Five

FIVE

NUMBER THREE: Picnic at the cemetery late at night.

“Sigurado ka na, ha?” bumuntong hininga muna si Meteor bago tumango kay Josh. Nakasakay sila sa sasakyan ni Josh papuntang sementeryo. This is on her bucket list. She just wants to visit a cemetery, name-miss na kasi niya ang kaniyang mga magulang. But her parents were buried in Sagada, faraway from Manila.

If only she had enough time to travel back and forth to Sagada from Manila, she would gladly do it in a beat. Pero hindi niya kaya, lalo na sa situwasyon niya ngayon. Baka himatayin lang siya habang nagda-drive pataas-pababa ng bundok.

“Oo nga, bisitahin na rin natin si Tita Natalie…” mahinang saad ni Meteor na halos bulong na. Three years ago lang nang mamatay ang Mommy ni Josh dahil sa breast cancer, she became very sensitive about the topics she’s saying about Tita Natalie because she knows that Josh is not yet healed.

But instead of silencing himself, Meteor heard a small chuckle. “Sira, naka-move on na ako. Don’t worry.” Kahit na ang laki ng ngiti ni Josh ay kita ni Meteor na hindi ‘yon umabot ng tenga. He just said it to make her feel better. Kung bakit pa kasi in-open niya ang topic about kay Tita Natalie.

“Josh, kung… dumating ba ‘yung araw na makikita mo akong namamatay, iiyak ka ba?” ‘ano namang klaseng tanong ‘yan, Meteor?!’, sigaw ni Meteor sa isip niya. Alam ni Meteor ang nararamdaman ni Josh para sa kaniya, pero gusto lang niyang malaman kung meron pa nga bang nararamdaman ang lalaki sa kaniya… dahil siya, sobrang lakas pa ng pagmamahal niya rito.

Ramdam ni Meteor ang malakas na kabog ng puso niya sa tuwing magkasama sila ng binata, lalo na kapag nagkakadikit ang balat nila sa isa’t isa. Para siyang kinu-kuryente ng paulit ulit sa tuwing nangyayari iyon, but those moments were the most beautiful for Meteor. Being with him never felt so obnoxious, it was as if Meteor feels home in him.

“Meteor, you know that I’ve been in love with you since we were college. Of course I’ll cry,” napalunok si Meteor sa sagot ng lalaki at bahagyang kinagat ang labi niya para pigilan ang pagngiti. Josh never failed to make her heartbeat pound so fast and hard. Pero bahagya siyang nalungkot habang iniisip na iiyak ang lalaking mahal niya, she pictured him crying last night and she cried her heart out.

She had been thinking about how would Josh feel when she dies. Para bang kasabay niyang umiyak kagabi sa isip niya si Josh. Kaya nga gusto niya ng picnic date ngayong araw, para kahit naman bago siya mamatay ay maranasan niyang maka-date ang lalaking mahal niya. Palusot niya lang ang mag-picnic sa sementeryo ng gabi para hindi isipin ng binata na nagde-date sila. Sa totoong lang ay mas nanginginig ang mga paa ni Meteor habang palapit sila ng palapit sa destinasyon.

“Meteor.” From looking at her fingers on her lap, she glanced at Josh. She saw him biting his own lower lip mildly. His face was serious and he was looking at the road, his eyebrows creasing. He looked furious and… wretched at the same time. “Can I ask you something?” he glanced at her for a second and returned his gaze on the road.

She hummed as her response, “Can you act like… you are not ill?” parang ang hirap pang sabihin ni Josh iyon. Meteor then felt something in her heart that wants her to tear up. Gusto niya kasing masanay si Josh sa pagkawala niya, they both don’t know when she’ll die. She never had any surgeries neither any therapy.

“W-why?” she stuttered. She shouldn’t have asked that, she knows that Josh would just feel pain if she pushed the topic through. But she still wants to know why. At that very moment, Meteor felt selfish for letting him secretly feel in agony. Hindi niya alam kung ano ang pumasok sa kukote niya at gusto niyang malaman.

“J-just because…” Josh did not say anything after that and focused himself on driving, or he really is focused? He looked stressed and uncomfortable. Panay ang tikhim nito at ang paglunok, nakikita ni Meteor kung paano umalon ang adam’s apple ni Josh.

Meteor just remained herself quiet the whole ride. No one dared to talk. She didn’t even dare to touch the radio nor to open the window for some fresh air. She felt suffocated for the first time with Josh, dahil din siguro awkward ang atmosphere at hindi siya sanay sa naging topic nila kanina.

She watched the tall buildings and skyscrapers light in the middle of the night at Metro Manila. She had never seen Manila like this before. She always pictured it with dirty and noisy street, polluted, and crowded. Manila was the opposite of Sagada, she remembered the first time she stepped in the city… she felt like she was being watched from everywhere she goes.

As the city lights vanish and was replaced by tall and dark trees, she still watched them. Along with the starry and cold breeze, it was a perfect picnic in the midst of dead hearts buried 6 feet underground. It stimulates the sh*t out of her. Kahit na takot ay bahagya siyang na-excite. Pinigilan ngumiti habang binabasa ang signage sa malaki at sarang gate.

The gate was covered with dead algae and old rust. It was as if they were in a horror movie. Everything was dark and scary, the vibe of the old cemetery was terrifying, and Meteor thinks it was perfect. Above those dead names and souls was a living universe. Meteor loves the ironic scenery in front of her.

Itinigil ni Josh ang sasakyan sa harap ng gate at pinatay ang ilaw ng kotse nito. Kinuha ng binata ang picnic basket sa backseat ng sasakyan niya at lumabas. Maya-maya ay nagtungo ang lalaki sa kabilang side at pinagbuksan si Meteor.

They both stood up in front of the tall gate, sabay silang napatingin sa isa’t isa. “R-ready ka na?” nanginginig na sabi ni Josh. They both know that they were scared of ghosts. That’s one of the reasons also why Meteor chose a cemetery. She wants to get rid of any things they both afraid of. Iyon ang dahilan ng bucket list niya, she wants to explore.

Unang umakyat si Meteor sa gate, inalalayan siya ni Josh. Sumunod naman si Josh. Dahan-dahan silang dalaawa na gumawa ng ingay dahil walang tao roon. Baka kasi biglang magising nila ang natutulog na kaluluwa at bigla silang isama sa hukay.

Halos mapatalon si Meteor sa tuwing tumatama ang nangangalawang na padlock sa lumang gate ng sementeryo. Nang makababa si Josh ay hawak-kamay silang hinanap ang puntod ni Tita Natalie. Dalawa silang praning sa paligid, takot na may biglang lumitaw sa tabi, likod, at harap nila.

The only sounds inside was the loud crickets and crows, and it did not keeps their sanity. Each step they take was petrifying and insane. Para bang nagising si Meteor sa kahibangan niya at mas bumilis ang tibok ng puso niya sa kaba habang pinapanood ang bawat puntod na malalagpasan nila.

Nang marating ang puntod ng Mommy ni Josh ay gumaan saglit ang loob niya. His Mom’s grave was the only grave inside the cemetery who had a living and vibrant grass. Lahat kasi ay namamatay na ang mga halaman sa paligid ng mga ito dala na rin siguro ng sobrang tagal nang hindi nabibisita. Meteor felt sad for those dead souls, kung marami lang siyang pera ay bibilhan niya ang lahat ng ito ng mga kandila at bulaklak. Pero ang naidala lang nila ay para sa Mommy ni Josh.

Josh set the blanket and lit his Mom’s favorite scented candle as Meteor placed Tita Natalie’s favorite daisies. They both sat on the red, black, and white checkered blanket. Nakita niyang malungkot na ngumiti si Josh sa ina at hinaplos ang lapida nito. Meteor felt dejected seeing Josh like this, so she caressed Joshua’s back to comfort him.

“Hi, Mom. Sorry if ngayon lang kami nakadalaw ni Meteor.” Meteor flashed a small smile and placed her arms on his shoulders. The expensive perfume mixed with his body scent filled Meteor’s nostrils along with the natural smell of old trees and lifeless grass.

“I’m with Meteor, Mom. I think she misses you so much that she went here at midnight.” Pareho kaming mahinang natawa sa sinabi niya. Meteor’s heavy heart somehow lightened when Josh starts to smile and tell his Mom stories, but none of them were about her cancer.

Nagpanggap na lang si Meteor na parang walang sakit gaya ng hiniling ni Josh kanina. Maraming kinwento si Josh sa Mom niya, lahat ng iyon ay kasama siya. Hindi mapigilan ni Meteor na ngumiti habang nakatingin kay Josh na nagkukwento.

She’s so lucky to have him as her best friend, paniguradong hindi mahihirapan si Josh na maghanap ng mapapangasawa o magiging girlfriend sa future dahil mabait siya, gwapo rin ito, at walang bisyo. Medyo maarte nga lang sa babae. Ang taas taas ng standards nito, pero lahat ng iyon ay parang nilalarawan lang siya.

Hindi sa pagiging assuming pero sa kung paano kasi sabihin ni Josh ang mga gusto niya sa babae ay mina-markahan ni Meteor iyon kung similar sa kaniya, and most of his standards was simply describing her.

Maya maya pa ay nagkatinginan sila ni Josh at sabay na napangiti. Kumakain sila ng midnight snack na dala nilang dalawa, nagdala rin sila ng champagne na mababa ang percentage ng alcohol dahil hindi ganon katas ang alcohol tolerance ni Meteor.

Nagkukuwentuhan silang dalawa roon ng makarinig ng malakas na tunog ng kung anong nahulog. Sabay sila napatayo at kinuha ang mga gamit. Hindi man lang sila nakapagpaalam kay Tita Natalie nang sabay-sabay na sumigaw ang mga pusa at mga hayop doon, mas lumakas rin ang tunog ng crickets.

“Josh! Bilisan mo!” madiing sabi ni Meteor habang hawak ang maruming blanket at bote ng champagne. Hindi sinasadyang magmura ni Meteor dahil sa gulat. Nag-aaway kasi ang mga pusa at umuungol ang mga aso sa sementeryo. Lalo tuloy siyang kinabahan lalo na nang hindi niya makita si Josh sa likod niya.

“Oh, my gosh! Lord, hindi mo naman sinabing sa kaba pala ako mamamatay.” Meteor felt goose bumps, ipinagkiskis niya ang nanlalamig na kamay. “Mga pusang ito naman, oh!” nanlaki ang mga mata ni Meteor ng makarinig ng boses galing sa isang matandang babae na parang kakagising lang.

White lady ba ‘yon? Nagising ba nila ang mga kaluluwa sa sementeryo? Nanginginig si Meteor na na-stuck sa kinatatayuan nang biglang may humila ng kamay niya. Bago pa siya makasigaw ay may tumakip ng bibig niya. When Meteor smelled the familiar scent of Joshua, she calmed down.

“Sino ‘yon? Nabulabog ba natin ‘yung mga—“

“Tao ‘yun. Nakatira sila sa sementeryo.” Bulong ni Josh sa kaniya, pero muling nabahala si Meteor. Paano kapag drug addict ang mga ito at pagbabatuin sila ng malalaking bato hanggang sa mapisa ang mga ulo nila? O kaya mga mamamatay tao na nagtatago mula sa mga pulis?

“Joshua, alis na tayo dito.” Paiyak niyang sabi habang niyuyugyog ang kamay ni Joshua. “Shh.” Meteor pursed her lips to shut up, sa sobrang kaba ay halos hindi na siya huminga. “Hoy! Anong ginagawa niyo diyan?!” sigaw ng matanda sa kanila.

“Sh*t.” mura ni Josh at hinila siya sa kung saan. Mabilis silang tumakbo sa mga lapida at puntod habang ramdam ang paghabol ng matanda sa kanila. Lingon ng lingon si Meteor sa matanda at mas kinabahan siya ng makitang may hawak itong dospordos.

“Josh, bilisan mo!” hawak kamay silang tumakbo, Meteor can’t feel her legs sa sobrang tulin ng takbo nilang dalawa. “Tanda ko ang mga mukha niyong dalawa! Magkikita-kita rin tayo!” mas binilisan ni Meteor ang takbo sa narinig na sigaw ng matanda.

Nang marating nila ang gate ay dalawa silang umakyat roon. Nauna si Meteor na nakababa, nahirapan si Josh na tumalon sa gate dahil takot siya sa matataas. Nahawakan pa nga ng matanda ang paa nito kaya walang choice si Josh kung hindi ang tumalon.

Iwinagayway ng matanda ang dospordos na hawak nito at sumigaw, “Tanda ko ang mga mukha niyo! Wala kayong karapatang pumasok sa kaharian ko!” the old woman was obviously mentally ill kaya dali-dali na lang silang sumakay. Natawa silang pareho habang hinihingal. Grabe, halos sumakit ang tiyan ni Meteor sa kakatakbo kanina.

“Umuwi na tayo, baka bigla tayong batuin dito ng bato.” Hinihingal na sabi ni Meteor. Pero kahit nanginginig at hinihingal sa pagod ay hindi naiwasan ni Meteor na tumawa ng malakas, this was the most funny and ridiculous thing she had ever made with Josh. Siguro naman ay hindi niya ito makakalimutan. Dahil 'yun naman ang purpose ng bucket list niya...

To live and not forget.