Chapter 5. “Bounded by fate”

Chapter 5. “Bounded by fate”

Three days had passed after what happened to Ms. Velarde. Tatlong araw ko na ring hindi nakikita si Gavril simula noong araw na ‘yon. Actually, tatlong araw ko na rin siyang hinahanap. I am still confused why I can’t see anything about his death when he touched so many times.

About Ms. Velarde’s case. Nalaman ko na asawa pala ni Ma’am ang pulis na ‘yon. Newlywed ang dalawa but their marriage is already on the rocks. Masyado raw kasing seloso ang lalaki at palaging pinaghihinalaan si Ma’am. And that emotions of rage and jealousy turned him into an obsessive partner. Ilang beses niya na ring sinaktan si Ma’am based sa report ni Ma’am. Nakakulong ngayon ang lalaki at pinadaplisan lang ng pulis sa binti noong binaril nila ito para hindi na manlaban. After that, nag-leave muna si Ms. Velarde ng one week at umuwi sa parents niya para magpahinga muna.

Maagang natapos klase namin dahil pinag-practice na lang kami ng teacher namin para sa P.E. na presentation. At kapag ganito, hindi nila ako sinasali o hindi ako sumasali. Kinakausap ko na lang ang teacher namin na bigyan ako ng other task. Gumawa na rin si Auntie Remi ng paraan para sa ganito. Nagpagawa siya ng fake medical certificate ko na may heart condition ako para hindi na ako pilitin pa sa mga ganitong activity. Kaya naman habang nagpapractice ang mga kaklase ko ay narito ako sa lilim ng puno at pinapanuod sila.

Habang pinapanuod ko sila, iniisip ko pa rin ang mga nangyari nitong nakaraan. Lalo na ang mga sinabi niya.

“Ito ang tandaan mo, may mga bagay na kaya binigay sayo para magamit mo sa mabuting paraan at para makatulong sa mga tao. Kung natatakot ka sa mangyayari sa hinaharap, tandaan mo na kaya mo itong baguhin sa matalinong paraan.”

“Sabi ko sa’yo, we can change the future.”

Kinuha ko ang notebook ko kung saan nakadikit ang mga notes na may information ng mga taong nakabangga ko. Nakalista dito ang pangalan nila, edad, petsa, oras at kung paano.

Napabuntong-hininga ako habang nakatingin sa sampung notes nang biglang mapalingon ako dahil sa mga nagsigawan.

“Ang galing mo Gavril!”

“Hala ang taas na!”

“Whooaa!”

Tiningnan ko kung saan nanggagaling ang sigawan ng mga lalaki at doon ay nakita ko si Gavril na nagpapalipad na naman ng saranggola dito sa field. Abot tainga ang ngiti sa kanyang labi habang maayos na pinapalipad ang saranggola. Pansin ko rin ang maraming babaeng nakatingin sa kanya. Muli kong tiningnan si Gavril. He is really happy and everyone adores him. With his looks, talagang magugustuhan siya ng kahit sinong babae.

Muli kong tiningnan ang mga notes ko. Tama ba si Gavril? Is this the time that I have to conquer my fear? Is this the time that I need to accept and face my fate having this kind of power?

“Oh, bakit mo tinitingnan ‘yang mga ‘yan?” napalingon ako sa tabi nang may magsalita. Bakit nandito na siya sa tabi ko?

“May iniisip lang ako.” Sagot ko. Napangiti naman siya at tumingin sa saranggolang nasa himpapawid. Habang nakatingala siya at tiningnan ko siya. Napakamaaliwalas ng mukha niya. Nakabukas na naman ang puting polo niya at kita ang puting t-shirt na panloob. Kinuha niya ang puting towel at pinunasan ang pawis niya sa noo.

“Ang init no? O ang hot ko lang?” natatawa niyang sabi saka tumingin sa akin. Umiiling na iniwas ko ang tingin ko sa kanya.

“Bakit nga pala ilang araw kitang hindi nakikita dito sa school?” tanong ko sa kanya. Natahimik naman siya at biglang naging seryoso ang mukha niya.

“Ah, na-grounded ako after that night.” Sagot niya sa tanong ko at tumawa. “Hindi ako pinapasok ni Mommy.” Natatawa niyang sabi.

Natahimik kaming dalawa habang pareho naming pinagmamasdan ang saranggola.

“Mahilig kang magpalipad ng saranggola?” biglang tanong ko. Narinig ko siyang tumawa kaya tiningnan ko siya ng nagtataka.

“Hindi naman, pero kasi alam mo ba na mas maganda magpalipad ng saranggola kapag magsa-summer na.” sagot niya. Tumango-tango ako bilang pag-sang-ayon sa sinabi niya. “Ikaw? Totoo bang nakikita mo ang magiging pagkamatay ng tao once na mahakawan mo sila?”

Natahimik ako at marahan na tumango sa kanya. Iniwas ko ang tingin ko sa kanya at muli tinuon sa saranggola sa ere.

“10 years old ako noong nalaman ko ang tungkol dito, pagtapos ng isang nakakatakot na pangyayari sa buhay at nang mamatay ang mga magulang ko.” Sagot ko saka ako napatingin sa notebook ko.

“Sorry nga pala kung medyo naging magaspang ang ugali ko sayo noong nakaraang araw. Napagdiskitahan ka pa ng mga tropa ko.” Aniya. Ang tinutukoy niya ba ay ang tungkol sa pustahan nila?

“Wala ‘yon. Hindi ba iniligtas mo rin ako. Edi kung di dahil doon sa bet niyo hindi mo ako maliligtas.” Sabi ko sa kanya at mahinang tumawa. Natawa rin siya.

“Friends na tayo ah?” tanong niya na kinabigla ko. Ramdam ko ang pakirot ng dibdib ko nang marinig ko ang sinabi niya at ang paggilid ng luha ko. “Oh bakit ka naiiyak?” taranta niyang sabi.

I sniff forcing myself not to cry. “Alam mo bang wala pa akong kaibigan simula noong bata ako.”

Natahimik siya sa sinabi ko at naging seryoso ang kanyang mukha.

“Maybe Roux, that is why we are bounded by fate for you to finally have a friend.” Nakangiti niyang sabi saka inilahad sa akin ang kamay niya. Is he offering me a handshake?

May takot kong tiningnan ang kamay niyang nasa harap ko. Hahawakan ko ba siya?

I looked at him and I saw his sincerity on his face waiting for my response. “Yes, we’re friends.” Sabi ko saka buong tapang na tinanggap ang hand shake niya.

And with that touch, I still didn’t see any vision about his death.

“Oo nga pala, pwede ko bang makita ang mga notes mo?” tanong niya na pinagtaka ko.

“Bakit? Para saan?” balik kong tanong sa kanya.

Natahimik naman siya at tila nag-iisip. “Maybe we can help them and inform them about what’s gonna happen in the future.” Sagot niya.

“Pero Gavril, baka mas maging magulo lang ang lahat.” Nag-aalalang sabi ko sa kanya. Bigla namang may kinuha siya sa bulsa niya. Pagtingin ko sa kamay niya, may hawak na siyang ballpen.

“Kita mo ‘to?” tanong niya sa akin. Tumango-tango ako. “Tusok ko ‘to sa mata mo.” Natatawa niyang sabi. Napairap ako sa kanya sa inis. “Joke lang, masyado ka kasing seryoso.” Natatawa niyang sabi.

“Gavril, we are talking about the life and death of people here, and you’re the one who told me that if it is about life and death, it is not a joke.” Inis kong sabi sa kanya. Naging seryoso naman siya sa sinabi ko at napabuntong-hininga.

“I’m sorry, I was just trying to feel at ease the situation.” Aniya. “Pero tingnan mo ang ballpen na ito.”

Tiningnan ko ang ballpen na hawak niya. “This pen symbolizes life and death. Itong pen na ito ay parang tao. Tapos ‘yong ink sa loob niya ang buhay niya. Habang ginagamit mo ang ballpen nababawasan ang ink sa loob pero habang nababawasan ang ink sa loob, marami kang nagagawa at nasusulat sa papel. And that is life because we only live once, and the purpose of this ballpen to write. That is the purpose of the pen in life. Tulad mo, mayroon kang kakayahan. At iyong kakahayan na iyon ay may purpose. And that is to help people. Dahil habang dumadaan ang araw Roux, umiiksi ang ating buhay.”

Natulala ako sa ballpen na hawak niya habang nagsasalita siya. Napatingin din ako sa mukha niya at nakita ko ang nakangiti niyang mukha.

“Wag kang mag-alala, dahil kasama mo naman ang isa pang ballpen, at ako ‘yon. Dalawa tayong magsusulat ng purpose natin sa buhay.” Aniya.

“Ano ba ang balak mo sa mga notes na ‘to?” tanong ko ulit sa kanya.

“Pag-aaralan muna natin. Sabi ko nga di ba? Kailangan maging matalino.” Nakangiti niyang sabi ulit.

Huminga ako ng malalim habang nakatingin sa kanya at saka kinuha ang notebook ko at iniabot sa kanya.

“Oh, sayo na ‘to. Para maalala mo na may is ka pang ballpen na kasama.” Aniya saka iniabot sa akin ang hawak niyang ballpen kanina at saka kinuha ang notebook ko.

Pinanuod ko lang siya habang nakatingin sa mga notebook ko. Napansin ko ang biglang pagbabago ng hitsura niya. Napakunot ang noo niya at napasalubong ang kilay.

“Bakit?” tanong ko sa kanya.

Hinarap niya ako at seryoso ang kanyang mukha.

“Five of the deaths will happen within two months from now.” Sagot niya na kinabigla ko.