Kabanata 9

Sybil Park

“Kakain na! Paunahan sa kubo!” kumaripas ng takbo si Cladius at ganoon na rin si Vishton. Hindi na ako tumakbo at baka ako'y madapa.

“Hoy! Bilisan mo, Sybil! Dahil ang mahuhuli ay manglilibre ng ramen!” wala na akong ibang magawa kundi ang tumakbo. Ayaw ko pa namang manglibre at isa pa, wala akong dalang pera.

“Oo, naalala ko pa . . . ” humihina ang aking boses. Nakangiti at nakatingin sa kawalan. Gusto kong bumalik sa mga pagkakataong iyon. “ . . . pati ang taktika ng Fuji ay naalala ko pa. Ang dami nating kalokohan sa ating kabataan.” 

“Haha. Aking inaalala lamang, Sybil, naaandon pa kaya ang ating mga kagamitan para sa taktika ng Fuji?” tanong ni Heneral.

“Hindi ko alam. Maaaring naandoon pa. Sa tagal ba naman ng panahong hindi natin iyon nagamit. Baka nga ay nakuha na iyon ng mga bata.” 

“Kung gayon ay hahanapin ko iyon at ipamamana ko sa iyong anak—aray! Bakit mo ako hinampas?!”

“Siguradong pagtatawanan lamang ako ng aking anak kapag ibinigay mo ang mga iyon sa kaniya!”

“Tsk, tsk, tsk, tsk. Sana ay hindi namana si Maze sa ugali mong iyan. Mahilig manghampas nang wala ka namang ginagawa!”

“Huh, ako nga ay hiniling na huwag magmana sa kaniyang tiyo ngunit nangyari padin!”

“Oh, anong katangian ko naman ang sinasabi mo! Maayos kaya ako.” 

“Ang pagiging matakaw. Daig n`yo pa ang taong hindi nakakain ng isang taon!”

“H-h-hoy! Anong matakaw? Ako'y nagugutom lang!”

“Ahh, kaya pala kain ka ng kain noon. Mga tipong isang oras pa lamang lumilipas ay gutom ka na.” 

“Tumahimik ka. May makarinig sa iyo!”

“May nakarinig na.”   Akin siyang piningot aa tainga. Ilang taon na ang lumilipas ngunit hindi pa rin nagbabago ang pagiging matakaw niya.

Umalingawngaw ang tawanan sa paligid. Lumingon si Heneral sa paligid at tumahimik. “B-bilang parusa. I-ipaggahanda n`yo ako ng i-isang magandang hanbok! Bibigyan ko lamang kayo ng isang buwan para gawin iyon!” Agad na nagsipagbulungan ang mga estudyante. Nagsisisi at tumawa pa sila.

“T-tara na . . . ” Gusto kong tumawa ngunit hindi ko magawa. Masyadong mainitin ang ulo ng heneral.

Habang naglalakad, bumalik sa aking isipan ang nangyari noon. Pagkatapos naming kumain ng ramen, kinausap kami ng matandang iyon at tinanong kung ayos lang daw ba kami. Naging mabait sa amin si Zhu Julio sa maikling panahon lamang at iyon ang hindi ko makakalimutan.

“Zhu, bakit po ba mayroong mga taong sakim sa mundong ito? Hindi po ba sila nakokonsensiya?” tanong ni Vishton habang kinakain ang ramen na binili niyang muli kahit kakatapos pa lamang namin kumain.

Si Zhu ay tumango lamang. “Lahat tayo ay sakim sa sarili nating mga paraan. Sa mundong ito, mayroon lamang tayong dalawang pagpipilian. Maaaring karahasan . . . o `di kaya'y kapayapaan.”   Huminga ito nang malalim at saka tumingin sa kalangitan. “Ngunit ating pinili ang karahasan kahit na puwede tayong manatiling payapa at tahimik sa kadahilanang matatapos ang lahat kapag tayo ay lumaban habang nagbubuwis ng dugo o buhay.” 

Pinakinggan lamang naming tatlo na magsalita si Zhu Julio. “Walang nagtatagal sa mundong ito kaya kahit piliin natin ngayon na maging tahimik, hindi habangbuhay ay magiging payapa, maaari ring iyon ang maging dahilan ng karahasan . . .”   Nagbaba siya ng tingin. “Alin man sa dalawa ang ating piliin, kapayapaan o gulo, hindi natin malalaman ang resulta maliban na lamang kung tayo'y nasa huli na.” 

“Pero bakit hindi natin subukan na maging payapa, Zhu?” sumingit si Cladius sa usapan. Nakakunot ang kaniyang noo at ramdam ko na nais niyang makaalis sa malupit na mundong ito.

“Hindi iyon magiging madali, Cladius. Ang kapayapaan ay hindi isang teritoryo na kailangan mo lang makipagdigma upang makamit iyon. Lahat tayo . . . inisip na digmaan ang solusyon—ngunit hindi! Ang kailangan natin ay labanan ang kalaban.”   Tumingin siya sa amin.

“Sino po ba ang kalaban?” tanong ni Vishton.

Ngumiti lamang si Zhu at tinuro ang dibdib ni Vishton. “Ang ating mga sarili.” 

Aking natanaw si Maze na nakaupo sa upuan ng batibot at halatang naghihintay ng makakain. Pinaglilingkuran at nililibang ito ng mga tagapaglingkod. Halatang takot sila dito.

Nagmana ang angas at talino ni Maze sa kaniyang ama habang ang maamong mukha at mahinhin na galaw at nagmana sa akin. Ang katakawan naman ay namana niya sa kaniyang tiyo, si Heneral Cladius. Hindi naman magkadugo sina Maximaze at Cladius, ngunit mayroon pa rin siyang minana.

“Sybil, ako'y naglibot sandali. Nakita ko kung gaano sila kaproblemado. Wala silang maihandang masarap na pagkain para sa atin. Simpleng pagkain lamang ang naririto,” ika ng heneral

“Kakakain lamang natin ng agahan, Heneral. Hindi naman pwedeng kumain tayo ulit!” Hindi ko na alam ang aking gagawin at mas lalong hindi ko alam kung kailan titigil sa pagkain ang dalawa.

“Ina, maaari namang magmerienda hindi ba?” si Maze.        

“Oo nga naman, Sybil. Merienda na lamang ang aming kakainin ngunit dapat marami,” pagsang-ayon ng heneral sa aking anak

“Hinay-hinay lamang sa pagkain mamaya, Heneral. Mamaya ay maanghangan ka na naman.”   Napatawa ako ng marahan pagkatapos sabihin iyon.

“Magbigay galang sa mahal na emperor!” umalingawngaw ang tinig ni Eunuch Ru. Naandito na nga ang emperor. Kasama nito ang mga anak niyang prinsipe at ang prinsipeng tagapagmana nito.

Agad kaming dumapa at yumuko. “Malugod na pagbati, mahal na emperor, “ sabay-sabay rin kaming bumati.

“Maaari na kayong tumayo,” wika ng emperor. Umayos kami ng tayo at pormal na pumostura.

“I-ikaw na naman?!” Bigla akong nagulat nang sumigaw ang prinsipeng tagapagmana. Nakaturo ito ngayon sa aming likuran kaya agad akong lumingon doon at nakakita ng isang dalaga. Ang dalagang iyon ay ang pinagkakamalan kanina.

“What?! Ikaw rin ulit?!” maarteng sigaw nito. Siya'y kakaiba. Natuto ito ng ibang lengwahe. Sigurado akong tinuruan siya ng tagaibang rehiyon.

“Eunuch Minsheng!” inis na pagtawag ng prinsipeng tagapagmana sa tagapaglingkod nito.

“A-ano po iyon, Prinsipe Han?” Halatang kabado ito. Hindi niya nagugustuhan ang galit na awra ng prinsipe.

“Sumunod ka sa akin—at ikaw na babae ka!” Tinuro na naman ng prinsipe ang babaeng nasa aming likod.

“Ako?” Tinuro nito ang sarili

“Oo, ikaw! May iba pa ba—”

“Ako!” sumingit ang isa. Kapatid siguro ng dalagita.

“Argh! Sumunod ka sa akin!” Tumakbo ito papalapit sa dalagita at hinawakan ito sa kamay. Saka ito dinala sa likuran ng Twaechon.

“Naririto ako upang masaksihan ang mga tagapagburda ng dynastiya, ngunit bago iyon, dumeretso muna tayo sa hapag-kainan,” pagwiwika ng emperor.

“A-ahh, kamahalan, dumeretso po muna kayo sa salas at ipaghahanda ng tsaa.”   Isang guro ang lumapit sa kamahalan.

“At bakit naman? Ang gusto ng emperor ay dumeretso sa kusina! Kaya hayaan n`yo na siya,” wika ni Eunuch Mataa

Nagkaroon pa ng munting pagtatalo ang dalawa ngunit sumuko rin ang guro. Wala na itong magawa kundi ang patuluyin ang emperor sa kusina.

“Aha! Madam tandang! Madam tandang!” sigaw ng bata. Pamilyar ito at halatang mas matanda kay Maze. Lumapit ito sa isang guro at may ibinulong.

“S-sigurado ka, Shin?! Ang ibig kong sabihin ay—” bumulong siya sa bata.

Agad tumakbo ang batang nagngangalang 'Shin' sa daan patungong kusina. May pinaplano na ang mga ito.

“Ahh, Noble Park, Heneral, at ginang. Halina kayo sa kusina. Amin nang inihanda ang inyong upuan para kayo ay makaupo na. Huwag kayong mag-alala. Tama lamang ang distansiya ninyo sa emperor at sa mga prinsipe kaya huwag po kayong kabahan.”   Agad kaming ginabayan ng isang tagapaglingkod patungong kusina at inalalayan sa pag-upo.

“Handa na ang precious merienda, mga Kenntards—wait, correction lang ah. Madtard pala ako.”   dumating ang bata—ang aking ibig sabihin ay si Shin na may dala-dalang bandeha na ang nakapatong ay mga bibilog-bilog na kulay puti. Ngayon lamang ako nakakita ng ganitong pagkain!

Agad siyang tinulungan ng iba pang mga tagapaglingkod na ipamahagi ito sa emperor, sa mga prinsipe, at pati na rin sa amin.

Agad tumakham ang emperor sa bibilog-bilog na pagkain at ninguya ito. “Mm! M-masarap ito!” aniya at kumagat uli. “Magpadala kayo ng maraming ganito sa palasyo! Ipamahagi ninyo ito sa iba pang palasyo—sa Xida, sa Xania at sa iba pa. Gusto kong matikman ng mga kaanib sa Imperïal Harem ang masarap na pagkaing ito! Bigyan n`yo pa ako!” Talagang nagustuhan ng emperor ang ibinigay na bibilog-bilog na pagkain ng mga tagapagluto rito.

“Sino ang nagluto nito?” tanong ng heneral.

“Me! Me is luto siopao!” Siya’y humagalpak ng tawa. “Oh my goodness. Ang conyo ko naman. By the way, I'm the—I mean. Ako ang nagluto!” Lumapit si Shin sa amin nang nakangiti.

“A-ang sarap nito, Ate! Anong tawag sa pagkaing ito?” tanong ni Maze. Kumain ito nang kumain hanggang sa mapuno ang kaniyang bunganga.

“Siopao, babi,” sagot ni Shin

“Ah . . . chopao.”   si Maze

“Siopao hindi chopaw.” 

“Chopaw nga.”          

“Sio . . . pao.” 

“Cho . . . pao . . . ”

“Hayst. Follow what will I—I mean . . . Sundin mo kung anong sasabihin ko, olats?”

“Uhuh? Opo.” 

“Sio . . . “

“Sio . . . “

“Pao . . . “

“Pao . . . “

“Siopao!”

“Dyopaw!”

Itutuloy . . .