CHAPTER 1.2

[PEN's Point of View]

Bumagsak ang aking mga balikat at napawi ang kurba sa mga labi ko. Para akong biglang sinimento sa aking kinatatayuan. Hindi ko rin naman maalalang lumaklak ako ng soda para humapdi ng ganito ang paligid ng aking ilong at tila naging isa akong kandilang sinindihan na unti-unting natutunaw. Nakakapanghina.

Parang biglang sumara ang kaunting siwang na nagbigay sa akin kanina ng liwanag at unti-unting nawala sa tono ang musikang naririnig ko. Bumagsak, gumuho at nadurog ang lahat. Isa lang palang ilusyon at wala pang isang minuto nang sampalin ako ng katotohanan para magising.

"Oh bakit? Wag mong sabihing hindi ka marunong gumamit ng cellphone?" masungit na tanong ni Tita Isay nang halos abutin ako ng siyam-siyam sa pagkakatayo ko sa harap nila.

"M-marunong ho," nangangatal kong sagot bago itapat ang cellphone sa kanila.

"Aba'y mabuti. Akala ko'y pati d'yan ay wala kang alam."

Pinilit ko na lang ngumiti kahit nagngingitngit na ang aking buong kalamnan, kahit pakiramdam ko sobrang init na ng paligid ng aking mga mata, kahit pakiramdam ko matatapon ko na ang cellphone na hawak ko sa kanila.

"Okay, one..." Sabay-sabay silang nag-pose at ngumiti ng napakalapad. Tumiim ang aking panga at lumabo ang aking paningin habang pinagmamasdan ko sila.

"Two... three." Pinindot ko agad ang capture at inilapag sa mesa ang cellphone nang pumiyok ang boses ko at maramdaman ang pagtulo ng mainit na luha sa aking pisngi. Mabilis akong yumuko at tumalikod habang naglalakad ng may malalaking hakbang papasok ng bahay.

"Pen! Tignan mo ang batang 'to. Napaka walang ugali," puno ng pagkadisgustong bulalas ni Tita Isay.

"Tita, kalma lang po. Hayaan n'yo na po s'ya." Hindi rin pinalampas ng tenga ko ang mga salita ni Faye kahit nasa loob na ako ng bahay.

Patakbo akong umakyat ng hagdan papunta sa kwarto ko habang pinipigilan ang sarili kong umiyak at halos bumaon ang ngipin ko sa aking pang-ibabang labi sa sobrang pagpipigil. Muntik pa akong madapa at masubsob dahil sa sobrang pagmamadali. Kamalas-malasan pa dahil nakasalubong ko si Papa na pababa na ng hagdan.

"Pen, nabigyan mo na ba ng— Pen? Pen!" pagtawag n'ya sakin pero mas pinili ko na lang na huwag na muna s'yang pansinin at dali-daling pumasok bago isinara ang pinto ng kwarto ko. Ayaw kong makita n'ya akong umiiyak. Magmumukha lang akong tanga— na naman.

Umagos ng umagos ang luha ko. Takte. Ang sakit! Ang unfair! Ang sama! Ang daya! Argh! Bakit ganun? Bakit ganito? Bakit?

Nangininginig ang aking buong katawan at malalim ang mga hinuhugot kong hininga. Sobrang sakit. Pakiramdam ko sinasaksak ako ng paulit-ulit sa dibdib. Gusto kong sumigaw dahil sa nag-uumapaw na sakit na nararamdaman ko pero humantong pa din ako sa pagpipigil at pinilit na hindi gumawa ng ingay. Tinakpan ko ng madiin ang aking bibig at umiyak ng umiyak.

"Pen? Anong nangyari? Ayos ka lang ba?" Narinig ko ang pagkatok ni papa sa pinto. Gusto ko s'yang sigawan ng hindi, na hindi ako magiging maayos pero hindi ko magawa. Hindi ko naman talaga nagagawa. Para akong palaging pinagkakaitan ng boses, hindi ko makaya kahit dumaing man lang.

Sa huli, huminga ako ng malalim, pinunasan ang aking mga luha at pinilit na pakalmahin ang sarili ko kahit na sobrang hirap, kahit na sobrang sakit.

"A... ayos lang ho. Mag... mag-papalit lang... po ako ng damit," malumanay kong sagot habang pinipilit na lunukin lahat ng kung ano mang bumara sa lalamunan ko upang hindi ako pumiyok.

"Sige. Pagkatapos mo, bumaba ka ulit. Marami pang bisita."

Sunod kong narinig ang mga yabag n'ya palayo. Nanghina ang mga tuhod ko at pabagsak akong napaupo sa sahig. Muling naglandas ang aking mga luha. Napayakap ako sa aking tuhod at pigil-hiningang umiyak ulit.

Gustong-gusto ko ng magwala sa mga oras na 'to. Gustong-gusto ko ng sumigaw. Gusto ko ng humagulhol, ilabas ang kung ano mang mabigat sa loob ko. Gusto kong huminga ng maluwag. Pero wala, hindi ko magawa— hindi ko talaga magawa. Nandito lang ako, tahimik na umiiyak at kinikimkim lahat. At hindi ko alam kung mayroong makakapagsabi kung gaano kasakit ang ganitong pakiramdam.

"Congrats Pen," bulong ko. Ni isa— kahit man lang sana isa— walang bumati sa akin n'yan ngayon.

Kung sabagay, bakit nga naman sila mag-aaksaya ng laway sa akin? Sino nga naman ako? Ano bang maipagmamalaki ko? Wala. Dahil isa akong talunan. Wala akong pwedeng ipagyabang. Wala akong pwedeng ipagmalaki. Wala akong karapatang humingi ni katiting na atensyon mula sa kanila.

Ako lang 'to, si Pen. Si Pen na hindi matalino. Si Pen na hindi magaling. Si Pen na hindi maganda. Si Pen na walang kwenta. Si Pen na isang kalat, isang b****a.