lahat na ng nagkakautang sa akin, natawagan ko na, pero pare-parehas lang ang sagot nila sa'kin. Kung hindi gipit ay may importanteng paggagamitan sila ng pera.

Now that Suzy was my last hope, she failed me too. And as for Sunny, her twin, I’m not counting on her either. Ever since naman talaga, utang-kalimutan ang arte ng bobita na 'yon.

Ang sarap maglaho at takasan na lang ang mga utang ko.

Oo, lubog ako sa utang, loan, credit cards, at kung anu-ano pang installment para sa mga kaartehan ko sa katawan na hanggang ngayon, hindi ko pa tapos bayaran.

I was a supervisor at one of the most prominent BPO companies here in Iligan. The pay was good, steady, and enough to make me feel like I was in control of my life.

But last week, everything crumbled.

The company shut down due to bankruptcy.

Isa ako sa mga empleyado nilang tuluyang nawalan ng trabaho. Some of my colleagues were lucky because they got referrals to other BPO companies. Ako lang 'tong napag-iwan kasama ang kalahating milyon kong utang.

Hindi ko rin masisisi ang mga heads ng kumpanya. Hindi naman ako kagalingan na supervisor. Napunta lang naman ako sa posisyong iyon kasi binoyfriend ko ang anak ng CEO. Ang kaso, nag-break kami. Nakakasawa kasi ang pagiging seloso niya.

At parang nanadya ang tadhana kasi kung kailan kami nag-break, doon pa na-bankrupt ang kumpanya nila. Kaya ito ako ngayon, doble at triple ang balik ng karma sa akin.

May naipon naman ako dati pero pinangbayad ko sa isang luxury bag na installment kong binabayaran. Kanina lang 'yon. Tatawad na sana ako kaso talagang kinatok na ako rito sa condo ko.

Now, I’m sitting here with zero balance in my account. Wala na akong pera.

I rubbed my face with my hands in pure frustration.

Nasubukan ko nang tawagan kanina si Zeus, ang ex kong anak ng CEO. I even tried to win him back, hoping he could save me. Kaso, babae ang sumagot sa tawag, at walang kaabog-abog na nagpakilala bilang girlfriend niya. Minura pa ako ng bruha nang sabihin ko ang pangalan ko.

Siyempre, hindi ako nagpatalo. Minura ko rin siya. Nakakabuwisit. Hindi ko naman sineryoso ang lalaki, pero bakit parang ang bilis niyang nakahanap ng pamalit sa akin? Sa gandang kong ‘to, pinakaikling panahon na ang dalawang taon para pagluksaan ako!

Well…

"Ahh! Mga p*****a kayo!" I screamed at the top of my lungs, unable to hold back my frustration anymore.

Tumayo ako, hawak ang cellphone, at inis na tinadtad ng text ang lahat ng kaibigang natawagan ko na kanina para singilin sila sa mga utang nila sa akin.

Pinagmumura ko na silang lahat. Wala na akong pakialam kung dito na magtapos ang pagkakaibigan namin.

Ano, ganun-gano'n na lang?

Buo kong binigay ang perang pinangutang ko sa kanila, tapos ngayong sinisingil ko na kasi kailangan ko, parang kasalanan ko pa na hindi sila makabayad?

Hindi puwede 'yon sa akin!

Tama na ang pagiging mabait ko sa kanila. Wala na akong pera. Bukod pa ro’n, baka makulong ako dahil hinahabol na ako ng mga pinagkakautangan ko. At kung hindi man ako makulong, baka mamatay na lang ako sa gutom dahil wala nang laman ang fridge ko.

“Mga hayop kayo!” sigaw ko ulit bago i-send sa magkambal ang huling malutong kong mura.

Ewan ko na lang kung hindi pa mahiya ang lahat sa mga mura ko.

Huminga ako nang malalim at sinubukang ikalma ang sarili.

Oo, puwedeng puwede ko silang ipakulong dahil lagpas isang taon na ang utang nila at hindi biro ang halaga ng mga iyon pero hindi ko gagawin.

I might be a badas$, but I’m not the type to have my friends thrown in jail. Dadagdag pa 'yon sa pasan ko. Ang kailangan ko ngayon ay pera at alam kong kahit pinagmumura ko na sila, hindi pa rin nila ako mababayaran agad.

Lugmok akong naglakad papunta sa sala at naiiyak na napahiga sa mahabang sofa.

Ano na ang mangyayari sa social life ko?

Ayaw ko namang ibenta ang mga naipon kong luho para lang makabayad sa mga utang ko. Baka mabaliw na ako kung may mawala kahit isa sa mga alahas ko, bags, shoes, pati na ang mga mamahalin kong furniture.

And my precious makeup collection? God, what if I see a new product I want? Saan na ako kukuha ng perang pangbili no'n?

Kung bakit ba naman kasi!

Tamad kong sinipat ulit ang cellphone ko nang tumunog ito. Kumunot ang noo ko nang makitang si Renzo ang tumatawag.

He was my schoolmate back in university. Hindi naman kami ganoon ka-close kaya anong dahilan niya para mapatawag sa akin ngayon?

I swiped to answer, a small smile curling on my lips at the thought that maybe, just maybe, he could help me.

After all, he was the richest guy in our entire batch.

Tumagal ng ilang segundo bago siya nagsalita sa kabilang linya.

"Is this you, Letisha?"

Napangisi ako. Still the expensive golden boy, huh?

“Yup, it’s me. Ba't napatawag ka?" Hindi ko na naitago ang tuwa sa tinig ko.

“Um… you just cursed me in a text. Did I owe you money and forgot about it?”

“Huh?” My brows furrowed in confusion.

Saglit akong napaisip pero na-alarma din agad nang may mapagtanto ako.

"Oh, right... wait!" sabi ko at pinatay ko na muna ang tawag.

I scrambled to check my sent messages. Napakagat ako sa labi nang makita kong isa siya sa mga na-send-an ko ng mensahe kanina. 'Yong dapat para lang sa mga kaibigan kong may utang sa akin.

Tama nga ang hinala ko. Sa sobrang inis ko kanina, hindi ko napansin na pati siya ay napadalhan ko ng mura.

Muling tumunog ang cellphone ko. Tumawag ulit siya. Sinagot ko agad.

“I’m sorry. That was a wrong send. Wala kang utang sa’kin,” paliwanag ko.

Naghintay ulit ako ng ilang segundo dahil hindi na naman siya agad nagsalita sa kabilang linya.

“Gano’n ba?” aniya makalipas ang ilang segundong pananahimik. “If I guess it right, you need money?”

Mabilis na nabuhayan ang loob ko sa tanong niya. Tumayo ako at sumandal sa gilid ng lababo ko sa may kusina, habang may suot-suot ng ngiti sa labi.

Kilala ko 'to, e. Bukod sa ubod ng yaman, ubod din siya ng bait. Hm... siguro kung hihingi ako ng tulong sa kaniya at humingi din siya ng kapalit, katulad ng gawin ko siyang boyfriend, walang kaso 'yon sa akin.

He’s handsome. Not exactly my type, but good enough. If that happens, he could spoil me endlessly.

"Yon nga, e..." biglang pag-iiba ko ng tono.

Kunwari akong suminghot para iparating na naiiyak na ako rito.

"M-May alam ka bang puwedeng makatulong sa'kin? You know… something that comes with a big payoff?”

Muntik na akong matawa sa pagkukunwari kong pautal-utal. Buti na lang at napigilan ko ang sarili.

“I think what you need is a job that pays well. I know someone who can help you.”

Tuwid akong napatayo nang marinig ko ang huli niyang sinabi.

“Someone?” My tone instantly went back to normal.

“Yes. Someone you might know. Pinsan ko. Naghahanap siya ng bagong secretary."

Pinsan niya?

Hm...

Isa lang naman ang kilala kong pinsan niya. What the hell! Huwag niyang sabihing si Shiloh? 'Yong pogi niyang pinsan na natipuhan ko noon nang minsang nadalaw sa school namin dati?

Aba, tingnan mo nga naman ang pagkakataon! Eh, basted ako do'n, ah.

This could be my lucky day.

"Si Shiloh ba?!" I asked, excitement bubbling in my voice.

I was expecting him to say yes, but…

“No. It’s his older brother, si Shaun. 'Di ba... magkakilala na kayo?"

What the f-ck!

That freaking guy?!

"No thanks," sabi ko na lang at pinatay na ang tawag.