Chapter 4

After the day that I personally agreed to marry Alejandro, things got a little bit easier. Hindi ko inakala na kahit na hindi pa kami tuluyang kasal ay aasikasuhin na niya ang pag-iinvest sa kumpanya. Sinimulan niya na rin ang pagbabayad ng mga pending loans ng mga assets namin.

Sumakay ako sa elevator paakyat sa office. Marami ang bumabati sa akin tuwing nakasalubong nila ako kaya bumabati din ako pabalik. Hindi pa man ako nakakarating sa office ay may mga nakasalubong akong mga nagbubuhat ng gamit ko.

Teka? Bakit hinahakot nila ang gamit ko?

Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras at tinakbo ko na ang office ko, at dun ko nakita ang nagpainit sa ulo ko. Si Tita Janet inuutos na ilabas ang lahat ng gamit ko at palitan ng bagong furniture.

"What's happening?!" Hindi ko napigilang magtaas ng boses dahil lahat iyon gamit pa ni Daddy

Tita Janet greets me with a sweet smile na para bang wala siyang ginagawang mali.

"Alejandro gave us an allowance. I'm sorry, anak, but your dad's things are getting rusty already. Maybe we can change it a bit?" Lalong kumunot ang noo ko.

A bit? Halos i-renovate na niya ang buong office!

"No!" Mas tumaas pa ang boses ko, kitang-kita ko kung paano nag-iba ang reaksyon ni Tita Janet. Ang kaninang malumanay na ekspresyon ng mukha niya ay naging blangko.

"Fine. Take it all back." Blangko at tila galit niyang utos sa mga lalaki. I take a step back, looking at all Dad's things.

"No, just take them to my place. Don't throw anything else." Simula nang mawala si Daddy ay umalis ako sa bahay namin. Staying in that place will only remind me of Dad.

Pansamantala akong umalis sa opisina at nag-ikot muna sa buong building. Sinabi ko na lang kay Tita Janet na sabihan na lang ako kapag tapos na ang ginawa niyang pagpapalit ng mga gamit ni Dad.

Halos kalahating araw ang inabot nila sa pag-aayos ng office kaya hapon na ng makabalik ako. Pagpasok ko ay agad na umasim ang mukha ko sa dami ng nagbago.

"It's neat, right?" Matamis pa rin ang ngiti ni Tita Janet sa labi.

"It's fine, Tita." Pilit na ngiti ang binigay ko sa kanya. Idinaan ko ang palad ko sa bagong lamesa.

Alejandro gave her an allowance, I think he's showing off. Kahit paano ay nalagyan ng ngiti ang labi ko.

I didn't imagine that he's sweet.

Muling may mga pumasok na lalaki sa loob ng opisina ko, pero sa pagkakataong ito hindi na gamit ang mga dala nila. Ilang lalaki ang may dala-dalang iba't ibang uri ng bulaklak?

Napangiti ako nang maisip kung sino ang may kagagawan nito. Bago pa man ako makalapit sa mga bulaklak ay lumapit sa akin ang sekretarya ko hawak ang huling bungkos ng bulaklak.

"Ma'am." Inabot niya sa akin ang bulaklak na may maliit na card na naglalaman. Napawi ang ngiti ko sa labi nang makita ang nakasulat.

'12 different flowers for you, 12 flowers for the 12 months that I'm not by your side.'

-Sairo.

Nakauwi na siya? Sairo went home to his homeland in Japan dahil nagkaroon daw ng problema sa kanilang kumpanya doon.

Dapat ay masaya ako na nakauwi siya, pero bakit nakakaramdam ako ng pagkadismaya?

"Oh, Alejandro is so sweet," said Tita Janet. Hindi ko alam kung ako lang o may pait ang pagkakasabi niya.

"It's not Alejandro, Tita. It's from Sairo. He just came back." Inilapag ko ang bulaklak sa lamesa.

My phone rang. It's from an unknown number. Sinagot ko iyon kahit na may pag-aalinlangan.

"Save my number. I'm here at the lobby, come meet me." Kilala ko ang boses na iyon, pero may kakaiba. Nag-uutos at parang galit.

Nakita ko ang nakasilip na mukha ng sekretarya ko. Malamang ay siya ang nagbigay ng numero ko kay Alejandro.

"Alejandro already bought your loyalty, huh?" Pekeng ang ibinigay sa akin ng sekretarya ko.

Sinigurado ko muna na maayos ang sarili ko bago ako bumaba. As I went to the lobby, I saw Alejandro sitting in the lounge with his arms crossed on his chest, looking annoyed.

"You called. Why?" Hindi siya nagsalita, agad lang tumayo at hinawakan ang kamay ko tsaka hinatak palabas ng building. His car's already waiting in front.

"Huy teka, saan mo ako dadalhin?" Inalalayan niya ako pag pasok ng kotse pero hindi pa rin niya ako kinikibo.

Pumasok siya sa kotse at agad na nagpatakbo paalis. Tahimik siyang nagmamaneho habang ako ay wala pa ring ideya kung bakit nakasimangot siya at ayaw akong sagutin.

Itinuon ko na lang ang atensyon ko sa labas ng bintana ng sasakyan. Naramdaman ko siyang kumilos. Maya-maya pa ay narinig ko na may kausap siya sa telepono.

"Just transfer it to her name." Iyon lang ang sinabi niya at ibinaba na ang telepono.

Hindi ko alam kung ilang oras ang itinagal ng biyahe namin. Basta alam ko lang mahaba iyon dahil nakatulog ako sa biyahe.

"We're here." Nagising ako sa maamong boses ni Alejandro, Malayo sa boses niya sa telepono kanina.

Ah, baka wala na siyang topak.

Muli niya akong inalalayan pababa ng sasakyan. My eyes widened at the view.

A field of different flowers.

Sobrang ganda, nakakabighani sa ganda.

"It's beautiful, right? "Tumango lang ako sa kanya dahil hindi pa rin ako makapag salita sa ganda ng tanawin.

"It's yours," he said with a soft voice.

Umatake na naman ang kabayo sa dibdib ko. Sa sobrang bilis tumakbo ay pakiramdam ko mawawasak ang dibdib ko.

I looked at him, hindi makapaniwala.

Now I get it. He knows that Sairo gave me a dozen flowers. Malamang ay kagagawan iyon ng sekretarya ko kaya nalaman niya.

Pakielamera.

"Why?" tanging na tanong ko sa kanya.

"You deserved it. You deserve every flower in the world. Not just a dozen." Lumipat ang tingin niya mula sa mga bulaklak patungo sa akin.

"You dont have to do that," usig ko.

"I know, but i want to."

Iyon na naman ang mga mata niya, nagsusumamo at tila napakaraming gustong sabihin.