Chapter 4

NANDOON siya ngayon sa harap ng bahay ni Niña ngunit kanina pa siya kumakatok o nag dodoorbell ngunit walang lumalabas sa kaniya. Impossible iyon dahil sigurado siya by that moment malaki na dapat ang anak niya at tatakbo ang mga ito palapit sa kaniya.

Well, yan ang imagination niya.

“Sino po kayo?”

Nagulat si Sarah ng may marinig siya na maliit na boses mula sa kaniyang tabi. Pag harap niya dito ay natigilan siya ng makita niya ang isang batang babae na kamukang kamuka niya!

“K-kamuka kita?” muling sabi nito sa kaniya.

“I-ikaw na ba ang bunso ko?”

Napakunot ang noo ng bata at maya maya lang ay bigla nalang itong tumakbo palayo.

“Sandali!”

Ngunit hindi niya ito nahabol pa dahil sa bilis nito. Muli siyang himarap sa bahay ni Niña at sumigaw doon.

“Niña! Niña bukasan mo to!”

“Miss wala ng nakatira jan,”

Natigilan siya ng sabihin iyon ng napadaan na matanda sa bahay na iyon.

“Wala na po? Pero andito ang kaibigan ko, pati ang mga anak ko!”

“Baka si tisay, yung bata na pagala gala dito. Hindi siya mahuli huki ng DSWD sa bilis niya tumakbo hanggang sa hinayaan nalang. Maraming nagbibigay sa kaniya ng pagkain dahil natutuwa sa kaniya pero wala siyang maayos na tuluyan. Sandali, magkamuka nga kayo!”

Dahil sa narinig ay agad na nagpasalamat si Sarah dito at hinanap ang anak niyang babae. Madungis ito pero malusog naman ang katawan at maliksi. Tulad ng sabi ng matanda kanina ay hindi niya ito mahanap dahil sa galing mag tago at bilis kumilos.

Nagpunta nalamang siya sa malapit na prisinto doon at nagtanong kung anong nangyari sa kaibigan. Nagulat siya sa nalaman na ninakawan ang bahay na iyon ni Niña. At simula nun ay hindi na nila ito nakita pa.

Matagal na ngang abandunado ang lugar pero ang batang ‘tisay’ na kamuka niya ang tanging naiwan doon. Tatlong taong gulang daw ang bata ng mangyari, sa pagkaka-alam nila ay mayroon itong kasama ngunit wala na silang nabalitaan pa sa natitirang bata.

Hindi napigilan ni Sarah na mapaiyak dahil doon. Napahamak ang mga anak niya ng dahil sa kaniya. Dahil sa kapabayaan niya bilang ina ay napariwara ang buhay ng mga ito.

Ngayon nawawala ang dalawa niyang anak na lalaki.

“Bakit ka umiiyak?”

Napaangag ng tingin si Sarah ng marinig ang familiar na boses na iyon. Nakita niya ang anak, iba na ang suot nito at bagong ligo na siya dahil hindi madumi. Iyon na ata ang sinasabi ng matanda sa kaniya na may tumutulong sa bata na mga nakatira doon.

Mas lalo siyang naiyak dahil doon.

“Eto pagkain baka gutom ka kaya ka naiyak.”

May iniabot sa kaniya ang bata na isang tinapay na mula sa goldil*cks.

“S-saan galing to?” tanong niya dito.

“Dun sa bahay na malaki, lagi nila akong pinapakain at binibihisan. Maganda ba ang damit ko?”

Malaking ngiti na sabi nito at umikot pa sa harap niya dahil dress ang suot ng bata.

Matatas na itong magsalita at hindi mo aakalain na anim na taong gulang lang ito. Pero dahil doon mas lalo lang siyang naging emosyonal sa mga naririnig mula dito.

“Bakit umiiyak ka nanaman? May pagkain ka naman ah? Mukang maayos naman suot mo. Sabi sakin ni mama kapag umiyak daw ako kukunin ako ng masasamang tao kaya di ako umiiyak, tumatakbo lang ako. Gusto mo ba tumakbo?”

Natigilan siya sa sinabi ng bata at doon na siya nakaramdam ng kirot sa puso. Ang mama na tinutukoy nito ay sigurado na ang kaibigan niya na si Niña. Ito ang kinikilala niyang ina hindi siya, sabagay kapapanganak niya palang dito ng iwan na niya ito.

“N-nasaan ang mama mo?”

Natigilan ito sa tanong niya at sumagot din agad.

“Hindi ko alam, sabi niya babalikan niya ako kaya inaantay ko siya dito.”

Mas lalong gustong maiyak ni Sarah sa narinig. Ilang taon ng naghihintay ang anak niya doon. Ni hindi nga niya alam kung buhay pa si Niña.

“Nasaan ang mga kambal mo? Hindi ba dapat magkakasama kayo?” agad na tanong niya dito.

“Kambal? Wala akong maalala na may kambal ako.”

“Anong wala?! Meron kang kambal! Dalawang lalaki! Alam ko dahil anak kita! Anak ko kayo!”

Hindi napigilan ni Sarah ang emosyon niya dahil sa narinig. Impossible na makalimutan nito ang tungkol sa mga kakambal nito dahil malalaki na sila ng manakawan. Pero dahil sa pag sigaw niya ay napaatras ang bata sa kaniya na tila natakot.

“Hindi ikaw ang mama ko! Isa lang ang mama ko at wala akong kakambal!”

Pagkasabi ng anak niya na iyon ay tumakbo na ito palayo doon na siyang ikinatigil ni Sarah. Tila sinaksak siya ng kutsilyo harapharapan dahil sa sinabi na iyon ng anak. Iisa lang daw ang mama niya at hindi siya.

Nanghihina siyang napaupo sa sahig at muling umiyak.

‘Ano ba talaga ang nangyari?’

***

NASA harap siya ngayon ng ospital na pinag tatrabahuhan ni Doctora Venice. Kung nawawala si Niña malamang na makakakuha siya ng sagot mula sa kaibigan na doctor.

“Miss, nandito ba si Dra. Venice?”

“Si Dra. Venice Shawna?”

“Yes,” tango na sabi niya dito.

“Two years ng umalis dito si Dra. Hindi na siya dito nagtatrabaho,”

Nagulat siya sa nalaman pero kaagad niya ring tinanong kung baka alam nila kung saan ito nag tatrabaho. Ang sabi nito ay tanungin niya ang dating assistant ni Dra kaya pumunta siya sa Obygyn na floor.

“Miss,” tawag niya dito.

“How can I help you—miss Sarah?!”

Nakikilala niua ang babae, iyon ang nakikita niya lagi na kasama ni Venice noong nag papa check up siya!

“Jess! Mabuti at ikaw ‘yan! Hinahanap ko si Dra. Venice alam mo ba kung san siya lumipat at bakit?”

Pagkatanong niya na iyon ay agad na lumungkot ang muka ng babae. Inaya siya nito sa canteen ng ospital at doon sila nagkape habang nag-uusap.

“Three years after mong manganak Miss Sarah nagkagulo sa pamilya ni Dra. Venice. Ang sabi niya sakin ninakawan daw ang bahay ng pinsan niya na si ma’am Niña at nawawala ito, pati ang mga anak nito nawawala daw! Sobrang stress ni Dra. Ilang buwan siyang wala sa sarili hanggang sa nag resign siya at sinabing lilipat siya ng ospital sa probinsya.”

Mas lalong naguluhan si Sarah dahil sa nalaman. Tingin niya ay hindi simpleng nakaw lang ang nangyari sa bahay ni Niña, alam niya na mayroon pang malalim na dahilan dahil kung hindi di naman aalis si Venice sa pinag tatrabahuhan niya.

Nagpasalamat siya kay Jess lalo na at nabigay niya ang bagong workplace nito. Nag kwentuhan lang sila ng ilan pang sandali bago tuluyang umalis doon.

NASA harap na siya ngayon ng bahay ni Venice at dahil gabi na ay di niya ito inabutan sa workplace niya. Mabuti nalang at public hospital iyon kaya nalaman niya ang address nito dahil nagpanggap siyang buntis na mag papa-check up dito.

Nag doorbell na siya at maya maya ay bumukas ang pinto.

“Hello, ikaw ba yung buntis—” hindi natuloy ni Venice ang sasabihin niya ng makilala si Sarah.

Tila nakakita ito ng multo ng makita siya.

“Dra. Venice!” tuwang sabi niya at kaagad itong niyakap ng mahigpit.

Ngunit nagulat siya ng bigla siya nitong itulak palayo sa kaniya.

“Anong ginagawa mo dito?! Ang kapal ng muka mo para magpakita sakin! Matapos ng ginawa ng asawa mo sa pinsan ko magpapakita ka pa sakin?! Hindi ka pa ba masaya?! Tigilan mo na ako!”

Pagkasabi niyon ng babae ay kaagad nitong sinarado ang gate at galit na pumasok sa loob. Habang si Sarah ay nagulat sa narinig. Ginawa daw ng asawa niya? Ibig sabihin ba niyon si Kenneth ang may kagagawan kung bakit ninakawan si Niña?!

Ibig sabihin alam nito na may anak siya at binalak na pagtangkaan ang buhay nila para mabura sa mundo?!

Umakyat ang galit sa puso ni Sarah pero pinigilan niya iyon dahil gusto niyang malaman ang totoo. Sakto na nag ring ang cellphone niya at si Kenneth iyon.

“Let’s have dinner, naihanda ko na ang divorced papers na gusto mo.”

“Okay.”

Saktong sakto, gusto niyang malaman ang totoo mula dito mismo.