CHAPTER 7

Zoe Colette's POV

Sumabay na ako kila manang sa pag-akyat. Papunta ako ngayon sa kwarto ni Atlas. Hindi ko pa rin naman nakakalimutan ang tungkol sa pagtakas ko sa lugar na ito, dahil may bantay sa baba at alam ko naman na hindi nila ako hahayaang

makalabas dahil na rin sa utos ng demonyong ‘yon. Dito ako lalabas sa second floor kung saan walang bantay. Madali na lang naman silang patumbahin isa-isa. Hindi naman sa nagmamalaki ako pero nag-aral ako kung paano depensahan ang sarili ko. Tinali ko ang buhok ko bago ako lumabas ng balkonahe. Tama nga ang

hinala ko mas lalong dumami ang mga tauhan na nagbabantay ngayon sa labas ng mansion. 

Tiningnan ko muna kung gaano kataas ang balkonahe mula sa baba. Hindi naman ako nalula. Mukhang mababa lang ito at hindi ako mapipilayan kung

malaglag man ako mula dito sa second floor. Tiningnan ko muna 'yong mga tauhan niya na mukhang hindi ako napapansin dito sa

balkonahe. Maingat kong inihakbang ang paa ko sa kabilang tuntungan nitong balkonahe. Nakalabas na ang buo kong katawan, ang kailangan ko na lang gawin ay tumalon pababa. 

Mahigpit pa rin akong nakahawak dito sa balkonahe habang

kumukuha nang lakas ng loob para makatalon. Ang itsura ko ngayon ay nakaharap sa pinto ng kwarto ni Atlas, kaya makikita ko kung may papasok ba sa kwarto niya. Bigla akong kinabahan sa gagawin ko. 

Pisti!

Bakit ba kasi naisip ko ang ganitong plano?

Muli akong kumuha ng lakas ng loob gamit ang paghinga ko nang malalim. Gamit ang isa kong kamay nag-sign of the cross ako

"Mom-"

Bigla na lang pumasok si Miles dito sa kwarto dahilan para magulat ako at mapabitaw sa pagkakapit dito sa balkonahe. 

Shit!

"Mommy!!!" Nakita ko ang pagtakbo ni Miles papuntang balkonahe. Habang ako

naman palayo na ng palayo doon. 

Napapikit na lang ako. "Mommy!!!" Patuloy na nag e-echo ang boses ni Miles dito sa tainga ko. 

"Madam!" Napadilat ako ng maramdaman ang pagbagsak ko. At laking gulat ko nang makita

ang mga tauhan ni Atlas na naghihintay pala sa pagbagsak ko. 

Maingat nila akong inilapag. 

"Mr. Wood's order, you can't go outside, please madam just comeback inside. Don't make this hard for us." Mahinahong wika ni Manong. 

Mukhang siya ang namumuno sa mga security personnel ni Atlas. 

Tsk! Ang malas naman. Bwesit!

"Mommy!" Umiiyak itong yumakap sa’kin ng mahigpit. 

"Shhh..." tinapik-tapik ko ang likod nito na ngayon ay humahagulgol sa pagiyak.. 

"Mommy, wag niyo po akong iiwan." Humahagulgol nitong wika. 

Malas naman! 

Hindi naman ako ang tunay na ina ng batang 'to pero sobrang malapit na agad ang loob nito sa’kin. 

"Mahal na mahal ko po kayo." Muling wika niya. Napabuntong hininga na lang ako. 

Hindi ako pewedeng mapalapit sa batang 'to dahil kung mangyayari ‘yon mahihirapan na akong makaalis pa sa lugar na ito. 

"Madam, okay lang po ba kayo?" May pag-aalalang tanong ni Manang Faye.

Muli akong napabuntong hininga. Tumayo ako at binuhat si Miles na patuloy pa rin ngayon sa pag-iyak habang mahigpit na nakayakap sakin. 

"Madam, may sugat po kayo." Natataranta nitong wika. 

Napatingin ako sa aking balikat na kanina ko pa nararamdaman ang sakit. Sobrang

laki ng hiwa nito at mukhang malalim din ang pagkakasugat. 

"Call the doctor now!" Utos ni Manong. 

"Mommy." Mas lalong napahagulgol si Miles nang makita ang sugat ko na dugong- dugo ngayon. "Hindi niyo na po kailangang tumawag ng doctor manong, maliit na sugat lang naman ito na kayang gamutin ng ordinaryong tao." Mahinahong wika ko. 

Nananakit ang ulo ko sa kanila, bukod sa patuloy na paghagulgol nitong si Miles natataranta naman ang ibang tauhan ni Atlas. Pumasok ako sa loob na sinundan naman nila Manong at Manang Faye. 

"Madam, kailangan pong matingnan ng doctor ‘yang sugat niyo." May pag-aalalang wika ni Manong. "Dahil kung hindi po malalagot kami kay Mr. Wood." May takot na wika niya. 

Nginitian ko ito. "Manong, sa’kin po kayo matakot kapag nagalit ako."

Ibinaling ko ang tingin kay Miles na nakayakap pa rin sa’kin kahit na nakaupo na kami sa sofa. Naibaling ko ang tingin kay manang na umupo sa tabi ko at may hawak-hawak na itong first aid kit. 

Nakita ko ang panginginig ng kanyang kamay. 

"Manang, Manong, huwag po kayong matakot ako na po ang bahala sa demonyong ‘yon." Nakangiting wika ko.

Hindi sila umimik sa sinabi ko pero mahahalata mo sa mga mukha nila ang takot at pag-aalala. Napapikit ako nang dumampi ang bulak sa aking sugat. Napansin

naman iyon ni Manang kaya bahagya niyang inilayo ‘yong bulak at maingat ulit itong idinampi sa aking sugat. Matapos na malinisan ni Manang ang sugat ko

nilagyan niya ito ng benda. 

"Thank you po." Mahinahong wika ko bago ito tuluyang umalis. 

Naiwan kami ni Miles dito sa sala. Umiiyak pa rin ang batang 'to habang nakayakap sa’kin. 

"Miles, baby?" Bahagya itong lumayo sa’kin at tiningnan ako. 

"Mommy?" Umiiyak na wika niya. 

"Don't cry na baby, okay lang si mommy." Pinunasan ko ang luha sa kanyang mga mata nito. 

"Mommy, are you going to leave me again?" Umiiyak na tanong nito. "Diba nangako si mommy na hindi iiwan ang baby ko? Hindi ka ba naniniwala roon?" Malambing na tanong ko. 

Pisti! Yawa!

"Naniniwala po, pero mommy ano po ang ginawa niyo roon?" Ito na nga ba ang sinasabi ko. Masyadong maraming tanong ang batang 'to. 

Hindi ko ito sinagot bagkus niyakap ko na lang siya ng mahigpit. 

"I keep my promise okay? Mommy, will not leave you again." Malambing na wika ko rito. Tumango naman ito sa’kin. 

"I love you, Mommy." Malambing na wika niya.

Mukhang hindi naniniwala si Miles sa mga sinabi ko dahil malungkot pa rin itong nakahiga sa hita ko habang pinaglalaruan ang kamay ko. Ano kaya ang gagawin ko para hindi na manghinala si Miles?

Napangiti ako nang makaisip ng paraan kung paano siya papasayahin . Napabangon sa pagkakahiga si Miles nang bigla akong tumayo. Kinuha ko yung cellphone ko at namili ng kanta do’n sa music player ko. Sunod

tumayo ako sa upuan na kaharap niya lang. 

Nagtatakang tumingin sa akin si Miles. "Mommy, what are you doing?"

Ngumiti ako rito, tinapat ko ang cellphone ko sa aking bibig at ‘yon ang ginawa kong mic. Sinabayan ko ang liriko ng kanta nang magsimula itong tumugtog. Sumasayaw din ako para mas lalong matuwa si Miles at di na isipin pa ang pagalis ko. Kahit sintunado ako, hindi ako nahihiyang kumanta, si Miles lang naman kasi ang nakakakita sa akin. Habang gumagawa ako ng sariling step doon sa Bang Bang na song na si Jessie J ang kumanta. Nili-lipsync ko naman ang ibang part ng kanta.