บทที่ 78 : ทะเลแหวก

“ผมทุบกระป๋องก๊าซได้รึยังพี่แพรว!”

หนูน้อยป้องปากตะโกนถาม ภายใต้กระแสลมต้านที่พุ่งอัดเข้ามาอย่างรุนแรง   

.

ณ ตอนนี้หัวเรือกำลังเชิดทำมุมราว 30 องศา มันแล่นแหวกอากาศและโดนน้ำทะเลน้อยมาก แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่ได้รับผลกระทบอะไร เพราะทุกครั้งที่แรงพุ่งจากก๊าซด้านหลังเริ่มซาลง ส่วนหน้าที่โบ๊ทรับผิดชอบอยู่ก็จะเป็นที่แรกที่โดน Covid-19 เล่นงานก่อนส่วนอื่น แพรวจึงรีบตะโกนตอบน้องกลับไปในเสี้ยวอึดใจ

.

“รอจังหวะให้เรือช้ากว่านี้อีกนิดแล้วจัดการเลยโบ๊ท! เราต้องทำงานให้สัมพันธ์กันนะ งั้นจะใช้ประโยชน์จากก๊าซได้ไม่เต็มที่!”

“เราอาจจะหนีไปไม่พ้นเมืองหลวงก็ได้ ถ้าก๊าซในสต็อกเราหมดก่อน!”

.

“ครับพี่.. ผมเข้าใจแล้ว!”

.

ร่างเล็กของเด็กประถมก้มต่ำลงจนลำตัวแทบจะครูดกับพื้นเรือ โบ๊ทเจตนาจะทำให้ตัวเองสัมผัสโดนลมให้น้อยที่สุด พลันกระเถิบตัวขึ้นหน้ากระดืบ ๆ ไปราวกับตัวหนอน กระทั่งมาถึงจุดที่เป็นมุมสามเหลี่ยมตรงหัวเรือได้สำเร็จ ที่นี่เขาก้มลงไปมองผืนน้ำด้านล่างได้อย่างสบาย อ่านค่าความเร็วจากการกะด้วยสายตา แล้วทันทีที่เห็นว่าเรือเริ่มช้า เขาก็ได้ทุบก๊าซกระป๋องหนึ่งแล้วก็ปามันลงไป

.

“ตูมมมมม!!!!”

.

“ฟู่~~~!!!!!!!!!!!!”

.

ควันสีแดงแบบเดียวกันและอานุภาพเท่ากันเป๊ะคละคลุ้งฟุ้งตลบ ทว่าหนนี้ไม่ได้เกิดขึ้นบนตัวเรือแต่ย้ายลงไปฟุ้งบนท้องทะเลด้านล่างแทน มันทำปฏิกิริยาแทบจะทันที และผลจากการชะเง้อคอดูแบบกล้า ๆ กลัว ๆ ของโบ๊ท ก็ทำให้เขาได้พานพบเข้ากับสิ่งที่น่าอัศจรรย์บางอย่าง  

.

ทะเลแม่งเปลี่ยนสี! โควิดในกระแสน้ำตายเกลี้ยงตราบเท่าที่ระยะของก๊าซจะกระจายตัวออกไปถึง ผืนน้ำที่เคยเป็นสีดำในยามค่ำคืนก็เลยเรืองแสงสว่างวาบขึ้นมา แฟรงตอนพืชในน้ำคือผู้ได้รับอานิสงษ์ พวกมันได้กลับมามีชีวิตอีกครั้งหลังจากที่เชื้อโควิดถูกกำราบลงไปหมด การเรืองแสงของพวกมันมีไว้เพื่อล่อสัตว์ทะเลตัวเล็ก ๆ แต่หารู้ไม่ว่ามันได้ล่อเด็กตัวเล็กอย่างโบ๊ทให้เจริญหูเจริญตาตามไปด้วย 

.

สิ่งนี้ดูแฟนตาซีเหลือเกินในสายตาเขา โบ๊ทถึงกับคิดว่าตัวเองเป็นพระเอกจากหนังเรื่อง Avatar เลยทีเดียว ตอกย้ำว่าการปาก๊าซลงน้ำของเขานั้นทรงอิทธิพลขนาดไหน หมอกก๊าซจากส่วนหน้าเปรียบเสมือนการเปิดทางให้เรือได้แล่นฝ่ากระแสเชื้อไปได้ มิหนำซ้ำผลพลอยได้จากการเรืองแสงบนผิวน้ำ ก็ยังทำให้เจนิสที่อยู่ด้านหลังกะจังหวะการใช้ก๊าซจากท้ายเรือได้แม่นยำขึ้น

.

“ตูมมมมมมม!!!!!”

“ฟู่!!!!!!!!!!!!!!!!!” 

.

“ตูมมมมมม!!!!!”

“ฟู่!!!!!!!!!!!!!!!!” 

.

โบ๊ทเปิดทาง เจนิสผลักดันเรือ ส่วนก๊าซที่กระจายออกมาแล้วเหลือ ก็จะทิ้งตัวพรมลงมาปกคลุมเรือลำนี้เอาไว้ไม่ให้โดน covid รุกล้ำเข้ามากัดแทะได้ นี่จึงเป็นส่วนผสมที่โคตรลงตัว ทีมเวิร์คระดับเทพพและพวกเขาต้องทำงานผสานกันเป็นจังหวะ กระป๋องต่อกระป๋องหน้าหลังต้องสอดคล้องกันต่อเนื่อง โดยมีแพรวเป็นหัวหน้าทีมคอยดูแลจากวงนอก

.

บวกกับกระแสน้ำเองก็แสนจะเป็นใจ มันเลิกบ้าคลั่งเหมือนตอนแรกที่ออกมาจากโกดังท่าเรือแล้ว แถมยังมีทิศทางความเชี่ยวกรากที่มากพอจะนำพาทุกคน ให้ไปถึงที่ราบลุ่มภาคกลางได้ก่อนที่ก๊าซจะหมดสต็อกซะอีก  

.

.

จากกลางคืนพาดผ่านมาถึงรุ่งสาง แดดอ่อนเริ่มทอแสงผ่านชั้นบรรยากาศลงมาแผดเผาหัว คล้อยกันกับสถานการณ์ของแคลนที่ต่างก็อิดโรยกันเต็มที กระป๋องก๊าซถูกใช้ไปหมดแล้วตั้งแต่เมื่อหลายชั่วโมงก่อน เรือเหล็กที่แต่ก่อนก็มีแต่โครงอยู่แล้วตอนนี้กลับเหลืออยู่แค่เสี้ยวเดียว เอียงกระเท่เร่เจียนอยู่เจียนไปคล้ายกับแผ่นเหล็กบาง ๆ แผ่นหนึ่ง

.

แพรวคำนวณผิดไปเล็กน้อย เมื่อปริมาณก๊าซดันไม่สอดคล้องกับระยะทาง เธอก็เป็นแค่คนธรรมดาแถมยังเป็นแค่นักศึาษาที่ยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ การจะพลาดอะไรไปบ้างจึงถือเป็นเรื่องปกติ ไม่มีใครตำหนิเธอสักคน แถมครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกในรอบสองปีเลยก็ว่าได้ ที่แพรวได้ออกมาจากเขตการปกครองของเมืองหลวง  

.

ที่รู้เพราะทุกคนยังมีชีวิต แพรวสัมผัสได้ว่าความเข้มข้นของเชื้อนั้นเริ่มเจือจางลงไป หลักฐานคือแผ่นเหล็กที่พวกเธอเหยียบยืนอยู่ ถ้ายังอยู่ในเมืองหลวงหากโดนปล่อยลอยแพรเป็นชั่วโมงขนาดนี้ ยังไงซะก็ต้องโดนเชื้อกัดกินไปหมดแล้ว แต่นี่ไม่เลย! ถึงจะสูญเสียเนื้อเหล็กไปบ้างแต่ทั้งแคลนก็ยังไม่จมลงสู่ก้นทะเล แปลว่าเชื้อตรงนี้น่าจะอ่อนความเข้มข้นลงไปแล้ว  

.

“เจนิส , โบ๊ท , เด็กๆ  ฉันว่าพวกเรามาถึงแล้วล่ะ มีทำนบดินขนาบข้างกับตลิ่งที่ยกตัวสูง นี่คือแม่น้ำ! ตรงนี้ไม่ใช่ทะเลอีกต่อไปแล้ว!”

แพรวตั้งข้อสังเกตและชี้ให้ทุกคนดู  

.

ประจักษ์แก่สายตาว่านอกเหนือจากเนินดินขอบตลิ่งแล้ว เมื่อทอดสายตาเลยขึ้นไปอีกนิด ทุกคนยังได้เห็นถึงทิวแถวของหลังคาบ้านทรงไทยที่เป็นหน้าจั่วตั้งเรียงรายกระจายตัวกันอยู่ทั่ว ต้นไม้ใบหญ้ารอบบริเวณก็เป็นสีเขียวสุกสกาว บรรยากาศนั้นต่างจากสิ่งแวดล้อมในเมืองหลวงลิบลับ แพรวจึงได้พูดเสริมขึ้นมาว่า  

.

“เราจะเอาเรือขึ้นฝั่งกันเดี๋ยวนี้เลยนะ! มีใครจะคัดค้านไหม?”

.

เจนิสกับเพื่อนที่นั่งชะเง้อคออยู่ส่วนท้ายตอบกลับทันควัน

.

“ไม่มีใครค้านหรอกพี่ แต่เราแค่สงสัยว่าพี่จะทำยังไงในเมื่อเราไม่มีอะไรที่จะใช้พายได้สักอย่าง เศษไม้ต่าง ๆ ก็โดนย่อยสลายกัดกินไปหมดแล้ว ถ้าพี่จะให้หนูใช้มือกวัก พวกเราไม่เอาด้วยหรอกนะบอกเลย!” 

.

“บ้า! จะบ้าเหรอใครเขาจะทำแบบนั้นกัน! เราแค่ต้องถ่ายเทน้ำหนักให้แผ่นเหล็กมันเอียงไปด้านใดด้านหนึ่ง จากนั้นรอให้คลื่นจากแม่น้ำพัดมากระแทก แล้วแผ่นเหล็กของเราก็จะกลายเป็นกระดานวินเซิร์ฟที่ลอยเข้าสู่ตลิ่งได้เอง”

แพรวอธิบาย พูดไปพลางทำให้น้องดูไปด้วย  

.

ซึ่งมันก็ได้ผลจริง ๆ คลื่นเบา ๆ ของแม่น้ำกระแทกออกด้านข้าง ทำให้ทิศทางของแผ่นเหล็กเบนเข้าหาฝั่ง แคลนของแพรวกำลังจะรอด การเดินทางข้ามคืนข้ามวันกำลังจะจบลง หากไม่ติดปัญหาตรงหินโสโครกกับตะกอนทรายที่ทับถมกันอยู่ด้านล่างและไม่มีใครเห็น! 

.

“โครมมมม!!!”

.

ชนแรงประหนึ่งรถบั๊มงานวัดอัดกับซุ้มดีเจ ไม่ถึงกับตายแต่มากพอจะเทกระจาด แต่ละคนตกน้ำป๋อมแป๋มเคราะห์ดีอย่างที่ตรงนี้เป็นพื้นที่ริมตลิ่ง ขาก็เลยหยั่งถึงแต่ก็ทุลักทุเลกันเต็มที  

.

ยกเว้นแต่เพียงโบ๊ท เด็กน้อยลอยอยู่บนฟากฟ้าเหนือหัวคนอื่น ๆ โดยใช้ประโยชน์จากโดรนที่ตนมี แขนเล็ก ๆ เหนี่ยวที่ก้านจับเอาไว้แน่น ไม่เปียกน้ำแม้แต่หยดเดียว มิหนำซ้ำยังร่อนลงจอดบนเนินตลิ่งได้อย่างสวยงาม สร้างความอิจฉาตาร้อนให้แก่ทุกคนที่พบเห็น

.

“ทุกคนเป็นไงบ้าง? รอแป๊บนะผมจะรีบใช้โดรนดึงทุกคนขึ้นมาเดี๋ยวนี้ล่ะ”