CHAPTER 5 — The Villarreal Secrets

Ang lahat ay parang mabagal na pelikula sa paningin ni Ayesha.

Ang bawat tibok ng puso niya ay mas malakas kaysa sa sigaw ng hangin.

Ang mga kamay niya’y nanginginig habang pilit niyang ginising si Rohan na nakahandusay sa lupa, duguan at malamig.

“Rohan! Gisingin mo naman ako—huwag kang magbiro ng ganito!” humahagulgol niyang sigaw habang tinatapik ang pisngi nito.

Ngunit walang tugon, tanging mahina at putol-putol na paghinga lang.

Nang dumating ang ambulansya, sumama siya sa loob, yakap ang kanyang asawa habang umaandar ang sasakyan.

Wala siyang pakialam kung nadudungisan ng dugo ang damit niya.

Ang tanging laman ng isip niya ay huwag siyang mawala.

Pagdating sa ospital, agad siyang inasikaso ng mga doktor. Tinabig siya ng mga nurse upang madala si Rohan sa emergency room.

Naiwan siyang mag-isa sa pasilyo, hawak pa rin ang punit na tela ng barong ni Rohan—na tila simbolo ng gulong unti-unting nabubuo sa kanyang mundo.

Tahimik.

Malamig.

At sa gitna ng katahimikan, naramdaman niyang unti-unting bumabalik ang mga alaala ng Villarreal—ang bayang matagal na niyang kinalimutan.

FLASHBACK — 15 years ago

Maliwanag ang araw noon sa Villarreal.

Bata pa siya, mga walong taong gulang, habang naglalaro sa tabing-dagat kasama ang isang batang lalaki.

Magkahawak kamay sila, tumatakbo sa buhangin habang humahampas ang alon sa kanilang mga paa.

“Babalik ako, Aye!” sigaw ng batang lalaki habang sumasakay sa bangka kasama ang kanyang mga magulang.

“Promise, babalikan kita!”

Ngunit hindi na ito bumalik.

Ang sumunod na nabalitaan ng pamilya niya ay isang aksidenteng nangyari sa dagat—ang pamilya ng batang iyon ay lumubog ang sinasakyang bangka, at walang natagpuang katawan ng bata.

Simula noon, itinuring niyang wala na si Rohan.

Hanggang sa kasalukuyan, habang nasa ospital siya, biglang lumitaw ang katotohanan: buhay ito.

At siya ang pinakasalan niya.

Pagkalipas ng ilang oras, lumabas ang doktor.

“Mrs. Villarreal, stable na ang kondisyon ng asawa mo. Pero kailangan niyang manatili sa ICU. Mabuti na lang at hindi natamaan ang puso. Malalim lang ang tama pero ligtas siya.”

Halos manghina siya sa ginhawa.

“Salamat po, Dok. Salamat po talaga.”

Pero kasabay ng paghinga ng maluwag ay ang pagbabalik ng takot.

Sino ang bumaril kay Rohan?

At bakit niya narinig ang pangalang Villarreal bago ito binaril?

Umupo siya sa hallway, tinakpan ng kamay ang mukha.

Ang isip niya’y puno ng tanong—mga tanong na walang kasagutan.

Kinabukasan, dumating ang pulis.

“Mrs. Villarreal, kailangan namin ang inyong salaysay,” sabi ng imbestigador.

“May nakita kaming basyo ng bala malapit sa bahay kung saan kayo nakita kagabi. Pero walang nakakita sa bumaril.”

“Ilang hakbang lang ako mula sa pinangyarihan,” sagot ni Ayesha, nanginginig ang boses.

“May nakita akong anino ng lalaki, pero hindi ko nakuha ang mukha niya. Mabilis siyang tumakbo palayo.”

“May ideya po ba kayo kung may kaaway ang asawa ninyo?”

Umiling siya, pero sa loob-loob niya, alam niyang oo.

May problema si Rohan, at iyon ang narinig niyang pinag-uusapan nito ilang araw na ang nakalipas—mga dokumento, kumpanya, at isang taong gustong pabagsakin siya.

Pagsapit ng gabi, pinayagan siyang makapasok sa ICU.

Tahimik ang kwarto, tanging tunog ng monitor ang maririnig. Lumapit siya kay Rohan, hinawakan ang kamay nito.

“Rohan…” bulong niya.

“Bakit hindi mo sinabi sa akin ang totoo? Na ikaw ‘yung bata noon. Na ikaw si Rohan ng Villarreal.”

Mahina itong kumilos, bahagyang dumilat, at tumingin sa kanya.

“Ayesha…”

“Shh… huwag ka munang magsalita. Magpahinga ka muna.”

Ngunit pilit nitong itinaas ang kamay at hinawakan ang kanya.

“May dapat kang malaman… hindi lang ako ang anak ng Villarreal.”

Napasinghap siya.

“Anong ibig mong sabihin?”

“May isa pa… at siya ang tunay na dahilan kung bakit ako bumalik.”

“Isa pa?” tanong ni Ayesha, pero bago pa siya masagot, pumikit muli si Rohan at tuluyang nawalan ng malay.

Kinabukasan, habang inaasikaso niya ang mga papeles ng ospital, may tumawag sa kanya mula sa hindi kilalang numero.

“Kung gusto mong malaman ang totoo tungkol kay Rohan… bumalik ka sa Villarreal,” sabi ng boses sa kabilang linya, malamig at mababa.

“Doon mo malalaman kung sino talaga siya—at kung bakit ikaw ang napiling mapangasawa.”

Agad siyang natigilan.

“Sino ka?” tanong niya.

Ngunit putol na ang linya bago pa siya makasagot.

Hindi niya alam kung anong gagawin. Pero isang bagay ang sigurado:

hindi siya mapapanatag hangga’t hindi niya nalalaman ang buong katotohanan.

Ilang araw ang lumipas, at kahit ayaw ng doktor na iwan ni Ayesha ang asawa, nagpasya siyang bumiyahe.

Inayos niya ang ilang gamit, at dinala ang lumang pendant na kanina pa niya pinagmamasdan.

Habang nasa biyahe, ramdam niya ang kaba.

Muli niyang nasulyapan sa labas ng bintana ang mga tanawing minsang naging bahagi ng kanyang pagkabata—ang mga palayan, ang lumang simbahan, at ang dagat ng Villarreal.

Ngunit nang makarating siya sa bayan, iba na ang pakiramdam.

Parang may mga matang nakamasid sa kanya sa bawat hakbang.

Parang may mga aninong nagtatago sa dilim ng mga punong niyog.

Pagdating niya sa lumang bahay ng pamilya Villarreal, sinalubong siya ng isang matandang lalaki.

“Kayo po ba si Ma’am Ayesha?”

“Oo,” sagot niya.

“Si Rohan, asawa ko… gusto kong malaman ang tungkol sa nakaraan niya.”

Tumingin ito sa kanya, seryoso ang mukha.

“Kung gano’n, ma’am… handa po ba kayo sa katotohanan? Dahil minsan, ang katotohanan ay mas masakit pa kaysa sa kasinungalingan.”

Tahimik lang si Ayesha, pero tumango.

“Kailangan kong malaman.”

Dinala siya ng matanda sa isang silid sa ilalim ng bahay—isang lumang basement na puno ng mga kahon at lumang larawan.

“Ang Villarreal,” sabi nito,

“ay hindi basta apelyido lang. Isa itong pangalan na may kasaysayan ng dugo at kasinungalingan. At ang lalaking pinakasalan mo… ay hindi lang basta Rohan Villarreal.”

Nabingi siya sa mga salitang iyon.

“Ano’ng ibig mong sabihin?”

Ngumiti ang matanda, mapait.

“May kambal siya, Ma’am. At matagal nang patay sa paniniwala ng lahat.”

Napaatras si Ayesha, nanlalambot.

“Hindi… imposible ‘yan.”

“Pero totoo,” tugon ng matanda.

“At kung may bumaril sa kanya, malamang ay may kinalaman ‘yon sa kambal na iyon… o baka—”

Bago pa man matapos ang sasabihin ng matanda, biglang bumukas ang pinto sa itaas ng basement.

Malalakas na yabag ang narinig nila.

May mga lalaking nakaitim na pumasok, may baril sa kamay.

“Hanapin si Ayesha!” sigaw ng isa.

“Huwag siyang hayaang makaalis!”

Mabilis na hinila siya ng matanda patungo sa likod na daan.

“Dito, Ma’am! Dali!”

Habang tumatakbo sila palabas ng likod-bahay, naririnig niya ang malalakas na yabag ng mga humahabol.

Hingal na hingal siya, nanginginig sa takot.

Sa gitna ng madilim na kakahuyan, napatingin siya sa langit—sa parehong langit na minsang pinagmasdan nila ni Rohan noong bata pa sila.

Ngayon, hindi na lang lihim ang dala niya—kundi isang kasaysayang pinuno ng dugo, pag-ibig, at kataksilan.

At bago pa siya tuluyang makalayo, may malamig na boses na narinig niya mula sa dilim:

“Wala kang karapatang malaman ang totoo, Ayesha… dahil hindi ikaw ang dapat maging Villarreal.”

Tumigil siya sa pagtakbo, nanlalamig, habang unti-unting lumitaw mula sa anino ang isang mukha—isang lalaking kahawig na kahawig ni Rohan.

At doon niya napagtanto… hindi lang si Rohan ang nabuhay mula sa nakaraan.