Chapter 1

Work

Tiningala ko ang shop na may dalawang palapag. Sa pinakataas ng pinto nakasulat ang Gravi-tea, pangalan ng shop. Samantala doon sa pinakatuktok naman ng shop mababasa ang pagkakakilanlan.

“La Galliene,” mahinang basa ko roon, nakatingala at tutok ang mga mata.

Napansin ko ang paninitig ni Sir kung kaya't mabagal ko siyang tiningnan mula sa likod. Napalunok ako nang magtama ang mga mata namin.  

Sa tuwing titingnan ko siya, parang tutulo ang laway ko. Ang gwapo kasi masyado at napakaangas ng dating. Bawasan lang ang kasungitan. 

“What are you standing for? Don't you want to leave?”

Bahagya akong nataranta sa tanong niya. “A-Ah, Sir. Kasi gusto kong mag-work sa café mo kahit waitress?” Alangang sambit ko.

His forehead knitted. “What? How old are you?” He asked in the most intimidating way. “You're too young, kid.” 

I gulped as I bowed my head a bit. “I'm turning 18 this coming December 22, Sir.” Pagsasabi ko ng totoo. Huwag mo naman sana agad akong i-reject, Sir! I need work, please. 

“I have waitresses already. I don't need addition. They're enough. Mag-aral ka na lang. Kung ayaw mo, go and find another—”

Mabilis akong nag-angat muli ng tingin sa kaniya. Worried, I moved closer to him. “S-Sir, kaya ko naman pong mag-work. Kahit taga-linis ng banyo. Tagahugas ng plato. O kahit pa tagatapon ng basura ay papayag po ako. Kailangan ko lang po talaga ng pera pampaaral sa sarili ko. Sige na ho.” I pled.

Imbes na sagutin ako ay nilampasan niya ako at naglalakad papasok sa shop niya. Babagsak na sana ang aking balikat ngunit narinig ko ang sinabi niya. 

“Get in. Let's talk inside.”

I simper when he agreed. Isang push pa, tatanggapin na niya ako. Nakatungo ang aking ulo nang sumunod sa kaniya papasok. Dali mo pa lang kausap, Sir. 

“Good evening, Sir Evans.” Bati sa kaniya ng dalawang waitresses na nagmi-mix ng coffee ng customers nila nang makapasok kami. 

Ang daming tao, lalo na babae, kahit gabi na? Astig naman ng shop nito. 

Tinanguan niya lamang sila bilang pagtugon. On the way to his office, I notice that his employees are looking at me, wondering. Ngayon lang ba sila nakakita ng teenager na gaya ko? Maganda din ako, huwag silang nag-iinaso. 

Hindi ko na lamang sila pinansin. Sinundan ko si Sir hanggang sa office niya. Gusto ko pa sanang tingnan at puriin ang mini restaurant niya sa labas ng office kaya lang baka mapagalitan ako, magbago pa isip na tanggapin ako rito. 

Marahan kong isinarado ang pinto bago maglakad palapit kay Sir Evans na ngayo'y nakasadlak na sa armchair niya. 

Gusto kong mamangha sa ganda ng loob nito. Kulay puti, itim at light gray ang palette. Lalaking-lalaki.

“Take a sit, kid.” Utos niya, nagsindi ng sigarilyo. 

Maka-kid ka naman. Gayunpaman, sumunod ako. Naupo ako sa couch niyang walang kasinglambot. Ang mga mata ko ay pinanatili ko sa kaniya. Ang gwapo niya talaga.

Mapula ang labi niya. Matangos at medyo namumula ang ilong. Ang mga matang namumungay ay parang nang-aakit. 

May kakapalan ang kilay na may shaved sa kanan. Ang sexy rin tingnan ng jawline niya maging ng kaniyang adam's apple sa tuwing siya ay lulunok o magsasalita.

Bumagay rin sa kaniya ang medyo magulong jet black mohawk hair na may low fade. 

He puffed in his cigarette as he tilted his head. “Why should I accept you in work?” He as if interviewed. 

Umayos ako ng upo. “Kasi, Sir, kailangan mo ako at kailangan kita.” Natural na sagot ko. “...kailangan natin ang isa't-isa.” Dagdag ko pa. 

Dahil doon, naitigil niya ang paninigarilyo. Inilagay nito ang sigarilyo sa ashtray. “Nanggagago ka ba, bata?” Malamig ang pagkakatanong niya.

Naguluhan ako. “S-Sir, nagsasabi lang ako ng totoo. Galit ka—”

Itinuro nito ang pinto. “You may leave.”

Halos manlaki ang aking mga mata sa sinabi niya. Hindi pwedeng hindi ako makakakuha ng trabaho sa kaniya! Tsaka wala na akong uuwian. Hindi pwedeng magpakalat-kalat ako sa kalsada.

“Sorry po, Sir.” Mababang tonong paumanhin ko. “Kailangan ko po talaga ng trabaho dahil wala na po akong aasahan ng iba. Ako na lang po ang nagpapaaral at nagpapakain sa sarili ko.” May kirot sa pusong sambit ko.

Wala na ho akong pamilya. Ni kaibigan ay wala. Walang-wala. Ako na lang ang mayroon ako. Masyado kong mahal ang sarili ko para pabayaan. No. I won't let that happen.

“Where are they, then? Bakit hindi ka nila pagkagastusan sa pag-aaral mo? You know, kid? That's their job—”

I cut him off. Smiling bitterly, “Wala na ho akong p-pamilya, Sir. T-They're dead.”

Titig ako sa mga mata nito nang sabihin iyon. Ngunit mabilis niyang iniiwas ang mata niya. Wala sa sariling hinawakan ko ang aking dibdib upang mahismasan. Sa tuwina lamang sasambitin ko na patay na ang mga magulang ko ay para akong kinukuhanan ng hininga.

“Relatives, wala ka rin?” Tanong niya.

Umiling ako. “Wala po.” Sagot ko. Kumunot ang noo niya. Bago pa siya magtanong muli, dinugtungan ko na. “Wala po talaga akong kamag-anak dahil noong n-nabubuhay pa ho ang tatay ko, namatay na ang mga umampon sa kaniya. Wala na rin po akong ina.”

“Why?”

I bit my lip. “When my father died, my m-mother committed suicide po, S-Sir. Out of d-depression.” I said.

Pinipigilan ko ang sarili kong mga luha na maglandasan. Nakakahiya naman kasi sa amo ko. Baka isipin niya na nagpapaawa akong talaga para tanggapin ako rito sa kaniyang shop.

Napatango-tango siya. Just then, he stood up and get something from his white drawer. It was a folder. Pinanood ko siyang maglakad papalapit sa akin.

He then handed me the folder. “Fill this up. Tomorrow, you can work here. As one of my waitress.” Malamig na aniya, lumakad pabalik sa swivel chair niya. “You can leave now.”

Tinitigan ko ang folder bago tingnan ang nakapaloob doon. Applicants application pala. Ibinalik ko ang mga mata ko sa kaniya.

Halos mapakislot ako nang makitang nakatitig na siya sa akin. What a handsome. I smiled with reluctance. “W-Wala po kasi akong...uuwian. Hindi po ako makakaalis...dito? Sir,” I said

Nagsambit na naman siya ng mura na hindi ginamit ang wikang Filipino. “Mierda,”

Nagbaba ako ng tingin, niyakap ang folder. Maging ito ay mabango. Parang si Sir. I bit my lip to prevent myself from smiling widely. Damn.

Pinakinggan ko ang mga sinasabi niya sa kausap sa telepono niya. Hindi ko na siya tiningnan pa kita ko naman sa gilid ng aking mga mata.

“Tell Ace that I will borrow his house in Camella. I, yeah, I just...need it. Urgent. Damn you, Dall. It's not, okay?! Tss. I'll hang-up now.”

Gusto kong magtanong kung sino si Dall at Ace pero huwag na lang. Hindi naman niya ako ka-close, e.

Matapos ang tawag, binalikan ako ni Sir Evans. Muling nagtama ang mga mata namin. Damn. Gusto kong mangilabot sa sobrang lamig at lalim niya kung tumitig.

“Let's go—wait. What's your name again, kid? Aria?”

Flabbergasted, “Aria Chantelle Yniguez, Sir. Arci for...short.” I answered.

“Okay. Come with me, Arci.”

Sakay muli ng Mercedes-Benz niya, bumayahe kami papunta sa Camella House Village sa Calamba. Ilang minutong biyahe, huminto kami sa tapat ng isang puti at berdeng bahay na may dalawang palapag.

Sinundan ko siya hanggang sa makapasok kami sa loob. Iginala ko ang mga mata sa loob. Wala bang nakatira rito?

“You can stay here while working with me. Also, while you are still studying. Pili ka na lang ng kwarto mo sa taas o dito sa baba.”

Tiningala ko ang mukha niya. Masyado kasing matangkad. “Dito niyo po ako patitirahin, Sir? I mean...this is too much for me. Pwede naman pong sa isang maliit at masikip na apartment lang ako. N-Nakakahiya po.” Wika ko.

He smirked unbelievably. “Ito na ang apartment para sa akin, Arci. This is how I see apartment. So here. Ayaw mo ba?”

Mabilis kong iniiling ang aking ulo. “G-Gusto, Sir. Gusto po. Salamat ho.”

“Alright, then. Fill-up the application then pass it to me tomorrow when your class has ended. As an initial payment, I will give you ATM so I could pay for your work easily.”

Halos manlaki ang mga mata ko sa sinabi niya! Talaga? Bibigyan niya ako ng ATM? Para sa isang waitress, magbibigay siya ng ATM? Ngumiti ako. “Thank you po, Sir.”

Tinanguan niya lang ako. “Be there when you finish your class. Don't be late.” Striktong pagpapaalala niya.

Tumango ako. “Noted po, Sir!” Maligayang sabi ko.

He heaved a deep breath. “By the way, I'm Priam Evans La Galliene. Your boss. I deserve a respect, number one rule.” He remarked. 

Malawak akong nginitian siya. “Makakaasa ka, Sir. Salamat ho ulit!” 

Hindi na humaba pa ang aming usapan nang biglang tumunog ang kaniyang phone. Pinanood ko siyang dukutin iyon, nakatingin sa akin. 

"I'll go ahead, Arci. Lock the door when you sleep. I'll you tomorrow.” Paalala niya bago ako talikuran, maglakad bago sagutin ang tumatawag. “Yeah? Uh, something came up. Wait there, I'll on my way, Yash.” Dinig kong sabi niya. 

Hanggang sa mawala na ito sa paningin ko at tuluyan namang umarangkada ang sasakyan niya. Nagmamadali yata siyang makabalik sa Gravi-tea. 

“Sinong Yash?” Mahinang tanong ko sa hangin. 

Wala namang sasagot sa tanong ko kaya minabuti kong iwaksi sa isip ko ang Yash na iyon. Babae ba o lalaki, ewan. 

Ang mahalaga sa akin ngayon ay may trabaho na ako. May bahay na rin at magkakapera na! 

I sat comfortably on the couch, smiling. “I will work hard in your shop. Sir Priam Evans...La Galliene.”