ChangesIt's been four days since Anzo's friends visited me. I'm okay now. Wala na akong lagnat at hindi na rin masakit ang ulo ko, probably because my male nurse is good at taking care of me. I tried to go to work but Anzo wouldn't allow it. We were like a couple having our lover's quarrel, like what is happening right now."Okay na 'ko, Anzo. I'm very fine... see?" I smiled widely to convince him."Do you think that will work on me, young lady?"Young lady? Did he really think I'm that 'young'? I'll eventually reach the right age! He'll see."I'm fine, Anzo. Ayos na nga ako at kailangan kong magtrabaho. It's been three... no... four days of being absent! Kailangan ko ng pera!" I exclaimed.He's jaw clenched. "Then I will damn pay for you! Just please listen to me."He's controlling himself, I know it. He's damn mad. Bakit ba ganyan siya makareact? Hindi ko pa siya boyfriend!Goodness, Arielle! Bakit may 'pa'? Umaasa ka ba na magiging boyfriend mo ang lalaking 'yan? "Hinimatay ka k
MusicMabilis kaming nakarating sa Palawan State University. Agad pinark ni Anzo ang kaniyang motorsiklo sa parking space. Yumuko ako habang tinatanggal ang aking helmet dahil sa tinging ipinupukol ng mga taong dumaraan, especially those female college students. May iilan pa akong nakikitang nagbubulong-bulungan. Maybe they're talking about the unknown student and loser na kasama ni Anzo. Walang iba kundi ako. As much as possible, ayokong mainvolve sa kahit anong gulo. Their stare is very deadly, na para bang isang malaking kasalanan ang makasabay o makatabi man lang ang volleyball Captain ng CEAT. Mali pa atang sumama ako kay Anzo dahil pwede siyang matsismis dahil sa akin. He's well known not just because of his talent in playing volleyball, but because of his achievements. He's not just a typical college student coz he has the body, the appearance, and the brain. At ayokong masira ang pangalan niya dahil sa walang kwentang katulad ko. "Hey... are you okay?" pagkuha ni Anzo sa ate
UnexpectedAng pagtugtog ang siyang naging sandalan ko noong mga panahong nabubuhay pa si Mama at Papa. Mga panahong masayang masaya ako dahil sa suportang ibinibigay nila. We were totally happy and I thought everything was perfect.But in just a blink of an eye, nawala ang lahat lahat sa akin, lahat ng meron ako."You're a monster, Azerielle!""I hate you, Eira! You're not my friend anymore... I don't know you! You're a monster!""Let's end our friendship... You're nothing but a trash..."Agad akong napahinto sa pagtugtog at mabilis na tumayo. Namutla ako at nanginig ang aking mga kamay. Kasabay nang pangangatal ng aking labi ay ang siyang pagkabog ng aking dibdib. Sari saring eksena ang pumasok sa aking isipan at wala akong magawa para matigil 'yon. "Please, stop!!"Tinakpan ko ang aking tainga dahil sa sunod sunod na boses na aking naririnig. "Mama, I don't to be with her. Nakakatakot siya...""Sinong engkanto ang sumapi sa batang yan, Azilla?! She's a monster!""I'm not a monste
First KissIsang malaking palaisipan sa akin kung bakit magkasama sina Anzo at Zemeira. They way they smiled at each other, parang matagal na silang magkakilala. Zemeira is my cousin. Anak siya ng isa pang kapatid ni Mama na si Tita Azul. Maganda na siya dati pa but she's grown into a fine and sophisticated woman. She's very graceful and elegant. Habang nakatitig ako sa kanya, kinompara ko ang aking sarili. She changed a lot at malayong malayo ang pinagkaiba namin. From her fitted black dress and that... heels? Shit. Ni hindi ko nga kayang magsuot ng sandals na may takong.Maging ang ilang bumibili ay natutulala sa kanya dahil talagang nakakapang-akit ang kaniyang ganda. Her presence is shouting elegance and the way she moves? Talagang napalaki siya ni Tito na napaka sopistikada. "Zemeira..." Anzo called. Zemeira chuckled and smiled sweetly. "What's with you, Anzo? You used to call me Eira."Eira. My body froze. Sumikip ang aking dibdib dahil sa lahat ng napagtanto. Lahat ba ng
JealousNatulala pa rin ako habang nakadungaw sa pintuan. Nakapasok na si Anzo sa harap na kwarto pero heto pa rin ako at hindi makagalaw. Ilang beses niya na ba akong nahalikan sa araw na 'to?Wala sa sarili akong humiga sa kama. Naabutan ko na lang ang aking sarili na ngumingiti mag-isa. Shit. Nababaliw na ata ako. Nagpagulong gulong ako sa kama habang yakap yakap ang aking unan. Ibinaon ko ang aking mukha sa hawak na unan dahil hindi ko na mapigilan ang aking pagtili. Kung hindi naman ay hahawakan ko ang aking labi at ipapadyak ang aking mga paa. I'm going crazy, and it's Anzo's fault!Hanggang ngayo'y malakas pa rin nag kabog ng dibdib ko na siyang si Anzo lamang ang nakagagawa. I can even feel his soft lips against mine. Everything is surreal. I was angry at him and all, but everything turns out to be okay between us. Hindi rin pala masamang magpakatotoo. Dumating ang ala-una at hindi pa rin ako nakakatulog! Buhay na buhay pa rin ang kilig cells ko. I was wide awake thinking w
CousinsTulala pa rin ako habang naglalakad paalis sa gym. Naabutan ko na lang ang sarili ko na nakatayo sa harapan ng isang booth. What am I even doing here anyway?I examined the whole booth. May mga customized na bracelet, necklace and other accessories. Pwede ka ring magpalagay ng name sa bracelet, whether it is baybayin or not.Maybe I should get one for myself and for... Anzo?I feasted myself on the unique and beautiful accessories in front. May mga pearls din pala roon and dream catchers.Kanina ko pa tinitingnan ang isang bracelet na kulay black and white. But still, magdadalawang isip pa rin ako kung bibilhin ko ba. Masyado kasi akong kuripot sa sarili. At isa pa, if ever na magpagawa ako ng isa para kay Anzo, parang hindi naman ata maganda. He's rich and of course, he's used in expensive things.I breathed heavily. In the end, napagpasyahan kong huwag na lang bumili. Naglakad na ako palayo sa mga booth at umupo muna sa bleachers. Masyadong abala ang mga tao dahil sa last d
InstrumentsDumating ang inaabangang friendship day. Abala ang lahat sa napakaraming gawain. Maging ang taga CCRD ay tumulong na rin sa paghahanda. May iilang nag-aayos ng stage, at may iba namang nagbubuhat ng plastic chairs. Pero karamihan ay tumulong sa paggawa ng napakalaking bonfire sa gitna ng field.Kahapon pa natapos ang announcement ng mga nanalo sa Intramural Meet. Umulan kahapon pero tuloy tuloy pa rin ang program. This year, overall champion ang CEAT. First runner up naman ang College of Business Administration, second ang PSU North at third runner up naman ang College of Arts and Humanities. Iyon lang ang natandaan ko."Ayos na bang ilagay 'to rito? Bakit wala kasing mga lalaki? Panigurado nanunuod nanaman ang mga 'yon sa gym!" reklamo ni Riccah habang mariing pinunasan ang pawis sa kaniyang noo."Huwag na kayong umasa sa mga lalaking 'yon! Andito naman ako!" singhal ni Jay Rex at nagtaas baba pa ng kilay. He posed for a whi
NecklaceBakit ganon? Sa tuwing natatagpuan ko ang sariling umiiyak o nalulungkot, lagi siyang naroon? Sa tuwing nagtatago ako, palagi niya akong nahahanap. He always finds me whenever I'm hiding.I bit my lips hard that I think it bleeds. Worry and uneasiness is visible on his face. Sandali kong ibinaba ang hawak kong Koto, at tumayo nang bahagya. Kinain ng malalaking hakbang ni Anzo ang aming distansya. Agad niyang hinila ang aking braso at iniyakap sa kanyang mga bisig. Yakap ng isang taong takot na takot na mawala ako. Para siyang bulkang sasabog sa tuwing nawawala ako sa paningin niya. Siya na mismo ang gagawa ng paraan para hanapin ako. And here he is, hugging me tightly na para bang anytime... mawawala ako. He hugged me with love and care kaya mas lalo akong naging emosyunal. "It's okay. I'm here now," he whispered while giving me small kisses above my ear. Hindi ko alam kung paano ako nagagawang patahanin ni Anzo sa tuwing umii