KABANATA 2

"DITO ka na muna magpalipas ng gabi. Pagpasensiyahan mo na itong kwarto, hindi kasi masyadong nagagamit kaya hindi rin palaging nalilinis.”

Ngumiti ako ng tipid kay Tiya Poleng, pinsang buo siya ni Mama. Sa kabilang barangay pa siya nakatira pero tiniis kong lakarin ang distansya makapunta lang dito sa kanila. Kung kay Ate Weng lang kasi ako pupunta ay malamang na matunton din agad ako nila Papa at baka pati si Ate Weng, madamay pa sa gulo ng pamilya namin. Nakakahiya na.

"O-Okay na po ako rito, Tiya. Salamat po kasi pinatuloy niyo ako,” mahinang sabi ko.

Lumapit siya sa akin at umupo rin sa tabi ko.

"Pwede kang manatili rito kahit gaano katagal mo gusto. Pabor iyon sa akin dahil wala naman akong anak na babae. Kapag nandito ka, para na rin akong nagkaroon ng babaeng anak. Alam mo naman si Tiyo Dan mo, masyadong busy sa trabaho. Ang Kuya Denver mo naman, hindi mapirmis sa bahay. Lalaki kasi at binata na rin,” pabungisngis na sabi ni Tiya Poleng. Ngumiti lang ako ng tipid. "Sige na, magpahinga ka na muna rito. Alam kong pagod ka. Tatawagin na lang kita kapag luto na ang hapunan, ha?”

Tango lang ang naging sagot ko. Lumabas na si Tiya Poleng pero mayamaya lang din ay bumalik siya.

“B-Bakit po? May… nakalimutan po ba kayo?” mahinang tanong ko sa kanya.

“Ipapaalala ko lang sana sa iyo na huwag mo nang ulitin ang ginawa mo. Malaking kasalanan iyon at… naiintindihan kong may pinagdaanan ka ngayon pero hindi iyon ang solusyon. Masarap mabuhay, anak,” aniya.

Yumuko ako. Nahagip ng paningin ko ang pulsuhan na tinangka kong laslasin kanina. Nakabalot na iyon ng putting benda at nalinisan na rin ni Tiya Poleng.

Nahihiyang binalik ko ang tingin ko sa tiyahin ko at tumango.

“H-Hindi ko na po uulitin.”

Hindi na siya nagsalita at sinara na lang ulit niya ang pinto. At pagsarang-pagsara niyon, bumuhos na naman ang mga luha ko.

Tumingin ako sa picture frame na hawak ko pa rin.

"'M-Ma, sorry kung tinakasan ko muna sila Papa, ha? H-Hindi ko pa kasi kayang harapin sila at pakisamahan mag isa. N-Natatakot ako, Mama,” pagkausap ko sa larawan niya.

Pabaluktot akong humiga sa kama habang umiiyak pa rin at yakap ang picture ni Mama. Ang sakit sakit, ang bigat-bigat sa dibdib. Masyadong biglaan ang pagkawala niya, lalo at hindi rin ako naniniwala sa iginigiit nila Papa na "aksidente" lang ang pagkamatay ni Mama. May parte sa akin na nagsasabing hindi aksidente ang lahat. Alam kong hindi aksidente ang nangyari.

Sa pag iisip ko, hindi ko na namalayan na nakatulog na ako.

Nagising na lang ako na may mainit na kamay na ang humahaplos sa pagitan ng mga hita ko. May nararamdaman din akong mainit na hanging tumatama sa bandang leeg ko.

Napabalikwas ako ng bangon pero tumama ang noo ko sa kung saang bahagi ng katawan ng taong kasama ko ngayon sa kwarto. Napa-"aray" ako. Sapo ang masakit kong noo ay napatingin ako sa taong nakauntugan ko. Ganoon na lang ang gulat ko nang makita ko siya.

"T-Tiyo Dan?!”

Hindi agad sumagot ang asawa ni Tiya Poleng. Sapo niya rin ang noo niya, doon yata kami nakauntugan. Magso-sorry na sana ako, pero nang maalala ko ang ginawa niyang paghawak sa pagitan ng mga hita ko kanina ay napaatras ako. Hinila ko rin ang kumot para takpan ang kabuuan ng katawan ko.

"B-Bakit niyo po ako hinawakan kanina? B-Bakit—”

"Anong hinawakan? Hinawakan saan?” tila gulung-gulo niyang tanong sa akin. "Hindi kita hinahawakan, Lara. Well, hindi pa. Pinapunta ako rito ng Tiya Poleng mo para tawagin ka at kakain na. Tatapikin pa lang sana kita sa balikat mo nang bigla kang bumangon at 'ayan, nagkauntugan nga tayo. Anong sinasabi mong hinawakan kita?”

Hindi ako nakasagot agad. Nagduda rin ako sa sarili ko kung totoo ba iyong naramdaman kong paghawak sa mga hita ko kanina at iyong mainit na hiningang tumatama sa leeg ko.

"Baka nananaginip ka lang. Normal iyan sa mga nagdadalamhati,” sabi ulit ni Tiyo Dan. "Sige na, bumangon ka na riyan at kakain na tayo. Kanina pa naghihintay sa hapag ang Tiya Poleng at Kuya Denver mo.”

Dahan-dahan akong bumaba sa kama at nauna nang maglakad palabas ng kwarto. Dumiretso ako sa kusina at nandoon na nga sina Tiya Poleng at Kuya Denver—nakaupo. Handa na rin ang mga pagkain na nakalatag sa mesa.

"O, bakit ang tagal niyo?” kunot-noong usisa ni Tiya Poleng.

"Eh, 'eto kasing si Lara, tulog-mantika pala. Ang hirap gisingin! Nananaginip pa yata,” patawa-tawang sabi ni Tiyo Dan. Umupo na rin siya sa tabi ni Tiya Poleng. "Diyan ka na sa tabi ng Kuya Denver mo, Lara.”

Umupo ako sa tabi ng pinsan ko.

Nang magsimula kaming kumain, akala ko ay mababalot na ng katahimikan ang paligid. Pero mali ako. Nagsimula pang maging maingay ang hapag dahil sa masasayang kuwentuhan nila. Hindi ko magawang umimik dahil ang totoo, hindi ako sanay sa ganoon. Nasanay kasi akong tahimik na kumain mag isa. Wala akong matandaan na kumain kami nang sabay-sabay nina Papa, Mama, at Kuya. Hindi ko rin matandaan na naging ganito kami kasaya. Nakakainggit sila.

"Lara? Bakit ang tahimik mo?”

Napapitlag ako sa biglang tanong ni Tiya Poleng. Natahimik din sina Tiyo Dan at Kuya Denver, nakatingin din sila sa akin.

"W-Wala po, Tiya. H-Hindi lang po ako sanay sa ganito,” nakayukong pag amin ko.

"Saan? Sa… pagkain ng sabay-sabay? O sa ingay at kuwentuhan habang kumakain?” tanong niya ulit.

"P-Parehas po.”

Matagal na walang nagsalita sa kanila.

"Kung… Kung gusto mo, dito ka muna sa amin tumira kahit mga ilang buwan lang.”

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi ni Tiya Poleng.

"P-Po?”

Inabot niya ang kamay ko na nakapatong sa mesa.

"Naiintindihan ko kung gaano kahirap ang pinagdaraanan mo ngayon, Lara. At sa lagay ng Papa mo, alam kong hindi ka rin niya masusuportahan sa pinagdadaanan mo ngayon.”

"Tama ang Tiya Poleng mo. Baka gutumin ka lang din doon sa inyo. Imbis na ibili ng makakain niyo eh, gamitin niya lang pambili ng alak at bisyo niya,” sabi pa ni Tiyo Dan.

Pagkatapos ng ilang segundong pag iisip ay napa-oo na lang din ako sa suhestiyon nilang mag asawa.

Pagkatapos kumain, bumalik na ulit ako sa kwarto at nagpahinga. Oras lang din ang lumipas at naramdaman kong hinila na ulit ako ng antok.