หนี้สวาท_3 : อยากรู้ อยากลอง

“จะทำอะไรคะ!”

“กำจัดขนค่ะ”

“มะ ไม่ต้องค่ะ คือเวลทำเองได้!”

“ไม่ต้องอายหรอกค่ะ นี่เป็นหน้าที่ของฉัน”

“แต่ว่า..”

“ไม่เป็นไรคะคุณ สิ่งที่คุณจะได้รับ คือสิ่งที่คุณเรียวเห็นว่าดี”

“!!!”

“มาค่ะ เรามาแว๊กซ์ขนกัน”

“แค่นี้ก็จะไม่มีให้แว๊กซ์แล้วค่ะ><“

“ไม่มีเลยเหรอคะ? หรือมีนิดเดียวก็ปล่อยไว้ไม่ได้ค่ะ คุณเรียวชอบความเรียบร้อย” นี่เราอยู่ในจุดพูดเรื่องกำจัดขนได้แบบ หน้าซื่อตาใสขนาดนี้เลยเหรอ? มันไม่ควรเป็นอย่างนี้สิ เวลพยายามทำความเข้าใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น กับสถานการณ์ตรงหน้า แล้วก็เหตุผล หยิบตรงนั้นชั่งตวงตรงนี้ ผลสรุปที่ได้ก็คือ

“ไม่ได้ค่ะ ของแบบนี้.. ใครเขาให้คนอื่นทำกันคะ!”

“เยอะแยะไป ตามคลินิก จะขนบนขนล่างเขาก็รับทำทั้งนั้น” เสียงผู้หญิงหน้าตาสวยสุดๆผุดขึ้นมา เธอเดินอยู่กับผู้หญิงอีกคนที่ผิวขาวโบ๊ะ ขาวเกินคำว่าขาวอมชมพู ขาวแบบจะขาวอมฟ้าอยู่แล้ว

“น้าพีมือเบากว่าเยอะ ทำซะเถอะ.. เดี๋ยวคุณเรียวจะหงุดหงิดเอา” ก่อนจะเดินผ่านหน้าฉันกับแม่บ้านไป ที่นี่มีแต่คนสวยๆก็จริง.. แต่พอรู้ว่าสวยเพราะอะไร สวยไปเพื่ออะไร ฉันก็รู้สึกไม่อยากจะสวยขึ้นมาทันที

“มาค่ะ เราเสียเวลาไปเยอะแล้ว”

“น้าคะ”

“ค่ะ”

“คือ คือถ้าคุณเรียวจะเช็คนี่ เช็คอะไรบ้างเหรอคะ?”

“ทุกอย่างและทุกซอกทุกมุม”

“….” ร่างบางกลืนน้ำลาย

“แล้ว.. หลังจากนั้นละคะ?”

“ก็อยู่ที่คุณเรียวจะตัดสินใจ ระหว่างส่งคุณให้กับลูกค้าวีไอพี หรือเก็บคุณไว้เล่นซะเอง”

“….”

“ซึ่งที่ผ่านมา.. คุณเรียวส่งทุกคนให้คนวีไอพีทั้งหมด”

“..เขาไม่มีแบบ กั๊กเก็บไว้เองเหรอคะ?”

“ถ้าชั่วคราวก็มี แต่ถ้าเป็นตัวเป็นตน ไม่เคยค่ะ”

“….”

“อยากเป็นผู้หญิงของคุณเรียวเหรอคะคุณ?”

“โน้ว! โนเลยค่ะ ไม่อยากเป็นค่ะ แล้วเวลก็ไม่อยากเป็นสินค้าให้ลูกค้าวีไอพีคนไหนด้วย”

“….”

“…เวล ถูกหลอกมาค่ะ หลอกมาใช้หนี้” ร่างบางเสียงเบาทันที เธอยืนนิ่งพลางเม้มปาก น้าพีแม่บ้านประจำที่นี่ถอนหายใจก่อนจะมองเวลอย่างเอ็นดู

“…ไม่เป็นไรนะคะ คุณเรียวนะ ไม่ได้โหดร้ายอย่างที่คุณคิด”

“ไม่โหดร้ายยังไงละคะ ..คุณเขานะ ค้ามนุษย์เลยนะคะแบบเนี่ย”

“จริงๆกับคุณเรียวจะใช้คำนั้นมันก็พูดได้ไม่เต็มปาก อันนี้ไม่ได้เข้าข้างนะ แต่คุณเรียวนะ ถึงจะพูดอะไรๆที่ทำให้คุณรู้สึกว่าไม่มีหัวใจ แต่ทุกครั้งก่อนจะส่งผู้หญิงที่มีออกไป คุณเรียวจะถามความสมัครใจก่อนเสมอ”

“..จริงเหรอคะ?”

“ไม่มีฉาก ฉุดกระชาก หรือฉากโหดร้ายแบบในละครหรอกนะคะ พูดไปคุณอาจจะไม่เชื่อ แต่ถ้าคุณเรียวไม่ใช่คนดี.. พวกคนอื่นๆคงไม่ซื่อสัตย์และยอมทำตามที่คุณเรียวสั่งทุกอย่างหรอกค่ะ”

“….” ก็ฉุดคิดอยู่นะ เพราะตั้งแต่เข้ามา คำพูดคำจาของผู้หญิงในห้องนั้น ก็ดูเคารพและพร้อมดูแลคุณเขาในทุกด้านจริงๆ ร่างบางยืนคิดอยู่นาน จนอยากจะรู้อะไรบางอย่างเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง

“น้าพีคะ.. ผู้หญิงในห้องนั้นนะ มีคนที่แบบ รับใช้คุณเรียวแบบ.. แบบนั้น.. หรือเปล่าคะ?”

“มีค่ะ แค่คนเดียว”

“คนเดียว? จากเก้าคนเหรอคะ?” เรื่องจริงหรือเนี่ย

“ค่ะ ตอนนี้คุณพริม ดูแลและรับใช้คุณเรียวในทุกๆเรื่องมากกว่าคนอื่นๆ”

“…คนไหนคะ คุณพริมที่ว่า”

“คนที่ดูสวยและใจดีที่สุด ถ้าคุณเคยเจอครบทั้งเก้าคนแล้ว คุณคงเดาได้ไม่ยาก”

“….” ใช่ เดาไม่ยากเลย ต้องเป็นคนที่จูงมือฉันเข้าห้องนั้นแน่ๆ หลังจากรู้เรื่องที่อยากจะรู้ เวลยังคงมีสีหน้ากังวลกับทุกสิ่ง ยังมีอีกหลายคำตอบที่เธอต้องการ

“อ้าว น้าพีคะยังไม่พาเวลไปเตรียมตัวอีกเหรอคะ? ถ้าช้าคุณเรียวจะหงุดหงิดเอานะ พรุ่งนี้คุณเรียวต้องไปมหาลัยด้วย” เพิ่งพูดถึงเมื่อกี้แท้ๆ เจ้าตัวก็โผล่มาแบบรู้จังหวะจริงๆ

เวลมองพริมที่เดินเข้ามาด้วยท่าทีสุภาพและมีรอยยิ้มบาง เธอหยุดอยู่ตรงหน้าฉันพอดีแล้วส่งยิ้มบางๆให้

“ไปเตรียมตัวได้แล้วนะ”

“…พี่พริมคะ เอ่อ คุณ”

“เรียกพี่ก็ได้”

“…ค่ะพี่พริม คือเวล เวลไม่ทำได้ไหม เวลถูกหลอกมา เวลไม่รู้ว่าที่นี่”

“น้าพีคะ เดี๋ยวทางนี้พริมจัดการเอง น้าไปทำงานของน้าเถอะคะ ไม่ต้องห่วง”

“คะ” น้าแม่บ้านตอบอย่างสุภาพก่อนจะเดินจากไปง่ายๆ ให้ความรู้สึกเหมือนพี่พริมเป็นผู้หญิงหมายเลขหนึ่งของคุณเรียวเลย ก็สวยขนาดนี้ แถมยัง.. ดูใจดีมากจริงๆ

“ไงเรา ยังกลัวใช่ไหม”

“..ค่ะ”

“ทำใจสบายๆ เดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้นเอง :)”

“ไม่เป็นแบบที่พี่บอกหรอกคะ.. เวลถูกหลอกมาที่นี่เพื่อขายใช้หนี้ให้กับพ่อแม่ แถมคนที่บอกให้เวลมา.. ก็เป็นพ่อแม่ตัวเองไปอีก”

“…..”

“เห็นเวลเป็นสิ่งของหรือไง”

“…ลองพูดกับคุณเรียวสิ ลองเสนอทางแลกเปลี่ยนอย่างอื่นดู เรายังเด็ก พี่ว่าคุณเรียวคงเข้าใจ”

“…คุณเขาเป็นคนที่ พูดคุยด้วยได้ง่ายๆใช่ไหมคะ?”

“ก็ได้นะ แต่ก็ไม่ง่ายขนาดนั้น”

“….”

“ตอนนี้เอาเป็นว่าหยุดคิดเรื่องอื่นก่อน แล้วต้องรีบไปเตรียมตัว คุณเรียวไม่ชอบการรอ”

“….”

“อย่าทำให้เขา หงุดหงิดตั้งแต่วันแรกที่เข้ามา”

“..ค่ะ” แม่พระจริงๆ แค่ฉันยืนคุยกับพี่เขา แล้วก็รู้แล้วด้วยว่าสถานะของพี่พริมน่าจะเป็นผู้หญิงหมายเลขหนึ่งของคุณเรียวนั่น แค่นึกถึงตอนที่พี่เขาเปิดกล่องนั่นแล้วให้ฉันเลือกอุปกรณ์เพื่อใช้กับคุณเรียว ฉันก็สั่นไปทั้งตัวแล้ว จะมีผู้หญิงสักกี่คนกันที่ยอมให้คนของตัวเองไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น แถมยังต้องเป็นคนดำเนินการเองทุกอย่างแบบนั้นอีก ถ้าไม่ใจกว้าง ก็คงทำทุกอย่างตามหน้าที่แค่นั้น

ฉันเดินตามพี่พริมมา ในหัวก็คิดอะไรไปต่างๆนานาจนใจเหม่อลอย

ตึก! แล้วก็ชนพี่เขาจนได้

“ขะ ขอโทษค่ะ!”

“นี่ พี่ไม่ใช่พวกนางร้ายในละครนะ ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นหรอก”

“…ก็”

“นี่น้าพีคงเล่าเรื่องฉันไปแล้วสินะ?”

“ค่ะ”

“เฮ้อ~” ถอนหายใจเบาๆใส่กันก่อนจะส่ายหัว และเลือกไปเปิดประตูห้อง

“เข้ามาสิ ห้องฉันเอง”

“…ค่ะ”

“งั้น เริ่มทำกันที่ห้องฉันเลยเนอะ”

“เวลมีทางเลือกด้วยเหรอคะ”

“เธอนี่พูดเพราะดีนะ แบบนี้คุณเรียวชอบ”

“…..”

“มานี่สิ” ฉันเดินเข้าไปที่ห้องน้ำ พี่พริมเริ่มจัดการทุกอย่าง ทั้งเตรียมของ จัดที่ทางทุกอย่างก่อนจะหันมาหาฉัน

“เสร็จแล้ว ต่อไปก็ถอดจ่ะ”

“ถอด?”

“ถอดเสื้อผ้าจ่ะ”

“อึ่ก~” เอางี้เลยเหรอเนี่ย!

“..นี่ ไม่เคยใช่ไหม?”

“ค่ะ” ฉันก้มหน้า แต่แล้วพี่พริมเขาก็เดินเข้ามา ยิ้มให้ฉัน จัดการปลดกระดุมชุดนักศึกษาให้ รูดซิปกระโปรงให้ ขนลุกอยู่นะ แล้วก็กำลังจะเกี่ยวสายบราฉันออก

“ดะ.. เดี๋ยวเวลถอดเองค่ะ -////-“

“จ๊ะ” เอาวะ!.. เดี๋ยวเรื่องหลังจากนี้ค่อยคุยกับคุณเรียวดีๆก็แล้วกัน ถ้าน้าพีบอกว่าเขาสามารถพูดคุยได้ อะไรๆก็คงไม่แย่ไปซะทีเดียว

ร่างบางเริ่มถอดบราโชว์เนื้ออกอูมเนินสวย ผิวขาวนวลประกายอมชมพู เอวเล็กบาง สะโพกที่ผายได้รูปทรง บอบบางแต่มีน้ำมีนวลของเวล ทำให้พริมมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าจนอีกฝ่ายเขินและกำลังบิดเบี้ยวตัว

“แทบไม่ต้องทำอะไรเลยนี่นา”

“…..”

“ผิวเนียน หุ่นสวย ดูสะอาดแบบนี้ ฉันคงไม่ต้องทำอะไรแล้วละ แต่ว่า.. อาบน้ำให้ตัวหอมๆก่อนก็แล้วกันเนอะ อีกแป๊บก็จะได้เวลาแล้ว”

ถามฉันสิว่าฉันอายไหม อายแบบยกคำว่าอายทั้งโลกมารวมกันก็ยังไม่พอ ใจฉันเต้นแรงมาก เกิดมาไม่เคยยืนแก้ผ้าให้ใครมองแบบนี้มาก่อน โลกนี้มันโหดร้ายหรือฉันคนนี้ยังโตไม่พอกันนะ><

พริมเดินมาด้านหลังและค่อยๆดันร่างสวยๆของเวลให้เดินไปที่อ่างอาบน้ำที่เปิดน้ำและโรยกลีบกุหลาบเตรียมไว้ เทียนหอมที่ถูกจุดทำให้ฉันเริ่มรู้สึกผ่อนคลายหลังจากกลัวนั่นนี่ต่างๆนานา

“เดี๋ยวเวลแช่น้ำก่อนนะ ฉันตั้งเวลาไว้สัก40นาทีแล้วกัน นอกจากตัวจะได้หอมๆแล้ว เราจะได้ไม่เครียด”

“แล้ว.. พี่จะไปไหนเหรอคะ?”

“ฉันลืมว่าต้องจัดการธุระนิดหน่อยนะ อยู่คนเดียวได้นะ?”

“ได้ค่ะ”

“โอเค”

ม่านที่มีคริสตัลห้อยถูกรูดเพื่อบังอ่างอาบน้ำกับประตูห้องน้ำถูกเลื่อนปิด เป็นห้องน้ำที่สวยมาก ไหนจะกลิ่นของเทียนหอม กลิ่นของครีมอาบน้ำที่กำลังขึ้นฟอง แถมกลีบกุหลาบ..

ฉันค่อยๆก้าวขาลงไปในอ่าง รู้สึกดีมากจนเผลอถอนหายใจออกมาเบาๆ แต่แล้วก็ต้องรีบปิดปากแล้วรีบหันกลับไป พี่พริมไม่อยู่ในห้องน้ำแล้ว ประตูก็ปิดให้ไว้อย่างดี.. นี่เป็นช่วงเวลาที่ผ่อนคลายที่สุดตั้งแต่เจอเรื่องราวช็อคๆมาเลย

แช่น้ำไปได้สักพักสายตาก็ดันเหลือไปเห็นกล่อง กล่องคลายๆกล่องใส่ดินสอ มันอยู่ข้างขอบอ่าง ด้วยความที่กลัวว่าตัวเองจะทำข้าวของของพริมเสียหาย เวลเลยเอื้อมหยิบกล่องนั้นทั้งที่มือก็ยังลื่นฟองครีมอาบน้ำ และตั้งใจจะย้ายกล่องนั่นออกไปให้ไกล

พรึ่บ! แต่ความลื่นก็ทำให้กล่องนั่นหลุดมือ และของที่อยู่ด้านในก็กลิ้งไหลจนตกลงไปในอ่าง

“แย่แล้ว! เวลเอ้ย! ข้าวของพังขึ้นมาทำไงเนี่ย!” ฉันรีบควานหาสิ่งนั้นทันที มองไม่ชัดหรอกว่ามันคืออะไร แถมอ่างนี้ก็ใหญ่ซะฉันต้องค่อยๆคลานเพื่อควานหามัน

เจอแล้ว! เวลรีบหยิบของสิ่งนั้นขึ้นมาเหนือน้ำ แล้วทันทีที่เห็นสิ่งที่ถือ ใบหน้าของเด็กสาวก็สตั้นค้างทันที มันเป็นอุปกรณ์ที่อยู่ในห้องนั้น! อุปกรณ์ที่เป็นแท่ง ที่มันสั่นได้..

“…ทุกคนต้องมีสินะ ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง” เวลพยายามไม่คิดอะไร เลยมองหาปุ่มเพื่อที่จะลองเปิด คือหวังว่ามันจะไม่พังไปซะก่อน

กึก… ครืด~ ครืด~ ครืด~ ยังไม่พังแฮะ..

แล้วก็รีบจะทำความสะอาดแท่งที่ว่า.. แต่แล้วก็ชะงัก มือบางถือแท่งที่ยังคงสั่น แท่งที่ใหญ่กว่ามือของเธอแล้วจ้องมองมัน.. ในห้องนั้นที่ได้เห็นมีขนาดแตกต่างกันมากมาย อันนี้เหมือนจะเป็นไซส์ใหญ่..

“…..”

หลายนาทีที่ร่างบางมองของในมือ พลางเม้มปาก.. แล้วหันซ้ายหันขวามองห้องน้ำ

“..ทำไมต้องใช้มันนะ” เกิดความสงสัยและความอยากรู้ ถ้าแค่อยากรู้ แล้วถ้าแค่ลองละ…

ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่อยากจะรู้ว่าไอ้แท่งนี่เวลาสั่นแล้วมันจะให้ความรู้สึกแบบไหน ฉันจุ่มเครื่องที่กำลังสั่นลงใต้น้ำ ลองอ้าขาตัวเองนิดหน่อย แล้วลอง.. แตะสัมผัสที่บริเวณนั้น..

ครืดดด~

“อ๊ะ!” ความรู้สึกมัน!