All Chapters of DESTINED TO BE HIS BRIDE: Chapter 1 - Chapter 9

Tahimik ang buong bahay ng mga Villarreal nang umagang iyon.Tanging kaluskos ng mga katulong sa kusina at kalansing ng porselanang tasa ang maririnig.Sa gitna ng malawak na hapag, nakaupo si Ayesha Villarreal, tuwid ang likod, mahigpit ang pagkakahawak sa tasa ng kape.Sa labas ng bintana, tila nanunuya ang liwanag ng araw—maliwanag, pero mabigat sa dibdib.Sanay si Ayesha sa ganitong katahimikan—isang katahimikang nagtatago ng sigawan ng mga paniniwala, tradisyon, at utos na matagal nang itinatak sa kanilang pamilya.Anak siya ng isa sa mga kilalang negosyante sa Maynila,at mula pagkabata ay tinuruan siyang maging perpekto—mahinahon, matalino, at higit sa lahat, masunurin.Ngunit sa ilalim ng mahinhing anyo, may apoy sa kanyang puso.Apoy ng isang babaeng ayaw itali sa kagustuhan ng iba.“Anak,” basag ng boses ng kanyang ina, si Doña Salvacion Villarreal, mula sa kabilang dulo ng mesa.“May darating na bisita mamayang gabi. I want you to look your best. Importanteng usapan ito.”H

Amoy pulbura.Amoy dugo.Ang dating marangyang bulwagan ng mga Villarreal ay nagmistulang gulo ng apoy at sigawan.Nakasabog ang mga mesa, nagkalat ang mga bulaklak na dating simbolo ng kasiyahan, ngayon ay natatapakan ng mga paa ng mga nagtatakbuhan.Sa gitna ng kaguluhan, nakaluhod si Ayesha, yakap ang duguang katawan ng lalaking tinawag niyang “Rohan.” Ang kanyang mga kamay ay nanginginig habang pinipigilan ang pag-agos ng dugo mula sa tagiliran nito.“Rohan! Rohan, sumagot ka!” sigaw niya, halos mabaliw sa takot. Ngunit mahina lang ang tinig ng lalaki.“Ayesha… umalis ka rito. Huwag mo akong alalahanin…”“Hindi! Hindi kita iiwan!” Napaiyak siya, ang boses ay nanginginig “Sino ang bumaril sa’yo? Ano ‘tong nangyayari?”Ngunit bago pa siya makasagot, may mga lalaking naka-itim na lumapit.Mga armadong tauhan—hindi niya kilala. Isa sa kanila ay sumigaw,“Hanapin ang babae! Huwag niyong hayaang makaalis!”Bago pa siya maabot, biglang bumangon si Rohan, kahit hirap at duguan, hinila

Ang lahat ay parang mabagal na pelikula sa paningin ni Ayesha. Ang bawat tibok ng puso niya ay mas malakas kaysa sa sigaw ng hangin. Ang mga kamay niya’y nanginginig habang pilit niyang ginising si Rohan na nakahandusay sa lupa, duguan at malamig. “Rohan! Gisingin mo naman ako—huwag kang magbiro ng ganito!” humahagulgol niyang sigaw habang tinatapik ang pisngi nito. Ngunit walang tugon, tanging mahina at putol-putol na paghinga lang. Nang dumating ang ambulansya, sumama siya sa loob, yakap ang kanyang asawa habang umaandar ang sasakyan. Wala siyang pakialam kung nadudungisan ng dugo ang damit niya. Ang tanging laman ng isip niya ay huwag siyang mawala. Pagdating sa ospital, agad siyang inasikaso ng mga doktor. Tinabig siya ng mga nurse upang madala si Rohan sa emergency room. Naiwan siyang mag-isa sa pasilyo, hawak pa rin ang punit na tela ng barong ni Rohan—na tila simbolo ng gulong unti-unting nabubuo sa kanyang mundo. Tahimik. Malamig. At sa gitna ng katahimikan, naramd

Basang-basa pa ang katawan ni Ayesha habang nakatayo sa gitna ng tulay.Ang ulan ay bumuhos bigla, tila sinasadyang itago sa dilim ang mga kasinungalingang matagal nang nakabaon.Sa harapan niya, dalawang lalaking parehong mukha, parehong tinig—ngunit magkaibang titig.Ang isa, may malamig na ngiti, may dalang awtoridad sa bawat galaw.Ang isa nama’y may sugat sa noo, marungis, at may bakas ng sakit at pagod sa mga mata.Sabay silang nagsalita, halos sabay na dumagundong ang tinig:“Ako ang tunay na Rohan Villarreal.”Tumigil ang mundo ni Ayesha.Ang hangin ay tila pumutol sa gitna ng tulay, at ang katahimikan ay sinundan ng isang malakas na putok ng baril.Agad siyang napayuko.Dumapa si Lio, pilit siyang hinihila sa gilid ng tulay. Isa sa dalawang lalaki—ang nakaitim na jacket—ang unang bumaril.Ang bala ay tumama sa side mirror ng kabilang sasakyan.“Tumigil kayo!” sigaw ni Ayesha, nanginginig.“Rohan… Rion… sino sa inyo—”“Huwag mo siyang pakinggan, Ayesha!” sigaw ng lalaking maru

Malamig.Mabigat.At madilim.Tumama ang katawan ni Ayesha sa matigas na lupa, sabay buga ng alikabok na tila sumakal sa kanyang paghinga.Ilang segundo siyang nakahiga, nanginginig, bago niya maramdaman ang kirot sa kanyang braso—doon pa rin ang sugat na tinakpan ng benda.“Rohan…” mahina niyang tawag, habang pinapahid ang dumi sa mukha.“Nasaan ka?”Walang sagot, tanging tunog ng tumutulong tubig mula sa mga tubo sa kisame.Ang lugar ay makipot na lagusan, gawa sa lumang bato.May amoy kalawang at langis, parang bahagi ng lumang pasilyo na matagal nang nakatago.Sa liwanag ng maliit na ilaw mula sa pendant sa kanyang leeg,nakita niya ang mga lumang markang nakaukit sa dingding—parehong simbolo ng “V” na nasa mga painting sa itaas. Ngunit ngayon, mas luma, parang selyo ng kasalanan.Huminga siya nang malalim, pinilit itago ang takot.“Focus, Ayesha… kung nasaan ka man, hindi ka pwedeng huminto ngayon.”Lumakad siya sa masikip na lagusan, hinahaplos ang malamig na bato habang patulo