Chapter 5

Kulay asul ang madilim na langit, at marami ringbituin na naglalaro sa langit. Mula sa condo ko ay tanaw ko rin ang mga ilaw na kumukutitap na nagmumula sa mga gusali.Sa mga oras na ito ay isa lamang ang nasa isip ko.

“What’s his deal? ” Hanggang ngayon ay nalilito ako sa ipinapakita ni Alejandro. Ano nga ba talaga ang pakay niya sa akin? Bukod sa anak ng isang matalik na kaibigan.

Linggo ng gabi noon ay naalala ko, inimbitahan ni Dad si Alejandro sa bahay. Naalala ko noon na pinasama ako ni Dad kay Alejandro para sa event nila sa Tagaytay.

Dad said that Alejandro funded our charity for the homeless. Hindi na ako nagtaka dahil sa dami ng pera ni Alejandro, saan pa ba niya iyon gagastusin?

I don’t have a grudge against him; may mga naririnig ako na he’s a player kaya wala pa siyang asawa. But I’m glad that he has a heart for the homeless.

“You look good,” naalala kong sambit niya noong nakita niya ang suot ko ng araw na iyon. Kunot noo ko siyang tinignan dahil iisa lang naman ang suot namin.

A simple plain white t-shirt and denim pants.

“Thanks.” Naging abala kami noon dahil sadyang marami ang mga taong nangangailangan doon sa pinuntahan namin sa Tagaytay.

Ang charity na yon ay tinayo ni Daddy para sa mga taong hindi pinalad. Kahit papano ay nakakatulong ang paminsan-minsang pag-aabot namin ng pagkain sa kanila.

Isa pang dahilan kung bakit itinayo iyon ni Daddy ay si Mommy. Ang kwento niya, Daddy, ay isa sa mga charity workers si Mommy noon sa Tagaytay. Napadaan lang siya at nakita niya ang ginagawa ni mommy na para bang gustong-gusto niya ang kanyang ginagawa.

Naalala ko tuloy ang unang pagkakataon na nakaramdam ako ng paghanga kay Alejandro.

He was talking to a little girl. The little girl was crying naririnig ko ang pagpapasalamat niya kay Alejandro.

He patted the little girl’s head and knelt as their face was labeled. He wiped the little girl’s face and smiled.

Tila may kung anong ihip ng hangin ang humaplos sa puso ko.

My dad’s right; Alejandro is not just a billionaire. He’s a billionaire with a heart.

Dahil alam ko sa industriya kung saan nabubuhay si Alejandro ay madalas na walang pakialam ang mga tao sa mga kapus-palad.

Natigil ang pag-iisip ko nang tumunog ang doorbell. Kunot noo akong nagpunta sa pinto pero bago ko pa man mabuksan iyon ay kusang bumukas ang pinto at bumungad sa akin ang mukha ni Sairo. Kunot ang noo.

Sa kung anong dahilan ay nakaramdam ako ng pagkabalisa.

Napaatras ako dahil deretso ang paglalakad niya patungo sa akin.

“What happened? ”

“You’re getting married? ” Hindi ko pala agad na sabi sakanya dahil nasa Japan siya inaasikaso ang kumpanya nila.

“I’m sorry I didn’t have time to tell you.” Humakbang ako ng kaonti papalayo sakanya.

“No, Lili. It’s not that,” he takes a deep breath.

“You should have told me that your company is falling. This is a serious matter, Lili. You’re marrying Alejandro,” he massages his head. Para bang ang laki ng nagawa kong pagkakamali.

“I know.” Iyon lang ang tanging nasambit ko.

“You have a choice, Lili. You could have chosen me! You know that I’m willing to do anything for you.” The frustration in his voice is evident. Alam ko na simula pa lang kung ano ang nararamdaman ni Sairo. It’s sad that I can’t reciprocate his feelings.

“Please, Lili. Think about this thoroughly,” he takes a step forward, making our distance close. He held my face with his bare hands.

I can’t move.

Ayaw kong masaktan ang damdamin ni Sairo pero sa loob ko ay gustong gusto ko na siyang paalisin.

“I’m willing to accept you, even you—“

His words stop when the door aggressively swings open, revealing Alejandro’s cold and serious face.

“You better take your hands off my fiancé’s face, or you’ll get out of here with a broken part of your body,” he said with his deep, serious voice. I immediately take a step back.

I saw how Sairo’s face showed disappointment.

“You have to go. We’ll talk soon.” Tinignan ako ni Sairo gamit ang mapupungay niyang mga mata.

I can feel how mad Alejandro is from our distance. Parang kahit na anong oras ay handa siyang lapain si Sairo.

Hindi na nagsalita pa si Sairo pero buong tapang niyang hinarap si Alejandro.

“You better look out for her, Dahil ang pagkaka-alam ko ay mas malaki ang lamang ko sayo lalong lalo na kung edad ang pinag-uusapan,” mayabang niyang saad.

“Sairo, stop,” babala ko.

Nanindig ang balahibo ko nang makita kung paano gumuhit ang ngisi sa labi ni Alejandro.

“Don’t test me. I know what’s mine, and I’m willing to do anything just to ensure no one’s taking them away from me,” Saad niya tila nagbibigay babala.

Tinawid ni Alejandro ang pagitan nila ni Sairo, making them close to each other.

Pansin ang pagkakaiba ng kanilang taas, mas matangkad si Alejandro ng ilang dipa kaysa kay Sairo. Dahilan para tingalain siya ni Sairo.

“You better look out for your company. Because if you don’t stop hovering over my fiancé. Trust me, I’m coming for you.” Kahit na bulong iyon ay rinig na rinig ko.

I saw Sairo’s hands turn into fists. Tila nagtitimpi.

“Sairo, go,” pagputol ko sa pagtititigan nilang dalawa. Hindi na nagsalita pa si Sairo at tuluyan nang lumabas.

Para kaming kinakain ng katahimikan ni Alejandro. Nanatiling malamig ang kanyang mga mata at presensiya.

“Why are you here? ” Pauna ko. Nanatili lang siyang tahimik na nakatingin sa akin.

“You better stop guarding me around Alejandro. Halos lahat ng kilos ko ay al—“

Hindi ko na natuloy pa ang sinasabi ko dahil sa isang iglap lang ay sakop-sakop na niya ang mga labi ko.

His kisses are aggressive. Nang-aangkin at tila ayaw na niyang bitawan ang labi ko.

He continued like that until I kissed him back. His kisses became shallow. Amoy na amoy ko ang mabangong hininga niya ng tumigil siya sa pag-angkin sa labi ko. His face was still close to mine.

“I’m yours, Lillianna.”

“Please, be solely mine.”