KABANATA 1

ISANG linggo mula nang biglang mamaalam si Mama. Nailibing na rin siya kanina pero hanggang ngayon, hindi ko pa rin matanggap iyong nangyari. Parang ang hirap paniwalaan.

Parang kahapon lang noong nangako siyang ipagsho-shopping niya ako. Pero ngayon, wala na. Mukhang hindi ko talaga tadhana ang makaranas ng mga ganoong bagay at mas gugustuhin ko iyon, lalo na kung maibabalik noon ang buhay ni Mama.

"Lara, kapag kailangan mo ng makakausap, nandito lang ako palagi, ha? Laging bukas ang bahay ko para sa iyo.”

Tango lang ang nakaya kong isagot sa sinabi ni Ate Weng, siya na lang ang kasama kong naiwan dito sa sementeryo. Niyakap niya pa ako bago siya nagpaalam sa akin. Gumanti rin ako ng mahigpit na yakap, para bang ayoko na siyang paalisin.

Nanatili pa ako sa harapan ng puntod ni Mama hanggang sa magdilim. Umiyak lang ako nang umiyak habang nakatitig sa mukha niyang sa tarpaulin ko na lang nakikita.

Hanggang pag uwi ko sa bahay, hindi ko pa rin mapigilan na maiyak. Gustuhin ko mang huminto na, hindi ko magawa. Parang may sariling isip ang mga mata ko na patuloy lang sa pagluluha.

"Tumigil ka na sa kadramahan mo. Kahit anong iyak mo, hindi na mabubuhay ang mama mo.”

Tumingin ako kay Papa na hindi makapaniwala. Wala akong makitang ekspresyon sa mukha niya. Parang hindi man lang siya apektado sa pagkawala ni Mama. Sa isang linggong nakaburol ito sa bahay namin ay hindi ko rin siya nakitang umiyak isang beses man lang.

"'Pa… Minahal mo ba talaga si Mama? K-Kung oo, bakit parang wala lang sa iyo ang pagkamatay niya? B-Bakit parang okay lang sa iyo na wala na siya? Bakit—”

*Pak!

Isang malakas at matunog na sampal ang lumapat sa pisngi ko, dahilan para mahinto ako sa pagsasalita. Hinawakan ko ang pisngi kong nag iinit at napahagulhol lalo ng iyak.

“WALA KANG KARAPATANG KUWESTIYUNIN ANG PAGMAMAHAL KO SA MAMA MO! AKO PA RIN ANG TATAY MO AT ANAK LANG KITA!”

Hinagis niya ang bote ng alak sa dingding ng kwarto naming, dahilan para mabasag iyon at kumalat ang bubog sa paligid. Tinalikuran na ako ni Papa pagkatapos noon. Umalis na siya.

Naiwan akong umiiyak habang nakahawak pa rin sa pisngi kong manhid na dahil sa lakas ng sampal ni Papa. Nang mapatitig ako sa mga bubog na nasa sahig ay kung anu-anong ideya na ang pumasok sa isip ko.

Tutal, halata naman nang mas magiging miserable na ang buhay ko ngayong wala na si Mama, baka mas mabuti kung tapusin ko na lang din ito ngayon na. Susundan ko na lang si Mama at kung may mall man sa kabilang buhay, baka roon, matupad na niya ang pangako niyang shopping sa akin.

Gumapang ako palapit sa nagkalat na bubog nang hindi inaalis ang tingin sa mga iyon. Kinuha ko ang pinakamalaking piraso at dahan-dahang inilapat sa pulsuhan ko. Habang unti-unti kong idinidiin ang bubog sa pulso ko ay lalong kumikirot ang dibdib ko. Nahihirapan akong huminga.

Pumikit ako ng mariin habang lalo kong dinidiin iyong bubog. Huminga ako ng malalim. Itatarak ko na sana nang mas madiin at mas malalim iyong bubog nang muli ay nakarinig ako ng isa pang tunog ng nabasag.

Sa gulat ay napadilat ako. Hinanap ko agad iyong pinanggalingan ng tunog at… nakita ko sa sahig ang isang picture frame. Iyon iyong nahulog at nabasag. Napaisip ako kung paano nalaglag iyon gayong wala namang malakas na hangin at wala rin naman bumabangga sa aparador na pinaglalagyan niyon.

Dala pa rin ang bubog ay gumapang ulit ako palapit naman sa picture frame. Kinuha ko iyon. Pero nang makita ko ang laman ng picture frame ay napahagulhol na naman ako. Si Mama. Hindi kaya…

Napatingin ako sa hawak kong bubog at sa pulso kong may mga gasgas na at bahid ng dugo. Parang natatauhan na hinagis ko sa kung saan iyong bubog.

Bago pa pasukin na naman ng hindi magandang ideya ang utak ko ay dali-dali rin akong lumabas ng kwarto dala ang basag na picture frame na may larawan ni Mama. Sa labas, narinig ko pang tinatawag ako ni Kuya Leio pero hindi ko na siya pinansin. Sa isip ko, gusto ko lang munang makalayo sa magulo naming bahay at kay Papa. At may alam na akong isang lugar kung saan pwede akong manatili muna.