CHAPTER 6 — “The Shadow of the Twin”

Madilim pa nang magising si Ayesha sa gitna ng kakahuyan. Ang hangin ay malamig, at bawat ihip nito ay tila may dalang bulong ng nakaraan.

Nasa paanan niya ang lumang pendant na kanina lang ay nakasabit sa leeg niya—ngayon ay may bahid na ng putik at dugo.

Nanginginig pa rin siya sa takot habang pinagmamasdan ang paligid.

Ang mga lalaking naka-itim ay patuloy na naglilibot, bitbit ang mga baril.

Mula sa di kalayuan, maririnig ang kanilang mga sigaw:

“Hanapin si Ayesha! Huwag hayaang makatakas ang babae!”

Mabilis niyang dinampot ang pendant at tumakbo papalayo, pinipigil ang sariling hingal.

Alam niyang kahit bahagyang kaluskos lang, maaaring ikapahamak niya.

Ang puso niya ay kumakabog nang sobrang lakas, at bawat yapak niya sa basang lupa ay may halong kaba at desperasyon.

Pagkalayo-layo, nakarating siya sa isang lumang bahay-kubo na tila matagal nang iniwan.

Pumasok siya, mabilis na isinara ang pinto, at huminga nang malalim.

“Diyos ko… anong pinasok ko?”

Lumapit siya sa bintana at sumilip.

Sa labas, may dalawang lalaking nag-uusap, pareho nakaitim.

“Siguraduhin mong walang makaalam sa basement.Kung malaman niyang may kopya pa ng mga papeles, tapos tayo.”

“Paano kung buhay pa si Rohan?”

“Kung buhay man siya, siguradong hahanapin niya ang kapatid niya—at doon siya mahuhulog sa patibong.”

Nabigla si Ayesha.

“Kapatid… ang kambal.”

Biglang bumalik sa isip niya ang huling sinabi ni Rohan bago ito mawalan ng malay:

“May isa pa… at siya ang dahilan kung bakit ako bumalik.”

Ngayon malinaw na.

Ang lalaking nakita niya kagabi, na kahawig na kahawig ni Rohan—iyon ang kambal niya.

At siya rin ang dahilan kung bakit nagkakagulo ang lahat.

Habang nakikiramdam siya, biglang bumukas ang pinto sa likod ng bahay.

Agad siyang napaatras at napahawak sa bibig upang hindi makasigaw. Isang lalaki ang pumasok, bitbit ang flashlight.

“T-tulong…” mahina niyang sabi.

Paglingon ng lalaki, tumigil siya.

Hindi ito isa sa mga lalaking humahabol.

Isa itong binatilyo, mga edad disisyete, marumi ang kasuotan, at may sugat sa braso.

“Ate, huwag kang maingay,” bulong nito.

“Ako si Lio. Isa ako sa mga tauhan ni Mang Ildefonso, ‘yung matandang kasama mo kanina. Hinuli siya ng mga lalaki, pero nakatakas ako.”

Napasinghap si Ayesha.

“Hinuli nila siya? Bakit?”

“Dahil alam niya ang totoo tungkol sa kambal na Villarreal,” sagot ng binatilyo.

“May gustong burahin na kasaysayan—at ikaw ang susi para maibalik iyon.”

Hindi na siya nagsalita pa. Pinilit niyang lakasan ang loob at sumunod kay Lio palabas ng bahay.

Dinala siya nito sa isang lumang daan patungong bukirin, kung saan may nakatagong lumang bodega.

Pagpasok nila, bumungad sa kanya ang mga lumang dokumento, mga larawan, at ilang gamit na may tatak ng Villarreal Corporation.

“Lahat ‘yan, ma’am, tinago ni Mang Ildefonso,” paliwanag ni Lio.

“Iyan ang ebidensya ng mga ginawang kasinungalingan ng pamilya Villarreal—at kung bakit pinilit kang ipakasal kay Rohan.”

Habang binabasa ni Ayesha ang mga papeles, unti-unti siyang napatulala.

May mga lumang birth certificate—dalawa. Parehong nakapangalan kay Rohan Villarreal, pero may magkaibang fingerprint.

Sa isa, may annotation:

“Twin B: Declared deceased — accident at sea, 2005.”

Napalunok si Ayesha.

Kambal nga.

Pero bakit itinatago?

Bakit sinasabing patay na ang isa?

Habang iniisa-isa niya ang mga dokumento, may nakita siyang larawan—isang batang lalaki na hawak ang kamay ng batang babae.

Sa likod ng larawan nakasulat:

“Rohan and Rion — with Ayesha.”

Rion.

Yun pala ang pangalan ng kambal ni Rohan.

Hindi pa siya nakaka-react nang biglang marinig nila ang tunog ng makina sa labas—mga sasakyan.

“Ma’am! Nandito na sila!” sigaw ni Lio.

Mabilis niyang kinuha ang mga papel at itinago sa loob ng bag.

Ngunit bago pa sila makatakbo, sumabog ang pinto at pumasok ang tatlong lalaking armado.

“Huwag kang gagalaw!” sigaw ng isa.

Mabilis na hinila ni Lio si Ayesha at itinulak papunta sa likod na labasan. May pumutok na baril.

Umalingawngaw ang bala sa kahoy na dingding.

“Dumapa ka, Ate!”

Gumapang sila sa ilalim ng mga mesa, habang ang mga bala ay dumadaan sa ere.

Isa sa mga lalaki ang pumasok at hinila si Lio, pero mabilis itong nakasuntok pabalik.

Kumuha si Ayesha ng matigas na kahoy at pinukpok ang braso ng lalaki. Umalingawngaw ang sigaw nito.

“Takbo!” sigaw ni Lio.

Tumakbo silang dalawa palabas ng bodega, patungo sa ilog sa likod. Humahabol ang mga lalaki, patuloy na nagpapaputok ng baril.

Umalingawngaw sa buong kakahuyan ang mga putok, halong sigaw ng galit at takot.

Pagdating sa ilog, tumalon sila, kahit malamig ang tubig at malakas ang agos.

Habang lumulutang, naramdaman ni Ayesha ang pagod, ngunit hindi siya maaaring tumigil.

Nasa kabilang pampang na ang mga lalaki, at sa ibabaw ng bangin, may isang lalaking nakamasid—ang kahawig ni Rohan.

“Rion…” mahina niyang sabi habang tinitigan ito mula sa malayo.

Ang lalaking iyon ay nakangiti, malamig at mapanganib.

“Matagal na kitang hinahanap, Ayesha,” sigaw ni Rion.

“At ngayon, alam kong may hawak ka nang ebidensya. Pero tandaan mo—ako ang tunay na Villarreal. Hindi si Rohan.”

Bago pa siya makasagot, may isa pang putok ng baril.

Tumama ito sa bato malapit sa kanya, at sumabog ang mga alon ng tubig.

Pagkatapos ng habulan, nakarating sila ni Lio sa isang lumang tulay.

Basang-basa at hingal na hingal, tumigil si Ayesha saglit.

“Bakit niya ginagawa ‘to?” tanong niya, halos umiiyak.

“Bakit niya gustong patayin ako?”

Tumingin si Lio sa kanya.

“Hindi lang pera ang dahilan, Ate. May nakaraan ka sa Villarreal na hindi mo alam.Ikaw ang naging saksi sa nangyaring trahedya noong bata ka pa—at iyon ang gusto nilang itago.”

Napatigil siya. Ako? Saksi?

Unti-unting nagbalik sa kanyang isipan ang mga alaala ng dagat, ng sigaw ng mga tao, ng apoy at bangkang nasusunog.

Ang kamay ni Rohan na humihila sa kanya sa tubig… at isang batang lalaking humihiyaw sa likod, naiwan sa alon.

Ngayon niya lang napagtanto—hindi si Rohan ang dapat mamatay noon. Si Rion ang dapat iligtas, pero siya ang naiwan.

Habang nakatingin siya sa ilalim ng tulay, biglang sumulpot ang dalawang lalaking naka-itim. Isa sa kanila ang may hawak na kutsilyo.

“Walang takas, Ma’am.”

Ngunit bago pa sila makalapit, may dumating na sasakyan mula sa kabilang dulo ng tulay—itim, mabilis, huminto bigla.

Lumabas mula roon ang isang lalaking nakasuot ng hoodie, hawak ang baril.

Binaril nito ang isa sa mga lalaki, tumilapon ito sa gilid ng tulay.

“Halika!” sigaw ng lalaki.

“Sumama ka sa akin kung ayaw mong mamatay!”

Hindi na nagdalawang-isip si Ayesha.

Tumakbo siya palapit, habang si Lio ay humarang sa mga humahabol.

Pagkapasok niya sa sasakyan, bigla siyang natigilan.

Ang lalaki sa harap—kahawig ni Rohan.

“R-Rion?” nanginginig niyang tanong.

Ngumiti ito ng malamig, bahagyang lumingon.

“Hindi. Hindi ako Rion.”

Tumigil ang sasakyan sa gitna ng daan, at saka ito nagsalita muli.

“Ako si Rohan. At may kailangan kang malaman bago ka nila makuha.”

Napalunok si Ayesha, nanginginig.

“R-Rohan? Pero… paano? Nasa ospital ka—”

Ngunit bago pa siya makapagtanong pa, sumulpot mula sa kabilang direksyon ang isa pang sasakyan—parehong modelo, parehong kulay.

At nang bumukas ang pinto nito, lumabas ang isa pang Rohan.

Dito napasinghap si Ayesha, tuluyang natigilan.

Dalawang magkaparehong mukha.

Isang may malamig na ngiti.

Isang may mga sugat at pagod sa mukha.

At bago pa siya makagalaw, sabay silang nagsalita:

“Ako ang tunay na Rohan.”

At sa gabing iyon, habang nakahinto sa gitna ng kalsada ang dalawang sasakyan, naganap ang unang tagpo ng dalawang Villarreal—ang simula ng digmaan ng dugo, lihim, at pag-ibig.