Chapter 10: Weirdest Dream

Naalimpungatan ako sa malamig na bagay na dumadampi sa likuran ko. Napapangiwi na lang ako sa tuwing dinidiinan ang parte ng katawan kong iyon. Kasalukuyan akong nilalagyan ng cold compress kaya ramdam ko ang lamig ng yelo. Mukhang nagkapasa nga ako dahil sa ginawa ni Eva. Ang sakit talaga sa loob eh.

Ang duga ng babaeng iyon. Gumamit siya ng matigas na bagay para mapuruhan ako. Marumi pala siya makipag-away. Hindi na ako magtataka kung isang araw bigla na lang niya akong saksakin.

“Tsk. Akala ko pa naman ay pinaghahandaan mo ang pagbabalik ni Eva. Bakit ka nabugbog, tanga?” Natigilan ako sa mga sinabi ng taong kasama ko ngayon. Kinagat ko ang ibabang parte ng labi ko dahil sa inis. Kahit hindi ko nakikita ang mukha niya ay kilala ko kung sino siya.

Nakadapa ako ngayon dahil ang sakit sa likod kapag nakatihaya ako. Hindi ko na maalala kung paano ako napunta sa kama. Nawalan ako ng malay eh.

Ano kayang nangyari kina Eva? Anong ginawa ni Rico sa kanila?

“Eh, kung ikaw kaya ang nasa sitwasyon ko, aber? Tsaka, wala ka namang obligasyon sa akin.” Dahan-dahan akong bumangon at umupo paharap sa kaniya. Seryoso pa rin ang ekspresyon ng mukha niya. Hindi ko tuloy maisip kung nag-alala ba talaga siya sa akin o nadismaya siya dahil buhay pa ako?

If I know, gusto niya lang ako mawala sa landas niya. Kaya ang tagal niyang dumating kanina.

“Obligasyon kita. Nasa puder kita. At kahit sinong naninirahan sa pamamahay kong ito ay obligasyon ko. Obligado akong pangalagaan kayo.” Inismiran ko na lang siya at tinalikuran. Aba, hindi ko nakakalimutan ang sinabi niya sa akin kanina at ang tinawag niya.

Ako? Tanga? Kung alam lang niya kung ano ang sinapit sa akin ng lalaking pinrito ko ng buhay. Baka gusto niyang gawin ko rin iyon sa kaniya?

“Kita mo. Hindi pa kita tapos kausapin pero tinalikuran mo na ako. Asal mahirap nga naman. Walang galang sa kausap.”

Alam kong napipikon na siya sa akin. Pero hindi ako nasasaktan sa sinabi niya. Bakit ko naman iyon didibdibin? Malaki naman ang hinaharap ko. Hindi naman ako mahirap gaya niya. Tsaka, hindi niya deserve ang paggalang ko sa kaniya. Gagalangin ko lang siya kung kagalang-galang na siya.

“Ay teka, may kausap ba ako? Akala ko multo,” sarkastikong sabi ko at pilit na bumaba ng kama, kahit na masakit pa ang likod ko.

Makaalis nga muna ng kuwarto. Nakakasakal sa loob. Hindi ako makahinga. Polluted na siguro ang bahay niya.

“At saan ka na naman pupunta? Gabi na,” medyo mahina pero may tono ng pagbabanta na saad niya. Nilingon ko siya at tinaasan ng kilay.

“Sa rooftop lang magpapahangin. Ubos na kasi ang fresh air dito sa kuwarto.”

“Kaya mo nakaaway si Eva ay dahil matabil din iyang dila mo. Sana sa susunod, makaganti na sa iyo si Eva ng maturuan ka ng leksyon.”

Humarap ako sa kaniya at nameywang. Hindi ko matatanggap ang sinabi niya. Bakit parang pabor na sa kaniya ang paghihiganti ni Eva sa akin? Natauhan na ba siya kaya niya kinakampihan ang babaitang iyon?

“Ayon! Lumabas din mismo sa bibig mo. Alam mo, unti-unti na akong naniniwala na gusto mo ‘yong Eva. In denial ka lang. Ayaw mong aminin pero gusto mo siya!” Bigla siyang tumayo at tinulak ako sa dingding. Napangiwi na lang ako sa paghampas ng likod ko sa pader.

P*tangina mo, Rico. Baldado na nga ang tao, dadagdagan mo pa. Baka hindi na ako makaalis ng normal dito. Magiging PWD na lang ako bigla.

“Wala akong gusto kay Eva. Naiintindihan mo ba?” giit niya. Parehong nakatukod ang mga kamay niya sa pader kaya napapagitnaan ako ng makikisig niyang mga bisig.

Kung katulad lang ako ng mga babaeng kinikilig kaagad kapag nakorner sila ng mga lalaki, baka mag-enjoy din ako. Pero ang pagkirot ng likod ko at ang kaba sa dibdib ko ay dumadagdag lang sa akin ng panic. Hindi ko alam kung ano pang gagawin ni Rico. Pero natatakot na ako. As if, isa akong gangster na pinapahirapan niya.

“Lumayo ka nga sa akin!” mahinang sigaw ko at sinipa ng mahina ang isa niyang tuhod. Pero walang talab sa kaniya.

Lalo lang akong naiinis sa kaniya. Akala ko pa naman okey na kami. Handa na sana akong maging kaibigan siya. Pero mukhang mauudlot.

“Mananatili ka sa silid na ito hanggang hindi gumagaling ang likod mo. Maliwanag?”

“At bakit naman ako makikinig sa iyo?” walang ganang tanong ko at napa-cross arms. Akala niya naman takot ako sa kaniya. Sinuway ko na nga si dad eh. Anong pang mas katatakutan ko?

“Dahil nasa puder kita. At kapag hindi ka pa nakinig, sasabihin ko sa dati mong nobyo na narito ka sa Compound.”

“Puwede ba huwag mong mabanggit-banggit ang tungkol doon. Tsaka hindi ko siya naging nobyo!” giit ko.

“Mabuti. Bumalik ka na sa higaan mo at magpahinga.”

Tsk. Umalis ka na rin sa kuwarto ko. Nagiging polluted dahil sa iyo.

Bumalik ako sa kama ko at sinubukang umakyat. Pero nawalan ako ng balanse. Akala ko babagsak na ako sa sahig. Napapikit ako sa sobrang takot. Pero lumipas ang limang minuto ay hindi ko pa rin nararamdaman ang malamig na semento. Bagkus ay isang mainit na kamay ang sumalubong sa akin.

“Tanga na nga, lampa pa,” rinig kong bulong niya. Sa inis ko ay napabangon ako. Saktong pagkamulat ng mga mata ko ay siya namang paglapat ng malambot na bagay sa labi ko.

Nanlaki ang mga mata ko at natameme. Anak ng pating! This is not happening!

Magkabaliktad ang posisyon ng mukha namin. Ang upper lip ni Rico ay nakalapat sa lower lip ko and vice versa.

Sh*t, first kiss ko pa naman ‘to at siya pa?! Sana kainin na ako ng lupa!

—

“Ahh!” Napamulat ako ng mga mata at pinagpapawisan. Habol-habol ko ang hininga ko na akala mo’y galing sa pagtakbo.

Nilibot ko ng tingin ang buong kuwarto pero wala si Rico. Mag-isa lang ako. Pero bakit parang totoo ang nangyari?

“Panaginip lang kaya ang lahat?”