Chapter 5

Chapter 5

Time talks

ผมนั่งมองวิวทิวทัศน์ยามค่ำคืนของกรุงเทพมหานครผ่านหน้าต่างกระจกใสของห้องอาหารหรู..โรงแรมลักษณ์นารา..อย่างสบายอารมณ์..สาวสวยร่างสูงโปร่งในชุดเดรสเกาะอกสีหวานนั่งอยู่ตรงข้าม..

“ไทม์..นึกยังไงชวนฝันออกมาดินเนอร์คะ..” ดวงตาสวยเฉี่ยวทอดสายตามองผมอย่างเย้ายวน..นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมถูกผู้หญิงทอดสะพาน..ด้วยโปไฟล์เริ่ดหรูที่มันติดตัวผมมาตั้งแต่เกิด..เรียกง่ายๆว่าคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดนั่นแหละ..ดึงดูดผู้หญิงที่อยู่ในแวดวงสังคมเดียวกัน..ดารานางแบบ..เดินไปไหนก็มีแต่คนสนใจ..จนผมเริ่มจะชินชาจนหัวใจตายด้าน..ถึงจะต่อต้านแค่ไหน..ยังไงซะชีวิตก็ต้องตั้งหลักปักฐานกับยัยริมนาราอยู่ดี..แต่เห็นหน้าแล้วก็หมั่นไส้อยากได้ผมจนตัวสั่น..ทุกครั้งที่เห็นใบหน้าบึ้งตึงเวลาเห็นผมอยู่กับสาวๆแล้วสะใจ..ไม่เกินสิบนาทีต้องรีบแจ้นมาอย่างแน่นอน..แค่คิดผมก็อมยิ้ม..อีกไม่นานยัยนั่นต้องมาที่นี่..

“ไทม์ยิ้มอะไรคะ..ดูมีความสุขจัง..” เสียงหวานๆเรียกสติผมให้มาสนใจภาพผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า..เธอคนนี้ชื่ออะไรนะ..ผมเองก็จำไม่ค่อยได้..เรียกได้ว่าไม่ใส่ใจจะจำเสียมากกว่า..คงชื่อ..ฟ้า..หรือ ฝ้าย..อะไรสักอย่าง..

“สั่งอาหารเลยไหมคะ..” สาวสวยเลื่อนเมนูมาตรงหน้าผม..ผมพยักหน้ารับ..บริกรหนุ่มเดินเข้ามารับออเดอร์..

“ฝันเอา..สปาเกตตี้ซอสมันกุ้งค่ะ..ที่นี่เป็นอาหารขึ้นชื่อเลยนะคะ..ไทม์ชอบทานไหมคะ” ชื่อฝันสินะ..ว่าแต่..สปาเกตตี้ซอสมันกุ้ง..เดี๋ยวยัยไนล์มาถึงก็สวาปามกินอาหารบนโต๊ะอีกล่ะ..ผมชักเบื่อที่จะต้องพายัยนี่ไปหาหมอเต็มที..

“ผมไม่ชอบ..ขอเป็นสปาเกตตี้ซอสครีมเห็ดละกัน..”

“อย่างงั้นเหรอคะ..ฝันก็เอาเหมือนไทม์ค่ะ..” พาฝันหันไปบอกบริกร..เธอจัดการสั่งอาหารอีกสองสามอย่าง..ซึ่งผมก็เห็นดีด้วยเพราะพิจารณาว่าแต่ละเมนูไม่มีส่วนผสมของกุ้ง..

“ไทม์..เป็นคนเงียบๆไม่ชอบคุยเหรอคะ..เอาแต่ยิ้มอย่างเดียว..” หญิงสาวตรงหน้าถาม..เธอใช้มือท้าวคางดวงตาสีอ่อนจ้องมองผมแทบจะกลืนกิน..ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวดูมีจริตและเล่ห์เหลี่ยมกว่าคู่ควงคนก่อนๆของผม..

“ไม่ค่อยคุยกับคนที่ไม่สนิทน่ะครับ” ผมตอบอย่างเย็นชา..ใบหน้าของพาฝันสลดวูบลงนิดนึง..แต่ไม่กี่วินาทีก็ปรับสีหน้าเป็นปกติ..สายตายังคงมองออกไปที่ลานจอดรถหน้าโรงแรม..เตรียมนับถอยหลังว่ารถยุโรปคันหรูสีดำจะเข้ามาจอดเมื่อไหร่..ทว่าผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงอาหารที่สั่งก็มาเสิร์ฟจนหมด..ผมมองอาหารห้าหกอย่างที่พาฝันสั่ง..หญิงสาวตักอาหารใส่จานของผมจนเต็มจาน..ผมมองอาหารแล้วไม่รู้สึกหิวสักนิด..เพราะมัวแต่เหม่อเผลอไปมองหน้าประตูห้องอาหารบ่อยๆ..วันนี้หิมะเมืองไทยต้องตกอย่างแน่นอนเพราะยัยไนล์มาช้ากว่าปกติ..ข้างนอกฝนตกรถก็คงจะติด..อีกไม่นานหรอก..ยัยริมนาราต้องมาถึงที่นี่อย่างแน่นอน..

“ไทม์ไม่หิวเหรอคะ..ไม่กินอะไรเลย..” ดวงตาสวยเฉี่ยวจ้องมองอาหารในจานที่มีอาหารจนพูนจานและผมไม่ได้แตะต้องอาหารสักนิด..ด้วยความสงสัย.

“ช่วงเย็นผมไดเอทน่ะ..” ผมตอบคำถามอย่างไม่ใส่ใจ..ในใจกระหวัดถึงผู้หญิงอีกคน..ทำไมยัยไนล์ยังไม่มา..หรือว่าจะยอมแพ้..แล้วถอนหมั้น..และมันก็อาจเป็นไปได้..ผมคิดในใจ..ซึ่งมันน่าจะเป็นเรื่องดีนี่นา..ผมควรต้องดีใจสิ..ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง..

“ไทม์คะ..เดี๋ยวเราไปดื่มต่อที่บาร์ชั้นดาดฟ้าไหมคะ..” มือเล็กๆเอื้อมมาแตะมือผม..ผมชักมือกลับทันที..หญิงสาวชะงักไปนิดหนึ่ง..แต่ก็ส่งรอยยิ้มหวานๆกลับมาเหมือนเดิม..

“เพิ่งหัวค่ำ..บาร์เปิดแล้วเหรอ?” ผมเหมือนรำพึงรำพันกับตัวเองเสียมากกว่า..พอพลิกข้อมือดูเวลา..ปรากฎว่าตอนนี้เกือบสี่ทุ่มแล้ว..แสดงว่าผ่านมาเกือบสามชั่วโมงแล้วสิ..น่าจะได้เวลาที่ยัยริมนาราควรจะมาที่นี่ได้แล้วสิ..แต่ทำไมยังไม่มา..

“เราไปฟังเพลงกันต่อนะคะ..” พาฝันยิ้มกว้าง..น้ำเสียงหวานๆนั้นไม่ทำให้ผมหลงใหลแต่อย่างใด..ผมรู้สึกเฉยๆกึ่งรำคาญเสียด้วยซ้ำ..ขณะที่ผมกำลังจะปฏิเสธ..ครืด..ครืด..เสียงสั่นของมือถือทำให้ผมรีบหยิบมาดูอย่างเสียไม่ได้..

Mom is calling….

และสายนี้ไม่รับไม่ได้อย่างเด็ดขาด..ผมรีบกดรับทันที..

“ครับแม่..”

[ ไทม์อยู่ไหน..] เสียงของแม่ดูร้อนรนแกมตื่นตระหนกอย่างบอกไม่ถูก..

“ไทม์อยู่โรงแรมลักษณ์นาราครับ..”

[ น้องไนล์ขับรถชนเกาะกลางถนน..ตอนนี้พ่อกับแม่และบ้านน้องไนล์อยู่หน้าห้องฉุกเฉิน โรงพยาบาล M ]

หัวใจของผมวูบโหวงอย่างไม่ทราบสาเหตุ..บอกตามตรงผมไม่ได้ชอบยัยไนล์แต่ความจริงแล้วก็ไม่ถึงกับเกลียด..ผมแค่ไม่ชอบใจกับความดื้อด้านที่ไม่ยอมถอนหมั้นของเธอเท่านั้นเอง..ถ้ายัยไนล์เป็นอะไรไป..ลึกๆแล้วผมกลับรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง..ไม่ได้ดีใจได้อย่างเต็มที่ที่หญิงสาวจากไป..ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร..

[ ไทม์..ฟังอยู่รึเปล่าลูก..] เสียงของแม่เรียกสติของผมกลับมาอีกครั้ง..

“ไทม์จะรีบไปนะครับ” ผมลุกขึ้นยืน..พาฝันมองหน้าผมเหมือนมีคำถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น..ทำไมผมต้องรีบร้อนไปจากที่นี่..

“ไนล์เกิดอุบัติเหตุ..ผมขอตัวนะ..อ้อ..อาหารมื้อนี้ผมเลี้ยงเอง..บอกพนักงานว่าบิลของคุณไทม์ได้เลย..ผมไปก่อนนะครับ” ผมสรุปสั้นๆ

“แย่จัง..ไนล์เป็นยังไงบ้างคะ..ฝากเยี่ยมเธอด้วยนะคะ..” พาฝันตีหน้าเศร้า...แว่บนึงผมเห็นริมฝีปากบางเคลือบลิปสติกสีสดยกยิ้มที่มุมปาก..ผมเดาได้เลย..ยัยไนล์กับยัยพาฝันต้องเป็นคู่อริกันอย่างแน่นอน..

“ครับ..” ผมตอบและรีบขับรถออกไปโรงพยาบาลทันที..

Phafun talks

คงไม่ต้องบอกว่าวันนี้ฉันสุขใจแค่ไหน..ที่ไทม์..หนุ่มหล่อทายาทห้างดัง..นัดฉันมาดินเนอร์..ถึงแม้จะเป็นโรงแรมในเครือของคู่อริของฉัน..แต่การเข้ามาในที่ที่เป็นของยัยริมนารากับคู่หมั้น..คนที่ยัยนั่นย้ำนักย้ำหนาว่าไทม์เป็นของหล่อนเพียงคนเดียว..ก็ทำให้ฉันรู้สึกว่าเกมนี้ฉันต้องเป็นผู้ชนะอย่างแน่นอน..

“ไนล์เกิดอุบัติเหตุ..ผมขอตัวนะ..อ้อ..อาหารมื้อนี้ผมเลี้ยงเอง..บอกพนักงานว่าบิลของคุณไทม์ได้เลย..ผมไปก่อนนะครับ” พอไทม์บอกถึงเหตุผลที่ต้องรีบออกไป..เลือดในกายของฉันสูบฉีดแล่นพล่าน..ทันทีที่รู้ว่าคู่แข่งของฉันประสบอุบัติเหตุ..ลึกๆฉันก็แอบแช่งให้นางหายไปโลกนี้ได้ยิ่งดี..เพราะตั้งแต่ที่เราอยู่เนิร์สเซอรี่จนถึงตอนนี้..ฉันกับยัยไนล์ถูกเปรียบเทียบกันมาตลอด..ยิ่งล่าสุดที่ครอบครัวของไทม์ประกาศหมั้น..ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บลึกๆในใจ..เพราะฉันหลงรักไทม์ตั้งแต่แรกเห็น..คอยแอบเทียวไล้เทียวขื่อ..แต่เจ้าชายน้ำแข็งอย่างไทม์ก็หาได้สนใจไม่..หลังจากหมั้นกับยัยไนล์เขาก็ควงสาวสวยเป็นว่าเล่น..ส่วนยัยนั่นก็ตามฉะผู้หญิงของคู่หมั้นตัวเอง..เห็นแล้วอดสมเพทเวทนาไม่ได้..ใครๆก็ดูรู้ว่าไทม์ทำเพื่อกดดันให้ยัยไนล์ถอนหมั้น..พอไทม์ถอนหมั้นเท่านั้นแหละ..ฉันเองจะเป็นคนที่เข้าไปเสียบแทนยัยไนล์เอง..

“แย่จัง..ไนล์เป็นยังไงบ้างคะ..ฝากเยี่ยมเธอด้วยนะคะ..” ฉันพยายามทำหน้าเศร้า..แต่อาจจะไม่เนียนเท่าไหร่..เพราะความดีใจมันเอ่อล้นออกมาทางใบหน้า..จนแอบยกยิ้มที่มุมปากไม่ได้..ไม่รู้ว่าไทม์จะทันเห็นรึเปล่า..พอไทม์ออกไป..ฉันกดอ่านข่าว...’โฮโซไนล์ ทายาทโรงแรมริมนารา..ขับรถชนเกาะกลางถนน..รถหรูพังยับ..รอดปาฏิหาริย์..ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย’ นี่นางห้อยของดีติดตัวรึไง..รถแทบจะเป็นเศษเหล็ก..ใครเห็นรูปก็ต้องคิดว่าคนไม่รอดแน่ๆ..นางยังอยู่เป็นศัตรูทิ่มแทงหัวใจของฉันต่อไป..